Με τις Ευρωεκλογές επί θύραις και το φάσμα της ακροδεξιάς να πλανάται πάνω από την Ευρώπη, στην «κυβερνώσα» ιταλική ακροδεξιά -η οποία ευρωπαϊκά εκφράζεται σε δύο διαφορετικές ομάδες- μοιάζει να κορυφώνεται ένας εσωτερικός ανταγωνισμός. Το γεγονός ότι και τα δύο κόμματα αρρύονται ψήφους από την ίδια εκλογική δεξαμενή και ιδίως η ένθερμη τακτική προσέγγιση της Τζόρτζια Μελόνι και ηγήτορος της ευρωομάδας του ECR στο δεξιό ΕΛΚ και την επανυποψήφια για την προεδρία της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έχει παροξύνει τον, κυριολεκτικό, αλληλοσπαραγμό με τον ηγέτη της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, που ανήκει στην ευρωομάδα της ID.
Η αντιπαράθεση, που μέχρι σήμερα ήταν σε επίπεδο θέσεων απέναντι στην Ευρώπη και υποτονική, πλέον εξελίσσεται σε μετωπική επίθεση. Ακόμη και εάν ο Σαλβίνι, στην πρόσφατη διεθνή συνάντηση των ηγετών του ID στη Ρώμη, άφησε στους Ευρωπαίους συμμάχους του την πρωτοβουλία αυτής της επίθεσης.
Η πλέον αναμενόμενη προσκεκλημένη στην εκδήλωση με τίτλο ‘Winds of change’ , μολονότι παρενέβαινε μέσω βίντεο-μηνύματος, η Μαρίν Λεπέν ξιφούλκησε χωρίς περιστροφές ενάντια στη Μελόνι: «Πρέπει να πει την αλήθεια στους Ιταλούς. Το πραγματικό μου ερώτημα δεν είναι για τους Ιταλούς, αλλά για την πρωθυπουργό τους: κα Μελόνι θέλετε να στηρίξετε τη δεύτερη θητεία της φον ντερ Λάιεν; Εγώ πιστεύω πως ναι και με αυτόν τον τρόπο θα συμβάλλετε στην επιδείνωση των πολιτικών αποφάσεων από τις οποίες υποφέρουν τόσο πολύ οι λαοί της Ευρώπης. Ο μόνος υποψήφιος που θα εναντιωθεί στη φον ντερ Λάιεν είναι ο Ματέο Σαλβίνι». Η Λεπέν για μία φορά ακόμη εξέφρασε τη συμπαράσταση στον Σαλβίνι και την αμφισβήτηση της Μελόνι, την οποία θεωρεί «πολεμοχαρή» και σύμμαχο του Εμανουέλ Μακρόν, που πρόσφατα θέλησε να προσδεθεί στο φιλοπόλεμο άρμα της Ε.Ε. που μακράν καθοδηγούν η Ιταλίδα πρωθυπουργός και η πρόεδρος της Κομισιόν.
Αλλά και ο ουσιαστικός θριαμβευτής των εκλογών στην Πορτογαλία, πρόεδρος του Chega Αντρέ Βεντούρα, ο οποίος παρίστατο προσωπικά στην εκδήλωση στη Ρώμη ήταν κατηγορηματικός: «Οι δημοσιογράφοι με ρώτησαν αν θα στηρίξουμε τη Τζόρτζια Μελόνι. Αλλά γιατί να το κάνουμε αυτό; Ο μόνος πολιτικός που υπερασπίζεται όλα τα έθνη της Ευρώπης είναι ο Σαλβίνι». Και γενικά ο τόνος που υιοθέτησαν και οι άλλοι ηγέτες των κομμάτων που συνθέτουν την ευρωομάδα του ID ήταν ο ίδιος.
Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία δεν έχει καταγραφεί μία τέτοια κίνηση, κατά την οποία ο αντιπρόεδρος μίας κυβέρνησης διοργανώνει μία εκδήλωση για να απονομιμοποιήσει -και μάλιστα δια της τεθλασμένης και μέσω παρέμβασης ξένων παραγόντων- τις επιλογές ενός Πρωθυπουργού και να υπονομεύσει τις διεθνείς του φιλοδοξίες. Κάτι που και η Μελόνι επισήμανε, κρούοντας τον κώδωνα. Ο Ματέο Σαλβίνι, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά πως γνωρίζει να παίζει και με κανόνες εκτός του πολιτικού fair play, το έπραξε με το συνέδριο του ΙD στη Ρώμη. Και εξυπηρετούσε έναν διπλό στόχο: ο πρώτος εμφανώς αφορά την ηγεμονία της ακροδεξιάς πτέρυγας στην Ε.Ε., ενόψει του ενισχυμένου ρόλου που βάσει των εκτιμήσεων θα διαδραματίσει μετά την αναμέτρηση του Ιουνίου. Ο δεύτερος αφορά το ίδιο το πολιτικό μέλλον του Σαλβίνι και του κόμματός του στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνεργασίας και στην ιταλική εκλογική σκηνή.
