Σήμερα, η παλαιστινιακή υπόθεση αντιμετωπίζει υπαρξιακές προκλήσεις υπό το φως της συνεχιζόμενης ισραηλινής κατοχής, των εγκλημάτων της και των επιθετικών πολιτικών, ενώ η διεθνής κοινότητα στέκεται χωρίς πολιτική βούληση να τερματίσει αυτά τα εγκλήματα κάτω από ένα παγκόσμιο σύστημα που κυριαρχείται από αποικιακές δυτικές δυνάμεις, παρά τη συνεχιζόμενη αλλά αργή αλλαγή στη δομή του. Αντίθετα, η κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου συνεχίζει τις επεκτατικές, εποικιστικές-αποικιακές πολιτικές της, που ευθυγραμμίζονται με το ακραίο σιωνιστικό όραμα. Οι προθέσεις προσάρτησης οικισμών στη Δυτική Όχθη ενισχύονται, η εποικιστική δραστηριότητα και η «ιουδαιοποίηση» της Ιερουσαλήμ κλιμακώνονται, εγείροντας σοβαρά ερωτήματα για τη δυνατότητα επίτευξης της παλαιστινιακής κυριαρχίας μέσω της ίδρυσης κράτους.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι φυσικό να τονίσουμε το 2025 ως το έτος εδραίωσης ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Μπορεί όμως αυτός ο στόχος να επιτευχθεί επιτόπου δεδομένων των σημερινών συνθηκών; Υπάρχει σαφές πρόγραμμα για την υλοποίηση του οράματος ενός γεωγραφικά συνεχόμενου παλαιστινιακού κράτους με κυριαρχία σύμφωνα με τη διεθνή νομιμότητα, υπό το πρίσμα της διεθνούς, περιφερειακής και τοπικής πραγματικότητας, συμπεριλαμβανομένης της μετατροπής της Γάζας σε μη κατοικήσιμο μέρος και της συνεχιζόμενης ύπαρξης της Χαμάς εκτός της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO);
Προκλήσεις στο έδαφος
Η επέκταση των ισραηλινών εποικισμών συνεχίζεται στη Δυτική Όχθη και αναμένεται να επεκταθεί και στη Λωρίδα της Γάζας, όπως ανακοινώθηκε, και αφού προηγουμένως κατέστη ακατοίκητη. Η κυβέρνηση του Νετανιάχου ανακοίνωσε νέα σχέδια προσάρτησης, ενώ η Ιερουσαλήμ είναι μάρτυρας συστηματικών επιχειρήσεων ιουδαϊσμού. Η ισραηλινή κυβέρνηση δείχνει μια τάση μετατροπής της Δυτικής Όχθης σε απομονωμένες περιοχές ή καντόνια, αποτρέποντας την ίδρυση ενός γεωγραφικά συνεχόμενου παλαιστινιακού κράτους. Επιπλέον, η Παλαιστινιακή Αρχή αντιμετωπίζει αυξανόμενους περιορισμούς που αποδυναμώνουν την κυριαρχία της, ακόμη και σε περιοχές που χαρακτηρίζονται ως «Περιοχή Α», καθιστώντας δύσκολη την εφαρμογή του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και τη δημιουργία ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.
Η προκατάληψη των ΗΠΑ και οι συνέπειές της
Ο ρόλος των ΗΠΑ στη συστηματική υποστήριξη των ισραηλινών πολιτικών δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η συνεχής υποστήριξη από την Ουάσιγκτον, είτε υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν είτε μέσω συνεχιζόμενων διορισμών στη νέα εποχή Τραμπ, ενισχύει την ατμόσφαιρα του ισραηλινού εξτρεμισμού και ενθαρρύνει το Ισραήλ να επιμείνει στις πολιτικές του που στοχεύουν στην εκκαθάριση των εθνικών δικαιωμάτων του λαού μας και στην επιβολή μιας πραγματικότητας καταναγκαστικού εκτοπισμού. Η κυβέρνηση Τραμπ αναγνώρισε τη νομιμότητα των εποικισμών, ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει λάβει κανένα μέτρο για να πιέσει το Ισραήλ να σταματήσει την προσάρτηση ή να ανατρέψει τις προηγούμενες αποφάσεις του Τραμπ. Αυτή η μεροληψία ή η εταιρική σχέση των ΗΠΑ αποδυναμώνει τις διεθνείς προσπάθειες για υποστήριξη της λύσης των δύο κρατών και ενισχύει την επιθετική στάση του Ισραήλ.
