Δεν ξέρουμε (δεν έχουμε άμεση πρόσβαση άλλωστε) τον ακριβή σχεδιασμό του «άξονα της Αντίστασης» πριν την 7η Οκτωβρίου. Από όσα όμως διαφαίνονται μέχρι σήμερα προκύπτει ότι έχει στήσει μια παγίδα στην οποία το Ισραήλ και οι ΗΠΑ βυθίζονται κάθε μέρα, ολοένα περισσότερο.
Το πρώτο στοιχείο είναι η σύγχυση (έως πανικός) μέσα στο ισραηλινό κατεστημένο. O (φασίστας) Μπεν Γκβιρ ζητά να εκτελείται ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος κάθε μέρα. Προφανώς ο ανόητος φασίστας, πιστεύει ότι αυτό που δεν έχουν πετύχει 20.000 δολοφονίες θα το πετύχουν μερικές ακόμα. Ο Νετανιάχου δηλώνει ότι στόχος του πολέμου είναι η απελευθέρωση των ομήρων και την ίδια στιγμή τους εκτελεί ο ισραηλινός στρατός.
Το Ισραήλ μυστικά διαπραγματεύεται μέσω Κατάρ μια νέα ανακωχή και την ίδια στιγμή ο υπουργός Άμυνας Γκάλαντ (ίσως ο πιο ανίκανος που είχε ποτέ το κράτος αυτό) διαρρέει ότι ετοιμάζεται για πλήρη πόλεμο και με τη Χεζμπολάχ. Οι φασίστες που στηρίζουν την κυβέρνηση «Μπίμπι», μέσω ραβίνων και άλλων, ζητούν να καταλάβει το Ισραήλ μέχρι και το Σινά, την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε τη Βόρεια Γάζα. Πρόκειται για μια κλασική συνταγή αποτυχίας: ασαφείς στόχοι, οι οποίοι κυμαίνονται από τον απόλυτο μαξιμαλισμό (βλ. αλλαγή του χάρτη της Μέσης Ανατολής) έως αυτό για το οποίο δεν χρειάζονται και δεν προσφέρονται οι πολεμικές επιχειρήσεις (βλ. απελευθέρωση των ομήρων).
Το δεύτερο στοιχείο που δείχνει ότι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ περπατούν μέσα σε μια καλοστημένη παγίδα έχει να κάνει με τα θύματα στο πεδίο της μάχης: 1.200 νεκροί για το Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου, τουλάχιστον 700 τραυματίες μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων στη Γάζα, οι οποίοι στην πραγματικότητα μπορεί να ξεπερνούν τις 2.000. Πάνω από 100 νεκροί επίσης από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων και πάλι από την επίσημη καταμέτρηση, οι οποίοι μπορεί να είναι διπλάσιοι ή και περισσότεροι. Οι επίσημοι απολογισμοί του Ισραήλ φαίνεται ότι πολύ απέχουν από το να δίνουν την πλήρη εικόνα. Δεν έχουμε επίσης συνολική εικόνα για τα θύματα μεταξύ των Ισραηλινών στο μέτωπο του Λιβάνου. Οι απώλειες δε, σε ημερήσια βάση βαίνουν αυξανόμενες, όσο οι ισραηλινές δυνάμεις βυθίζονται πιο βαθιά μέσα στη Λωρίδα της Γάζας. Τα βίντεο μάλιστα που δίνει στη δημοσιότητα το στρατιωτικό σκέλος της Χαμάς δείχνουν τις δυνάμεις του Ισραήλ να επιδεικνύουν προχειρότητα και έλλειψη εκπαίδευσης για μια τέτοια σύγκρουση. Η Αντίσταση κατορθώνει με εκδοχές RPG να καταστρέφει πανάκριβα τανκ Merkava και άλλα οχήματα, ενώ εξοντώνει ολόκληρες ομάδες Ισραηλινών στρατιωτών, οι οποίοι προφανώς δεν ξέρουν πώς να προφυλαχθούν μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
Το τρίτο στοιχείο είναι η ένταση της πολιτικής, εσωτερικής σύγκρουσης μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Από τη μια, οι πλέον εκφασισμένοι σιωνιστές θεωρούν ότι έχουν μια κυβέρνηση την οποία εν πολλοίς ελέγχουν και επομένως διεκδικούν μια «τελική λύση» εναντίον των Παλαιστινίων. Από την άλλη βρίσκονται οι συγγενείς των ομήρων (και όσοι συντάσσονται μαζί τους), οι οποίοι θέλουν άμεσα ανακωχή, προκειμένου να σωθούν οι δικοί τους άνθρωποι, βλέποντας ότι οι ένοπλες δυνάμεις αποτυγχάνουν να τους απελευθερώσουν. Είναι αυτή η τελευταία μερίδα εκείνη που βλέπει πιο καθαρά το μάταιο και το αδιέξοδο του Ισραηλινού σχεδίου, αλλά είναι η πρώτη μερίδα εκείνη η οποία κυριαρχεί.
