Η κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι στην Ιταλία ίσως διανύει τις πιο δύσκολες ώρες της. Πάνω από την «εική και ως έτυχε», ανοίκεια, συμμαχία που τη στηρίζει έχουν μαζευτεί ανησυχητικά βαριά σύννεφα, που μόνο ο φόβος των πρόωρων εκλογών και των αρνητικών συνεπειών τους για κάποια από τα κόμματα αυτά αποτελεί το συγκολλητικό στοιχείο της. Τωόντι η προοπτική των εκλογών, σε συνδυασμό με τον νέο εκλογικό νόμο, που θα άφηνε πολλούς grillini έξω από το Κοινοβούλιο ουσιαστικά αδυνατίζει την «αποσχιστική» κίνηση του επικεφαλής του «Κινήματος 5 Αστέρων» Τζουζέπε Κόντε να ζητήσει να προηγηθεί εις βάθος συζήτηση στο Κοινοβούλιο με αφορμή το διάταγμα για την αποστολή βαρύτερου οπλισμού στην Ουκρανία.
Μία ενδοκυβερνητική «ανταρσία», σε συνδυασμό με τις ανάλογες αμφιβολίες που διετύπωνε ο Ματέο Σαλβίνι -και δευτερευόντως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι που αντιτάχθηκε στην αποστολή όπλων και καταφέρθηκε εναντίον και του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν– προς στιγμήν άφησε να διαφανεί πως δημιουργείται ένα ρήγμα στην κυβέρνηση και μάλιστα όλοι φοβήθηκαν μην υπάρξει αναβίωση ενός καινούργιου άξονα «M5S» και «Λέγκας», όπως στην πρώτη κυβέρνηση Κόντε το 2018. Όμως η συνάντηση του ξενοφοβικού ηγέτη με τον Ντράγκι διέλυσε τους σχετικούς φόβους, όπως και παράλληλα το «άδειασμα» του Μπερλουσκόνι από σημαίνοντα στελέχη της Forza Italia -την ύστατη στιγμή απομακρύνουν την προοπτική η συζήτηση να μετατραπεί σε ψηφοφορία εμπιστοσύνης για την κυβερνητική συμμαχία.
Μολαταύτα, η γενικότερη αίσθηση πως η κυβέρνηση Ντράγκι υπάρχει μόνον για να μην υπάρχουν κενά στα υπουργεία και το Παλάτσο Κίτζι εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τη χώρα. Πέρα από την «ανταρσία» των τριών, που φέρνει σε δύσκολη θέση την επίφαση ενότητας και σύμπνοιας στην κυβέρνηση, εκείνο που ανησυχεί όποιον -είτε από Δεξιά, είτε από Αριστερά-στην κυβέρνηση Ντράγκι είναι ότι τη στιγμή τούτη, το μόνο κόμμα που αυξάνει τα ποσοστά του, κεφαλαιοποιώντας την αδυναμία και το τέλμα της κυβέρνησης, που οδηγεί στην κοινωνική δυσαρέσκεια, είναι το ακροδεξιό κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας», που παραμένει σταθερά πρώτο κόμμα. Το γεγονός αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στις σχέσεις μεταξύ της κεντροδεξιάς/ακροδεξιάς παράταξης, καθώς η Μελόνι πλέον διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στον ορισμό των υποψηφίων στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κάτι που αποτρέπει τα δύο άλλα δεξιά κόμματα, όπως και το φιλοΝΑΤΟϊκό κεντροσοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα του Ενρίκο Λέτα, να θέλουν να επισπεύσουν τις εκλογές. Όλες οι πλευρές βρίσκονται σε στάση αναμονής, ελπίζοντας ότι ευκαιριακά θα εκμεταλλευθούν στο ενσταντανέ των εκλογών στο τέλος της θητείας, το 2023, την πτώση των ποσοστών των αντιπάλων τους, αντί να κόπτονται για το πραγματικό κυβερνητικό έργο.
