Πέρυσι τέτοιο καιρό αρκετοί φίλοι και “φίλοι” συνήθιζαν να μας αποκαλούν “ψεκασμένους” ή χρησιμοποιούσαν λοιπά κοσμητικά όταν μιλούσαμε περί Σουηδίας και περί μέτρων αποστασιοποίησης χωρίς οριζόντιο απαγορευτικό και τα σχετικά.
Η πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε ξεσηκώσει σύσσωμη την “υπεύθυνη” κυβέρνηση και είχε συνοδευτεί από τις γνωστές επιθέσεις αστυνομικών, οι οποίοι είχαν προσπαθήσει και πετύχει να δημιουργήσουν αρκετούς πολλαπλασιαστές της νόσου με τα “άψογα” επιχειρησιακώς σχέδια μαντρώματος και ξυλοδαρμού των διαδηλωτών.
Τα μέσα ενημέρωσης βυσσοδομούσαν κατά των λαϊκιστών ηγετών, που δεν ήθελαν να επιβάλουν απαγορευτικά μέχρι να ξεχάσουμε πώς να περπατάμε.
Φέτος, όλα είναι αλλιώς – προς το παρόν τουλάχιστον. Με εξαίρεση μεμονωμένες φωνές (κάποιες δυστυχώς και από την αριστερά) ελάχιστοι αναφέρονται σε οριζόντια μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας. Γίναμε όλοι “ψεκασμένοι” λοιπόν.
Δυστυχώς όμως, ό,τι θα έπρεπε να εφαρμοστεί στο επίπεδο της επιλεκτικής αποστασιοποίησης και της κινητοποίησης της κοινωνίας, μέσα από ένα εθνικό και διεθνές αντιστοίχως σχέδιο υπέρβασης της πανδημικής και της οικονομικής κρίσης, γίνεται με εντελώς λανθασμένο και (επιτρέψτε μας) βλακώδη τρόπο.
Η στοχοποίηση των ανεμβολίαστων συνεχίζεται πέρα από κάθε λογική. Ναι, όσοι εμβολιαστήκαμε πολύ συχνά εκνευριζόμαστε με τους συμπολίτες μας. οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο και τους ίδιους τους εαυτούς τους και το σύνολο της κοινωνίας, μεταδίδοντας την νόσο περισσότερο από όσο εμείς οι υπόλοιποι. Όμως όσο και αν μας θυμώνουν ενίοτε, έχουν δικαιώματα και επιπλέον ούτε επιτρέπεται ούτε έχει νόημα να πιέζονται για τιμωρητικούς και μόνο λόγους, υφιστάμενοι διαχωρισμούς.
Ξέρουμε ότι τον κορονοϊό τον μεταδίδουμε (έστω και σε μικρότερο βαθμό) και εμείς οι εμβολιασμένοι. Μάλιστα επειδή είμαστε κυρίως ασυμπτωματικοί ίσως να προξενούμε και μεγαλύτερη ζημία τελικά. Ποιο το νόημα λοιπόν μόνο οι ανεμβολίαστοι να τεστάρονται διαρκώς και μάλιστα με δικά τους έξοδα; Ποια έρευνα ιατρική απαιτεί να αυξηθεί ο αριθμός των τεστ που διενεργούν οι ανεμβολίαστοι πολίτες; Το τεστ δεν πρέπει να είναι τιμωρία αλλά μέσο πρόληψης. Επομένως γιατί αντί να συνεχίζουμε τον δρόμο της τιμωρητικής οικονομικής επιβάρυνσης και στοχοποίησης δεν αποφασίζουμε έναν σταθερό κανόνα για όλους και μάλιστα χωρίς κόστος, ούτως ώστε να έχουμε καλύτερη εικόνα για την πανδημία, ευχερέστερα;
Επιπλέον από πότε κάθε μαγαζάτορας, κάθε ΠΑΕ, κάθε θεατράρχης, κάθε ιδιωτικός υπάλληλος έχει την υποχρέωση αλλά και το δικαίωμα να ελέγχει κάθε πολίτη, όπου βρεθεί και όπου σταθεί;
Πότε επιτέλους θα κάνει κάτι η κυβέρνηση, οτιδήποτε, για την πληγή των μέσων μαζικής μεταφοράς και των χώρων εργασίας; Ο κόσμος βήχει και φτερνίζεται, ο ένας πάνω στον άλλον κατά χιλιάδες και η κυβέρνηση ξηλώνει τα πλαϊνά πλαστικά από τις καφετέριες.
