Είναι γεγονός ότι η νίκη του Αχιλλέα Μπέου ήταν ως ένα βαθμό απροσδόκητη, όλοι περιμέναμε ότι θα είχε προβάδισμα αλλά ελάχιστοι ότι θα κατάφερνε να εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή, και μάλιστα με σαρωτικό τρόπο.
Βέβαια, όπως είχα πει σε προηγούμενο άρθρο, μόνο ένας Αχιλλέας Μπέος θα είχε το θράσος να δημοσιεύσει προεκλογικό βίντεο ελάχιστες ημέρες μετά αφότου ο Βόλος πλημμύρισε για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα, στο οποίο ονόμαζε το Βόλο ως μια «πόλη πρότυπο για την Ευρώπη». Μόνο ένας επαίσχυντος άνθρωπος που του δόθηκε η παντοδυναμία του απόλυτου νικητή δεν θα είχε κανέναν ηθικό φραγμό να λέει τέτοιες ασυναρτησίες δημόσια και όχι μόνο να απαιτεί τη ψήφο των πολιτών, αλλά να την κερδίζει και όλας.
Πρώτο μέλημα, μάλιστα, του Αχιλλέα, με το που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα δεν ήταν να δώσει έστω και τις προκατασκευασμένες υποσχέσεις που συνήθως δίνει ο εκλεγμένος υποψήφιος στο δημόσιο βήμα εκείνη την ώρα, αλλά να εξαπολύσει ένα ακόμα πιο αισχρό σεξιστικό και ομοφοβικό υβρεολόγιο με επίκεντρο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη.
Όπως ήταν φυσικό, οι δηλώσεις του δημάρχου προκάλεσαν σάλο στη δημόσια σφαίρα, διότι μπορεί οι δεξιοί και η αστική τάξη να ανέχονται τη δυσοσμία του υποκόσμου που έχει λάβει τα ηνία του Βόλου, αλλά πόσο πια να την καλύπτει με φρου φρου και αρώματα όταν ούτε ο ίδιος ο δήμαρχος δεν μπαίνει στον κόπο να είναι έστω και λίγο τυπικός όταν μιλάει δημόσια.
Έτσι, με την απειλή της εισαγγελικής δίωξης, ο Μπέος άρχισε να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, κάνοντας τα πράγματα ελαφρώς χειρότερα από ότι ήταν μέχρι στιγμής.
Γράφει, λοιπόν, ο Αχιλλέας Μπέος στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook:
«Αν και έχουμε άλλα να σκεφτούμε, μια διευκρίνιση είναι αναγκαία. Η αναφορά μου στον Κασσελάκη αφορούσε την απαράδεκτη δήλωσή του για δύο κατά ” παραγγελία” γιούς. Ολοι καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνη είναι αυτή.
Όσον αφορά τα περί ομοφοβίας και τις λοιπές αηδίες δεν το συζητώ. Εχω πολλούς φίλους με αυτό τον προσανατολισμό, που κανουμε και καλή παρέα. Τους μόνους που δεν αντέχω είναι τους τοξικούς και επικίνδυνους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου και επιλογών».
Είναι απορίας άξιο για ποιους «προσανατολισμούς» μιλάει ο Αχιλλέας Μπέος, σίγουρα όχι για τη συλλογή ποιημάτων του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη. Προφανώς, η δημοσίευσή του θυμίζει το παραδοσιακό σχόλιο κάθε ομοφοβικού ο οποίος δηλώνει περίτρανα ότι «δεν τον ενοχλούν οι ομοφυλόφιλοι, έχει και φίλους ομοφυλόφιλους». Το πρόβλημα, βέβαια, έγκειται στο γεγονός ότι αναπαράγει τον χυδαίο ομοφοβικό λόγο περί «ομοφυλοφιλικής» επιλογής, περί σεξουαλικής προτίμησης. Ότι ομοφυλόφιλος γίνεσαι στην πορεία της ζωής σου και με βάση τις προσωπικές σου επιλογές και δε γεννιέσαι, λες και η σεξουαλικότητα είναι μια ξεκούρδιστη πυξίδα που αντί να δείχνει τον ετεροφυλοφιλικό Βορρά, έχει κολλήσει στον ομοφυλοφιλικό Νότο, και κάποιος πρέπει να της βάλει μπαταρίες για να έρθει στα ίσια της.
