Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου και για να είμαστε ακριβέστεροι, η κυβέρνηση του εκλεκτού του Σίτι του Λονδίνου, Ρίσι Σούνακ, αποφάσισε να μας χαρίσει άλλη μια στιγμή τραγελαφικών δηλώσεων, στον καμβά της εξελισσόμενης παγκόσμιας σύγκρουσης. Ο υπουργός Άμυνας της Βρετανίας, Γκραντ Σαπς μετά από ένα μήνα παρουσίας στο πόστο, αποφάσισε ότι είναι καιρός να εκπαιδεύονται Ουκρανοί όχι μόνο στην Αγγλία αλλά και από Βρετανούς εκπαιδευτές μέσα στην ίδια την Ουκρανία. Φυσικά κάτι τέτοιο σημαίνει ότι και επισήμως, εν ενεργεία στρατιωτικοί του Ηνωμένου Βασιλείου θα αποτελούν στόχους των ρωσικών δυνάμεων. Ή με άλλα λόγια ότι θα κάνουμε ένα μεγάλο άλμα ως ανθρωπότητα, από τον μη κατακλυσμιαίο παγκόσμιο πόλεμο, στον κατακλυσμιαίο.
Δύο μέρες αργότερα, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου έσπευσε να αναιρέσει τις δηλώσεις του υπουργού του, ξεκαθαρίζοντας (;) ότι δεν υφίσταται προς το παρόν ζήτημα αποστολής Βρετανών εκπαιδευτών στην Ουκρανία. Ο ίδιος Υπουργός μάλιστα δήλωσε ότι ούτε θα συνοδεύουν ουκρανικά πλοία, τα βρετανικά, στη Μαύρη Θάλασσα. Ο Σαπς, μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον, παραμένει στη θέση του παρά το κάπως σημαντικό ολίσθημά του.
Από το παραπάνω επεισόδιο αναδεικνύονται δύο συνθήκες οι οποίες διατρέχουν συνολικώς το λεγόμενο δυτικό κόσμο και ειδικότερα τα συστήματα εξουσίας: η πρώτη έχει να κάνει με τη διάχυτη γελοιότητα. Από την Ουάσιγκτον έως το Λονδίνο και από το Παρίσι έως τη Ρώμη (με όλες τις ενδιάμεσες στάσεις σε δυτικές πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας) κωμικοτραγικές καταστάσεις ξεπηδούν διαρκώς και παντού. Εκλεκτά μέλη των καθ’ ημάς κατεστημένων αποδεικνύονται άλλοτε κοινοί απατεώνες και άλλοτε απολύτως γελοίοι ως προς τις δηλώσεις και τις πράξεις τους, με πλήρη άγνοια των κινδύνων που σωρεύουν για τους λαούς τους και για την ανθρωπότητα και χωρίς καμία ενσυναίσθηση. Συχνά δε, συνδυάζουν όλες τις παραπάνω ιδιότητες μαζί.
Η δεύτερη έχει να κάνει με το αδιέξοδο της δυτικής στρατηγικής έναντι της Ρωσίας αλλά και της Κίνας. Για χρόνια, η Δύση προκαλούσε τη Ρωσία στην Ουκρανία και όχι μόνο, θεωρώντας ότι η όποια κλιμάκωση από ρωσικής πλευράς θα οδηγούσε σε ήττα της τελευταίας με οικονομικούς και στρατιωτικούς όρους. Η πρώτη αποτυχία ήρθε στο οικονομικό πεδίο.
Οι κυρώσεις καταστρέφουν την Ε.Ε. και ίσως σύντομα πλήξουν καίρια όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο και την οικονομία των ΗΠΑ. Η δεύτερη αποτυχία έρχεται με την ουκρανική αντεπίθεση. Μετά από 4 μήνες αντεπίθεσης, οι Ουκρανοί όχι μόνο μετρούν ασήμαντες προωθήσεις σε κάποια χωριά (κάποια από τα οποία πλέον δεν υπάρχουν καν) αλλά ακόμα χειρότερα οι Ρώσοι έχουν προελάσει περισσότερο από τους Ουκρανούς σε άλλους τομείς του μετώπου (κυρίως προς το Κουπιάνσκ) ενώ οι απώλειες για τις ουκρανικές δυνάμεις είναι τεράστιες, τόσο σε ανθρώπινο όσο και σε υλικό επίπεδο.
Η Δύση και ειδικότερα η Ουάσιγκτον πιέζει το Ζελένσκι για περισσότερες θυσίες (των πολιτών του όχι του ίδιου) και φυσικά παζαρεύουν μαζί του (όπως και με τους απατεώνες που τον περιτριγυρίζουν) την οικονομική βοήθεια που θα του στείλουν. Καθώς το αδιέξοδο εντείνεται και οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ πλησιάζουν η Δύση καλείται να αποφασίσει μεταξύ νέας κλιμάκωσης και απόσυρσης από το μέτωπο. Το κατεστημένο του Ηνωμένου Βασιλείου από καιρό πρωταγωνιστεί στο πλευρό των γερακιών της Ουάσιγκτον. Είναι δε, σίγουρο ότι θα δούμε και άλλες τέτοιες κινήσεις περαιτέρω όξυνσης του πολέμου, συνοδευόμενες από μπρος-πίσω. Ιδίως αν η Ρωσία προχωρήσει στη δική της αντεπίθεση τους επόμενους μήνες, κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου θα φλερτάρουν ακόμα περισσότερο με άμεση εμπλοκή τους στον πόλεμο.
Πίσω λοιπόν από τραγελαφικές συμπεριφορές κρύβονται με δυσκολία, εγκληματικές πολιτικές. Πολιτικές οι οποίες απειλούν να ανατινάξουν τον πλανήτη.
