Ο Αλεξέι Ναβάλνι πήρε εξιτήριο μετά από 32 ημέρες, και “τρολάρει” τον Πούτιν από το Ίνσταγκραμ. Ο Αλεξέι Ναβάλνι έχει στο πλευρό του προέδρους, πρωθυπουργούς και καγκελάρίους. Ο Αλεξέι Ναβάλνι επανήλθε, φωτογραφίζεται με χαριτωμένες νοσοκόμες και το σήμα της νίκης. Ο Αλεξέι Ναβάλνι είναι σε (ιατρικά προκληθέν) κώμα. Ο Αλεξέι Ναβάλνι είναι ο πολιτικός που…
Μέρα τη μέρα, από τη στιγμή της δηλητηρίασής του ή μη με το Νόβιτσοκ (που το ψάχνουμε όλοι και δεν το βρίσκουμε), θα τον δεις παντού, σε όλο τον Δυτικό Τύπο. Ο Αλεξέι Ναβάλνι, που έγινε γνωστός σε όλους μας μέσα σε μια μέρα, πέρασε στιγμιαία στη σφαίρα των διεθνών πολιτικών σελέμπριτυζ, και παρουσιάζεται ως “ηγέτης της αντιπολίτευσης” στη Ρωσία, όρος που, συνήθως και εθιμικά, συνοδεύει τον ηγέτη της Αξιωματικής αντιπολίτευσης κάθε χώρας. Ο Ναβάλνι ηγήθηκε κόμματος μόλις πριν δύο χρόνια και δεν βρίσκεται καν εντός κοινοβουλίου.
Τις ίδιες μέρες, ο Τζούλιαν Ασάνζ απουσιάζει από τις ειδήσεις των ίδιων μέσων – κι ας μη μιλήσουμε για πρωτοσέλιδα. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που τηλε-παρακολουθούμε τη δίκη και οι ακόμη λιγότεροι (μόλις δύο) που μπόρεσαν να πάρουν θέση στην αίθουσα (ένας πρώην διπλωμάτης και ακτιβιστής και ένας νεαρός που ανεβάζει ημίγυμνες φωτογραφίες του στο Ινσταγκραμ) προσπαθούμε να αναδείξουμε θέματα όπως την απουσία της Διεθνούς Αμνηστίας από την αίθουσα- έχουν απορριφθεί και τα τρία σχετικά της αιτήματα-, την άρνηση να επιτρέψουν στους Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα και άλλες 38 οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα την είσοδο (τις 38 που δεν απασχολούνται πλήρως με την υπόθεση Ναβάλνυ).
Με λίγα λόγια, όσοι μεταδίδουμε διαρκώς τις εξελίξεις στη δίκη, που υποχρεούμεθα, από ένα στρεβλό βρετανικό σύστημα, να παραμένουμε ώρες στη θέση μας και δεν μπορεί να μας αλλάξει καν άλλος συνάδελφος από το ίδιο μέσο, αγωνιζόμαστε να περάσουμε ειδήσεις πρώτης γραμμής, ειδήσεις για την δίκη της δεκαετίας, στην πρώτη γραμμή. Και πολύ σπάνια τα καταφέρνουμε, ακόμη και σε «αριστερά» μέσα: Η Guardian, η εφημερίδα που κέρδισε φήμη, αναγνώστες και χρήμα από τις αποκαλύψεις των Wikileaks, αναφέρθηκε στη δίκη μόνο μία φορά, την ημέρα που κατέθεσε ο θρύλος των Pentagon Papers, Νταν Έλσμπεργκ…
Ας μη παρεξηγηθώ. Φυσικά και υπήρξε είδηση ο Ναβάλνι. Όμως, εδώ και τουλάχιστον δύο εβδομάδες, έπρεπε να έχει γίνει σποραδικό “μονόστηλο και μη το παρακάνεις”, όπως θα έλεγε κι ο εκλιπών διευθυντής μου στη ‘Θεσσαλονίκη’, Λάζαρος Χατζηνάκος. Σε αντίθεση με την δίκη Ασανζ, ένα αληθινό θέμα πρωτοσέλιδου, μια δίκη που ουσιαστικά θα καθορίσει αν οι δημοσιογράφοι χωρίς Αμερικάνικη υπηκοότητα δικαιούνται να λένε και να γράφουν αλήθειες για τις ΗΠΑ, μια υπόθεση που έχει βγάλει στα κάγκελα όλο τον ανεξάρτητο Τύπο παγκόσμια και, ακόμη περισσότερο, ένα τεράστιο κομμάτι της παγκόσμιας κοινής γνώμης που παρακολουθεί και κινητοποιείται χρόνια.
Τον ανεξάρτητο Τύπο. Αυτόν που παλεύει για την Ελευθερία του στο δικαστήριο του Ολντ Μπέιλυ στο Λονδίνο. Που δεν θεωρεί τα μηνύματα Ναβάλνυ στο Ίνσταγκραμ ειδήσεις πρώτης σελίδας και που εκτιμά ότι τα εγκλήματα πολέμου και η δίωξη της Ελευθερίας του Τύπου εκ μέρους των ΗΠΑ αξίζουν της κύριας προσοχής.
