Πόσο εύκολα δίνουν κάποιοι συγχαρητήρια και πόσο δύσκολα παραδέχονται ότι μπορεί να έκαναν λάθος; Πόσα εύκολα “ποιούν την νήσσα” και πόσα δύσκολα αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους; Η υπόθεση γύρω από την ξαφνική παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή Δημήτρη Λιγνάδη σε μια χρονική στιγμή που έρχονταν στο φως καταγγελίες για τα πεπραγμένα ενός γνωστού σκηνοθέτη-ηθοποιού έχουν ήδη στριμώξει στη γωνία την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, η οποία είχε ζητήσει τον διορισμό του για λόγους “δημοσίου συμφέροντος”.
Την ίδια ώρα που έσκαγαν οι “βόμβες” για το Εθνικό Θέατρο, μια πρώην μαθήτρια του Αρσάκειου κατήγγελλε τον τρόπο με τον οποίο την είχε προσεγγίσει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης, όταν εκείνη ήταν 16 ετών, το σχολικό έτος 1990-1991. Καθηγητής και πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας που διοικεί το Αρσάκειο είναι ο πρώην υπουργός Παιδείας, ακαδημαϊκός, Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
Ήμουν 16 χρονών, και σε αντίθεση με άλλα κορίτσια της ηλικίας μου και συμμαθήτριές μου, δεν ήμουν αυτό που λέμε “σχηματισμένη γυναίκα” σωματικά, αλλά παιδί. Μια φορά, στο τέλος της σχολικής μέρας, μου ζήτησε να πάμε να μιλήσουμε σε ένα κοντινό πάρκο. Εκεί, κάτσαμε σε ένα παγκάκι, όπου άρχισε να μου λέει πράγματα που με μπέρδεψαν πάρα πολύ συναισθηματικά: μου απήγγειλε ποιήματα, μου μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια και τη σχέση του με την οικογένειά του, μου έλεγε ότι με βλέπει σαν τη Λάουρα στο “Γυάλινο Κόσμο” και τον εαυτό του σαν τον Τομ, μου έλεγε ότι είμαι ξεχωριστή, μου έλεγε ότι δεν ήμουν σαν τις άλλες (αυτό το έλεγε περιφρονητικά για τα άλλα κορίτσια). Μου έλεγε ότι εγώ κι αυτός ήμασταν ίδιοι. Μου έλεγε ότι μ’ αγαπούσε. Στο τέλος μου έδωσε και την διεύθυνση του σπιτιού του και μου είπε ότι θα ήθελε να πηγαίναμε κι εκείνη την ώρα σπίτι του, αλλά είχε παράσταση. Μετά με χαιρέτησε παίρνοντάς με αγκαλιά. Τους επόμενους λίγους μήνες επανέλαβε πολλές φορές την πρότασή του να πάω στο σπίτι του, γιατί “με αγαπούσε”. Τον ενοχλούσε που αρνιόμουν να το κάνω, αλλά επέμενε φορτικά.
Πριν από λίγες ημέρες η ιστοσελίδα tvxs.gr σε άρθρο της με τον τίτλο “Το #metoo το κύκλωμα μαστροπείας και τα ερωτήματα προς Μενδώνη, Χρυσοχοϊδη και Μπαμπινιώτη”, αναρωτήθηκε γιατί σιωπά το Αρσάκειο και ο κ. Μπαμπινιώτης στις καταγγελίες της πρώην μαθήτριας για τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης. Γιατί ο κ. Μπαμπινιώτης δεν έχει μιλήσει ακόμα, αν και ο κ. Λιγνάδης υπήρξε μαθητής στο σχολείο. Απόφοιτοι του σχολείου, είπαν στο tvxs.gr, πως η διοίκηση αναγκάστηκε να απομακρύνει τον σκηνοθέτη – ηθοποιό από το σχολείο εξαιτίας αυτών των ύποπτων περιστατικών.