Όσον αφορά την ευρωπαϊκή αναμέτρηση, οι δύο ευρωομάδες μοιράζονται την ίδια φιλοδοξία: να γίνουν η τρίτη δύναμη στην Ε.Ε., έτσι ώστε όχι μόνον να επηρεάσουν δραστικά την ατζέντα των πολιτικών αποφάσεων, αλλά -κυρίως σε ό,τι αφορά τη Μελόνι- να συμμετάσχουν και στη λήψη τους. Τη στιγμή καθ’ ην προβλέπεται πως οι Πράσινοι, οι Φιλελεύθεροι και οι Σοσιαλιστές θα χάσουν ψήφους, τις οποίες θα καρπωθούν ιδίως τα ακροδεξιά ID και ECR (που οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν τρίτη και τέταρτη θέση με 84 και 76 έδρες αντίστοιχα), η προσέγγιση που έχει επιχειρήσει η Μελόνι με το ΕΛΚ για μία πιθανή μετεκλογική συνεργασία διευρύνουν τον «εμφύλιο πόλεμο» στην ακροδεξιά. Ιδίως μετά την προσάρτηση και του κόμματος του Ερίκ Ζεμούρ Reconquête, ανταγωνιστή του RN της Λεπέν στη Γαλλία, στους κόλπους του ECR και η αδιαμφισβήτητη συνάφεια της ευρωομάδας με το Fidesz του Βίκτορ Όρμπαν, τον οποίο η Μελόνι κατόρθωσε να χαλιναγωγήσει στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, η ενδο-ακροδεξιά μάχη παίρνει λυσσαλέα χαρακτηριστικά. Ιδίως όταν το διακύβευμα είναι αυτή καθαυτή η ευρωσκεπτικιστική πολιτική των ευρωομάδων και η αντιπολίτευση στην ηγεσία των Βρυξελλών. Η πρόσφατη δήλωση της φον ντερ Λάιεν ότι είναι πιθανό κάποια από τα κόμματα της ECR να μετοικήσουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΕΛΚ ή οι δηλώσεις του προέδρου του Μάνφρεντ Βέρνερ (στις 4 Μαρτίου στην Die Welt) ότι θα συνεργαζόταν κάλλιστα με το Fratelli d’ Italia, δίνει προβάδισμα στην ευρωομάδα της Μελόνι στον στόχο για την άσκηση επιρροής στις Βρυξέλλες. Με γνώμονα το ποιός θα οδηγεί τις εξελίξεις στη χάραξη πολιτικής στην ΕΕ, η κίνηση του Σαλβίνι με την εκδήλωση στη Ρώμη είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Αλλά ο ηγέτης της ξενοφοβικής Λέγκας δεν είχε μόνο τις ευρωεκλογές στον νου του. Ο Σαλβίνι πάντοτε εργαλειοποιεί κάθε περίσταση για να ενισχύσει την εικόνα του και να προετοιμάσει το πολιτικό του μέλλον. Έτσι, η εκδήλωση στη Ρώμη είχε μία διττή αποστολή: εξόν από ένα καλό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, παράλληλα αποβλέπει στην κρηπίδωση του δικού του πολιτικού μέλλοντος ενόψει του κρίσιμου Συνεδρίου της Λέγκας, στο οποίο σύρθηκε κυριολεκτικά ο ίδιος το ερχόμενο φθινόπωρο.
