Παρακολουθώ επισταμένως τις διεθνείς ειδήσεις ως προς την τριήμερη εκλογική διαδικασία στη Ρωσική Ομοσπονδία, και διαπιστώνω την πλήρη ομοφωνία και συναίνεση όλων των καλών δημοσιογράφων: πρόκειται για sham elections, δηλαδή ντεμέκ εκλογές, παρωδία εκλογών, όπου η πλειοψηφία καταπιέζεται από μια de facto δικτατορία. Όχι σαν τις δικές μας, διότι εμείς είμαστε Δημοκρατίες!: δημοκρατίες δυτικές, όχι αυταρχίες δικτατορίσκων με εκλογικούς φερετζέδες. Αυτά δεν τα διαβάζω μόνο στα αγγλόφωνα, αλλά και στα παρ’ ημίν: π.χ. ολοσέλιδο το κυριακάτικο αφιέρωμα της καλής «Καθημερινής» με τίτλο «Ανανέωση γύψου στη Ρωσία» (και τι λογοπαίγνιο: ιστορική μνήμη, ποιότητα, καλό γούστο και αρχοντιά).
Είναι όμως όντως έτσι; Πρόκειται πραγματικά για παρωδία δημοκρατικών διαδικασιών, αφού αυτές έχουν υπονομευτεί κατά καίριο τρόπο, αυτοακυρούμενες; Η απάντηση είναι ΝΑΙ – και επιτρέψτε μου να σας εκθέσω τα πειστήρια, καθαρώς δειγματοληπτικά. Τώρα, επειδή το ζήτημα είναι μεγάλο και πολύπλοκο, εάν μπερδέψω κανένα όνομα ή ακόμη και καμιά χώρα, μην παρεξηγήσετε. Το σημαντικό δεν είναι αυτό, το σημαντικό είναι να κρατάμε στο νου μας το αβυσσαλέα αγεφύρωτο χάσμα Δημοκρατιών και Αυταρχιών, και αυτή η επίγνωση να σχηματίζει τις θέσεις μας στη διεθνή πολιτική.
Πρώτα-πρώτα, δεν μπορούμε να έχουμε δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες όταν δεν υπάρχει σαφής διάκριση κόμματος και κράτους: τότε έχουμε παρωδία. Στη Ρωσία συνέβη το εξής ανήκουστο: απεδείχθη ότι μια βουλευτής του υπερεθνικού κοινοβουλίου της μετασοβιετικής Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών από το κόμμα του Προέδρου, η Αννούσκα Μιχαήλοβνα Ασημακοπούλεβα, είχε στην κατοχή της τις πλήρεις εκλογικές λίστες και προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας των εκλογέων εν γένει, όχι μόνο αυτών που είχαν την οποιαδήποτε σχέση με το κόμμα της. Τα οποία χρησιμοποιούσε για προσωπική προεκλογική επικοινωνία και προπαγάνδα, προνόμιο και πρόσβαση που προφανώς δεν είχαν και δεν έχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δίνοντας έτσι αθέμιτο προεκλογικό προβάδισμα στο κόμμα του Προέδρου ως αποτέλεσμα σύγχυσης κόμματος και κράτους αφ ενός (τις εκλογικές λίστες! Ως λεία και λάφυρο! Μπορείτε να φανταστείτε κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε δυτική χώρα;) και καταπάτησης των δικαιωμάτων των πολιτών αφετέρου. Παρά την αποκάλυψη του σκανδάλου από τα social media (κυρίως το VK) η τσαρίνα του Υπουργείου Εσωτερικών έμεινε στη θέση της, έγιναν δυο συμβολικές καρατομήσεις, και τώρα βγαίνουν και από πάνω.
