Αν μία είδηση ήρθε να επιστεγάσει την αίσθηση μιας διαφαινόμενης ή ξεκάθαρης διάλυσης κράτους και υποδομών στη χώρα μας, αυτή ήταν η γνωστοποίηση πως το, κατά τον βρετανικό «Guardian» σύμβολο του εκσυγχρονισμού, της νέας Μεγάλης Ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, το στέγαστρο Καλατράβα στο γήπεδο του ΟΑΚΑ και στο ποδηλατοδρόμιο στον ίδιο χώρο, δεν έχουν συντηρηθεί ποτέ, χτίστηκαν χωρίς άδεια, σαπίζουν και έχουν πρόβλημα στατικότητας. Να μην τα λέμε με περικοκλάδες. Τα κατασκευάσματα αυτά ή θα αποσυναρμολογηθούν ή θα πέσουν. Το μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας είναι κλειστό.
Λίγο να κυκλοφορήσει κανείς στα μέρη που υπάρχουν ολυμπιακά ακίνητα θα διαπιστώσει μια παρόμοια κατάσταση. Κάντε μια βόλτα στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Φαληρικό Δέλτα για παράδειγμα: η εικόνα εγκατάλειψης είναι παραπάνω από εμφανής. Όμως, αυτό δεν είναι είδηση, είναι μια γνωστή πραγματικότητα. Πεταμένα λεφτά. Πολλά λεφτά.
Ο εκσυγχρονισμός που διατείνονταν από το 1996 και μετά το ΠΑΣΟΚ και που ουσιαστικά συνέχισε η ΝΔ μέχρι η χώρα να πέσει στα βράχια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008-2010 και να τσακιστεί ήταν κίβδηλος. Δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επίφαση ώστε χρήματα του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών να καταλήξουν στις τσέπες, τους τραπεζικούς λογαριασμούς και την ασύλληπτη πολυτελή ζωή ολίγων. Οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι ολιγάρχες βρήκαν -και στην Ελλάδα- την κότα με τα χρυσά αυγά και θησαύρισαν. Κι ενώ η χώρα βαδίζει πλέον καθαρά στη γενικευμένη συρρίκνωση, δημογραφική, οικονομική, γεωπολιτική -γιατί όχι και σε επίπεδο εδαφικής (και υδάτινης) επικράτειας, οι ολιγάρχες απλώνουν την καθαρή πετσέτα στα πόδια τους ώστε να ξεκινήσουν το επόμενο τσιμπούσι: την ανοικοδόμηση της Θεσσαλίας.
Ο εκσυγχρονισμός ήταν κίβδηλος. Μπορεί η δεκαετία των μνημονίων να επέφερε τεκτονικές αλλαγές σε όλα τα πεδία της ζωής σε αυτήν τη χώρα, όμως τώρα, 19 χρόνια μετά την κορύφωση της εκσυγχρονιστικής παραζάλης, το αποτέλεσμα φαίνεται ξεκάθαρο. Οι αυτοκινητόδρομοι είναι έκθετοι σε κατολισθήσεις, δεν έχουν εξόδους διαφυγής και οδηγούν σε πλημμύρες, όπως έγινε αντιληπτό στην Αχαΐα και την Κακιά Σκάλα φέτος, στη Φθιώτιδα το 2020. Η χώρα σε αντίθεση με κάθε διεθνή πρακτική συστηματικά συρρίκνωσε το σιδηροδρομικό της δίκτυο: αν μας γνωρίζουν, έτσι μικροί και γερασμένοι και ασήμαντοι όπως είμαστε, οι λαοί των Αφρικανικών χωρών θα γελάνε. Την ώρα που η Αφρική χτίζει σιδηροδρόμους, τη ώρα που όλη η υφήλιος κάνει το ίδιο, η Ελλάδα τους καταργεί. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν την κατασκευή των σιδηροδρόμων, που δεν λειτουργούν, την είχαν αναλάβει αυτοί που ταυτόχρονα κατασκεύαζαν τους αυτοκινητοδρόμους, με τα πολλά διόδια και τα πολλά λεφτά. Ξέρετε εσείς σουβλατζίδικο (παράδειγμα δίνουμε, μακριά από εμάς ο δογματικός βεγκανισμός) που να επενδύει στα σοβαρά στη νηστεία;
Ακόμα και το μετρό της Αθήνας δεν κατάφερε να επιτελέσει το έργο του. Μια βόλτα στους φρακαρισμένους δρόμους της πρωτεύουσας θα σας πείσει. Ταυτόχρονα, οι τελευταίες πλημμύρες έδειξαν την προχειρότητα της κατασκευής αναφορικά με βασικές πρόνοιες. Μη γίνουμε μάντεις κακών, αλλά αυτοί οι φουσκωμένοι και μαύροι από την υγρασία τοίχοι στο Μοναστηράκι, πόσο θα αντέξουν, άραγε; Και πως να συντηρούνται;
Ο εκσυγχρονισμός ήταν ένα ακραίο φιλελεύθερο εγχείρημα. Η χρεοκοπία των υποδομών της χώρας αποδεικνύει πως δεν ήταν καν ένα κολοσσιαίο έργο για τη βελτίωση της βάσης πάνω στην οποία αναπτύσσεται η οικονομία, δεν ενδιέφερε το κράτος η γενική αύξηση της κερδοφορίας συνολικά του κεφαλαίου. Αν ενδιέφερε αυτό, τα έργα θα ήταν στιβαρά, καλομελετημένα, σύγχρονα, φτιαγμένα να αντέξουν αιώνες. Όπως η γέφυρα του Ντε Κίρικο στον Άναυρο της Μαγνησίας.