Δυστυχώς, ο Αχιλλέας Μπέος θα μας κερνάει για αρκετό καιρό ακόμα βρομιά και δυσωδία, τόσο μεταφορικά, εξαπολύοντας κάθε είδους ύβρεις και λασπολογίες, όσο και κυριολεκτικά, γιατί ο Βόλος έχει βουλιάξει στη λάσπη και το τρεχούμενο νερό, όταν έρχεται πίσω στις βρύσες, είναι σίγουρα πιο τοξικό από τους ανθρώπους που δεν θέλει να συναναστρέφεται ο Μπέος.
Υπάρχει οργή από τον προοδευτικό κόσμο για την εκλογή του Μπέου, οργή που συσσωρευόταν ήδη πριν τις καταστροφικές πλημμύρες που ρήμαξαν την περιοχή. Οργή ακόμα και στον ίδιο τον Βόλο, σε εκείνο το υγιές τμήμα των πολιτών που δεν τον ψήφισε, που αγωνίστηκε για άλλους συνδυασμούς ή που πάλεψε με τις πολλαπλές πολιτικές δράσεις του.
Ο Μπέος, όμως, ψηφίζεται ακριβώς επειδή είναι τραμπούκος, ακριβώς επειδή λέει αυτά που οι ψηφοφόροι του δεν μπορούν να πουν δημόσια, ακριβώς επειδή κάνει αυτά που οι ψηφοφόροι του δεν μπορούν να κάνουν δημόσια. Μια βόλτα να κάνει κάποιος κάτω από τις σελίδες που αναφέρουν το όνομά του και θα δει τι γίνεται, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία και τα φασιστικού περιεχομένου σχόλια είναι δεκάδες.
Αυτός είναι κόσμος που χάσαμε, που έχασε η αριστερά, που έχασε ο προοδευτικός χώρος. Είναι ένας κόσμος φτωχός και φοβισμένος, πολιτικά αδρανής και πραγματικά ταξικά αποπροσανατολισμένος (να που κολλάει καλά αυτή η λέξη). Και σίγουρα δεν έχει καμία όρεξη εμάς να του το υπενθυμίζουμε συνεχώς, να του υποδεικνύουμε την κριτική του ανικανότητα, την επικίνδυνη αμορφωσιά του και την παντελή έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης. Είναι ο κόσμος του νεοφιλελευθερισμού, απομονωμένος στα σπίτια του, χωρίς ενδελεχή αντίληψη της ίδιας του της πραγματικότητας που αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο.
Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών που «απλά ελπίζει να τη βολέψει», χωρίς κανένα απολύτως προσωπικό και συλλογικό όραμα, χωρίς απολύτως καμία διάθεση για οποιαδήποτε διεκδίκηση ακόμα και για θέματα που τον αφορούν άμεσα, όπως ο δηλητηριώδης αέρας που αναπνέει ο Βόλος εδώ και τόσα χρόνια. Ελπίζει μόνο σε έναν καλό μισθό, σε ένα βολικό σπίτι και σε μια πολλών ιντσών τηλεόραση για να βλέπει μπάλα και τηλεπαιχνίδια. Μια ζωή βουτηγμένη στην πραγματική μιζέρια, και όχι σε αυτή που και καλά ευαγγελίζονται πως πολέμανε οι ίδιοι άνθρωποι που τη γεννούν και εγκλωβίζουν μέσα της τον λαό. Και αυτό, προφανώς, δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα του Βόλου, αλλά όλης της Ελλάδας, όλου του πλανήτη για την ακρίβεια.
Είναι χρέος μας να ξαναχτίσουμε ένα όραμα, λοιπόν, μαζί με αυτόν τον κόσμο που χάνεται πίσω από τη σκιά του εαυτού του. Το όραμα της αλλαγής του κόσμου, εκείνο που μόνο με την καθημερινή πάλη μπορεί να αποκτήσει ζωτική πνοή και σάρκα. Ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου έλεγε πως «του φόβου έσπασες το νήμα και τη μιζέρια μιας ζωής», και αυτό ακριβώς είναι το χρέος μας από εδώ και εμπρός, το χρέος του οποιουδήποτε προοδευτικού ανθρώπου. Χρέος μεγάλο και βαρύ, αλλά η μοναδική πραγματική ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε, έλεγε ο ποιητής.