Απλά, ευέλικτα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, όπως είναι οι διαφορετικές ώρες προσέλευσης στην εργασία, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, η χρήση υβριδικών μορφών εργασίας (τηλεργασίας και εκ του σύνεγγυς) όσο κρατάει η πανδημία και εκεί που είναι εφικτό, οι μικρότερες σχολικές τάξεις με περισσότερους δασκάλους, η έμφαση σε υπαίθριες δραστηριότητες για τα παιδιά όσο είναι εφικτό, θα μπορούσαν να συμβάλλουν. Από όλα αυτά, δεν έχει επιλεγεί τίποτα φυσικά, παρά μόνο έχουμε συνεχώς καινούριες πλατφόρμες υποβολής self test.
Φυσικά, αν τα μέσα ενημέρωσης δεν είχαν πείσει για την αναξιοπιστία τους και αν οι γιατροί μας δεν βίωναν υπερδιόγκωση του συνδρόμου του Θεού υπό την επήρεια της μέθης την οποία προκαλεί η κοινωνία του θεάματος θα μπορούσαμε να έχουμε μια καλύτερη, πιο αξιόπιστη εμβολιαστική καμπάνια. Επιπλέον, πήγε κανείς να μιλήσει στους χώρους δουλειάς; Ζητήθηκε από την Ιερά Σύνοδο να ανοίξει τους ναούς σε επιστήμονες; Διεξήχθη η οποιαδήποτε πραγματική έρευνα ως προς τις αιτίες για τις οποίες ορισμένοι συμπολίτες μας φοβούνται τον εμβολιασμό; Τους παρουσιάστηκε η πλήρης εικόνα από όλο τον κόσμο ως προς το τι σημαίνει η απουσία εμβολίων;
Απλώς επελέγησαν τα πλέον τιμωρητικά μέτρα με αποτέλεσμα φυσικά το ΕΣΥ να υπολειτουργεί ακόμα περισσότερο, προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί περαιτέρω. Αντί να διασφαλίζεται η πλέον εκτεταμένη συνοχή σε κοινωνικό επίπεδο, ο λαός βιώνει από την μια την λεηλασία της ακρίβειας και από την άλλη τον διχασμό μεταξύ των εμβολιασμένων και των ανεμβολίαστων.
Κάποιοι έχουν τη λύση στο τσεπάκι: απαγορευτικό. Ας το πουν αυτό σε όλους όσοι έχουν βιώσει τις κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες δύο χαμένων ετών. Κόσμος δυστυχεί και από άλλες αιτίες. Όχι μόνο από πανδημία.
Στην πατρίδα μας (και στην δική μας πατρίδα) ο εθνικός σχεδιασμός έχει εξοριστεί. Οι ληστρικές εργολαβίες προτιμώνται. Και έτσι καταλήγουμε στα μέτρα ηλιθίων. Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν θα δουλέψουν, πιέζοντας τελικά ακόμα περισσότερο στην κατεύθυνση ενός καταστροφικού απαγορευτικού.
Δεν είναι από μόνο του κακό ό,τι φαίνεται να επιλέγεται ο σουηδικός και ο αγγλικός δρόμος. Η ιδέα ότι τώρα έχουμε το εμβόλιο και όλα είναι καλύτερα από ό,τι όταν οι χώρες αυτές επέλεγαν τον δρόμο της απόρριψης των οριζοντίων μέτρων, διαψεύδεται την ίδια στιγμή από τους τραγικούς αριθμούς. Η κυβέρνηση επιλέγει τον δρόμο τον οποίο απέρριπτε, διότι δεν μπορεί από οικονομικής άποψης και κοινωνικής να κάνει οτιδήποτε άλλο. Δεν θα είχαμε κλείσει για δύο χρόνια, αν οι κυβερνητικοί μπορούσαν να σχεδιάσουν. Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση πράττει όλα εκείνα που και μεγιστοποιούν (ή δεν αποτρέπουν όσο θα ήταν εφικτό υπό άλλες συνθήκες την μεγιστοποίηση) τα θύματα και την οικονομικο-κοινωνική καταστροφή.