Εσωκομματικά, ο Σαλβίνι δεν βρίσκεται πια στην ατράνταχτη πρωτοκαθεδρία της Λέγκας που έχαιρε έως τώρα. Ένα αποτέλεσμα της Λέγκας κάτω από το 8% στις ευρωεκλογές θα έθετε τις βάσεις για μία μετα-Σαλβίνι εποχή στη Λέγκα. Οι παντοδύναμοι Περιφερειάρχες που ανήκουν στην παράταξή του, όπως οι Λούκα Τζάια στο Βένετο, Μασιμιλιάνο Φεντρίγκα στο Φριούλι-Βενέτσια-Τζούλια, Ατίλιο Φοντάνα, ετοιμάζονται ήδη: έχουν συστήσει μία τριανδρία, που θεωρείται ότι μετά το Συνέδριο θα αντικαταστήσει τον Σαλβίνι με τον ισχυρό άνδρα του Φριούλι. Η πρόσφατη αποτυχία της τροποποίησης που έφερε στο Κοινοβούλιο ο Σαλβίνι για νομοθέτηση και τρίτης θητείας για Περιφερειάρχες και δημάρχους και η οποία θα μετέθετε χρονικά την άμεση ανάδυση ενός διεκδικητή της ηγεσίας (πχ Τζάια, του οποίου και η δεύτερη θητεία τελειώνει), φέρνει πιο κοντά την αμφισβήτησή του στο Συνέδριο. H πρόταση δε του Σαλβίνι στον Τζάια να είναι υποψήφιος στις ευρωεκλογές (κι έτσι να απομακρυνθεί από τη διεκδίκηση της ηγεσίας) μόνο αύξησε τη μεταξύ τους παγερότητα.
Η συρρίκνωση της δύναμης της Λέγκας, που από κυρίαρχο κόμμα έχει υποβιβασθεί (με 8,3%, βάσει των τελευταίων σφυγμομετρήσεων)σε βακτηρία της νεοφασιστικής παράταξης και της κεντροδεξιάς κυβέρνησης, ευνοεί τις επικλήσεις κορυφαίων στελεχών του κόμματος για αλλαγή. Ακόμη και για μία επιστροφή στην αρχική ιδεολογία της Λέγκας ή το ενδεχόμενο η Λέγκα να μετατραπεί σε μία πιο μετριοπαθή παράταξη, περισσότερο ελκυστική και σε ψηφοφόρους στην υπόλοιπη Ιταλία. Άλλωστε το παράδειγμα της Μελόνι, που με μία στο καρφί του εθνικισμού και της ξενοφοβίας και μία στο πέταλο της πατριωτικής μετριοπάθειας, έχει καταφέρει να διεισδύσει και στο ακροατήριο της Λέγκας, αλλά και των μεσαίων κεντροδεξιών ψηφοφόρων. Σε βαθμό που να απειλεί ακόμη και προπύργια της Λέγκας στον ιταλικό βορρά, όπως το Βένετο του Τζάια -του οποίου η κατάκτηση από το FdI ήταν κι ένας από τους λόγους που η Μελόνι δεν στήριξε την τροποποίηση για τρίτη θητεία.
Για τον λόγο αυτό, οι Ευρωεκλογές δίνουν ένα βήμα στον Σαλβίνι για να ξαναπροβάλλει ως αδιαφιλονίκητος ηγέτης. Ένα καλό αποτέλεσμα θα διέλυε την κάθε αμφιβολία για τις ικανότητές του. Για τούτο επιδιώκει με προσωπικότητες όπως αυτή του στρατηγού Ρομπέρτο Βανάτσι, με τις αμφιλεγόμενες εθνικιστικές-αντιΛΟΑΤΚΙ θέσεις και του ιστορικού στελέχους Ρομπέρτο Καλντερόλι, να ανακτήσει συμπάθειες στον ευρύτερο ξενοφοβικό χώρο. Στην αντίθετη περίπτωση, η Λέγκα θα έμενε στα χαμηλά ποσοστά στις Περιφερειακές εκλογές στα Αμπρούτσι (7,4%) τα πράγματα θα περιπλέκονταν. Ο χαρακτήρας του Σαλβίνι δεν μαρτυρά έναν άνθρωπο που είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί της μεγαλαυχίας του. Είναι πολύ πιθανό εάν αμφισβητηθεί η εξουσία του να προχωρήσει σε ένα σχίσμα και στη δημιουργία ενός αμιγώς εξτρεμιστικού και δημοκοπικού κινήματος, που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες στο γενικότερο πολιτικό στερέωμα και ιδιαίτερα στη σταθερότητα της κεντροδεξιάς-ακροδεξιάς κυβέρνησης Μελόνι, την οποία η Λέγκα στηρίζει. Μία σταθερότητα, που τον τελευταίο καιρό -όπως απέδειξαν και οι επεισοδιακές σχέσεις και η καχυποψία των δύο ακροδεξιών κομμάτων αναφορικά με τις χαμένες εκλογές στη Σαρδηνία– κρίνεται σήμερα ιδιαίτερα ακροσφαλής.
