Τις πρώτες δεκαεπτά ημέρες της απεργίας πείνας του, όσο ήταν σε θέση, ο καταδικασθείς ως τρομοκράτης, Ιρλανδός αγωνιστής Μπόμπυ Σαντς, κρατούσε ημερολόγιο. Γράφει αμέσως μετά τον εκκλησιασμό του την πρώτη σελίδα αυτού του ημερολογίου την Κυριακή 1η Μαρτίου 1981:
«Να ‘μαι στο κατώφλι ενός άλλου καταρρέοντος κόσμου. Κύριε Ελέησον με.
Η καρδιά μου πονάει γιατί ξέρω ότι ράγισα την καρδιά της φτωχής μου μάνας και η οικογένεια μου χτυπήθηκε από αφόρητη αγωνία. Όμως, έχω λάβει υπόψιν μου όλα τα επιχειρήματα και έχω δοκιμάσει κάθε μέσο για να αποφύγω αυτό που έχει γίνει αναπόφευκτο: αυτό στο οποίο μας υποχρέωσαν, εμένα και τους συντρόφους μου, αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφοράς.
Είμαι πολιτικός κρατούμενος. Είμαι πολιτικός κρατούμενος γιατί είμαι θύμα ενός ατελείωτου πολέμου που διεξάγεται μεταξύ του καταπιεσμένου Ιρλανδικού λαού και ενός ξένου, καταπιεστικού, ανεπιθύμητου καθεστώτος που αρνείται να αποσυρθεί από τη γη μας.
Πιστεύω και μένω σταθερός στο δοσμένο από το Θεό δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην εθνική κυριαρχία, στο δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να διεκδικήσει αυτό το δικαίωμα με ένοπλη επανάσταση. Γι’ αυτό είμαι στη φυλακή, γυμνός και με υποβάλλουν σε βασανιστήρια.
Η πρώτη σκέψη στο βασανισμένο μου μυαλό είναι πως δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη στην Ιρλανδία έως ότου εκδιωχθεί η ξένη, καταπιεστική βρετανική παρουσία, ώστε να μείνει ο Ιρλανδικός λαός, ακέραιος, να ελέγχει το βίο του, να αποφασίζει τη μοίρα του, ως κυρίαρχος λαός, ελεύθερος στο μυαλό και το σώμα, χωριστός και διακριτός φυσικά, πολιτιστικά και οικονομικά.
Δεν είμαι παρά ένας ακόμη από αυτούς τους κολασμένους της γης Ιρλανδούς που ανατράφηκαν από μια γενιά μεγαλωμένη με βαθιά ριζωμένη την αδήριτη επιθυμία για ελευθερία. Πεθαίνω όχι μόνο για να κάνω ότι είναι δυνατόν για να σταματήσω τη βαρβαρότητα του H-Block ή και να κερδίσω τη νόμιμη αναγνώριση ενός πολιτικού κρατουμένου, αλλά κυρίως επειδή αυτό που χάνεται εδώ χάνεται για την Ενωμένη Ιρλανδία και για τους κολασμένους της γης αυτούς, για τους οποίους είμαι βαθιά περήφανος να γνωρίζω ως «Εξεγερμένο Λαό».
Το στοιχείο εντυπωσιασμού και έκπληξης που έφερε η 27η Οκτωβρίου σήμερα δεν υπάρχει. Σήμερα δεν δουλεύουν οι συνήθεις δεσμοφύλακες. Οι γλύφτες και τυραννίσκοι θα επιστρέψουν αύριο πάλι, φρέσκοι φρέσκοι.
Έγραψα λίγα λόγια στα κορίτσια στο Armagh σήμερα. Υπάρχουν τόσα πολλά που θα ήθελα να πω για εκείνες, για το θάρρος, την αποφασιστικότητα και το αλύγιστο πνεύμα αντίστασης. Είναι αυτές που θα είναι για εμάς ότι η κόμισσα Markievicz, η Anne Devlin, η Mary Ann McCracken, η Marie MacSwiney, η Betsy Gray, και όλες οι υπόλοιπες Ιρλανδές ηρωίδες μας. Και, βέβαια, σκέφτομαι την Ann Parker, την Laura Crawford, την Rosemary Bleakeley και ντρέπομαι που δεν θυμάμαι όλα τα άγια ονόματά τους.
Η λειτουργία ήταν κατανυκτική, τα παιδιά όπως πάντα καταπληκτικά. Χτες βράδυ έφαγα το παρεχόμενο εβδομαδιαίο φρούτο. Το έφερε η μοίρα να είναι πορτοκάλι, και μάλιστα, πικρό – η ειρωνία… Το φαγητό μου το αφήνουν στην πόρτα. Οι μερίδες μου, όπως αναμενόταν, είναι αρκετά μεγαλύτερες από το συνηθισμένο μου ή συγκρινόμενες με του συγκρατούμενού μου, Μαλαχία.».
Την απόδοση στα ελληνικά έκανε η Λαμπρινή Θωμά. Οι λέξεις που παραμένουν αγγλικά στο κείμενο είναι για όποιον θα ήθελε να ερευνήσει παραπέρα.
