Αξίζει να γράφει κανείς για τα τόσο προφανή;
Η φωτογραφία του πρωθυπουργικού γλεντιού στην Ικαρία, όσο εκατομμύρια Έλληνες μένουμε εδώ και μήνες κλειδωμένοι μέσα, όσο δουλειές καταστρέφονται, η ψυχική υγεία όλων των ηλικιών υποβαθμίζεται, κόσμος πεθαίνει, αξίζει “χίλια άρθρα”.
Έχει ωστόσο σημασία να τονίζει κανείς αυτό που η εξουσία, πολιτική και οικονομική, μας λέει κατάμουτρα: “εσείς κι εμείς δεν είμαστε ούτε ίδιοι, ούτε ίσοι”.
Εμείς, ο λαός, πληρώνουμε τους ιδιώτες κλινικάρχες που παρασιτούν εις βάρος του ΕΣΥ, όχι μόνο με τα λεφτά μας αλλά και με τις ζωές μας, διότι για τα δικά τους κέρδη δεν έχουμε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η οποία θα έσωζε ζωές.
Εμείς πληρώνουμε κυβερνητικές παλινωδίες, διαρκή “άνοιξε- κλείσε” πρώην τηλεσκουπιδιών, φασιστών, γόνων καλών οικογενειών και νυν υπουργών, με τις ζωές μας και με την ανεργία, επίσημη και ανεπίσημη.
Εμείς πληρώνουμε λοιμωξιολόγους, που αποφασίζουν επί παντός επιστητού, είτε έχουν γνώση, είτε όχι, παριστάνοντας και υποκαθιστώντας όλη την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, εκδίδοντας διατάγματα καθημερινά από τα κανάλια.
Εμείς πληρώνουμε, με την οικονομία και με τις ζωές μας, τις γονυκλισίες της εκλεγμένης κυβέρνησής μας, στις δύο γνωστές πολυεθνικές εταιρείες, στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλες, με αποτέλεσμα και ξεμένουμε από εμβόλια, γιατί επιλέξαμε να μην αγοράσουμε εμβόλια από την Ρωσία ή και από αλλού.
Εμείς πληρώνουμε τα εκατομμύρια ευρώ, τα οποία η κυβέρνηση χαρίζει στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης προκειμένου αυτά να μιλούν για την “υπέρκομψη” Μαρέβα Μητσοτάκη και να λιβανίζουν την κυβέρνηση.
Εκείνοι, οι κυβερνώντες μπορούν να ταξιδεύουν, να βολτάρουν και να αθλούνται όπου θέλουν, να κάνουν τις μπίζνες τους ανενόχλητοι. Προωθούν μάλιστα και την ιδέα του “υγιειονομικού διαβατηρίου”, για να κατοχυρώσουν το προνόμιό τους διασυνοριακά.
Αυτή η προκλητική αδιαφορία του Μητσοτάκη προσωπικά, προς τους περιορισμούς, που υφιστάμεθα όλοι οι υπόλοιποι, το σύνδρομο Μαρίας Αντουανέττας του ίδιου και του κύκλου του είναι το αποτέλεσμα τόσο όλης της ζωής του (γόνος οικογένειας που δεν χρειάστηκε να δουλέψει πραγματικά ούτε μια μέρα στη ζωή του έχοντας προδιαγεγραμμένη πορεία) όσο και της νεο-πριγκηπικής φούσκας εντός της οποίας ζουν οι εκλεκτοί και οι άνθρωποι των ελίτ. Όσο ο πλούτος και η εξουσία μαζεύονται σε ολοένα λιγότερα χέρια (φαινόμενο παγκόσμιο που δεν μπορεί να αναλυθεί στο παρόν άρθρο) τόσο οι ελίτ αντιμετωπίζουν τους λαούς τους με τον τρόπο των αποικιοκρατών: από τις πλαστικές σφαίρες και τους ακρωτηριασμούς στις διαδηλώσεις των “Κίτρινων Γιλέκων” στη Γαλλία, έως την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμιά μας και στις ατελείωτες διακοπές του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σε αυτό το περιβάλλον, το ερώτημα είναι αν ο λαός οφείλει να υπακούσει στο νέο ορυμαγδό εν πολλοίς παράλογων μέτρων για την πανδημία, την ώρα που η ηγεσία του, τον φτύνει κατά πρόσωπο. Χωρίς νομικούς, χωρίς οικονομολόγους, χωρίς γιατρούς άλλων κρίσιμων ειδικοτήτων και κυρίως χωρίς επαρκή δημόσιο έλεγχο μέσω της Βουλής, λοιμωξιολόγοι αποφασίζουν ή επιτρέπουν να φαίνεται ότι αποφασίζουν πως στα λεωφορεία δεν κολλάει, αλλά αν πιείς καφέ σε υπαίθριο χώρο κολλάει, πως στα εργοστάσια και στα σούπερ μάρκετ δεν κολλάει αλλά στις λαϊκές κολλάει, πως στα λύκεια δεν κολλάει αλλά στα πανεπιστήμια κολλάει, πως αν μαζέψεις όλες τις δραστηριότητες του κόσμου σε λιγότερες ώρες δεν κολλάει ενώ αν τις απλώσεις σε περισσότερες ώρες κολλάει κτλ.
Όλα αυτά ενώ οι ισχυροί σε κάθε κλάδο καννιβαλίζουν τους ανίσχυρους, οι οποίοι επιβιώνουν οριακά με επιδόματα πείνας.
Ο λαός λοιπόν όχι, δεν πρέπει να υπακούσει ούτε στον παραλογισμό, ούτε στην κοροϊδία, σταθμίζοντας και άλλα αγαθά και δικαιώματα με αυτό της δημόσιας υγείας, η οποία ούτως ή άλλως δεν προστατεύεται αποτελεσματικά. Έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να διαδηλώσει και να απαιτήσει αυτά που παράλογα ή λογικά μεν, χωρίς επαρκή στήριξη δε, του απαιτούν να μην κάνει. Η απάντηση στην πρόκληση, στην καταπίεση, στο παράλογο, στην αλαζονεία των ελίτ δεν μπορεί να αποθαρρύνεται ελέω πανδημίας.
