Κατ’ αρχάς θα πρέπει να επαινέσουμε την πρωτοβουλία του ΜΕΡΑ25 για την πανευρωπαϊκή δράση διαμαρτυρίας, σχετικά την υπόθεση Assange. Έχουν παρέλθει οι εποχές κατά τις οποίες τα ελληνικά κόμματα διέθεταν και την κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος, αλλά και το θάρρος να λαμβάνουν θέσεις σε θέματα και με τρόπο τέτοιο που να υπερβαίνει τα στενά όρια των non-papers των ξένων πρεσβειών. Χωρίς διάθεση υπερβολών, είναι σημαντικό πως έστω ένα κόμμα από την πατρίδα μας τοποθετείται επί του μείζονος σημασίας ζητήματος της παράνομης κατ’ ουσίαν κράτησης και της απόπειρας φυσικής και πνευματικής εξόντωσης του ιδρυτή των Wikileaks.
Η υπόθεση του ιδρυτή των Wikileaks (του οποίου τα πεντηκοστά γενέθλια ήταν χθες Σάββατο) προδιέγραψε την δυστοπική, διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης εντός της οποίας έχουμε βρεθεί, ιδίως με πρόσχημα την πανδημία.
Διώχθηκε δικαστικώς ο Assange βάσει μιας στημένης κατηγορίας περί βιασμού και όταν η κατηγορία αυτή κατέπεσε, βρέθηκε σε καθεστώς διοικητικής κράτησης από το Ηνωμένο Βασίλειο ενώ τελεί, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, εν αναμονή έκδοσης στις ΗΠΑ, με κατηγορίες περί κατασκοπείας επειδή αποκάλυψε εγκλήματα πολέμου.
Αν εκδοθεί στις ΗΠΑ μπορεί να μαντέψει κανείς ότι πέραν του ότι δεν θα ξαναδεί το φως της ημέρας, μάλλον πολύ βολικά θα “αυτοκτονήσει” σε κάποια φυλακή.
Στην υπόθεση Assange (ή καλύτερα, και σε αυτήν) βλέπουμε το ίδιο μοντέλο, με το οποίο με άλλον τρόπο, το σύστημα εξουσίας διαχειρίζεται και την πανδημία, όπως και κάθε μία από τις διαρκείς κρίσεις: μέσα ενημέρωσης που πρώτα δυσφημούν και έπειτα θάβουν κάθε άβολη αλήθεια, βάζοντας μάλιστα μπροστά το όποιο κύρος τους. Ανεξέλεγκτη εκτελεστική λειτουργία η οποία διώκει και τιμωρεί διοικητικώς, πριν ακόμα η δικαστική λειτουργία αποφανθεί. Κατευθυνόμενοι δικαστές. Καταστολή των ενοχλητικών τύπων η οποία φτάνει έως την τρομοκράτηση. Νομικό πλαίσιο το οποίο δικαιολογεί μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης: τρομοκρατία, αντιρωσισμός, σινοφοβία, πανδημία, οικονομική κρίση, περιβάλλον ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η πανίσχυρη εξουσία της ολιγαρχίας δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιδείξει στυγνή αυθαιρεσία, ακριβώς επειδή και φοβάται και μπορεί: ελέγχει κάθε πυλώνα θεσμικής και μη λειτουργίας, αδρανοποιεί κάθε πραγματικό κίνημα, ενώ ταυτοχρόνως πριμοδοτεί στην θέση των τελευταίων εκείνα τα οποία απαιτούν περισσότερη καταστολή και έλεγχο.
Η λογική μεταξύ υπόθεσης Assange και κατασταλτικής διαχείρισης της πανδημίας είναι η ίδια, προσαρμοσμένη σαφώς στις διαφορετικές συνθήκες. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν οριακό πολυκομματισμό (στην πράξη οι πλέον ενοχλητικές κινήσεις στερούνται της πρόσβασης στα μέσα ενημέρωσης, αν δεν καταστέλλονται εντός των ορίων μιας χαλκευμένης νομιμότητας) με διευρυνόμενους θύλακες αυταρχικού, νομιμοφανούς δικαίου ή και με μαύρες τρύπες κρατικής αυθαιρεσίας, με εξατομικευμένη ή άμεσα μαζική, κατασταλτική και εκφοβιστική λειτουργία των θεσμών. Το πλαίσιο αυτό δε, συμπληρώνεται από την εργασιακή-οικονομική τρομοκρατία και την συσκοτιστική λειτουργία της κοινωνίας του θεάματος, σε ό, τι έχει να κάνει με ευρύτερους πληθυσμούς.
Όσο μάλιστα, το σύστημα εξουσίας καλείται να διαχειρίζεται περισσότερα ρήγματα στην ισχύ του, τόσο σαφέστερα θα επιτίθεται με τον παραπάνω τρόπο σε μαζική κλίμακα, αντιγράφοντας δολοφονικές κατ’ ουσίαν πρακτικές, όπως εκείνες, τις οποίες ο “πυλώνας” της Δύσης στην Μέση Ανατολή, το Ισραήλ έχει έξοχα αναπτύξει.
Η υπόθεση Assange μας εισήγαγε στην ακόμα σαφέστερα ολιγαρχική λειτουργία της Δύσης απέναντι στους ανυπάκουους, “δικούς της”. Το Γκουαντανάμο απευθυνόταν στους λαούς της περιφέρειας, ενώ η περί ης ο λόγος υπόθεση, στους λαούς του κέντρου. Και όπως πάντα συμβαίνει, εκείνο το οποίο δοκιμάστηκε πάνω σε έναν, τώρα επεκτείνεται σε περισσοτέρους. Χωρίς πολλές φανφάρες, ζούμε ήδη στην δυστοπία της ολιγαρχίας του καπιταλισμού. Υπάρχουν δε, Γκουαντανάμο, για όλους μας.