Το τέταρτο στοιχείο έχει να κάνει με την επέκταση του πολέμου στην Ερυθρά Θάλασσα. Η Υεμένη και η de facto κυβέρνησή της του κόμματος Ανσαρουλάχ έχει πετύχει να προκαλέσει τεράστιο οικονομικό κόστος μέσα από την πολιτική απαγόρευσης πρόσβασης πλοίων ισραηλινών συμφερόντων ή κινούμενων προς το Ισραήλ. Η άνοδος των ναύλων, καθώς τα πλοία αναγκάζονται να κάνουν τον περίπλου της Αφρικής είναι μια, καθόλου αμελητέα επίπτωση. Δεν είναι όμως η μόνη. Το Ισραήλ αναγκάζεται να βασιστεί σε μια χερσαία διαδρομή, η οποία περνά μέσα από αραβικά κράτη. Ήδη υπήρξε μια ύποπτη απόπειρα παραβίασης των συνόρων της Ιορδανίας από οπλισμένους άνδρες που προέρχονταν από τα εδάφη της Συρίας. Ο εκπρόσωπος τύπου του υπουργείου Εξωτερικών της Ιορδανίας κατηγόρησε το Ιράν. Χωρίς να θέλουμε να κινδυνολογήσουμε, σε τέτοιες συνθήκες περιφερειακής και διεθνούς κρίσης, η πυρκαγιά μπορεί να εξαπλωθεί με μια ένταση τέτοιων ενεργειών και αλληλοκατηγοριών. Υπάρχουν πολλοί και παλιοί λογαριασμοί που περιμένουν να κλείσουν.
Επιπλέον, τα κράτη που δίνουν το «φιλί της ζωής» στο Ισραήλ φυσικά και πρόσκεινται στις ΗΠΑ αλλά όχι άνευ ταλαντεύσεων και όχι χωρίς εσωτερικούς κινδύνους. Η κατάσταση αυτή δεν είναι διόλου ευχάριστη για το Ισραήλ, καθώς περιγράφει και περιορίζει τα όρια των κινήσεών του. Ακόμα περισσότερο όμως, η κατάσταση στην Ερυθρά Θάλασσα, σε συνδυασμό με την παράταση των συγκρούσεων στη Γάζα έχει φέρει ουκ ολίγα πολεμικά πλοία της Δύσης και του Ισραήλ στην περιοχή. Τα πλοία αυτά, ευρισκόμενα εκεί είναι αυτό που οι Αμερικανοί θα αποκαλούσαν “sitting ducks”. Οι Χούθι μπορούν να συνεχίσουν να εκτοξεύουν drones και πυραύλους έως ότου πλήξουν κάποιο. Η επιλογή επέμβασης στην Υεμένη από πλευράς ενός Αραβο-δυτικού συνασπισμού, μετά τον καταστροφικό προηγούμενο πόλεμο που οδήγησε ήττα τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της, μόνο σοφή επιλογή δε φαίνεται. Μπορεί να την αποτολμήσουν ξανά οι ΗΠΑ, οι Σαουδάραβες, το Ισραήλ και άλλοι «πρόθυμοι», αλλά δεν φαίνεται να συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Όπως και να έχει, πριν επεκταθεί ο πόλεμος σε πλήρη έκταση στο Νότιο Λίβανο (παρότι και εκεί εξελίσσεται) έχει ήδη πλήξει το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο.
Όλα τα παραπάνω προδίδουν μια σειρά καταστάσεων: το Ισραήλ βρίσκεται ακόμα υπό την επήρεια του σοκ. Οι ΗΠΑ, παρότι υποστηρίζουν καταλυτικώ των τρόπω τη γενοκτονική πολιτική του, δυσανασχετούν επίσης. Η κυβέρνηση φασιστών στο Τελ Αβίβ έχει και στρατηγικό και τακτικό πρόβλημα. Οι στόχοι της και στα δύο επίπεδα είναι εξόχως προβληματικοί ως προς την υλοποιησιμότητά τους. Η παράτασή αυτής της φάσης συγκρούσεων στη Γάζα διευρύνει τα πεδία και αποδεικνύει το στρατηγικό βάθος της παλαιστινιακής Αντίστασης. Το Ισραήλ έχει δύο δρόμους: ή θα σταματήσει την εισβολή στη Γάζα και θα γλύψει τις πληγές του ή θα συνεχίσει προς μια περιφερειακή κλιμάκωση υπό δυσμενείς για το ίδιο, όρους. Η λογική της επιβίωσης για το ίδιο το Ισραήλ δείχνει προς την πρώτη κατεύθυνση. Η λογική επιβίωσης του «Μπίμπι» και των λοιπών φασιστών συμμάχων του, τη δεύτερη κατεύθυνση. Η αίσθησή μας είναι ότι θα κυριαρχήσει η επιλογή Νο. 2. Το Ισραήλ περπατά στην παγίδα της Αντίστασης. Πρόκειται για τη μοίρα ενός τόσο βαθιά εκφασισμένου κράτους και κοινωνίας. Και μαζί του, οι συνένοχοι στην Ουάσιγκτον.
ΥΓ. Μέσα σε όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα στείλει μια φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα. Δε χωρά σοβαρή ανάλυση, ούτε από πλευράς συμφερόντων του Ελληνισμού, ούτε αρχών, ούτε κινδύνων. Απλώς να πούμε ότι όταν κάποτε θα μετράμε τις ντροπές αυτών των χρόνων θα έχουμε για άλλοθι ότι ασχέτως του γεγονότος ότι εκφωνείται στα ελληνικά, αυτή είναι πολιτική όχι ελληνική αλλά αμερικανική. Μιας και μας κυβερνά μια αποικιακού τύπου ελίτ (αποικιακή έναντι του ας πούμε «λαού της») με τα συμφέροντά της να τα διασφαλίζει η Ουάσιγκτον, δε θα μπορούσαν να υπάρχουν πολιτικές άλλες από όσες οι ΗΠΑ επιτάσσουν.
