Όταν πέρυσι διαδόθηκε η είδηση για την Πύλο η αντίδραση του ελληνικού κράτους θύμισε την τσαγιέρα του Φρόιντ: πρώτα ισχυρίστηκε ότι δεν γνωρίζει τι έγινε, έπειτα οι αρχές είπαν ότι γνώριζαν αλλά δεν είχαν καμιά σχέση και εν τέλει παραδέχθηκαν ότι είχαν άμεση σχέση με το έγκλημα όμως ευθύνη βαραίνει τους «διακινητές».
Το ακολούθως επόμενο δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο από την πλήρη συγκάλυψη του εγκλήματος με φυλακίσεις, κατασχέσεις προσωπικών αντικειμένων και κινητών τηλεφώνων. Ιδιαίτερα τα τελευταία ήταν καθοριστικός παράγοντας στο να υπάρξει πλήρης σίγαση του άλλου αφηγήματος, αυτού που έστελνε το ελληνικό κράτος στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Ακόμα και χωρίς τα βίντεο για το ηχητικό υλικό όμως η ευθύνη ήταν δεδομένη. Τα pushbacks και οι δολοφονίες μεταναστών είναι πάγια καθιερωμένες πολιτικές του ελληνικού κράτους ενώ πετά το μπαλάκι στην εξέδρα. Όχι ότι φοβάται ιδιαίτερα την κοινωνική κατακραυγή, αλλά πιθανές κυρώσεις από την Ε.Ε., η οποία επιχειρεί να διασώσει το «ανθρωπιστικό προσωπείο» της, ένα από τα πολλά όπλα ήπιας ισχύος που διαθέτει στο οπλοστάσιό της.
Οπότε ποιος ευθύνεται για τις δολοφονίες μεταναστών; Μα φυσικά ο Ερντογάν που διεξάγει υβριδικό πόλεμο εναντίον της «κακόμοιρης ελλαδίτσας» μέσω των μεταναστών στον Έβρο και στα νησιά, αναγκάζοντας την τελευταία να στείλει λιμενικό και στρατό. Κι άμα βυθιστεί και καμιά βάρκα, ε παράπλευρη απώλεια.
Αλλά δεν είναι μόνος του! Είναι και οι διακινητές, αυτοί οι «δουλέμποροι» που παίρνουν χιλιάρικα για να μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες στην πατρίδα «μας», εξυπηρετώντας σκοτεινά συμφέροντα και προσπαθώντας να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση. Ξεχάσαμε μήπως τις φωτιές στον Έβρο και τους μετανάστες που βρέθηκαν εκεί ως «ύποπτοι»;
Αν οι παραπάνω θέσεις σας φαίνονται απάνθρωπες και γελοίες, να ξέρετε ότι αυτό είναι το αφήγημα που προωθεί το ελληνικό κράτος επίσημα και ανεπίσημα. Με την κατηγορία του διακινητή θα σύρει έναν άνθρωπο στα δικαστήρια με κακουργηματικές κατηγορίες, απλά και μόνο επειδή ήταν ο οδηγός ενός οχήματος στο οποίο επέβαιναν μετανάστες, με κίνδυνο να φάει 15+ χρόνια φυλάκισης.
Όσον αφορά την κοινωνική αντιμετώπιση, δυστυχώς μία μερίδα της κοινωνίας ρουφά με το μπουρί ό,τι χαζομάρα της πασάρουν τα ΜΜΕ, μια άλλη δε κάνει κριτική εκ των δεξιών στην κυβέρνηση, αναρωτώμενη γιατί δεν τους πνίγει κατευθείαν ή γιατί δεν βγάζει ο στρατός τα όπλα. Το πιο λυπηρό είναι ότι μερικοί εξ αυτών των ανθρώπων ζουν με 400€ τον μήνα και αντί να δουν ποιος πραγματικά ευθύνεται γι’ αυτή την κατάστασή στην οποία βρίσκονται, βγάζουν το μίσος και την οργή τους στον αδύναμο.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν κι άλλες μερίδες της κοινωνίας. Είναι αυτές που μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι τους και να δουν κάτι πέρα από τα τέσσερα ντουβάρια στα οποία προσπαθούν να τους κλειδώσουν. Αυτές που καταλαβαίνουν ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με ανθρώπους που θέτουν την ζωή τους σε κίνδυνο κατά την αναζήτηση ενός τόπου με καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους και πως με το να κανιβαλιζόμαστε μεταξύ μας καταφέρνουμε μόνο να βυθιζόμαστε βαθύτερα στο βόθρο ενώ οι από πάνω τρίβουν τα χέρια τους.