Η Απαιτούμενη Παλαιστινιακή Στρατηγική
Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να επανεξεταστεί η παλαιστινιακή στρατηγική. Η ανακήρυξη παλαιστινιακού κράτους απαιτεί ένα πρακτικό όραμα που βασίζεται σε ένα ολοκληρωμένο, εφαρμόσιμο πολιτικό πρόγραμμα. Η παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να ενισχύσει την εθνική ενότητα μεταξύ των φατριών και όλων των λαϊκών δυνάμεων και τμημάτων, καθώς η εθνική ενότητα έχει γίνει βασική προϋπόθεση για την ενίσχυση της παλαιστινιακής θέσης ενάντια στα σχέδια εποικισμών και του Ισραήλ. Όπως πάντα τόνιζε ο φυλακισμένος ηγέτης, Μαρουάν Μπαργούτι, η ενότητα είναι ο νόμος της νίκης.
Επιπλέον, είναι σημαντικό να αναζητήσουμε αποτελεσματική περιφερειακή και διεθνή υποστήριξη ικανή να ασκήσει πραγματική πίεση στις ισραηλινές πολιτικές που συνδέονται με ξεκάθαρα μέτρα μποϊκοτάζ, παράλληλα με την ανάγκη αποκατάστασης ενός ενοποιημένου παλαιστινιακού ρόλου στα διεθνή φόρουμ με τρόπο που να υπερβαίνει τις επίσημες, μη πρακτικές στάσεις. Απαιτείται επίσης μια κριτική αναθεώρηση της εθνικής πορείας δράσης, ώστε να αναπτυχθεί μια νέα στρατηγική λαμβάνοντας υπόψη τις περιφερειακές και διεθνείς εξελίξεις.
Τελικά, μεταξύ της επιβεβαίωσης του δικαιώματος για την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους, η νέα χρονιά, οι προκλήσεις της τρέχουσας πραγματικότητας και η εκπλήρωση του ονείρου για ένα παλαιστινιακό κράτος εξαρτάται από την υιοθέτηση μιας συνολικής και ρεαλιστικής παλαιστινιακής στρατηγικής, ικανής να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες συνθήκες και να αποκαταστήσει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων παρά την προσάρτηση και τα εποικιστικά σχέδια. Η εθνική ενότητα, ο διεθνής και περιφερειακός συντονισμός και μια σαφής και εφαρμόσιμη επιστημονική στρατηγική είναι βασικοί παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στη διατήρηση του εγχειρήματος του παλαιστινιακού κράτους ως εθνικού πολιτικού δικαιώματος, διασφαλίζοντας τη σταθερότητα του λαού μας απέναντι στην κατοχή και την επέκταση των εγκλημάτων της. Όλες οι επιλογές για την πραγματοποίηση των ιστορικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος του λαού μας στην αυτοδιάθεση στην πατρίδα του, την Παλαιστίνη, παραμένουν βιώσιμες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και την ιστορική ύπαρξή του ως ο δεύτερος λαός σε αυτή τη γη, σε αντίθεση με ομάδες εποίκων από την Ευρώπη και τον αραβικό κόσμο που συμβάλλουν στην οικοδόμηση και τη στερέωση ενός αποικιακού σχεδίου που χρησιμεύει ως η πρώτη γραμμή άμυνας για τον δυτικό αποικιακό πολιτισμό, υπό την ψευδαίσθηση ότι ένας εβραϊκός λαός δεν έρχεται σε μια χώρα χωρίς λαό.