Δημοκρατία χωρίς ελεύθερη δημοσιογραφία γίνεται; Στις πλέον έγκυρες διεθνείς μετρήσεις, η Ρωσία βρίσκεται στα τάρταρα από πλευράς ελευθερίας του τύπου. Δεν είναι μόνο οι ροές χρήματος προς ημέτερα μέσα ενημέρωσης με διάφορες καταγέλαστες αφορμές και σκοπό τον πλήρη, πρωτοφανή έλεγχό τους. Μιλάμε για μια χώρα με δολοφονημένους δημοσιογράφους και κατατρομοκρατημένους τους περιλειπομένους. Προ ετών δολοφονήθηκε ο δημοσιογράφος Καραϊβάζοφ: η εξιχνίαση του εγκλήματος… εκκρεμεί. Σαφής απόπειρα δολοφονίας, ανεπιτυχής από σπόντα, του αμφιλεγόμενου δημοσιογράφου Στέπαν Χίοβιτς οδήγησε σε επώνυμη καταγγελία του για τον διευθυντή του γραφείου και… ανιψιό του Προέδρου, αν μπορείτε να το πιστέψετε (μόνο στην Ασία αποτολμάται τέτοιος ξετσίπωτος νεποτισμός) ως ενορχηστρωτή, αλλά η υπόθεση μένει εισέτι εκκρεμής. Δεν υπάρχει καμία σαφώς αντιπολιτευόμενη εφημερίδα πραγματικά μεγάλης κυκλοφορίας στη χώρα.
Αλλά τι καθόμαστε και συζητάμε, όταν έχει αποκαλυφθεί πέραν πάσης αμφισβητήσεως ότι στη Ρωσία επί του νυν Προέδρου λειτουργούσε (και λογικά ακόμα λειτουργεί) εκτεταμένο δίκτυο παράνομων παρακολουθήσεων: πολιτικών αντιπάλων, πολιτικών υφισταμένων (!), δημοσιογράφων, οικονομικών παραγόντων, πολιτών. Όταν ο Πρόεδρος της Ρωσίας ρωτήθηκε προσφάτως σχετικά σε συνέδριο της εφημερίδας Νεζαμίσιβαϊα Πράβντα (την οποία επίσης παρακολουθούσε), απάντησε ούτε λίγο ούτε πολύ «κάναμε και κάποια λάθη» οπότε μέλι γάλα – γιατί τέτοιο είναι το θράσος της αχαλίνωτης εξουσίας στις Αυταρχίες. Μάλιστα, το λογισμικό παρακολούθησης προέρχεται από κράτος των κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών που αρέσκεται στο να κρατάει και μια κόπια για τον εαυτό του. Οπότε, αυτή τη στιγμή, σε συνθήκες γενικευόμενου πολέμου, η Ρωσία έχει Υπουργό Εξωτερικών, Υπουργό Αμύνης και Αρχηγό του Στρατού (μεταξύ πολλών άλλων) που έχουν παρακολουθηθεί από ξένο κράτος δια της εξουσιομανίας του Προέδρου. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει και ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στη Ρωσία: ο Πρόεδρος όμως ενημέρωσε το λαό του πως πρόκειται περί πολιτικής σκευωρίας, και το θέμα έμεινε εκεί.
