Καιρό ήθελα να γράψω ένα σημείωμα σχετικά με τις δημόσιες συγκοινωνίες στην Αθήνα. Όπως θα μου έλεγε κάποιος, βέβαια, είδηση δεν είναι πως σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά πως άνθρωπος δάγκωσε σκύλο. Δεν είναι δηλαδή κάποιο νέο, πως οι δημόσιες συγκοινωνίες στην πρωτεύουσα είναι απαξιωμένες, όπως εξάλλου και σε όλη τη χώρα.
Σκεπτόμενος την αιτία αυτής της απαξίωσης, δεν μπορώ, παρά να πάω τη σκέψη μου πιο πέρα από το ότι είμαστε μια χώρα χωράφι και σε θέματα οργάνωσης είμαστε μετεξεταστέοι. Κοιτάζω να δω ποιοι έχουν όφελος από αυτήν την κατάσταση και βλέπω ότι κερδίζει το λόμπι του αυτοκινήτου με όλα τα πλοκάμια του, από την κορυφή των διεθνών αυτοκινητοβιομηχανιών και των πετρελαϊκών εταιρειών μέχρι το σύνολο μια οικονομίας συνεργείων και εμπορίου ειδών σχετικών με το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική οικονομία (μαζί και τα οικονομικά των νοικοκυριών), τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και τις αντιλήψεις των ανθρώπων.
Παρατηρούσα, λοιπόν, τον χάρτη του δικτύου σιδηροδρόμων της πρωτεύουσας μέσα σε έναν σταθμό του μετρό. Ο χάρτης περιλαμβάνει και τις γραμμές του προαστιακού, οι οποίες εξυπηρετούν ανά εικοσάλεπτο τον άξονα Πειραιά-ΣΚΑ (Σιδηροδρομικό Κέντρο Αχαρνών, στο Μενίδι δηλαδή). Διατρέχουν δηλαδή σημαντικά τμήματα της πυκνοκατοικημένης και εν πολλοίς παραμελημένης Δυτικής Αθήνας. Από τον χάρτη λείπουν στάσεις: δεν αναγράφεται η στάση Ταύρος, ούτε η στάση Πύργος Βασιλίσσης ή Πύργος απλά, ούτε η στάση Κάτω Αχαρναί, ούτε η στάση Ζεφύρι. Ναι, μπορείς να πας με το τρένο από τον Ταύρο στο Μενίδι. Και πολύ γρήγορα!
Οι χρήστες λοιπόν του δικτύου δεν ξέρουν ότι μπορούν, αν υπολογίσουν σωστά την ώρα, να φτάσουν σε αυτές τις περιοχές με το τρένο και υποχρεώνονται να μετακινούνται με άθλια και υπερβολικά γεμάτα λεωφορεία ή μποτιλιάρονται με τα ιδιωτικά οχήματά τους στους δρόμους πληρώνοντας πολλά χρήματα σε καύσιμα και όλα τα άλλα έξοδα που έχει ένα ιδιωτικό όχημα.
Αντίθετα, οι γραμμές του αργόσυρτου και κακοσχεδιασμένου τραμ που εκτείνεται στα οικονομικά καλοστεκούμενα νότια προάστια είναι όλες σημειωμένες στον χάρτη του δικτύου, λες και το τραμ είναι… μετρό!
Πέρα από αυτό, εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ενώ υπάρχουν οι στάσεις του προαστιακού και τα τρένα διέρχονται, δεν κάνουν όλα στάση σε κάθε σταθμό εντός του αστικού ιστού. Κι όμως, θα ήταν αποσυμφορητικό για την κίνηση και οικονομικό για τους επιβάτες, αν γνώριζαν πως μπορούν να πάνε στις περιοχές που ανέφερα με το τρένο και ότι αυτό περνά έστω κάθε είκοσι λεπτά. Εξάλλου και πλήθος λεωφορειακών γραμμών τέτοια συχνότητα έχουν, απαράδεκτη για πόλη εκατομμυρίων σε κάθε περίπτωση. Αλλά για τρένο που μπορεί να μεταφέρει πολλές εκατοντάδες είναι ανεκτό. Απ’ ολότελα…
Τελευταία παρατήρηση, έχει να κάνει με το όνομα του σταθμού «Πύργος» που στα χαρτιά εξακολουθεί να είναι «Πύργος Βασιλίσσης». Τρέχα γύρευε με πόση χαρά θα εμπνεύστηκε το όνομα κάποιος οπαδός της έκπτωτης δυναστείας των Γλύξμπουρκ ή θιασώτης του μεσαιωνικού θεσμού των βασιλιάδων της Ευρώπης. Τι είναι αυτός ο «Πύργος»; Στην πραγματικότητα έιναι ο σταθμός στην περιοχή Ανάκασα, περιοχή στο βόρειο τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Δεν το λέει όμως ο χάρτης. Ούτε κάνουν στάση όλα τα τρένα εκεί. Απλά, περνούν. Κι εμείς τα βλέπουμε να τρέχουν, σταματημένοι σε κάποιο φανάρι με τη βενζίνη στα 2 ευρώ παρά κάτι…
