Ο εντοπισμός 61 επιβατών στο αεροδρόμιο Σίπχολ με κορονοϊό, οι 13 εκ των οποίων είχαν προσβληθεί από τη μετάλλαξη «Ο» της νόσου, έχει σπείρει τον πανικό στην Ολλανδία, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Γιατί το επίφοβο νέο κύμα της πανδημίας, το οποίο έχει κατατρομοκρατήσει τους πάντες και θέτει εν αμφιβόλω την εκρίζωση στο όχι μακρινό μέλλον της νόσου και την όποια πρόβλεψη των οικονομικών διευθυντηρίων για ανάκαμψη, συνιστά μία ζοφερή υπενθύμιση για τη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα της τουλίπας, λόγω της ανικανότητας της (εντολοδόχου ακόμη) κυβέρνησης. Μίας ανικανότητας όχι μόνο  ν’ αντιμετωπίσει από την αρχή την πανδημία, αλλά κυρίως για να βρει, οκτώ μήνες μετά τις άκαρπες στο αποτέλεσμά τους εκλογές, ένα κυβερνητικό σχήμα ικανό να δώσει λύσεις στα εκκρεμή θέματα και τις δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα που έχει αποτυπώσει η πανδημία.

Μία κυβέρνηση που μετά την κωμωδία της ανακάλυψης σε ένα τρένο του (ξεχασμένου) σχεδίου συμφωνίας ανάμεσα στα κύρια χριστιανοδημοκρατικά κόμματα για συμμαχία, με μέτρα 19 δισεκ. ευρώ (που θα περιελάμβαναν μεταρρυθμίσεις για το κλίμα, τον αγροτικό αναδασμό και κοινωνικά μέτρα για το στεγαστικό πρόβλημα, την προσχολική φροντίδα και των κατώτατο μισθό) η όποια ελπίδα για κυβερνησιμότητα στο άμεσο μέλλον παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες.

Η κυβέρνηση του εντολοδόχου Μαρκ Ρούτε, αν και παραμένει στη θέση της καταχρηστικά, φέρει ακέραια την ευθύνη για τον εκτροχιασμό που βιώνει σε κάθε επίπεδο η κοινωνία και η δημόσια υγεία. Ο Ρούτε που εφάρμοσε μία καιροσκοπική πολιτική «βλέποντας και κάνοντας» όλον αυτόν τον καιρό το μόνο μέτρο που εδέησε να θεσπίσει από την αρχή της κρίσης ήταν μόνο η ονομαζόμενη routekaart, για τον διαχωρισμό της χώρας σε «κόκκινες» και ασφαλείς ζώνες, με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Ένα μέτρο που βαθμηδόν η ίδια η κυβέρνηση κατάργησε και όπως πολλές άλλες (της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης) μόλις άρχισαν οι εμβολιασμοί αψήφιστα ήρε τους περιορισμούς στις μετακινήσεις και τις επαφές, κατάργησε τις μάσκες στους δημόσιος χώρους, με μόνο εχέγγυο «ανοσίας» το πιστοποιητικό.

Η γνωστή, ατομιστικού κι οικονομίστικου στο βάθος της χαρακτήρα, προτεσταντική αντίληψη περί ελευθερίας, που είναι τόσο διάχυτη στη νοοτροπία των Ολλανδών, συνδυασμένη με την αβάσιμη αισιοδοξία που διήθισε η έναρξη των εμβολιασμών, προκρίθηκε έναντι της ασφάλειας και της πρόνοιας, ιδίως για την ενίσχυση του συστήματος υγείας. Με γνώμονα όμως, και το μεγάλο αντιεμβολιαστικό ρεύμα που υπάρχει στη χώρα, η κατάργηση κάθε άλλου μέτρου πρόνοιας και ιδίως η αδιαφορία για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, η ανερμάτιστη εμπιστοσύνη στο εμβόλιο μόνο καταστροφική μπορεί να χαρακτηρισθεί. Στον βαθμό που σε πολλές μεγάλες πόλεις, όπως το Ρότερνταμ, τη Χάγη, την Ουτρέχτη και το Γκρόνιγκεν, οι αρχές σκέπτονται να επαναφέρουν τις απαγορεύσεις και τα περιοριστικά μέτρα, αλλά και να λάβουν μέριμνες για να σταματήσει η σχεδόν καθημερινή αντιπαράθεση κι η πόλωση. Γιατί η εκτροχιασμένη κατάσταση κι η απειλή για νέο λοκντάουν, μέσα στις γιορτές,  έχει οδηγήσει σε σχεδόν καθημερινές συγκρούσεις διαδηλωτών και αντιεμβολιαστών με τις δυνάμεις καταστολής.

