Τώρα που το ξαναδιαβάζω, αυτό το άρθρο είναι μια πράξη μεγάλης γενναιοδωρίας προς τον φιλελεύθερο αναγνώστη μου: θα μάθει πράγματα που δεν γνωρίζει επειδή δεν ακούγονται δημόσια. Όχι από ατύχημα, η σιωπή είναι κάτι που οι νεοφιλελεύθεροι έχουν επιβάλλει με φόβο. Πχ όταν άνθρωπος από θέση εξουσίας λέει «μισούμε τη Χίλαρι επειδή είναι γυναίκα» ξέρει ότι λέει ψέματα και ότι το μόνο που την προστατεύει από την χλεύη και το «α γαμήσου μωρ-μαλάκω» είναι η θέση εξουσίας. Με λίγα λόγια, η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία είναι ένα καθεστώς φόβου που παραμορφώνει τον δημόσιο λόγο, όπως κάνουν πχ οι σιωνιστές: είναι αντισημίτης όποιος αντιδρά στη γενοκτονία, είναι μισογύνης όποιος απεχθάνεται την Κάμαλα Χάρις.
Με πιο απλά λόγια για να γίνω κατανοητός: ελλείψει αμερικάνικου ονείρου, οι νεοφιλελεύθεροι εξουσιάζουν ασκώντας ήπια τρομοκρατία, πολύς κόσμος δεν τολμάει να πει αυτό που σκέφτεται. Οπότε διαβάστε να μάθετε γιατί ο κόσμος χάρηκε που δεν θα ξανακούσει για την Κάμαλα Χάρις επειδή δεν θα το διαβάσετε αλλού.
Μιλάω για κόσμο που συμβατικά θα χαρακτηριζόταν αριστερός, με πολύ παραπάνω από αυτό που λένε «πτυχίο πανεπιστημίου», μάλλον ελευθεριακούς και ίσως και ελευθεριάζοντες, κάποιοι ακόμα στον χώρο της τέχνης. Δηλαδή με κάθε τρόπο μακριά από αυτό που λέγεται ότι είναι η εκλογική βάση του Τραμπ. Πολλοί γράψανε, κάποιοι πολύ τετριμμένα και σαν καλοί μαθητές, κάποιοι με φαντασία και διορατικότητα προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τη νίκη του Τραμπ. Εγώ αναρωτιέμαι γιατί ένιωσα μια κρυφή χαρά το πρωί που έμαθα ότι νίκησε ο Τραμπ -πράγμα οριακά ταμπού αλλά αν ήταν να μην πιάνω τα ταμπού θα πήγαινα να κάνω τίποτα άλλο σε αυτήν τη ζήση.
Θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει, ότι μπροστά στον Αρμαγεδώνα είμαστε όλοι ίσοι, από τον καιρό του «αποθανέτω η ψυχή μου» κλπ, ότι οι άνθρωποι σε απελπισία χαίρονται στην προοπτική της καταστροφής, αλλά δεν με πείθει. Αφενός, δεν είμαι απελπισμένος και το ίδιο θα έλεγα και για το δείγμα των υπόλοιπων ικανοποιημένων με το εκλογικό αποτέλεσμα ανθρώπων. Αφετέρου, δεν προβλέπω Αρμαγεδώνα με τον Τραμπ ενώ σίγουρα δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από ατέλειωτη βία, γενοκτονία και βαρβαρότητα από την πλευρά της πολεμοχαρούς παράταξης των Δημοκρατικών και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και εξαιρετικότητας του ρόλου της Αμερικής. Οπότε, δεν είναι αυτό, η προσδοκία του Αρμαγεδώνα που μας χαροποιεί.
Πιστεύω ότι η ανακούφιση για τη νίκη του οφείλεται κυρίως στη χαρά για τη συντριβή της Κάμαλα Χάρις, όπως και παλιότερα της Χίλαρι Κλίντον που επέχαιρε με τον βασανιστικό θάνατο του Καντάφι, μια στάση τελείως έξω από κάθε επίφαση πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, πέρα και από την βαρβαρότητα, στα όρια της ψυχικής ασθένειας. Η βαθιά απέχθειά μου, η σχεδόν σωματική που νιώθω για τους νεοσυντηρητικούς του Δημοκρατικού κόμματος, υποθέτω -και φάνηκε άλλωστε- δεν είναι μόνο δική μου.
