Ένας δυναμικός παλμός, όπως ταιριάζει σε κάθε νεανική κινητοποίηση ενάντια σε κάθε προσπάθεια που επιδιώκει να υπονομεύσει το περιεχόμενο των σπουδών και τις συνθήκες του μέλλοντός τους, δονούσε τις διαδηλώσεις που πραγματοποίησαν πάνω από 200.000 μαθητές Λυκείου σε πολλές μεγάλες και μικρότερες πόλεις στην Ιταλία, την περασμένη Παρασκευή. Μόνο στην πρωτεύουσα Ρώμη, στην πορεία μέχρι το υπουργείο Παιδείας συμμετείχαν πάνω από 5.000 μαθητές. Μπορεί φαινομενικά οι κινητοποιήσεις να οργανώθηκαν ενάντια στην αιφνίδια αλλαγή των απολυτηρίων εξετάσεων (Maturita), που έφερε ο υπουργός Παιδείας Πατρίτσιο Μπιάνκι, όμως στο στόμα όλων των μαθητών τα συνθήματα που κυριαρχούσαν στρέφονταν όλα κατά της κυβέρνησης Μάριο Ντράγκι, κατά των πολιτικών και των βιομηχάνων, ενάντια στην καταστολή -φυσική εν πρώτοις μέσω της αστυνομίας και των περιορισμών του Covid-19, αλλά και ψυχολογική κι ιδεολογική μέσα από τις σπουδές και την προσαρμογή και προσάρτησή τους στο άρμα της αγοράς και της παραγωγής κέρδους για τους επιχειρηματίες.

Γιατί η κινητοποίηση της Παρασκευής, που συνοδεύεται κι από πανεθνική μαθητική συνέλευση, που συγκάλεσε για το Σάββατο η οργάνωση Lupa, δεν στοχεύει μόνο στην αλλαγή της μεταρρύθμισης του τρόπου διεξαγωγής των εξετάσεων, που επαναφέρει τις γραπτές εξετάσεις, τώρα και σε δεύτερη ενότητα και καταργεί την υποβολή «μικρής διπλωματικής εργασίας» (tesina), που διεκδικούν οι μαθητές, έχοντας χάσει διδακτικές ώρες, έχοντας υποστεί την όλη ταλαιπωρία της πανδημίας (κλειστά σχολεία, τηλεκπαίδευση, μάσκες, ελλείψεις σε προσωπικό, χώρους, ψυχολογικό άγχος κ.ο.κ. . Το σύνθημα «se non cambiera dura lotta sara» (εάν δεν αλλάξει, σκληρή πάλη θα υπάρξει) δεν αντανακλά μόνο το αίτημα να αποσυρθεί η διάταξη για τις εξετάσεις, αλλά υπερακοντίζεται ως αγωνιστικό σύνθημα ενάντια στο επαίσχυντο και αλλοτριωτικό σύστημα επαγγελματικής μαθητείας.

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του 18χρονου Λορέντσο Παρέλι σε εργοτάξιο, όπου έκανε τη «μαθητεία» του και τα αίσχη της αστυνομίας, που ξυλοφόρτωσε άγρια τους μαθητές που διαδήλωναν προς τιμήν του τις επόμενες ημέρες (και καταδίκασε έως και η Διεθνής Αμνηστία), οι μαθητές κατεβαίνουν αποφασισμένοι να δείξουν πως δεν είναι διατεθειμένοι να καθορίζουν άλλοι, εκτός της παιδαγωγικής διαδικασίας και με τέτοιον υστερόβουλο τρόπο, το μέλλον τους.

«Η παιδεία δεν είναι πολιτική» και «ανώριμοι είσθε εσείς», ήταν ορισμένα από τα οργισμένα συνθήματα των μαθητών, που μαρτυρούσαν ότι τα αιτήματά τους ξεπερνούν μόνο τη διαδικασία των εξετάσεων. Μάλιστα στο Τορίνο, η πορεία πέρασε μπροστά από την Ένωση Βιομηχάνων, ενάντια στην οποία έριξαν αυγά και πέταξαν κόκκινη μπογιά  στο έμβλημά της. Ένας συμβολισμός για το αίμα του Λορέντσο που έχει στα χέρια της πλέον το παντοδύναμο βιομηχανικό λόμπι, που επιβάλλει την ηγεμονία του σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής, την εργασία, την εκπαίδευση στην Ιταλία, μέσω της τεχνοκρατικής και δοτής κυβέρνησης του Μάριο Ντράγκι.