Η αδηφαγία του Προέδρου αφήνει τη χώρα έκθετη και από πλευράς αμύνης. Ο Πρόεδρος αφαιρεί αμυντικό οπλισμό από τα κρίσιμα νησιά της Οχοτσκικής Θάλασσας και του Βεριγγείου Πορθμού, που συνορεύουν με τον προαιώνιο εχθρό της χώρας, και τα μεταφέρει σε ευρωπαϊκές πεδιάδες στο πλαίσιο της άφρονος συμμετοχής του σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
Όπως πάντοτε στις Αυταρχίες και κατ’ επίφαση Δημοκρατίες, τις «δημοκρατορίες» που γράφει και η καλή αθηναϊκή εφημερίδα, η ποινική δικαιοσύνη δεν λειτουργεί και τόσο καλά για τους ημετέρους. Καλλιτέχνης εκλεκτός της προεδρικής αυλής της Ρωσίας και τον ομόκεντρων κύκλων της βρίσκεται αποφυλακισμένος, ελεύθερος κι ωραίος, και ας γνωρίζει όλη η Ελλάδα πως πρόκειται για κατ’ εξακολούθηση βιαστή παιδιών. Ακόμα πιο πρόσφατα, μαστροπός ανηλίκων που έχει φωτογραφηθεί με κάθε ένα στέλεχος του κόμματος της «Ενωμένης Ρωσίας» πέφτει στα μαλακά. Γιατί, όπου ελλείπει η Δημοκρατία και υπερπλεονάζει η Αυταρχία, εκεί ανθίζει η ασυδοσία: όταν οι θεσμοί διαβρώνονται, εξαφανίζονται τα θεσμικά αντίβαρα.
Όσο σημαντικά και αν είναι τα παραπάνω, υπάρχει εντέλει ένας δείκτης ιδιαίτερα ασφαλής για το αν έχουμε δημοκρατίες ή αυταρχίες, και εάν υπάρχει εναλλακτική εξουσίας επιτεύξιμη μέσα από εκλογικές διαδικασίες: υπάρχει αντιπολίτευση; Λειτουργεί αυτό το εγγενές στη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία στοιχείο, δηλαδή ο δικομματισμός με εναλλαγή στην εξουσία; Διότι, αν δεν υπάρχει, κάτι βρωμάει.
Ε λοιπόν, ούτε για πλάκα: στη Ρωσία το κυβερνών κόμμα αυξάνει τα ποσοστά του την ίδια ώρα που το βιοτικό επίπεδο των πολιτών πέφτει· την τελευταία φορά είχε 20 τσαουσεσκικές μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα· πριν έρθει ο νυν Πρόεδρος λειτουργούσε δικομματικό σύστημα, αλλά ξαφνικά όσο αυτός κάθεται στην εξουσία, τόσο τα υπόλοιπα κόμματα κατακρημνίζονται, μαζί με το βιοτικό επίπεδο. Κοινώς δεν υπάρχει αντιδιεκδικητής: περιμένουν αυτοί οι χαχόλοι της Αυταρχίας να χάψουμε εμείς των Δημοκρατιών ότι γίνεται κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, χωρίς να υφίσταται παρωδία εκλογικών διαδικασιών; Αξίζει να δει κανείς τους κατ’ όνομα διεκδικητές της Προεδρίας από τα υπόλοιπα κόμματα: πρώτα ένας που λέει ουσιαστικά ακριβώς τα ίδια με τον νυν Πρόεδρο, απλώς με άλλο στυλ, ο Στεπάν Αστάκοβιτς Κασσελάκυι· μετά ένας άχρωμος κομματικός γραφειοκράτης που διεκδικεί την αξιωματική αντιπολίτευση, ο Γίντο Βόσκοβιτς Ανδρουλάκωφ, για τον οποίο όμως (άκουσον άκουσον!) υπάρχει επίσημη παραδοχή ότι παρηκολουθείτο από τους μηχανισμούς του νυν Προέδρου καθώς και υπόνοιες ότι είναι εκβιαζόμενος (μπορείτε έστω να φανταστείτε να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στις δυτικές δημοκρατικές μας χώρες;), και μετά το χάος: ο Γ.Γ. του «Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας», ο οποίος δεν απειλεί ουσιαστικά την εξουσία και μάλιστα ενίοτε ομοιοκαταληκτεί μαζί της σε διάφορα θέματα, και ούτω καθεξής. Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι υφίσταται ελεύθερο πεδίο πολιτικής στη Ρωσία και πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες, όταν αυτοί είναι οι ανθυποψήφιοι του Προέδρου.
