Την καλημέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
Το μπαλκόνι είχε μαζέψει δύο δάχτυλα αφρικανική σκόνη. Στις γωνίες του η μάζα της σκόνης θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καινούρια μητρόπολη για τα δεκάδες μυρμήγκια που περνούσαν στοιχισμένα κατά μήκος του τραπεζιού. Απ’ το λευκό του μάρμαρο, σαν μικροσκοπικές Σουλιώτισσες γκρεμίζονταν στο μπράτσο της καρέκλας, από κει στον μηρό μου, κι από κει στα υπολείμματα των αποτυχημένων βίγκαν μπισκότων που είχα αποπειραθεί να μαγειρέψω, παρά το γεγονός πως δεν είμαι καθόλου μα καθόλου βίγκαν. Τα άφηνα να συνεχίζουν ανενόχλητα την πορεία τους. Δεν με ενοχλούσαν κι έτσι δεν έβρισκα κανέναν λόγο να τα ενοχλήσω εγώ.
«Δεν θες λίγη λεμονάδα; Κάνει 40 βαθμούς σήμερα. Θα δεις πόσο θα σε δροσίσει», μου είπε εκείνη κι εξαφανίστηκε απ’ το οπτικό μου πεδίο, μόνο και μόνο για να επιστρέψει λίγο αργότερα κρατώντας με το δεξί της χέρι ένα ποτήρι παγωμένου χυμού. Στο αριστερό της χέρι κρατούσε μια λεκάνη με φρεσκοπλυμένα ρούχα, την οποία επιμελώς είχε στηρίξει στον αριστερό γοφό της. «Με πιάνουν οι ευαισθησίες μου όταν σ’ αντικρίζω και βγαίνουν οι αδυναμίες μου και τότε εγώ δακρύζω», μουρμούρισε. «Με πιάνουν οι ευαισθησίες μου, γεια σου Καιτούλα με τα ωραία σου», συνέχισε μόνη της. Φορούσε ένα μποξεράκι κι ένα βαμβακερό φανελάκι που της ερχόταν μέχρι το γόνατο. Περπατούσε ξυπόλητη και οι πατούσες της είχαν έρθει από άποψη σωματικής υγιεινής σε μια κατάσταση ελεεινή και τρισάθλια. Άπλωνε τα ρούχα μηχανικά.
«Άραγε η μνήμη έχει φύλο; Θυμούνται οι μύες τις έμφυλες επιτελέσεις; Πώς γίνεται ορισμένες γυναικείες κινήσεις να είναι τόσο ίδιες, ακόμα κι όταν εκείνες που τις εκτελούν δεν έχουν γνωριστεί ποτέ μεταξύ τους; Πώς γίνεται εγώ, η Μάχη, η Χριστίνα, η Ελένη, η Ρεβέκκα, η Χαρά, η γιαγιά μου η Ευθυμία και η γυναίκα που μένει στον τρίτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας να απλώνουμε τα ρούχα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο;», σκέφτηκα, μα δεν το ξεστόμισα. Μόνο αποφάσισα να σηκωθώ διακόπτοντας τη στρατιωτική παρέλαση εντόμων που φιλοξενούσα υπομονετικά το τελευταίο μισάωρο. Μου τη βάρεσαν ξαφνικά τα μυρμήγκια. Αποφάσισα να μη τους συγχωρήσω την πειθαρχία τους.
Σηκώθηκα και την πλησίασα. Δεν είχε παρατηρήσει πως άλλαξα θέση και συνέχισε να τοποθετεί αμίλητη τα ρούχα στα κακοφορμισμένα σύρματα. Κοίταξα κάτω. Ήμασταν στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας. Τα αντικείμενα είχαν διαφορετικό μέγεθος υπό την συγκεκριμένη προοπτική. Μόνο η Καβάλας, που απλώνονταν σαν γλώσσα κι έκανε περισσότερο θόρυβο απ’ τις σκέψεις μου, συνέχιζε να είναι τιτάνια. «Έχεις σκεφτεί ποτέ πως ερωτευόμαστε απλά και μόνο γιατί έχουμε ανάγκη να δούμε τον εαυτό μας απ’ τα μάτια κάποιου άλλου ανθρώπου;» με ρώτησε. «Το έχω σκεφτεί. Όπως επίσης έχω σκεφτεί πως αυτός είναι ο λόγος που δυσκολευόμαστε να ξεπεράσουμε τους χωρισμούς μας», της είπα. «Φίλη», συνέχισε, «πότε πιστεύεις πως ξεπερνάμε έναν χωρισμό;». «Νομίζω πως αυτή η ερώτηση αδικεί τη σχέση. Η απάντηση είναι ποτέ. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν είχε νόημα το νταραβέρι», απάντησα. «Δεν ξέρω τι να κάνω την εαυτή μου, όταν είναι μόνο δικιά μου, τα χέρια μου όταν δεν μαγειρεύουν για δύο, τα μάτια μου όταν δεν κοιτάνε προς κοινή κατεύθυνση και κυρίως το πλυντήριο όταν ξερνάει μόνο δικά μου ρούχα», μου είπε όσο η συνωμότισσα οδός Καβάλας μας προσέφερε δυο λεπτά ησυχίας, ίσα-ίσα για να μπορέσουμε ν’ ακουστούμε. Το ενδιαφέρον με τον λόγο είναι το εξής: δεν αρκεί να τον εκφέρεις, αν δεν μπορεί να ακουστεί.
Τότε κατάλαβα πως κάποιες γλώσσες είναι φτιαγμένες για να κάνουν θόρυβο, όπως η δικιά μας, και της οδού Καβάλας. Κι έχουν συχνά έμφυλο χαρακτήρα. Μπορώ με βεβαιότητα να πω πως για εκείνα τα δύο λεπτά μιλήσαμε την ίδια γλώσσα με την πόλη.
Απ’ την πιο καυλίαρα οδό μιας πόλης που κινδυνεύει να γίνει εντελώς ντεκαυλέ,
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
