Στην κατ’ ευφημισμό «μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή» (σ.σ. Ισραήλ) η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση έγινε το Σάββατο της 18ης Νοεμβρίου 2023 ενώ διανύαμε την 43η ημέρα του πολέμου υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και αυστηρά περιοριστικά μέτρα που ρύθμιζαν όχι μόνον τον αριθμό των συμμετεχόντων και τα γεωγραφικά όρια κίνησής τους αλλά και το τι πανό ή πλακάτ θα είχαν μαζί τους οι διαδηλωτές…
Για το λόγο αυτό και με δεδομένο πως το Ισραήλ κυβερνάται εδώ και 11 μήνες από την κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου με τους ακροδεξιούς του κόμματος «Εβραϊκή Ισχύς», Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ και Μπετσαλέλ Σμότριτς, έχει, πιστεύουμε, ενδιαφέρον να δούμε τι προηγήθηκε και τι έγινε σε μία κινητοποίηση που είχε την ελάχιστη κάλυψη από ισραηλινά και διεθνή ΜΜΕ με εξαίρεση το αμερικανο-εβραϊκό mondoweiss.net που μας παρείχε αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση μετά από έναν μήνα και 11 μέρες εφιαλτικής αιματοχυσίας στη Γάζα, οργανώθηκε από το Hadash («Democratic Front for Peace and Equality», το αριστερό «Δημοκρατικό Μέτωπο για Ειρήνη και Ισότητα») που ιδρύθηκε το 1977 από το Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα (πρώην maki) με σκοπό να ενώσει τους Εβραίους και Άραβες πολίτες του Ισραήλ που υποστηρίζουν την ειρήνη, την ισότητα, τη δημοκρατία, τα δικαιώματα των εργαζομένων και την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967.
Η διοργάνωση μίας τέτοιας κινητοποίησης στο σημερινό Ισραήλ δεν ήταν διόλου εύκολη περίπτωση, καθώς πριν πέσει το σημερινό βαρύ «πέπλο» λογοκρισίας λόγω του πολέμου στη Γάζα, προηγήθηκε η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και ο βαθύς διχασμός που καταγράφηκε για πολλούς μήνες πριν τον πόλεμο με το σάλο που προκάλεσε το δικαστικό νομοσχέδιο της ακροδεξιάς κυβέρνησης και τις καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες.
Οι διοργανωτές, με τη βοήθεια της «Ένωσης Πολιτικών Δικαιωμάτων Ισραήλ» (ACRI) δεν αρκέστηκαν στο να υποβάλλουν σχετικό αίτημα στην αστυνομική διεύθυνση (που ήταν σίγουρο πως θα το απέρριπτε όπως έκανε και με προηγούμενα άλλα) . Προηγήθηκε προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο, Bagatz.
Την υπόθεση εκδίκασε ο 65χρονος δικαστής Γιτζάκ Αμίτ που είχε αντιταχθεί σε προηγούμενη προσφυγή του Hadash να πραγματοποιήσει αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις πόλεις Σακχίν και Ουμ αλ Φαχμ (όπου υπάρχει σημαντικός πληθυσμός Ισραηλινών Αράβων πολιτών).
Αυτή τη φορά προκειμένου να εξασφαλιστεί η άδεια των αρχών με την «βούλα» του Ανώτατου Δικαστηρίου, οι διοργανωτές εξήγησαν τις διαφορές ανάμεσα στις προηγούμενες αιτήσεις για διαδήλωση και την νέα ώστε να πείσουν πως δεν θα χρειαστεί μεγάλη αστυνομική δύναμη για την τήρηση της τάξης, πως θα γίνει σε περιορισμένη έκταση και με αυστηρές συνθήκες και πως δεν είχαν σημειωθεί σοβαρά επεισόδια σε άλλες κινητοποιήσεις των διοργανωτών κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Στο Ανώτατο Δικαστήριο προσήλθε ο διοικητής της αστυνομίας του Τελ Αβίβ, Πέρετζ Αμάρ, προκειμένου να απαντήσει στις ερωτήσεις του δικαστή Αμίτ. Εκεί ο Αμάρ παραδέχθηκε πως περίπου έξι βδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου στη Γάζα το Hadash δεν είχε διοργανώσει καμία μεγάλη διαδήλωση.
Ο δικαστής επίσης παραδέχθηκε πως είχε απορρίψει το προηγούμενο αίτημα για διαδήλωση στο Σακχίν με αφορμή τη δικαιολογία των αστυνομικών αρχών πως λόγω του πολέμου δεν είχαν επαρκείς δυνάμεις για τέτοιες περιπτώσεις κινητοποιήσεων. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να δεχθεί πως το συγκεκριμένο κίνημα από τον αριστερό χώρο αλλά και οι Άραβες πολίτες έπρεπε να μην στερηθούν τη δυνατότητα έκφρασης και να διαδηλώσουν ώστε «να αφαιρέσουμε το σύννεφο πως δεν επιτρέπουμε στον αραβικό τομέα και σε αυτή την πλευρά του πολιτικού χάρτη να διαδηλώσει».
Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Mondoweiss.net, μετά από την πίεση του δικαστή προς τους αιτούντες διοργανωτές αλλά και τον αστυνομικό διευθυντή του Τελ Αβίβ, η αστυνομία συμφώνησε στο χώρο και στον περιορισμό των ατόμων που θα συμμετείχαν στην κινητοποίηση της 18ης Νοέμβρη.
Συμφωνήθηκε έτσι η διαδήλωση να γίνει σε δημόσιο πάρκο μεταξύ της Γιάφα και του Τελ Αβίβ το πολύ από 700 διαδηλωτές για να δοθεί μία επίφαση «δημοκρατίας», πως τάχα δεν «φιμώνεται» η φωνή των Αράβων πολιτών του Ισραήλ (που αποτελούν λίγο πάνω από το 20% του συνολικού πληθυσμού 9,364 εκατομμυρίων) από τους κρατικούς θεσμούς.
Όταν έφθασαν οι διαδηλωτές στον προκαθορισμένο χώρο της κινητοποίησης διαπίστωσαν πως όλο το πάρκο είχε περικυκλωθεί από αστυνομικούς και πως μπορούσαν να μπουν μόνο από μία μικρή είσοδο. Κάθε ένας που έμπαινε μέσα έπρεπε ελεγχόταν από την αστυνομία, η οποία απαγόρευσε πλακάτ και πανό με τα ακόλουθα συνθήματα: «Η μία σφαγή δεν δικαιολογεί την άλλη», «Πολιτική λύση», «Ο Μπίμπι πρέπει να πάει φυλακή», «Όχι στο Απαρτχάιντ», «Στείλτε τρόφιμα αντί για βόμβες», «Επιστροφή των αιχμαλώτων, σταματήστε την εκδίκηση».
Στη «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής» απαγόρευσαν επίσης την είσοδο σε διαδηλωτές που φορούσαν μπλούζες με τη φράση «Κοιτάμε την κατοχή στα μάτια», επειδή ακόμη και η χρήση της λέξης «κατοχή» συνιστούσε (για τις αρχές καταστολής) «υποκίνηση» σε πιθανή χρήση βίας. Χρειάστηκε βροχή επιχειρημάτων μέχρι να πειστούν οι αστυνομικοί πως το σύνθημα δεν ήταν απειλή για την έννομη τάξη…
Στην κινητοποίηση, διοργανωτές και διαδηλωτές γνώριζαν πως απαγορευόταν να σηκώσουν σημαίες (πολύ δε αυτή της Παλαιστίνης!) και πως δεν θα έπρεπε να ακουστούν συνθήματα που θα μπορούσαν να δώσουν το πρόσχημα στην αστυνομία για να προβεί σε πράξεις καταστολής. Ένας και μοναδικός διαδηλωτής που εμφανίστηκε με μία ισραηλινή σημαία και με το σύμβολο της εκεχειρίας απομονώθηκε από το υπόλοιπο σώμα και περπάτησε στο περιθώριο της διαδήλωσης ενώ κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει μαζί του ακριβώς για να μην δώσει το πρόσχημα στους αστυνομικούς να σταματήσει την κινητοποίηση ή να επέμβει βίαια για να τη διαλύσει…
Όπως σημειώνει το mondoweiss.net εάν στην «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής» επιτρέπονταν ελεύθερα και με ασφάλεια οι διαδηλώσεις, τότε σε πολλές πόλεις και χωριά με μικτό πληθυσμό ή πλειοψηφία αραβικού πληθυσμού θα βλέπαμε καθημερινά δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές να στέκονται στο πλευρό των κατοίκων της Γάζας εκφράζοντας αλληλεγγύη.
Όμως όπως αναφέρει το άρθρο του mondoweiss «η αστυνομία τρομοκρατεί τον αραβικό πληθυσμό και πολλοί άνθρωποι πίστεψαν πως αυτή η διαδήλωση σε κείνο το πάρκο μεταξύ Γιάφα και Τελ Αβίβ θα γίνονταν σοβαρά επεισόδια ακόμη και με τόσο αυστηρές προϋποθέσεις και όρους…
Έντονοι ήταν επίσης οι φόβοι για την τρομοκρατική δράση φασιστών και άλλων ακροδεξιών ομάδων ή λιντσαρίσματος των διαδηλωτών από τέτοιες ομάδες δεδομένου του μεγάλου αριθμού δεκάδων χιλιάδων όπλων που έχει δώσει σε τοπικές παραστρατιωτικές οργανώσεις ή «πολιτοφυλακές» η αστυνομία με εντολή του υπουργού Εσωτερικής Ασφάλειας, Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ.
