Ο ομότιμος καθηγητής συνταγματικού δικαίου, Αντώνης Μανιτάκης, με παλαιότερη πορεία στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, την οποία κεφαλαιοποίησε σε έναν υπουργικό θώκο επί κυβερνήσεως Σαμαρά, σε συνέντευξή του δήλωσε ότι “το αίτημα του καταδίκου Κουφοντίνα να επιστρέψει στον Κορυδαλλό δεν μπορεί να ικανοποιηθεί και για λόγους αρχής και για λόγους πρακτικούς. Η διαδικασία που έχει ακολουθηθεί είναι ορθή και νόμιμη. Όμως το θέμα έχει λάβει πολιτικές διαστάσεις (…) Όταν ένας δολοφόνος στυγνός και αμετανόητος διαπιστώνει την πολιτική κάλυψη, αυτό τον έχει γεμίσει με αισιοδοξία και υπεροψία, που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί. Διότι, ξαφνικά, από κατάδικος, μπορεί να γίνει μάρτυρας και μπορεί να γίνει και ήρωας”. Στην ίδια συνέντευξη είχε πει ότι έχουμε σοβαρά προβλήματα ως χώρα και ότι ήρθε καιρός να ξεπεράσουμε αυτά που έρχονται από το παρελθόν, τα εμφυλιοπολεμικά μας σύνδρομα κτλ. κτλ.
Πρέπει καταρχάς να σημειώσουμε ότι έχει πάψει να είναι εξοργιστικός και έχει καταντήσει απλώς θλιβερός ο πολιτικός μεταμορφισμός μιας σειράς προσώπων, στον οποίο συχνά-πυκνά υποτάσσεται και η όποια επιστημονική σοβαρότητα. Όμως ταυτόχορνα είναι χρήσιμος. Μας αποδεικνύει ότι αρκεί να λες τα “σωστά” πράγματα (κατά την πρεσβεία των ΗΠΑ) και όλο και κάποιος δημοσιογράφος ή ακόμα καλύτερα πρωθυπουργός, θα σε θυμηθεί και θα σε ανασύρει από την εφεδρεία των απολογητών της εξουσίας.
Σε κάθε σημείο τομής (και είχαμε πολλά τέτοια την τελευταία δεκαετία) το κατεστημένο ανασύρει από μια δεξαμενή προθύμων, πάνω-κάτω τα ίδια πρόσωπα, τα οποία έχοντας κάποιο αριστερό παρελθόν, παρότι ως επί το πλείστον πρόκειται για άκαπνους μικροαστούς, έρχονται να παίξουν το ρόλο των “λαγών” της αντίδρασης.
Στην περίπτωση της απεργίας πείνας βεβαίως, το μίσος για τον απεργό πείνας, ο βιασμός της επιστήμης, η τσαλαπάτηση του κράτους δικαίου και η στράτευση με την πρεσβεία των ΗΠΑ και με την οικογένεια Μητσοτάκη ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.
Γιατί; Όχι φυσικά επειδή νοιάζεται οποιοσδήποτε από όσους επιδιώκουν τη μόνιμη αναπηρία και ίσως το θάνατο του Δημήτρη Κουφοντίνα, για την μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν. Αν υπολόγιζαν τόσο πολύ την ανθρώπινη ζωή δεμ θα έτρεχαν να στοιχηθούν πίσω από λαμπρές φυσιογνωμίες τύπου Μπίμπι Νετανιάχου, Ντόναλντ Τραμπ, Τζο Μπάιντεν, σαουδαραβικής βασιλικής οικογένειας και πολλών άλλων. Δεν δίνουν δεκάρα για τους συγγενείς εκείνων που εκτέλεσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας – εκτός φυσικά από την οικογένεια Μητσοτάκη.
Τους νοιάζει ότι ένα μέρος του λαού (όχι ευκαταφρόνητο, δεδομένης της πλύσης εγκεφάλου που έχουμε υποστεί) δεν απορρίπτει ιδεολογικά τη “17 Νοέμβρη”. Τους “τρελαίνει” ότι η σύνδεση πατριωτικού και κοινωνικού που υπήρχε στον πολιτικό πυρήνα και της 17 Νοέμβρη εξακολουθεί να συγκινεί. Τους εξοργίζει ότι υπήρξε νεκρός πράκτορας των ΗΠΑ από τη “17 Νοέμβρη”. Και τους αποκτηνώνει ότι η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα ξεγυμνώνει τη δική τους υποταγή. Νιώθουν τον ύψιστο φθόνο και εχθρότητα κατά τον Αλμπέρ Καμύ: “Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει”.
Το γεγονός ότι πολλοί εξ ημών απορρίπτουμε τις μεθόδους της “17 Νοέμβρη” δεν αναιρεί ότι, έστω υπό συνθήκες αδιεξόδου, ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει βάλει το κεφάλι του στον ντορβά διεκδικώντας την τήρηση των πλέον πρωτόλειων πτυχών κράτους δικαίου, ενώ εκείνοι που κραυγάζουν “σκοτώστε τον” ή “βασανίστε τον με την υποχρεωτική σίτιση” υποτάχτηκαν.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν (και εν μέρει αλλά όχι εξ ολοκλήρου το έχουν πετύχει) μια κοινή γνώμη αποπροσανατολισμένη ή και κανιβαλική. Αλλά ακόμα υπάρχουν, έστω με πολύ θολούρα, αντιστάσεις.
Δυνάμεις, οι οποίες, σε αντίθεση με όσα εντελώς ενδεικτικά και ο κ. Μανιτάκης υποστηρίζει, αναρωτιούνται: τι χώρα είναι αυτή, στην οποία βγαίνεις από την φυλακή νωρίτερα αν έχεις οδηγήσει στο θάνατο χιλιάδες ομοεθνείς σου και αν την έχεις προδώσει από ό,τι αν εκτελέσεις έναν ξένο πράκτορα;
Δυνάμεις, οι οποίες αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα δεν έρχεται από το εμφυλιοπολεμικό παρελθόν αλλά από το δυστοπικό μέλλον ενός λαού, με την πατρίδα του δεμένη χειροπόδαρα από τους ξένους πάτρωνες, τα μέσα ενημέρωσης χυδαία, τους πνευματικούς ανθρώπους εξωνημένους στην πλειοψηφία τους, την οικονομία διαλυμένη, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμάτα λογοκρισία και το κράτος δικαίου, κράτος αυθαιρεσίας: “εμείς ως εκτελεστική λειτουργία θα παρανομούμε κι εσύ αν μπορείς και θέλεις, τρέξε στα δικαστήριά μας”.
Όλα αυτά καθιστούν την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, σημείο -τομή. Ας μας κάνουν τη χάρη λοιπόν να συνεχίσουν να μιλούν οι φθονεροί προς όποιον αντιστέκεται στην αδικία: ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι ευκολότερα.
