“Κάποια στιγμή θα καεί το δάσος, οπότε καλά κάνουμε και το χτίζουμε”, δήλωσε ο κ. Μητσοτάκης πριν από ένα χρόνο. Θα επανέλθουμε σε αυτή την καταπληκτική δήλωση, αποκαλυπτική μιας ολόκληρης νοοτροπίας, αφού προηγουμένως όμως εξετάσουμε τα πολύ περίεργα επενδυτικά σχέδια της κυβέρνησης και των φίλων της επιχειρηματιών στην φλεγόμενη τώρα ευρύτερη περιοχή Βαρυμπόμπης, Κρυονερίου και Τατοΐου.
Τον περασμένο Φεβρουάριο ένα δημοσίευμα της ιστοσελίδας in.gr για την περιοχή αυτή μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και το κράτησα στο αρχείο μου. Ανέφερε ότι η περιοχή Τατοΐου λειτουργεί ως μαγνήτης για την προσέλκυση επενδύσεων στην ευρύτερη περιοχή Βαρυμπόμπης-Κρυονερίου, όπου μεγάλος αριθμός “μνηστήρων” “σκανάρουν” τις γύρω εκτάσεις.
Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, ανέφερε το δημοσίευμα, αλλά υπάρχει και μεγάλο πρόβλημα: μεγάλο τμήμα των περιοχών αυτών είναι δασικό, ενώ η διαθέσιμη “καθαρή” γη είναι ελάχιστη και με περιορισμούς στις χρήσεις γης.
Για τη διαχείριση του έργου θα συσταθεί, έλεγε το δημοσίευμα, Εταιρεία Ειδικού Σκοπού, η οποία θα προετοιμάσει και τις συμβάσεις παραχώρησης. Ο προϋπολογισμός εκτιμάται στα 97-130 εκατ. ευρώ, με το υπουργείο Πολιτισμού να έχει αιτηθεί τα 49 εκατ. από το Ταμείο Ανάκαμψης. Τα υπόλοιπα θα αναζητηθούν με τη συνεργασία Δημοσίου και ιδιωτών.
Όπως είπα, το δημοσίευμα μου έκανε εντύπωση. Το θυμήθηκα σήμερα το πρωί, καθώς φλεγόταν ακόμα η Βαρυμπόμπη και τσούζανε τα μάτια μας από τους καπνούς που είχαν πλημμυρίσει όλο το Λεκανοπέδιο, εν μέσω πρωτοφανούς καύσωνα, ώστε να στείλουν μια ώρα αρχύτερα στον αγύριστο ηλικιωμένους, ασθενείς και φτωχούς.
Το ξαναβρήκα λοιπόν το δημοσίευμα, σε μια εκδοχή που είχε πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για το ποιοι είναι οι “επενδυτές” που ενδιαφέρονται για την καιόμενη περιοχή. Δεν βρήκα όμως ένα σχόλιο που είχε τότε δημοσιευθεί αλλά μοιάζει μάλλον να έχει εξαφανισθεί τώρα: “Εντελώς τυχαία έχει αλλάξει ο νόμος που οι καμένες εκτάσεις κρίνονται αμέσως αναδασωτέες και αυτό γίνεται με προϋποθέσεις. Όταν βέβαια δεν έχουν οριστικοποιηθεί ποτέ οι δασικοί χάρτες και το Κτηματολόγιο από σύστασης ελληνικού κράτους, αυτό γίνεται εξαιρετικά εύκολο για εγχώριους και ξένους επενδυτές που έχουν πρόσβαση στα αρμόδια υπουργεία”.
Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς.
Ασφαλώς, το να έχει κάποιος ενδεχόμενο συμφέρον από μια πυρκαγιά δεν σημαίνει και ότι την έχει βάλει, προς Θεού. Όμως, με δεδομένη και την τραγική δασική ιστορία της χώρας μας, αυτό το στοιχείο οφείλει να τεθεί υπόψιν της κοινής γνώμης (και των εισαγγελικών αρχών). Το θέτουμε και υπόψιν των μέσων μαζικής αποβλάκωσης μήπως επιθυμούν να το ψάξουν.
Πόσο μάλλον που ακόμα και το υπό διάλυση τελούν ελληνικό κράτος έχει, διάβολε, τη δυνατότητα να μην αφήσει να καεί η Βαρυμπόμπη. Αν ούτε και αυτό δεν μπορεί να κάνει, τότε πρέπει αμέσως να πάνε σπίτι τους οι υπηρεσιακοί και πολιτικοί του προϊστάμενοι, θα ήταν μάλιστα πιο χρήσιμο αν θα είχαν και την εντιμότητα, αντί να μας πρήζουν, να κάνουν χαρακίρι. Θα προσμετρούνταν στην υστεροφημία τους.
Πρέπει να πώ ότι και μια άλλη δήλωση του Πρωθυπουργού, όπως προανέφερα, μου έκανε εντύπωση και την κράτησα και αυτή στο αρχείο. Επισκεπτόμενος τον Ιούλιο του 2020 μια περιοχή πολύ μεγάλης σημασίας και αξίας για το περιβάλλον και σπανίου φυσικού κάλλους, τον Ερημίτη της Κέρκυρας, όπου οι περίφημοι “επενδυτές” θέλουν να χτίσουν ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, ο Κυριακός Μητσοτάκης είπε το εξής καταπληκτικό: “Κάποια στιγμή θα καεί το δάσος, οπότε καλά κάνουμε και το χτίζουμε”.
Αν αυτή είναι η αντίληψη της κυβέρνησης για το περιβάλλον και τις “επενδύσεις”, ακόμα και να σταματήσει αύριο το πρωί η κλιματική αλλαγή, δεν μας σώζει ασφαλώς τίποτα.
Δεν έχω την παραμικρή αντίθεση προς ιδιωτικές επενδύσεις, αντίθετα εκτιμώ η χώρα τις έχει απελπιστικά ανάγκη και αυτές και τις δημόσιες, χωρίς φυσικά να παραβιάζονται τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος που ισοδυναμούν τώρα με μέτρα επιβίωσης του ελληνικού πληθυσμού.
Επένδυση είναι όμως να βάζεις τα λεφτά σου, σεβόμενος τις γενικότερες ανάγκες. Δεν είναι να βάζεις το φυσικό και αισθητικό κεφάλαιο της χώρας και τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. κάνοντας περιουσία από την καταστροφή της φύσης και των ανθρώπων της χώρας.
Αυτό δεν επένδυση, είναι λεηλασία. Και ακόμα χειρότερα. Είναι καταστροφή των όρων αναπαραγωγής του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και των όρων επιβίωσης του ελληνικού λαού.
