Στις 17 Σεπτεμβρίου δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας προέβησαν σε μια ηχηρή πράξη μαζικού come out. Δήλωσαν ότι οι περιοριστικές (και πόσο απαρχαιωμένες: αναγόμενες στον καιρό του εμφυλίου!) πολιτικές ταυτότητες αυτής της χώρας δεν τους χωρούν και προτίθενται να ζήσουν ανοιχτά ως αυτό που επιθυμούν: ως Democrats. Εξού και επέλεξαν για αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιον διαπιστωμένα Democrat, ο οποίος έγινε γνωστός στη δημόσια ζωή αποκλειστικά και μόνο χάρη σε μία πράξη τηλεοπτικού come out.
Φυσικά χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας εξακολουθούν να βρίσκονται στη ντουλάπα. Να ψηφίζουν λ.χ. Αχτσιόγλου, να ανήκουν σε κόμματα άλλα από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να παρουσιάζονται ως οτιδήποτε, ακόμη και ως αναρχικοί. Όμως η αλήθειά τους είναι διαφορετική. Η αντίληψή τους των πραγμάτων, οι ιεραρχήσεις τους, τα αντανακλαστικά τους, οι γεωπολιτικές σιωπές τους φανερώνουν στο ασκημένο μάτι τον Democrat – ή έστω εκείνο το είδος του progressive που τόσο ευδοκιμεί εν Αμερική και κάθε τέσσερα χρόνια χτυπά τον συναγερμό: «Μπορεί το Δημοκρατικό Κόμμα να μας απογοήτευσε και να μας πούλησε, αλλά ειδικά αυτή τη φορά έχει τεράστια σημασία να κλείσουμε τον δρόμο στους άλλους».
Όλο αυτό συνιστά μια καλοδεχούμενη ευθυγράμμιση των συνειδήσεων με τις νέες πραγματικότητες. Διότι δεν είναι για το τίποτε η Αμερική παγκόσμιος ηγεμόνας – οι ηγεμονίες χτίζονται με σχεδιασμό και εξαγωγή συμβόλων. Και διότι σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε αμερικανικό προτεκτοράτο αντιστοιχεί η περαιτέρω «αμερικανοποίηση» της πολιτικής ζωής.
Παραπονούνται οι θιασώτες του αριστερού μιζεραμπιλισμού που η έννοια του κομματικού μέλους και εντέλει του κόμματος έχει παντελώς ρευστοποιηθεί, καθώς ο κάθε διερχόμενος μπορεί να ψηφίζει στις διαδικασίες του ή και να διεκδικεί και την ηγεσία του, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς. Οφείλω να τους υπενθυμίσω ότι έχει ρευστοποιηθεί ήδη η έννοια του εθνικού εκλογικού σώματος και ότι το κράτος αυτό θα κυβερνάται με την ψήφο της Καλομοίρας και του Γκας Πορτόκαλος.
Αλλά στον απόηχο μιας αναμέτρησης όπου αυτός για τον οποίο εργάσθηκε το περιβάλλον Τσίπρα μπόρεσε να επικρατήσει απέναντι στη φερόμενη ως έχουσα το «δαχτυλίδι» του Τσίπρα, στο άλλοτε δεξί χέρι του Τσίπρα, στον πρώην υπουργό Οικονομικών του Τσίπρα και έναν από τους παλαιούς Πασόκους που έφερε στο κόμμα του ο Τσίπρας οφείλουμε να αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή στον μεγάλο μαριονετίστα αυτής της «γιορτής της συμμετοχής», που άλλωστε πέρασε το πλείστον των προηγούμενων εβδομάδων πέραν του Ατλαντικού.
Οι κοινωνίες προοδεύουν. Και η δική μας πέρασε γρήγορα από το προϊόν «νέος, ευειδής, κινηματικός και αδίστακτος», στο «νέος, ευειδής, γκέι, εφοπλιστής και αδίστακτος», χωρίς να προλάβει καν τον ενδιάμεσο σταθμό «νέα, ευειδής, γυναίκα, τεχνοκρατικά επαρκής και αδίστακτη». Ο δρόμος που άνοιξε ο Τσίπρας έγινε λεωφόρος: από το μηδέν της πολιτικής στο άπειρο της επικοινωνίας, με μια χώρα (μεθυσμένη θαρρείς από το ελιξίριο της νεότητας) να συνεχίζει να αναζητά μεσσίες σε όσους δεν έχουν να της προβάλλουν τίποτε άλλο από το θέαμα της δικής τους αυτοπραγμάτωσης.
Κάποια βλαμμένα (χρησιμοποιώ το ουδέτερο γένος με διάθεση συμπεριληπτική) πανηγυρίζουν για την ανάδειξη του πρώτου ανοιχτά γκέι αρχηγού κόμματος. Είπαμε: οι κοινωνίες προοδεύουν. Ακόμη και αν μετατρέπονται σε προτεκτοράτα, ακόμη και αν βυθίζονται στην απαξίωση της εργασίας ή στην οικολογική καταστροφή, ακόμη και αν λεηλατούνται ή γίνονται πιόνια σκοτεινών διεθνοπολιτικών σχεδιασμών.
Δεν είναι ώρα να ζαλιζόμαστε με τη «διαθεματικότητα». Άλλωστε σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο όλα τα άλλα θέματα αποσιωπώνται και μόνο ένα στενό θεματικό φάσμα, όπου δεσπόζει το έμφυλο, επιτρέπει να συντηρείται η ζωογόνος για τη δημοκρατία μας αντιπαράθεση προοδευτικών και συντηρητικών.
Αλλά και πάλι, ο νους μας, μέρα πού ‘ναι, πρέπει να στραφεί στον πρώην πρωθυπουργό και το είδος της Αριστεράς που τον παρήγαγε. Διότι καμία υπερατλαντική «διείσδυση» δεν θα ήταν εφικτή αν δεν είχε προϋπάρξει στον συγκεκριμένο χώρο η κυριαρχία του πιο ρηχού πολιτικαντισμού. Ο ηγέτης που ξεκίνησε ως προσομοίωση Γκεβάρα (πατήρ ενός Ερνέστου!) και συνέχισε ως προσομοίωση άλλοτε του Αντρέα Παπανδρέου και άλλοτε του Ματέο Ρέντσι προσέφερε πολλά στην υπονόμευση της αριστεροκανονικότητας μέσα από το παιχνίδι των αμφισημιών. Το λες και queering.