Σήμερα ο κ. Μπαμπινιώτης ακόμα σιωπά. Αλλά, σύμφωνα με την ανάρτηση του, που δημοσιεύει το tvxs.gr και ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης, στις 14 Αυγούστου του 2019 είχε σπεύσει να δώσει τα εύσημα στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη “…που δίνουν την ευκαιρία στον άξιο Δ. Λιγνάδη να δείξει τις δημιουργικές του ικανότητες” αποκαλώντας τον μάλιστα “πνευματική προσωπικότητα της θεατρικής μας ζωής” . Ο κ. Μπαμπινιώτης χαρακτήριζε αξιοκρατική τη διαδικασία κατάργησης ενός ήδη προκηρυγμένου διαγωνισμού εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. “Ακούει κανείς στο Αρσάκειο για τις καταγγελίες;” αναρωτιέται ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης.
Η μαρτυρία της μαθήτριας όπως δημοσιεύτηκε στο 2020mag.gr από τον δημοσιογράφο Κώστα Κωστάκο
Tη σχολική χρονιά 1990 – 91 ήμουν μαθήτρια της Β’ Λυκείου στο Αρσάκειο Ψυχικού. Στο πλαίσιο του ανεβάσματος μιας σχολικής θεατρικής παράστασης («Η Τυχη της Μαρούλας» του Δημήτρη Κορομηλά), γνώρισα τον Δημήτρη Λιγνάδη, στον οποίο είχε ανατεθεί από τη Διεύθυνση του σχολείου μας να επιμεληθεί την παράσταση. Συμμετείχα στην παράσταση και από τις πρόβες άρχισα να διαπιστώνω έναν πολύ έντονο εστιασμό του Δημήτρη Λιγνάδη σε μένα. Ήμουν 16 χρονών, και σε αντίθεση με άλλα κορίτσια της ηλικίας μου και συμμαθήτριές μου, δεν ήμουν αυτό που λέμε “σχηματισμένη γυναίκα” σωματικά, αλλά παιδί. Μια φορά, στο τέλος της σχολικής μέρας, μου ζήτησε να πάμε να μιλήσουμε σε ένα κοντινό πάρκο. Εκεί, κάτσαμε σε ένα παγκάκι, όπου άρχισε να μου λέει πράγματα που με μπέρδεψαν πάρα πολύ συναισθηματικά: μου απήγγειλε ποιήματα, μου μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια και τη σχέση του με την οικογένειά του, μου έλεγε ότι με βλέπει σαν τη Λάουρα στο “Γυάλινο Κόσμο” και τον εαυτό του σαν τον Τομ, μου έλεγε ότι είμαι ξεχωριστή, μου έλεγε ότι δεν ήμουν σαν τις άλλες (αυτό το έλεγε περιφρονητικά για τα άλλα κορίτσια). Μου έλεγε ότι εγώ κι αυτός ήμασταν ίδιοι. Μου έλεγε ότι μ’ αγαπούσε. Στο τέλος μου έδωσε και την διεύθυνση του σπιτιού του και μου είπε ότι θα ήθελε να πηγαίναμε κι εκείνη την ώρα σπίτι του, αλλά είχε παράσταση. Μετά με χαιρέτησε παίρνοντάς με αγκαλιά.
Τους επόμενους λίγους μήνες επανέλαβε πολλές φορές την πρότασή του να πάω στο σπίτι του, γιατί “με αγαπούσε”. Τον ενοχλούσε που αρνιόμουν να το κάνω, αλλά επέμενε φορτικά. Ήμουν εξαιρετικά συνεσταλμένη, γεγονός που εκ των υστέρων θεωρώ ότι ήταν καθοριστικό στην επικέντρωση στο πρόσωπό μου, στον έλεγχο που προσπάθησε να μου ασκήσει, στην πίεσή του να πάω μόνη μου σπίτι του. Σε ένα σχολικό πάρτι, με πηρε στο πίσω μέρος της ταράτσας για να μην μας δουν οι άλλοι μαθητές, με αγκάλιασε πολυ σφιχτά, με φίλησε στο λαιμό, μου είπε θα με αγαπάει για πάντα και να πάω να τον βρω.