Καμία σχέση με τους σιδηροδρόμους που δεν μας προσφέρει η κρατική ιταλική εταιρεία η οποία, θα μου επιτρέψετε την έκφραση, λυμαίνεται τους όποιους καχεκτικούς σιδηροδρόμους μας και ξεκοκαλίζει τα ελληνικά δημόσια ταμεία.
Όμως αυτά τα έργα ήταν χάρτινα. Ήταν ακραία φιλελεύθερα γιατί σκοπό είχαν μόνο το να βγάλουν λεφτά οι κατασκευαστές και οι προμηθευτές τους. Ρωτήστε αυτόν τον καιρό τις βιομηχανίες παντός είδους, τι χασούρα είχαν και έχουν μετά την καταστροφή στη Θεσσαλία.
Ρωτήστε τους κάθε είδους επαγγελματίες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, αλλά και του Ηρακλείου ή της Χαλκίδας κ.ο.κ. να σας πουν πως αποτιμάται οικονομικά το μποτιλιάρισμα. Δώστε π.χ. ένα ραντεβού μια ώρα αιχμής στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης, να δούμε, θα είστε στην ώρα σας με το αυτοκίνητό σας;
Hochtief και Siemens
Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί να επιλέξουμε σήμερα να γράψουμε για τις εκσυγχρονιστικές χάρτινες υποδομές του ακραίου φιλελευθερισμού που κατασκευάστηκαν για να ωφεληθούν οικονομικά κάποιο ολιγάρχες, μαζί με τα δίκτυα πελατών και υποτελών τους, ενώ συνήθως ασχολούμαστε με γερμανικά θέματα. Οι λόγοι είναι τρεις.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι στο ξέφρενο πάρτι με τα χρήματα των υποδομών συμμετείχαν ενεργά Γερμανοί ολιγάρχες, όπως η Hochtief ή η Siemens, η Würth και η BASF, αλλά και η τραπεζική ολιγαρχία της χώρας αυτής, που έδινε τα δάνεια για την κατασκευή των έργων.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως τα ευρωπαϊκά πακέτα χρηματοδότησης μέσω των προγραμμάτων σύγκλισης και των ΕΣΠΑ δεν έβρισκαν χρήματα στον αέρα αλλά από τους Γερμανούς, και εν γένει τους άλλους Ευρωπαίους, φορολογούμενους. Δούλευε δηλαδή και δουλεύει ο εργάτης και η εργάτρια στη Γερμανία ή οι υπάλληλοι στην Αυστρία, για να πληρώνουν φόρους, οι οποίοι θα πάνε στα ευρωπαϊκά ταμεία για να διοχετευτούν σε έργα, τα οποία αποδεικνύονται χάρτινα και αναποτελεσματικά. Ή και φονικά. Δύο Αυστριακοί πολίτες σκοτώθηκαν επειδή η Ελλάδα δεν είχε μεριμνήσει να δώσει διεξόδους στα νερά του όρους Πηλίου…
Αυτό το γεγονός, πως δηλαδή τα χρήματα του απλού λαού γίνονται «έργα» και μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων επιστρέφει στις τσέπες Γερμανών ολιγαρχών, αποτελεί και ένα επιχείρημα της άκρας Δεξιάς ενάντια στον τρόπο που διαχειρίζεται τον κόπο των απλών ανθρώπων η Γερμανία, η Ελλάδα, η Ε.Ε.. Και το επιχείρημα όπως φαίνεται πιάνει. Το είδαμε την Κυριακή στις τοπικές εκλογές στην Βαυαρία και την Έσση.
Τρίτος λόγος είναι πως η διοχέτευση των πόρων στις ολιγαρχικού τύπου επιχειρήσεις τους αποστερεί από πραγματικές ανάγκες των υποδομών στην ίδια για παράδειγμα τη Γερμανία. Το έχουμε γράψει κι άλλες φορές: οι υποδομές της χώρας είναι σε άσχημη κατάσταση. Γέφυρες δε συντηρούνται με αποτέλεσμα να πρέπει να γκρεμιστούν. Αυτό επιδρά στην οικονομική και κοινωνική ζωή, μαγαζιά χάνουν την πελατεία τους γιατί δεν είναι πλέον προσβάσιμα, εργαζόμενοι χάνουν το χρόνο τους γιατί δεν μπορούν να φτάσουν γρήγορα στις δουλειές τους. Τα τρένα της χώρας έχουν γίνει συνώνυμο της ασυνέπειας και ανέκδοτο. Εκεί όμως που χρειάζονται χρήματα για πανάκριβα έργα βιτρίνας, αυτά βρίσκονται ξαφνικά ή συστηματικά ώστε να θρέψουν τα κέρδη των ολίγων. Οι γέφυρες είναι ασυντήρητες. Όπως η πεζογέφυρα Καλατράβα στη Μεσογείων. Η οποία μάλλον πρέπει να αποσυναρμολογηθεί. Αλλιώς θα πέσει.
