Όλα ήταν πολύ βολικά όσο το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ σφαγίαζε, βασάνιζε, φυλάκιζε, απήγαγε, κατέστρεφε και λεηλατούσε ανενόχλητο την Παλαιστίνη. Οι εν λόγω ειδήσεις αφορούσαν μόνο συγκεκριμένες ιστοσελίδες αλλά και όταν ξέφευγαν από αυτές λόγω του μεγέθους των σφαγών, αποτελούσαν πεδίο ασφαλούς επίδειξης μιας ορισμένης, διαρκώς περιοριζόμενης «ευαισθησίας»: οι Παλαιστίνιοι δικαιούνταν να είναι «καημένοι», αλλά εν τέλει άξιοι της μοίρας τους ως μη-δυτικοί, κάπως μελαχρινοί και (σε ό,τι αφορά την εγχώρια προπαγάνδα από τα ακροδεξιά, πληρωμένα μέσα) «τουρκόφιλοι».

Η Ε.Ε. μπορούσε να εκδίδει την ίδια ανακοίνωση κάθε φορά με άλλη ημερομηνία περί της «λύσης των δύο κρατών» (την οποία λύση το Ισραήλ έθαψε πριν από είκοσι περίπου χρόνια πέραν πάσης αμφιβολίας, δολοφονώντας τον Γιάσερ Αραφάτ), οι ΗΠΑ στην καλύτερη περίπτωση να κάνουν λίγα «μούτρα» στον «Μπίμπι» (το φίλο Μπίμπι του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και πολλών ακόμα) και οι «προοδευτικοί» να λυπούνται.

Γενικώς, για τη Δύση και τα προτεκτοράτα της (εν προκειμένω αναφερόμαστε στην πατρίδα μας) οι «άλλοι» λαοί έχουν πολλούς εν δυνάμει ρόλους και δυνατότητες: μπορούν να δουλεύουν για εμάς, να μας ευχαριστούν, να εισπράττουν την ελεημοσύνη των πλέον ευαίσθητων εξ ημών, να εξεγείρονται αλλά να αποτυγχάνουν (ιδίως όταν δεν εξεγείρονται όπως, για όσα και όταν εμείς θέλουμε), να προοδεύουν αλλά μόνο ατομικώς στα δικά μας πανεπιστήμια για να νιώθουμε πόσο συμπεριληπτικοί έχουμε γίνει, να βγάζουν το σκασμό όταν έχουμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε, να πηγαίνουν «λίγο παραπέρα» όταν θέλουμε τη γη τους, να αγωνίζονται για όσα εμείς θέλουμε να αγωνίζονται, να αντιγράφουν δικά μας κινήματα και πάει λέγοντας.

Δεν δικαιούνται να κάνουν ένα πράγμα: να νικάνε και μάλιστα με τους δικό τους τρόπο, με τα δικά τους προτάγματα την τυραννία από τις ΗΠΑ και από τους τοποτηρητές τους. Το ρατσιστικό μίσος που ξερνάει όχι μόνο το Ισραήλ, αλλά σύμπασα η Δύση και κάθε προτεκτοράτο της αυτές τις μέρες κατά της παλαιστινιακής αντίστασης είναι αποτέλεσμα της λύσσας τους για το ότι οι Παλαιστίνιοι δεν υποτάσσονται και (ακόμα χειρότερα) για το ότι νικούν το Ισραήλ. Η αντίσταση το ταπείνωσε μέρα-μεσημέρι, χωρίς να χρειάζεται πλάτες σαν αυτές των ΗΠΑ. Με σχέδιο, με αποφασιστικότητα, με ηρωισμό ταπείνωσαν ένα κράτος το οποίο δολοφονεί σε όλο τον κόσμο όποιον θεωρεί αντίπαλό του, ανεξαρτήτως ηλικίας, και μάλιστα περηφανεύεται για αυτό.

Έτσι εξηγείται γιατί βλέπουμε αξιωματούχους των ΗΠΑ να καλούν σε εξαφάνιση των Παλαιστινίων και του Ιράν, την Ε.Ε. να στηρίζει ολόπλευρα το Ισραήλ, υπουργοί του οποίου δηλώνουν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ζώα που θα έχουν την αντίστοιχη τύχη και φυσικά «καμαρώνουμε» το χυδαιότερο είδος δυτικού (ή δυτικού κατά φαντασία) από όλα: τον «προοδευτικό» κατά τα λοιπά, που όμως δεν μπορεί να συγχωρήσει τη βία, τις ακρότητες και φυσικά… τη Χαμάς. Παλιά δεν συγχωρούσε ίσως τη Φατάχ, μετά οπωσδήποτε τη Χεζμπολάχ, μετά το Ιράν, μετά τον Πούτιν και πάει λέγοντας. Δεν είναι ότι δε θέλει να είναι ελεύθεροι οι Παλαιστίνιοι. Όπως ακριβώς δεν είναι ότι δεν ήθελε να διαλυθεί το ΝΑΤΟ ή να υπάρχει παγκόσμια ειρήνη. Απλώς όλοι αυτοί οι προοδευτικοί «θέλουν» να γίνουν τα παραπάνω με άλλα μέσα, με πολιτισμό. Γιατί όχι με μια συλλογή υπογραφών, άντε και με ειρηνικές διαδηλώσεις; Μην τυχόν και τραυματιστεί κανένας έποικος, κατοχικός στρατιώτης, νέα ή νέος που «παρτάρει» λίγα μέτρα πιο πέρα από εκεί που πεθαίνει και βασανίζεται κόσμος, όπως στη Γάζα.

Οι Παλαιστίνιοι, στριμωγμένοι σε μια γωνιά των ιστοσελίδων, είναι πολύ βολικοί για τους «ευαίσθητους» δυτικούς. Είναι να απορεί κανείς που έχουν το θράσος να επιβάλλουν την παρουσία τους στο κέντρο των διεθνών σχέσεων με το να νικούν το Ισραήλ. Εξ ου και τώρα που τα πράγματα αλλάζουν, βλέπει κανείς από τη μια να υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι με τις νίκες των Παλαιστινίων και του άξονα της αντίστασης χαίρονται, που υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος των Παλαιστινίων είναι εθνικοαπελευθερωτικός και ως εκ τούτου δίκαιος , ενώ από την άλλη όσοι, μέσα στον «προοδευτισμό» τους γίνονται ξαφνικά ούλτρα-ανθρωπιστές όποτε κάποιος Ισραηλινός στρατιώτης ή έποικος υφίσταται τη βία της αντίστασης. Το παλαιστινιακό αποτελούσε πάντα μέτρο των ανθρώπων που είναι με την ελευθερία και εκείνων οι οποίοι, όπως και να εμφανίζονται, τελικώς τάσσονται με την αποικιοκρατία και με το απαρτχάιντ, ιδίως όποτε κινδυνεύουν. Οι Παλαιστίνιοι λοιπόν νικούν. Αυτό ενοχλεί. Αυτό τους εξοργίζει. Και αυτό δείχνει το βαθύ ρατσισμό και τη ζωντανή ρίζα του φασισμού στις κοινωνίες μας.