Παραθέτω το κάλεσμα της πολιτικής ομάδας Stop War On Migrants για την πορεία για το έγκλημα της Πύλου:
Ένας χρόνος από το «ναυάγιο» της Πύλου – ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία 600+ ανθρώπων
ΠΟΡΕΙΑ: Παρασκευή 14 Ιούνη, 18:30, άγαλμα Βενιζέλου
Η δολοφονία που διαπράχθηκε από το ελληνικό κράτος ανοιχτά της Πύλου είναι η κυνική κανονικοποίηση της αιµατηρής συνοριακής βίας. Αποτελεί ταυτόχρονα ρήξη, αλλά και συνέχεια µιας σειράς συστηµατικών πρακτικών του ελληνικού κράτους.
Οι προϋποθέσεις για τη µαζική δολοφονία της Πύλου τέθηκαν τον Μάρτιο του 2020: µετά την ανακοίνωση της Τουρκίας πως θα επιτρέψει τη διέλευση από τα σύνορα του Έβρου, η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε µε την περιγραφή των µεταναστ(ρι)ών ως «εισβολέων» και «ασύµµετρης απειλής», δίνοντας εντολή για στρατιωτική άσκηση ελεύθερων βολών πάνω σε ζωντανά και κινούµενα σώµατα.
Από το 2020 και µετά η εξαίρεση τείνει να γίνει ο κανόνας: pushback, κατασκευή κλειστών και ελεγχόµενων κέντρων κράτησης, διώξεις µεταναστ(ρι)ών για παράνοµη διακίνηση.
Αν και είχαν προηγηθεί χιλιάδες επαναπροωθήσεις και δολοφονίες µεταναστ(ρι)ών, τόσο στα σύνορα όσο και στα αστικά κέντρα, µετά τη δηµόσια διάσταση που έλαβε το έγκληµα της Πύλου κανένας δεν µπορεί να πει πως δεν γνώριζε, δεν ήξερε, δεν είναι ακριβώς έτσι.
Τα τελευταία χρόνια, το αντιµεταναστευτικό µίσος στην κοινωνία διευρύνεται και αυτό-αναπαράγεται µε εκθετικό τρόπο: οι µετανάστες αποτελούν αυτούς που µας κλέβουν τη ζωή, γι’ αυτό και τους αξίζει να εξολοθρευθούν. Ο θάνατός τους είτε παρουσιάζεται ως αδιάφορο γεγονός είτε, στη χειρότερη, προσφέρει ικανοποίηση. Yπάρχουν πλέον κάποιοι που λένε ξεκάθαρα αυτό που το κράτος δεν τολµά: εξαφανίστε τους, πνίξτε τους, σκοτώστε τους.
Την ίδια στιγµή διευρύνονται οι πληθυσµοί που περισσεύουν: Τα pushbacks φτάνουν στο λιµάνι του Πειραιά, µε το πλήρωµα του bluehorizon να δολοφονεί τον Α. Καρυώτη. Οι πληµµυροπαθείς στοιβάζονται σε camp, κόσµος επιβιώνει µε pass και επιδόµατα, η κοινωνική πρόνοια έρχεται (όταν έρχεται) µε προϋποθέσεις, η εξαθλίωση γυροφέρνει τους διπλανούς µας. Βλέπουµε όλους αυτούς που µισούν τους µετανάστες, να µισούν τον ίδιο τους τον εαυτό, καθώς δειλιάζει να σηκώσει κεφάλι απέναντι στη βαρβαρότητα. Αυτό που δεν βλέπουµε, είναι πολλές επιλογές: ή θα βουλιάξουµε στον φασιστικό βούρκο ή θα αγωνιστούµε από κοινού µε τις µετανάστριες και τους µετανάστες, ενάντια στη δυστοπία.
Stop War On Migrants