«Δεν είναι δυνατόν να εισάγεται αυτή η μεθοδολογία μετά δύο χρόνια πανδημίας. Η κυβέρνηση δεν επενδύει σε εμάς και στο σχολείο. Σε αυτό λέμε όχι. Η κινητοποίηση ξεκινά σήμερα αλλά δεν θα σταματήσουμε εδώ», ήταν το κεντρικό περίγραμμα της κινητοποίησης που φώναξαν από τα μεγάφωνα οι μαθητές έξω από το Υπουργείο, απαιτώντας να εισακουσθεί η φωνή τους. Προς το μεσημέρι, εκπρόσωποι από το Μαθητικό Δίκτυο (Rete Studenti) και την Ένωση Μαθητών (Unione Studenti) κλήθηκαν, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, στα γραφεία του Υφυπουργού για συνάντηση με την τεχνική επιτροπή που ασχολείται με τις εξετάσεις. Το βασικό και απαραχώρητο αίτημα των μαθητών είναι οι προφορικές εξετάσεις και η εκπόνηση εργασίας tesina, αλλά και να αποσυρθεί και η δεύτερη γραπτή εξέταση που εισηγήθηκε ο υπουργός Μπιάνκι. Όπως δηλώνουν οι μαθητές, είναι αδιανόητο έπειτα από τόσους μήνες λειψής μαθητείας λόγω της πανδημίας να εξετασθούν με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και σήμερα, που το Υπουργείο διατείνεται πως τα σχολεία είναι ανοικτά, οι μαθητές επισημαίνουν την αληθινή διάσταση της κατάστασης: πολλές τάξεις είναι ακόμη σε καραντίνα, ή μπαίνουν διαδοχικά κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους. Αυτές οι οδηγίες, που με αιφνιδιαστικό τρόπο θεσπίσθηκαν, όπως τονίζουν οι μαθητές «αποτελεί ακόμη μία απόδειξη πως το υπουργείο δεν αφουγκράζεται τους μαθητές, κι αδιαφορεί για τη σοβαρή ψυχολογική κατάσταση που βιώνουν, αλλά το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα τους αξιολογήσει», διαιωνίζοντας τους ταξικούς διαχωρισμούς κι επιλέγοντας τη μελλοντική στρατιά των εργαζομένων που θα εκμεταλλευθεί η βιομηχανία και το επιχειρείν. Όπως εμφατικά τονίζουν οι μαθητές του Rete στη διακήρυξή τους «ακόμη κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Σέρτζο Ματαρέλα,στην ομιλία του στην ορκωμοσία, τόνισε πως είναι πρωτεύον να ακούγονται οι μαθητές. Θέλουμε απαντήσεις από τον Υπουργό».

Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στη Ρώμη, επικράτησε μία μικρή ένταση, καθώς οι πιο ριζοσπαστικοί μαθητές της οργάνωσης Lupa, που πρωτοστατούσαν στην πορεία κινήθηκαν πιο δραστήρια προς την είσοδο του υπουργείου με πανό και φωνάζοντας το σύνθημα «Δεν είμαστε η CGIL» – αναφερόμενοι στην επίθεση που είχε δεχθεί από νεοφασίστες η έδρα της κεντροαριστερής συνδικαλιστικής οργάνωσης, αλλά κι εμμέσως καταγγέλλοντας και την επίθεση της αστυνομίας ενάντια στους μαθητές στις πορείες για τον θάνατο του Λορέντσο.   Υπήρξαν μικρές στιγμές έντασης ανάμεσα στους μαθητές από τις δύο οργανώσεις Rete και Lupa, επιστέφοντας τις αποστάσεις που είχαν τηρήσει μεταξύ τους ακόμη και κατά τη διάρκεια της πορείας, με διαφορετικό σημείο εκκίνησης και διαφορετικά πανό. Καπνογόνα, κροτίδες  με φόντο το τραγούδι Bella Ciao, ζωντάνεψαν τη διαδήλωση που είχαν οργανώσει οι λυκειακές επιτροπές και οι ομάδες που πρόσκεινται στη Lupa.

Οι μαθητές κατά κύριο λόγο επιδιώκουν, έπειτα κι από την τραγική υπογράμμιση της αποτυχίας του «χρήσιμου σχολείου» με τον χαμό του Λορέντσο, να ακουσθούν από μία Πολιτεία που τους αντιμετωπίζει ως προγραμμένους. Δεν έφθαναν οι βάναυσες επιθέσεις της αστυνομίας στις κινητοποιήσεις για τον θάνατο του Λορέντσο, αλλά ακολούθησαν και οι τερατολόγες διαστρεβλώσεις της υπουργού Εσωτερικών Λουτσάνα Λαμορτζέζε, που μη μπορώντας να διαψεύσει την ωμότητα των αστυνομικών  και να συκοφαντήσει τους μαθητές, εφηύρε «παρείσακτους» μέσα στις διαδηλώσεις, με στόχο να δημιουργήσουν επεισόδια. Μόνο που η Ιστορία έχει αποδείξει πως συνήθως οι παρείσακτοι είναι εγκάθετοι αστυνομικοί, όπως έχουν αποδεδειγμένα καταγραφεί και σε εικόνες πχ στη δολοφονία της Τζορτζιάνα Μάζι το 1977 ή στα επεισόδια στη Γένοβα.

Την ίδια στιγμή, πάνω από 60 Λύκεια έχουν καταληφθεί από μαθητές, ήδη από τους περασμένους μήνες και το κύμα των καταλήψεων διώχθηκε έπειτα από τον θάνατο του Λορέντσο και τη βία των αστυνομικών. Οι μαθητές στην Ιταλία ξαναγίνονται η πρωτοπορία ενός κινήματος ενάντια στην εκμετάλλευση κάθε ικμάδας της κοινωνικής ζωής από ένα οικονομικο-πολιτικό καθεστώς, που αδιαφορεί για τις συνέπειες που θα έχει το πολιτεύεσθαί του στη ζωή των ανθρώπων. Αποδεικνύουν για μία φορά ακόμη πως είναι το ζωτικό γάγγλιο της κοινωνίας κι οι αποφασιστικές κινητοποιήσεις τους δείχνουν ένα  δρόμο που είναι ο μόνος που μπορεί να ανατρέψει τα όσα μέλλει να φέρει η εφαρμογή των μέτρων της κυβέρνησης Ντράγκι.