Ωστόσο, η κατάσταση στην Ολλανδία δείχνει άκρως ανησυχητική με τα ποσοστά μολύνσεων και, μάλιστα και τους θανάτους σε γηροκομεία, να φθάνουν την προ -εμβολίου εποχή: τις τελευταίες εβδομάδες ο αριθμός των κρουσμάτων έχει ξεπεράσει κάθε άλλο ρεκόρ (πάνω από 21.000 κατά μέσο όρο), με 200 νοσηλευόμενους καθημερινά και τους 50 από αυτούς να καταλήγουν στην εντατική.  Το ιατρικό προσωπικό, που έχει –όπως κι αλλού και στα καθ’ ημάς-αφεθεί, πέρα από τους αρχικούς επαίνους, ολοκληρωτικά στην τύχη του, δεν καταφέρνει να τα βγάλει πέρα. Οι κανονικές εισαγωγές και φροντίδες έχουν σταματήσει σχεδόν ολοσχερώς, δεν προγραμματίζονται χειρουργικές επεμβάσεις και το προσωπικό διαμαρτύρεται σχεδόν καθημερινά, προειδοποιώντας πως η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν τον επίφοβο Code Zwart (τον Μαύρο Κωδικό), οπότε θα ξεκινήσει η «κρισάρα» για την επιλογή του ποιος ασθενής θα πρέπει να μπει στην εντατική και ποιος να μείνει έρμαιο της μοίρας του…

Και φυσικά η ολλανδική κυβέρνηση (όπως και η δική μας) χωρίς να αναλάβει ευθύνες για την εγκληματική αμέλεια των δύο αυτών χρόνων και την καταστροφική πολιτική των προηγούμενων, που μείωσε προσωπικό και κλίνες στα νοσοκομεία, μόνο ιερεμιάδες κατά των αντιεμβολιαστών έχει να αντιτάξει. Ο Ρούτε σε πρόσφατη συγκέντρωσή του απέδωσε την αποτυχία σε «κακή επικοινωνιακή πολιτική» (για την οποία ανέλαβε την ευθύνη) και κατήγγειλε πως λιγότερο από το 50% όσων έχουν συμπτώματα της νόσου πηγαίνει να εξετασθεί και να κάνει τεστ. Με μέσο όρο 100.000 τεστ ημερησίως στη χώρα και με το σύστημα ήδη στα όρια της κατάρρευσης, το γεγονός ότι πάνω από το ένα πέμπτο των εξεταζομένων βγαίνει θετικό ουδόλως εμπνέει αισιοδοξία για το μέλλον. Ιδίως ενόψει και μίας ενδεχόμενης διασποράς της μετάλλαξης «Όμικρον».

Η κυβέρνηση Ρούτε μπροστά στον νέο συναγερμό, το μόνο μέτρο που έχει να αντιπαρατάξει είναι πάλι ο εγκλεισμός και οι περιορισμοί, τουλάχιστον για τρεις εβδομάδες: επαναφορά της μάσκας και στους κλειστούς χώρους-εξόν από τα σχολεία, όπου είναι υποχρεωτική μόνο στο προαύλιο-και το κλείσιμο των καταστημάτων στις 17.00 (έως τις 05.00), με μόνο τα εστιατόρια να μπορούν να εξυπηρετούν με διανομές έως τις 20.00. Ποιητική αδεία, θα λέγαμε πως τα περιοριστικά μέτρα κατά της «Όμικρον» κτυπούν ακριβώς τη δημόσια διάσταση της καπιταλιστικής-καταναλωτικής συμπεριφοράς, με τη διασκέδαση και το δικαίωμα της κυκλοφορίας, που στις μέρες μας ταυτίζεται με τη δημοκρατία. Με εκείνον τον συμβολισμό που όριζε ο Ζυλ Ρενάρ στο Les Copains : «Δεν αγνοείτε ποσώς, κύριοι, πως όλες οι απλές μορφές των ανθρώπινων ομάδων συμβολίζονται με ένα γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Για παράδειγμα το Ο είναι ο δημόσιος χώρος». Εκείνη η «Αγορά», που στην Ολλανδία ήταν ο σπερματικός τόπος για την οικονομική άνθησή της, για τη δημιουργία του πρώτου Χρηματιστηρίου, το οποίο απετέλεσε και την κοιτίδα του σύγχρονου Καπιταλισμού. Η μετάλλαξη «Όμικρον» μοιάζει και συμβολικά να πλήττει το βαθύ νόημα της ίδιας της ολλανδικής κοινωνίας και της  οικονομικής της ευημερίας.

Από «Ο», τουλάχιστον σε κάποιες γλώσσες, αρχίζει εξάλλου και το όνομα της Ολλανδίας κι όπως φαίνεται η κρίση της νέας μετάλλαξης στην Ευρώπη ξεκινά κι από αυτήν.