Μόλις πριν λίγα χρόνια, μια κυβέρνηση συνεργασίας σαν αυτήν που ορκίστηκε την περασμένη εβδομάδα στην Γερμανία υπό τον Όλαφ Σολτς, θα αντιμετωπιζόταν ίσως με έναν κάποιον σκεπτικισμό: Τι δουλειά έχουν μαζί οι κεϊνσιανοί Σοσιαλδημοκράτες, οι «ακροαριστεροί» Πράσινοι και οι σκληρά νεοφιλελεύθεροι (για την ακρίβεια ορντολιμπεραλιστές, αλλά ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες) του FPD;

Τα πράγματα όμως έχουν πλέον αλλάξει. Οι Πράσινοι, ύστερα από απανωτές ανελέητες εσωτερικές εκκαθαρίσεις, είναι σε οικονομικό επίπεδο σκληροί νεοφιλελεύθεροι, ενώ και στην εξωτερική πολιτική η γραμμή τους είναι εξαιρετικά επιθετική· σας θυμίζει μήπως τίποτε το όνομα του Πράσινου υπουργού Εξωτερικών από το 1998 ως το 2005 Γιόσκα Φίσερ και του ρόλου που αυτός έπαιξε στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή;

Οι Σοσιαλδημοκράτες πάλι, δεν είναι πια το μαρξιστικών τάσεων κόμμα που ήταν κάποτε – εξάλλου ακόμα και όταν ήταν μαρξιστικό κόμμα, δεν δίσταζε την κρίσιμη στιγμή πάντα να ξέρει με ποιον να συνταχθεί: δική του η κυβέρνηση που το μακρινό 1918 κατέσφαξε την εξέγερση των Σπαρτακιστών και εκτέλεσε εξωδικαστικά την Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ. Αυτά βέβαια είναι μακρινό παρελθόν, αλλά όπως και αν έχει, τα όποια υπολείμματα «κοινωνικής πολιτικής» που είχαν απομείνει στα προγράμματα του κόμματος έχουν πλέον σαρωθεί: οι Σοσιαλδημοκράτες είναι πολύ πιο σκληροί υπέρμαχοι του «φρένου χρέους» και της άνευ τέλους λιτότητας, ακόμα και από τους καθ’ ύλην αρμοδιότερους Χριστιανοδημοκράτες.

Επομένως δεν είναι περίεργο τελικά που τα βρήκαν οι τρεις «αταίριαστοι» σύμμαχοι: Η κυβέρνηση αυτή δεν είναι μια προσχηματική συνεργασία χωρίς κανένα ιδεολογικό βάθος, με μόνο στόχο απλώς την νομή της εξουσίας μεταξύ κυνικών συνεταίρων, όπως κατηγορείται από διάφορα αριστερόστροφα μέσα. Αντιθέτως, είναι μια συνεργασία με μεγάλο ιδεολογικό βάθος, με σκοπό την νομή της εξουσίας μεταξύ κυνικών (αλλά ιδεολόγων κυνικών) συνεταίρων.

Ο νεαρός, δημοφιλής και ευειδής αρχηγός των Φιλελευθέρων,ο πρόσφατα και θριαμβευτικά επανεκλεγείς στην αρχηγία Κρίστιαν Λίντνερ, δείχνοντας ακριβώς το βάθος των συμφωνιών, πήρε (τι άλλο;) το υπουργείο Οικονομικών. (Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι Πράσινοι πήραν το Υπουργείο Οικονομίας και Κλίματος). Προφανώς, με την ευκαιρία των δύο αυτών αξιωμάτων που εξασφάλισε, ο Λίντνερ έκανε μια σειρά από δηλώσεις, απολύτως ίδιες με όλων των φιλελέ ανά τον πλανήτη τα τελευταία πενήντα χρόνια: «Ενίσχυση της οικονομίας της αγοράς στη Γερμανία», «το φιλελεύθερο πνεύμα της Γερμανίας έχει παραμορφωθεί», χρειάζεται «μεταρρύθμιση των υπηρεσιών οι οποίες κατά την πανδημία αποδείχθηκαν γραφειοκρατικά παράλυτες». Αυτό το τελευταίο μάλλον πρέπει να σημαίνει ιδιωτικοποίηση.

