Στις 8 Μαΐου 2020, η γερουσιαστής της Καλιφόρνια, Κάμαλα Χάρις έγραφε ενθουσιασμένη στο Twitter παραπέμποντας και στο σχετικό δημοσίευμα του Politico: “Σήμερα καταθέτουμε μαζί με τον Μπέρνι Σάντερς και τον Εντ Μαρκί ένα νομοσχέδιο για τη χορήγηση 2.000 δολαρίων σε όλους για κάθε μήνα κατά τη διάρκεια της πανδημίας και για ακόμη τρεις μήνες μετά τη λήξη της. Μία και μόνη πληρωμή δεν αρκεί”.
Η ιδέα για αυτήν την επεκτατική οικονομικά και προστατευτική κοινωνικά άμεση καταβολή χρημάτων στους αναξιοπαθούντες κατοίκους (residents) και όχι απλώς πολίτες (citizens) των ΗΠΑ ανήκε στον Μπέρνι Σάντερς, που αναβίωνε ξανά μερικές από τις καλύτερες και πιο ριζοσπαστικές παραδόσεις της αμερικανικής Αριστεράς του Δημοκρατικού Κόμματος στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και της Μεγάλης Ύφεσης. Τα “Δύο Χιλιάδες Δολάρια Τώρα!” (Two Thousands Now!) ήταν μια από τις προτάσεις των Δημοκρατικών γερουσιαστών που ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ είχε αρνηθεί να εντάξει στο νομοσχέδιο του New Deal για να μην έρθει σε τελική ρήξη με τους βιομηχάνους και τους εργοδότες – πώς επιστρέφουν και δεν αλλάζουν οι καιροί, ε;
Το πολιτικό γραφείο της Χάρις ανέλαβε τον Μάιο να συντάξει την πρόταση νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή και τη Γερουσία επιμένοντας μάλιστα και στη χρονική και στην κοινωνική διάσταση του μέτρου: όλοι χωρίς εξαιρέσεις θα είχαν πρόσβαση σε αυτά τα χρήματα, ακόμη και οι θεωρούμενοι παράνομοι μετανάστες και για μία περίοδο κατά τρεις μήνες τουλάχιστον μεγαλύτερη από εκείνη που θα κρινόταν ως συμβατική διάρκεια της πανδημίας.
Οκτώ μήνες μετά από το νομοσχέδιο Σάντερς-Χάρις-Μαρκί, όπως έγινε γνωστή αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία, και με την αυγή του νέου έτους, ο σχετικός νόμος για την ανακούφιση από τις συνέπειες της πανδημίας (Relief Act) στα φτωχότερα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας έχει προκαλέσει μια σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα. Πολλοί αριστεροί και σοσιαλιστές Δημοκρατικοί, όπως ο Τζον Όσοφ, έχουν χαρακτηρίσει “ανέκδοτο” τις τελικές του ρυθμίσεις και “εκτός πραγματικότητας” τις προβλέψεις του για το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας που έγιναν σε απόλυτη δικομματική συνεννόηση ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς στον Λόφο του Καπιτωλίου.
Και η συντάκτρια και εισηγήτρια της προ οκταμήνου πρότασης νόμου, η νέα αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις σιωπά εκκωφαντικά, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που τα 2.000 δολάρια ουδέποτε θεσπίστηκαν – αντίθετα, υπερψηφίστηκε μια τσιγγούνικη αντιπρόταση για ένα έκτακτο επίδομα 600 μόλις δολαρίων και μόνο για τα 14 εκατομμύρια των Αμερικανών που έχουν χάσει τη δουλειά τους από τον Απρίλιο έως τον Δεκέμβριο εξαιτίας των οικονομικών επιπτώσεων και των περιοριστικών μέτρων της πανδημίας.
Παράλληλα, η νέα αυτή νομοθεσία δεν έχει υπογραφτεί ακόμη από τον απερχόμενο πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος έκανε μια λαϊκιστική ρελάνς οικειοποιούμενος την πρόταση των Σάντερς-Χάρις-Μαρκί την οποία στις διαπραγματεύσεις στο Κογκρέσο “έπνιξε” το βαθύ κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Τραμπ απαίτησε μέσω του αγαπημένου του Twitter να δοθούν άμεσα “τα 2.000 δολάρια ως βοήθεια”, προβοκάροντας τους Δημοκρατικούς που έχουν επιλέξει να διαψεύσουν έμπρακτα και ξεκάθαρα κάθε φιλότιμη προσδοκία όσων προσήλθαν και ψήφισαν Τζο Μπάιντεν για την προεδρία των ΗΠΑ, επειδή πίστεψαν προφανώς εσφαλμένα ότι κάτι θα άλλαζε ουσιωδώς στις ζωές τους.
Η σιωπή όμως ειδικά της Χάρις είναι ενοχλητική για όλους αυτές τις ώρες. Έχει αρνηθεί ακόμη και να σχολιάσει ή να αντιπαρατεθεί με τον Τραμπ που υφάρπαξε επικοινωνιακά ένα εν μέρει δικό της νομοθετικό έργο και μια λαοπρόβλητη κοινωνική πρωτοβουλία. Η ένταση που επικρατεί ειδικά ανάμεσα στις γραμμές της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών είναι πολύ μεγάλη και επειδή η αρχική άρνηση του Τραμπ να υπογράψει τον Relief Act έχει τερματίσει τη χρηματοδότηση του προγράμματος SNAP, ύψους 13 δισ. δολαρίων, το οποίο εξασφαλίζει την επισιτιστική βοήθεια για τα περίπου 50 εκατομμύρια των Αμερικανών που βρίσκονται εν μέσω πανδημίας σε καθεστώς διατροφικής επισφάλειας, δηλαδή πεινούν και λιμοκτονούν – ανάμεσα τους υπολογίζονται περίπου 13 εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι.
“Η Χάρις συντάχθηκε έμπρακτα και ξεκάθαρα με το δόγμα της ακραίας λιτότητας που πάντα πρέσβευε ο Τζο Μπάιντεν”, υποστηρίζουν τα περιοδικά The Nation και Jacobin. Σωστά, αν πιστέψει κανείς ότι η νέα αντιπρόεδρος είχε ποτέ “προοδευτικές” ιδέες που ο προηγούμενος εισαγγελικός, δικηγορικός και πολιτικός βίος της δεν αποδεικνύει – το αντίθετο μάλιστα. Το ζήτημα είναι πως αυτή τη στιγμή η παλικαρίσια πρόταση του Σάντερς που χρησιμοποίησε η Χάρις ως πρόσκαιρο “πυροτέχνημα” για επικοινωνιακή εκμετάλλευση στον δρόμο για το χρίσμα των Δημοκρατικών για την αντιπροεδρία και εντέλει τη νίκη στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου έχει γίνει το κύριο όπλο στα χέρια του Τραμπ που πλήττει “από τα αριστερά” το μαλακό υπογάστριο των Δημοκρατικών και ξεφτιλίζει εκ νέου το καθεστώς δικομματικής συνεννόησης και συνεργασίας ανάμεσα στις πολιτικές ελίτ των γαϊδάρων και των ελεφάντων στην Ουάσιγκτον.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάντια και ο απόλυτος εξευτελισμός για το πολιτικό προσκήνιο και το βρώμικο και ξεκομμένο από την καυτή κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ παρασκήνιο στον Λόφο του Καπιτωλίου και τους διαδρόμους του Λευκού Οίκου.