Στα νεοφιλελεύθερα μυαλά τα πάντα αποτιμώνται με όρους κόστους ωφέλειας, και αυτό ακόμα το συζητάμε. Αν πούμε με όρους συμφέροντος και αυτό θα είναι υπερβολή, νομίζω το μόνο ακριβές είναι με όρους αύξησης του ατομικού πλούτου, καθώς δεν βλέπω κάποια ωφέλεια ή συμφέρον στο να έχουμε πυρηνικό ολοκαύτωμα εκτός και αν κάποιος είναι βλαμμένος σε επίπεδο ‘don’t look up’. Πρόκειται για έναν «ορθολογισμό» σε πολλά εισαγωγικά, τον ορθολογισμό ενός κρίπουλα Χαβιέρ Μπαρδέμ στο ‘no country for old men’ που κυνηγά ένα πέρα από κάθε λογική και δυνατότητα ωφέλειας χρήμα, κάτι που μοιάζει περισσότερο με θεολογική επιταγή παρά με ορθολογισμό.
Απεχθάνομαι το είδος δημόσιου λόγου που έχουν επιβάλλει οι Δημοκρατικοί, το βαθιά μεταφυσικό: αυτήν τη στιγμή οι Ουκρανοί σκοτώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες στο όνομα κάποιας «δημοκρατίας», ενώ η γενοκτονία γίνεται επειδή «μας μισούν για τον τρόπο ζωής μας». Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε πολιτικούς ηγέτες να ανησυχούν για την επερχόμενη λήξη του πολέμου, εκτός ίσως από τον Χίτλερ όταν ο Κόκκινος Στρατός ήταν έξω από το Βερολίνο. Πρόκειται για ξεκάθαρη καταφυγή στη μεταφυσική, σε έναν θεοκρατικού τύπου, επιτελεστικό δημόσιο λόγο που θα έχει αντίκτυπο στην ελευθερία μας.
Ωστόσο τα παραπάνω είναι λεπτομέρειες, μια απέχθεια με την οποία μπορεί να συμβιώσει κανείς. Το πραγματικά εξοργιστικό με τους Δημοκρατικούς είναι το άθλιο παζάρι που έκαναν. Κατηγορούν τον Τραμπ για δημαγωγία και αναρωτιέμαι ποιος τους εμπόδισε αυτούς να δημαγωγήσουν για εκείνα τα πράγματα για τα οποία διψούν οι κοινωνίες· για αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω, για περιορισμό και φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, για υγειονομική ασφάλεια, για δωρεάν πρόσβαση στη γνώση. Οι τζαμπατζήδες Δημοκρατικοί δεν ήθελαν να δώσουν τίποτα. Κουνώντας το σκιάχτρο του Τραμπ, το μόνο που υπόσχονταν ήταν τα pronouns. Που ενώ κατανοώ τη σημασία τους, το παζάρι που κάνανε παραήταν βρώμικο και προσβλητικό: είναι προσβλητικό να κλέβεις για την πάρτη σου τους πόρους δύο υδρογείων και να δίνεις σαν καθρεφτάκι στην πλέμπα την κουτσουρεμένη ελευθερία των ταυτοτήτων. Και όπως και να το κάνουμε, στους ανθρώπους δεν αρέσει να τους αποκαλείς σκουπίδια όπως έκανε ο ευτυχισμένος μέσα στην ανοϊκή θολούρα του, Genocide Joe.
Όταν η εξουσία τρίζει, αυτό είναι καλό νέο για κάθε άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία. Η συντριβή των Δημοκρατικών είναι ήττα της επίσημης ιδεολογίας και αυτό μπορεί να το καταλάβει και ο τελευταίος αν δει τις πλερέζες που κατέβασαν οι υπάλληλοι στα μέινστριμ μέσα. Προφανώς, δεν έχω καμία πολιτική συνάφεια ούτε συμπάθεια για τον Τραμπ, έναν άνθρωπο με συντηρητικό και ξενοφοβικό δημόσιο λόγο. Ωστόσο πρόκειται για μια ρωγμή που θα υπάρχει για λίγο στο τείχος της επίσημης ιδεολογίας και αυτό δίνει χώρο στην ελευθερία μου, στην ελευθερία κάθε ανθρώπου που θέλει να μιλά με την δική του φωνή. Παραφράζοντας τον Χέμινγουεϊ: Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία νιώθει βαθιά απέχθεια για τους Δημοκρατικούς.