Φυσικά, όσοι δεν ήταν διακοσμητικοί αλλά πραγματικά απείλησαν την παντοκρατορία του Προέδρου βρίσκονται τώρα εκτός κούρσας, όλως τυχαίως. Ο Αλεξέι Τσίπρωφ είναι ένα πολιτικό πτώμα, και η άλλοτε ελπίδα των Ρώσων κεντρώων, ο Βασίλιι Λεβέντεφ, έχει αποσυρθεί απ’ την πολιτική και εθεάθη προ καιρού σε αναπηρικό καροτσάκι, υπό αδιευκρίνιστες όσο και ύποπτες συνθήκες (πολλά ψιθυρίζουν οι μυστικές υπηρεσίες δυτικών κρατών μας για το πώς φτάσαμε εδώ). Βέβαια, κάποιοι αφελείς Ρώσοι θα αντέτειναν ότι την τελευταία φορά που οι εν λόγω κατέβηκαν σε εκλογές ή αποτυπώθηκαν σε δημοσκοπήσεις, δυσκολεύτηκαν να βρουν την ψήφο τους. Αυτά είναι βλακείες! Δεν έχουν κερδίσει τις εκλογές, μόνο και μόνο επειδή οι εκλογές είναι στημένες. Μπορεί τα στοιχεία που έχουμε να δείχνουν ότι η δημοφιλία τους είναι στα τάρταρα, όμως εγώ δημοσιογραφώ και σας διαβεβαιώνω ότι οι Ρώσοι τους θέλουν πολύ περισσότερο από τον Πρόεδρο, συνεπώς είστε υποχρεωμένοι να με πιστέψετε – και να ανάψετε κάνα κεράκι στην πολιτική τους μνήμη.
Δεν λειτουργεί η δημοσιογραφία, δεν λειτουργεί η δικαιοσύνη, δεν λειτουργεί η πολιτική και η δικομματική εναλλαγή, έχει δημοσιοποιηθεί πέραν πάσης αμφιβολίας γιγαντιαίο σκάνδαλο παρακολουθήσεων αντιπάλων, παραγόντων και πολιτών και δεν κουνιέται φύλλο, δημοσιογράφοι δολοφονούνται, διεθνή κοινοβούλια ανησυχούν για το κράτος δικαίου, τα εκλογικά στοιχεία των πολιτών είναι έκθετα: δηλαδή τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι στη Ρωσία δεν έχουμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά αυταρχία όπου οι εκλογές συνιστούν απλώς «ανανέωση γύψου»;
Δεν φτάνει να διαλαλεί μια χώρα ότι είναι «δημοκρατία», ακόμα και αν επιτελεί «δημοκρατικές και εκλογικές διαδικασίες» για το θεαθήναι. Άλλο οι Δημοκρατίες (δηλαδή κράτη όπως το δικό μας στην Ελλάδα) που οφείλουν να κατισχύσουν, και άλλο οι δαιμονικές Αυταρχίες, όσους εκλογικούς φερετζέδες κι αν φορέσουν, που πέπρωται να ηττηθούν: η διαφορά δεν είναι απλώς ποσοτική, είναι ποιοτική, πρόκειται για εντελώς ανόμοια πράγματα χωρίς σημεία επαφής. Πρέπει να σταθούμε στέντφαστ ντηφέντερς (ώστε να αποδειχθούμε προσπέριτυ γκάρντιανς) της διάκρισης Δημοκρατιών-Αυταρχιών, όπως πολύ ωραία το θέτει ο Άντονυ Μπλίνκεν, χωρίς να μας εξαπατούν προβατόσχημοι λύκοι. Ούτε μύγα στο δημοκρατικό σπαθί μας, όταν αναφερόμαστε στα καθεστώτα των και καλά εκλογικών διαδικασιών «ανανέωσης γύψου»! Κάτω οι «δημοκρατορίες»: ζήτω οι πραγματικά λειτουργούσες φιλελεύθερες δημοκρατίες, νά, όπως καλή ώρα η δική μας στην Ελλάδα.