(Γλωσσολογική παρένθεση: Αυτοί οι μοδάτοι, λεπτοί, και ενίοτε ψιλοπράσινοι τύποι που μας κυβερνούν, είναι σα να διαβάζουν όλοι το ίδιο ακριβώς «ιερό κείμενο», ένα σύμβολο πίστεως σε μια αγία οικονομική ορθοδοξία. Μιλούν όλοι μια ομοιόμορφα γραφειοκρατική γλώσσα γεμάτη κενούς περιεχομένου τεχνικούς όρους, ώστε να υποκρύπτουν τις απλούστατες πλιατσικολογικές προθέσεις τους. Λοιπόν, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι όταν όλοι αυτοί θέλουν να μιλήσουν για τα συνδικάτα, τα κατηγορούν για ξύλινη γλώσσα. Τέλος παρένθεσης).

Μεταξύ των άλλων δηλώσεών του, τις οποίες δεν θα επαναλάβουμε εδώ αφού ο πάντα ενήμερος αναγνώστης του Κοσμοδρομίου τις ξέρει ήδη χωρίς καν να τις έχει ακούσει, μία τραβάει την προσοχή: «Ένα από τα σημεία προσανατολισμού για εμάς είναι η εντυπωσιακή και πετυχημένη πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης». Σύμφωνα με τον κ. Λίντνερ, στην Ελλάδα καταφέραμε «με πολύ εντυπωσιακά μεταρρυθμιστικά μέτρα να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία σε ένα νέο πετυχημένο δρόμο». Και η Γερμανία θα πρέπει να αναπτύξει παρόμοια φιλοδοξία. Στο πλαίσιο αυτό θα αναπτύξει συνεργασία με τον δικό μας Μωυσή Αιλουράκη.

Το ρεπορτάζ συνεχίζει παρατηρώντας ότι η «εντυπωσιακή και επιτυχημένη πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης», τουλάχιστον εν μέρει θα πρέπει να έχει να κάνει με «το γεγονός […] ότι στην περίοδο της ελληνικής κρίσης χρέους οι Φιλελεύθεροι υποστήριζαν την επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, ενώ στην παρούσα φάση διαφωνούν με τη χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε.».

Ποιος ακριβώς είναι ο «επιτυχημένος δρόμος» της χώρας μας; Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα οποία παρουσιάζονται στο γράφημα, το ΑΕΠ της χώρας μας αυτή τη στιγμή είναι ακόμα στο 73% του μεγίστου. Το μέγιστο αυτό το έπιασε δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2007. Είμαστε ακόμα 27 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το μέγιστο αυτό…

Και όχι μόνο αυτό: Πριν το μέγιστο, οι ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ ήταν κατά μέσον όρο γύρω στο 2,7% (ένα όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό νούμερο). Μετά όμως την κατάρρευση, το ΑΕΠ ξαναείδε μια μικρή άνοδο το 2014 για πρώτη φορά. Η ανοδική του φορά ήταν της τάξης του… 0.5% περίπου ετησίως, δηλαδή στην πραγματικότητα μείναμε όλα αυτά τα χρόνια στάσιμοι κοντά στο ελάχιστο, μην καταφέρνοντας καν να ξαναπιάσουμε τους μέτριους ρυθμούς που είχαμε πριν την κατάρρευση. Και μετά ήρθε και η επιδημία που στα διαγράμματα εμφανίζεται ως μια ακόμα οξύτατη, μικρότερη βουτιά. Να σημειωθεί ότι ήδη πριν την επιδημία υπήρχαν σημάδια, όπως φαίνεται και στα διαγράμματα, ότι το ΑΕΠ θα έπεφτε από μόνο του, απλώς η επιδημία χειροτέρευσε πολύ την κατάσταση.

Ο πάντα οξυδερκής αναγνώστης του Κοσμοδρομίου θα δει ότι τα τελευταία δύο τρίμηνα έχουμε μια ιδιαίτερα μεγάλη ποσοστιαία αύξηση του ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι ένδειξη δυναμισμού; Για να απαντηθεί αυτό θα πρέπει να περιμένουμε λίγο, αλλά στην πραγματικότητα η «τεράστια» αυτή αύξηση του 18,1% σε τρέχουσες τιμές (και 16,6% σε σταθερές τιμές 2007) δεν αρκεί καν για να αναπληρώσει ούτε τις χασούρες της επιδημίας, πόσο μάλλον να μας ξαναφέρει στα επίπεδα πριν την κρίση του 2007. Επιπλέον μένει να δούμε και την διάρκειά της – μην περιμένετε όμως πολλά. Ακόμα και αύξηση του ΑΕΠ να υπάρξει, ο αναγνώστης του Κοσμοδρομίου δεν πρόκειται να λάβει μερίδιο από αυτό. Όπως φαίνεται από πρόσφατες μελέτες, οι πλούσιοι έχουν τσεπώσει το σύνολο των κερδών του ΑΕΠ τις τελευταίες δεκαετίες στον πλανήτη. Επιπλέον η επιδημία υπήρξε μια φανταστική ευκαιρία για την αποπτώχευση των φτωχών και τον ακόμα μεγαλύτερο πλουτισμό των πλουσίων…

