Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στα σύνορα Πολωνίας – Λευκορωσίας εκτυλίσσεται μια πραγματική τραγωδία, με αποκλειστικούς υπεύθυνους την Πολωνία και τους δυτικούς συμμάχους της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Περίπου 3.000 πρόσφυγες με καταγωγή κυρίως από το βόρειο Ιράκ και κουρδική εθνοτική προέλευση, βρίσκονται εδώ και περίπου δέκα ημέρες στη γκρίζα ζώνη ανάμεσα στα σύνορα των δύο χωρών, από την πλευρά της Λευκορωσίας. Το μόνο που ζητούν από την Πολωνία είναι να τη χρησιμοποιήσουν ως χώρα διέλευσης, αφού ο τελικός προορισμός τους είναι η Γερμανία ή, εναλλακτικά, κάποια άλλη χώρα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης ή της Σκανδιναβίας.
Οι πολωνικές αρχές, όχι μόνο αρνούνται πεισματικά να δώσουν τη δυνατότητα διέλευσης στους Κούρδους πρόσφυγες (προφανώς συνοδεία τμημάτων των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων μέχρι τα σύνορα με τη Γερμανία), αλλά τους αντιμετωπίζουν με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο. Στις προσπάθειες των προσφύγων να διαπεράσουν το συρματόπλεγμα που χωρίζει τα σύνορα Πολωνίας – Λευκορωσίας, οι πολωνικές Ένοπλες Δυνάμεις απαντούν με ρίψη νερού από ελικόπτερα-«αύρες» και χημικών ουσιών εναντίον τους. Ανάμεσα στα 3.000 άτομα βρίσκονται πολλές γυναίκες και μικρά παιδιά.
Η συνοριακή γραμμή έχει μετατραπεί σε κάτι ανάλογο με αυτό που θυμόμαστε από την πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο του 2011, όταν διαλύθηκε από τα εγχώρια Σώματα Ασφαλείας το «κίνημα των πλατειών».
Το άκρον άωτον της συλλογικής αναισθησίας και του κυνισμού των χωρών της Δύσης φαίνεται από το γεγονός, ότι για τη δεδομένη προσφυγική κρίση ευθύνονται η Λευκορωσία και ο πρόεδρος Λουκασένκο προσωπικά, αλλά – σε δεύτερο επίπεδο η… Ρωσία και ο (μόνιμος «φταίχτης») πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν. Λες και το βόρειο Ιράκ το βομβάρδιζαν η Ρωσία και η Λευκορωσία… Λες και έπεισαν τον ντόπιο πληθυσμό ότι οι ίδιες αποτελούν υποδείγματα ευμάρειας και εύρυθμης λειτουργίας των κοινωνιών τους… Λες και ξεσήκωσαν τους ανθρώπους αυτούς να μεταναστεύσουν στις χώρες τους, προς αναζήτηση του προσωπικού τους «παραδείσου»…
Ο κυνισμός, ο ρατσισμός και η μισανθρωπία των αρχών της Πολωνίας (τις οποίες διαχωρίζω σαφώς από τον πολωνικό λαό) διαφαίνεται και από κάτι άλλο: η Πολωνία δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την ανθρωπιστική καταστροφή στο βόρειο Ιράκ: περίπου 2.000 Πολωνοί στρατιωτικοί πολεμούσαν επί χρόνια ως μέλη των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην περιοχή αυτή και, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, συνέβαλαν με τον πιο άμεσο τρόπο στην κατάσταση που διαμορφώθηκε σήμερα.
Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί, οι πρόσφυγες που έχουν συνωστισθεί αυτή τη στιγμή στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας, δεν θεωρούν επ’ ουδενί (και απολύτως δικαιολογημένα, θα έλεγα, από πολλές απόψεις) την Πολωνία ως ελκυστικό προορισμό για μετοίκηση… Στη Γερμανία, κυρίως, κατευθύνονται, η οποία έχει υποσχεθεί ότι θα τους υποδεχθεί, εφόσον, όμως, η Πολωνία επιτρέψει τη διέλευσή τους από το έδαφός της. Οποία υποκρισία! Φαύλος κύκλος, δηλαδή και, κυρίως, υποσχέσεις κενές περιεχομένου…
Την ίδια εποχή περίπου 10.000 πρόσφυγες, κυρίως από τη βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική κατευθύνονται, κυρίως μέσω Ιταλίας και Ισπανίας, προς την κεντρική Ευρώπη, χωρίς ωστόσο η αντιμετώπιση των τοπικών αρχών να θυμίζει σε τίποτε την αντίστοιχη των πολωνικών. Προφανώς και οι δύσμοιροι αυτοί άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να βρουν τον προσωπικό τους «Παράδεισο», διέρχονται από μία «Κόλαση» που, εάν είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν εκ των προτέρων, ίσως και να μην εγκατέλειπαν ποτέ τις πατρίδες τους… Αλλά σίγουρα ούτε τους σκοτώνουν παντού στην Ευρώπη, ούτε τους χτυπούν με πλαστικές σφαίρες, ούτε τους ρίχνουν χημικά στην ημερησία διάταξη…
Αυτό που… λατρεύει να «ξεχνά» η «συλλογική Δύση», είναι ότι τη συντριπτικά μεγαλύτερη ευθύνη για τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων τη φέρει η ίδια. Ο πόλεμος, οι βομβαρδισμοί, η πείνα, η δυστυχία, ο θάνατος και οι υλικές καταστροφές δεν έφτασαν μόνα τους στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Σουδάν, το Αφγανιστάν και τόσα άλλα μέρη στον κόσμο.
Ήταν η «πολιτισμένη Δύση», που θέλησε να επέμβει ωμά στα εσωτερικά τους, παραδίδοντας, δήθεν, μαθήματα «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», αλλά επιτυγχάνοντας, στην πράξη το ακριβώς αντίθετο από τα επαγγελλόμενα. Επιπλέον, ο βαθμός της υποκρισίας των Δυτικών «χτυπάει ταβάνι», σε περιπτώσεις χωρών όπου παραβιάζονται όντως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, αλλά τυγχάνει να είναι φιλικά διακείμενες προς τη Δύση.
Έχετε ακούσει, άραγε, κουβέντα περί παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, στη Σιγκαπούρη, στην Ινδονησία και τόσα άλλα αυταρχικά καθεστώτα στον κόσμο, τα οποία όμως τα έχουν κάνει «πλακάκια» με τη «συλλογική Δύση»; Σωστά, όχι! Ούτε πρόκειται ν’ ακούσετε, βεβαίως, εκτός εάν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα…
Οι συνέπειες της προσφυγικής κρίσης στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας (στην οποία είχα αφιερώσει και το πιο πρόσφατο άρθρο μου στο ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ στις 10/11) μπορεί να είναι ακόμη πιο δραματικές και μοιραίες για την ευρωπαϊκή ήπειρο συνολικά, αφού εάν επικρατήσει η λογική των «θερμοκέφαλων», ειδικά στο στρατόπεδο της Δύσης, μπορεί να έχουμε μία γενική σύρραξη ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία με τους συμμάχους της.
Κι εδώ έρχεται η εμπλοκή της χώρας μας, η οποία όντας γερά σφιγμένη στη «μέγγενη» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, θα κληθεί να υπερασπιστεί με τις δυνάμεις της τα δικά τους και όχι τα δικά της συμφέροντα, τα οποία δεν ευνοούνται επ’ ουδενί από μία γενικευμένη σύρραξη στην Ευρώπη, αλλά και από την αντιπαράθεση (πολλώ δε μάλλον τη στρατιωτική) με τη Ρωσία.
Πολύ φοβούμαι, ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας δεν έχει το σθένος να βάλει τα εθνικά συμφέροντα μπροστά από τα όποια, δήθεν, «συλλογικά» των διεθνικών οργανισμών στους οποίους συμμετέχει. Όχι, βεβαίως, ότι οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες τα πήγαν καλύτερα σε αυτόν τομέα· ωστόσο στη σημερινή συγκυρία, η οποία απαιτεί τολμηρές αποφάσεις και ενίοτε, μικρές ή μεγαλύτερες ρήξεις, έστω και στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, η επίδειξη ατολμίας και ανικανότητας θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, καταστροφική όχι μόνο για το εγγύς, αλλά και για το απώτερο μέλλον.
Γι’ αυτό και το χρέος των ενεργών πολιτών της χώρας μας είναι να βρεθεί τρόπος, ώστε ν’ αποφευχθεί, τουλάχιστον, η άμεση συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές τις διαδικασίες, αλλά και η διατήρηση όσο το δυνατόν ομαλότερων σχέσεων με τη Ρωσία, έστω και με δεδομένη την πρόσδεση, επί του παρόντος, της χώρας μας, στο «άρμα» της Δύσης…