Οι παραστρατιωτικές οργανώσεις στο Τελ Αβίβ έχουν κυρίως αρχηγό τον φασίστα ράπερ που είναι γνωστός με το παρατσούκλι «Η Σκιά» (The Shade) που στο παρελθόν στη διάρκεια προηγούμενων πολέμων του Ισραήλ στη Γάζα είχε επιτεθεί σε φιλειρηνικές διαδηλώσεις .
Ποιοι ήταν οι διαδηλωτές και τι ζήτησαν
Τελικά γύρω στους 500 θαρραλέους διαδηλωτές που ξεπέρασαν τα εμπόδια της αστυνομίας και τις απειλές για βία συμμετείχαν στην κινητοποίηση που πέρασε στα ψιλά της (πλέον αριστερίζουσας και όχι αριστερής) Haaretz σαν «διαδήλωση μερικών δεκάδων».
Από αυτούς τους 500 θαρραλέους διαδηλωτές, το 80% ήταν Εβραίοι.
Τα βασικά αιτήματα της διαδήλωσης ήταν η άμεση εκεχειρία και η επιστροφή όλων των ομήρων, αιχμαλώτων πολέμου και των φυλακισμένων μέσω μίας γενικής συμφωνίας ανταλλαγής.
Καταγράφηκαν κάποιες διαφοροποιήσεις στις θέσεις μεταξύ των ομιλητών αλλά κανένας από αυτούς δεν περιέγραψε (για ευνόητους λόγους) τη σημερινή κατάσταση καθημερινής γενοκτονίας ως τέτοια.
Οι περισσότεροι από τους ομιλητές προσπάθησαν να παρουσιάσουν μία τεχνητή «ισορροπία» στις θέσεις ή τον παραλληλισμό μεταξύ κατοχικής δύναμης και καταπιεσμένου τονίζοντας τα δεινά και στις δύο πλευρές ιδιαίτερα σε βάρος πολιτών, για τον πάρα πολύ απλό λόγο πως σήμερα ακόμη και το να υπαινιχθείς πως είναι νόμιμος ο αγώνας κατά της κατοχής (που επιβάλλεται και ορίζεται ως τέτοιος από το διεθνές δίκαιο) μπορεί να σε βάλει στη φυλακή…
Επίσης πολλοί ομιλητές συμφώνησαν πως υπάρχουν εκατομμύρια Άραβες και Εβραίοι που ζουν ανάμεσα στο «ποτάμι και τη θάλασσα» και πως «η μόνη λύση είναι τα πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα και ισότητα για όλους».
Ανάμεσα τους ήταν και ο επικεφαλής του αραβικού κόμματος Balad («Εθνική Δημοκρατική Συμμαχία»), Σάμι Αμπού Σιχαντίχ που διετέλεσε μέλος της Κνέσετ μεταξύ 2019-2022) και τόνισε στην αρχή της ομιλίας του πως ο χώρος της διαδήλωσης ήταν η γη του αλλοτινού παλαιστινιακού χωριού Μανσίγια, οι κάτοικοι του οποίου έγιναν πρόσφυγες στη Γάζα και βομβαρδίζονται από τον ισραηλινό στρατό.
Τελικά όλα πήγαν σχετικά καλά.
Εάν εξαιρέσεις ότι στο τέλος της διαδήλωσης η αστυνομία έφυγε γρήγορα δίνοντας περιθώριο σε ομάδες φασιστών που καιροφυλακτούσαν σε παρακείμενα τετράγωνα να πλησιάσουν κάποιους από τους αριστερούς διαδηλωτές για να τους αποδοκιμάσουν και να τους τρομάξουν με απειλές βίας.
Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο 68χρονος Άραβας πρώην ηγέτης και βουλευτής του Hadash, Μουχάμαντ Μπαράκα, που όταν τον είδαν οι φασίστες που καιροφυλακτούσαν έσπευσαν να μπλοκάρουν το αυτοκίνητό του και να εκτοξεύσουν απειλές σε βάρος του εμποδίζοντάς τον να κινήσει το όχημά του.
Τελικά τα χειρότερα αποφεύχθηκαν καθώς κλήθηκε η αστυνομία να επέμβει, οπότε έπρεπε αναγκαστικά να βάλει φρένο στους φασίστες, που θεριεύουν, όπως ποτέ άλλοτε, εκεί, στην καρδιά της «μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή»…