Τα διαγράμματα αυτά είναι μοναδικά στην οικονομική ιστορία του καπιταλισμού. Καμιά άλλη χώρα του αναπτυγμένου κόσμου δεν έχει γνωρίσει τέτοια τεράστια και διαρκή απαξίωση. Ακόμα και η κρίση του ’29 στις ΗΠΑ, η «φοβερότερη» από όλες τις κρίσεις, ήταν ψιλικά μπροστά σε αυτήν. Ακόμα και η κρίση που γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν μικρή σε σχέση με αυτό. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, θα χρειαστούν δεκαετίες για να ξαναφτάσουμε το επίπεδο του 2007 – πόσο μάλλον το (υποθετικό) επίπεδο που θα είχε η χώρα αν δεν είχε προκύψει η κρίση. Και αυτό, ενώ παραμένει σε ισχύ η διαρκής φυγή νέων στο εξωτερικό και ενώ η ανεργία συνεχίζει να βρίσκεται στο 13% (μεταξύ δε των νέων πάνω από το 30%), ένα ποσοστό που υπό κανονικές συνθήκες θα το λέγαμε καταστροφικό, αλλά τώρα, στην κατάσταση που είμαστε, είναι απλώς καλύτερο από τα ποσοστά που είχαμε πιάσει πριν δέκα χρόνια. Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι βαθιές, μη αναστρέψιμες: μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων έχει καταστραφεί και δεν θα μπορέσει να ζήσει φυσιολογικές ζωές. Η Ελλάδα πληροί τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί Αποτυχημένο Κράτος.

Όλο αυτό σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, ήταν αποτέλεσμα συνειδητού σχεδιασμού από ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς εγκεφάλους όχι πολύ διαφορετικούς από αυτόν του κ. Λίντνερ και εφαρμόστηκε με την εκούσια απόφαση κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχαν ο κ. Μωυσής και οι φίλοι του και την κάπως λιγότερο πρόθυμη συμμετοχή (αλλά συμμετοχή) των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δηλώσεις του αξιότιμου κ. Λίντνερ δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Η λιτότητα θα συνεχιστεί – και αυτό μάλιστα τη στιγμή που η Γερμανία, ο ηγέτης της Ε.Ε., δεν έχει και καμιά ιδιαίτερα αξιοζήλευτη πορεία. Σύμφωνα με την Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία, τον Οκτώβριο οι παραγγελίες έπεσαν κατά 6,9%, ενώ οι ξένες παραγγελίες κατά 13,1%. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η πτώση των παραγγελιών από χώρες εκτός Ε.Ε. κατά 18,1% μέσα σε έναν μήνα. Παρόλα αυτά, όλοι στην νέα κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα επιθετικοί απέναντι σε Ρωσία και Κίνα, δηλαδή σημαντικότατους εμπορικούς εταίρους της χώρας.

Η επερχόμενη συνάντηση Λίντνερ-Μητσοτάκη νομίζουμε ότι θα συνοδευτεί από την αναγκαία επωδό: Είχαμε άγιο που ήμασταν στην Ε.Ε. και σωθήκαμε! Από την δική μας μεριά, ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε πεισματικά να πιστεύουμε ότι όχι μόνο η αιτία που χρειαστήκαμε σωτηρία ήταν ο ίδιος ο «σωτήρας» μας, αλλά επιπλέον ότι τέτοια σωτηρία καλό θα ήταν να μας είχε λείψει. Ο κ. Λίντνερ είναι προφανές ότι θα διαφωνήσει.

Αλλά τι άλλο θα έκανε κάποιος που πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι το παράδειγμα που οφείλει να ακολουθήσει η Γερμανία;