Αυτή τη στιγμή το μέγιστο θέμα των σχηματισμών που απαρτίζουν την κυβέρνηση δεν είναι η αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης και της ακρίβειας, αλλά αποκλειστικά η αναθεώρηση του εκλογικού νόμου κι η ψήφιση της (συμφέρουσας υπό τις παρούσες συνθήκες) απλής αναλογικής. Του μόνου συστήματος που θα λύσει το πρόβλημα της εκλογιμότητας πολλών βουλευτών και των ποσοστών των κομμάτων, τα οποία διακυβεύονται με τον υπάρχοντα νόμο που φέρει το όνομα του νυν προέδρου Σέρτζο Ματαρέλα (το περιώνυμο Matarellum, που κατάργησε την 50χρονη ιστορία της απλής αναλογικής στη χώρα).
Ωστόσο, η κυβέρνηση Ντράγκι μοιάζει να πελαγοδρομεί σε μία κατάσταση που δεν μπορεί, λόγω των επιλογών της που την προσδένουν απόλυτα στις αποφάσεις των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ, να αντιμετωπίσει κι ίσως δεν θέλει να αντιμετωπίσει, με τη δαμόκλειο σπάθη των εκλογών να κρέμεται πάνω της. Οι όποιες «ασπιρίνες» πχ τα ψιχία των 200 ευρώ για να αντιμετωπισθεί η ακρίβεια στα νοικοκυριά ή τα υπόλοιπα μεσοβέζικα και απλά πυροσβεστικά μέτρα, πολλώ δε μάλλον οι φανφάρες για τις ενεργειακές συμφωνίες του Ντράγκι, που ενώ υποτίθεται ότι θα οδηγήσουν σε περισσότερη αυτονομία από το ρωσικό αέριο, έχουν αυξήσει τις εισαγωγές και τις πληρωμές ρωσικής ενέργειας. Με τον πληθωρισμό να αγγίζει το 6% και να στοιχίζει 2.400 ευρώ παραπάνω σε κάθε νοικοκυριό, η επιβάρυνση του καθαυτό πολέμου στην Ουκρανία, όχι απλώς με την αποστολή στρατιωτικής κι οικονομικής βοήθειας, μα κυρίως με την αύξηση 2% των αμυντικών δαπανών που επιτάσσει ο νέος ρόλος του ΝΑΤΟ, αρχίζει να κάμπτει την όποια εμπιστοσύνη έτρεφε ο μέσος Ιταλός για το όνομα, κυρίως, του Ντράγκι.
Η απεργία που καλούν στις 20 Μαΐου τα συνδικάτα βάσης (όχι οι μεγάλες κι οργανικές στην εξουσία εργατικές ενώσεις) ενάντια στον πόλεμο και στην οικονομία του πολέμου, είναι ενδεικτική της διαμορφούμενης τάσης στην κοινωνία. Μία τάση που, ακόμη και σε κύκλους ειδικών μεταφράζεται σε άκρο σκεπτικισμό -εάν όχι συνωμοσιολογία- για το κατά πόσον υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από την ΕΕ για να μη βγει η Ιταλία από την κρίση. Ουσιαστικά, ο ασυγκράτητος «στασιμοπληθωρισμός» που ο «παντογνώστης» Σούπερ Μάριο Ντράγκι δεν μπορεί να διορθώσει, παρόλο που μετά τη συνάντησή του με τον Τζο Μπάιντεν έδινε μαθήματα στις Κεντρικές Τράπεζες, καλώντας τες να αυξήσουν τα επιτόκια, οδηγεί αναπόφευκτα και μαθηματικά την Ιταλία σε μία «εποπτεία». Και τον Ντράγκι σε μία πλήρη ανυποληψία, καθώς η ειδική αποστολή του ακόμη και στους εμβολιασμούς, μιας και η 4η δόση αποδεικνύεται μία αποτυχία, οδηγεί μαθηματικά την Ιταλία σε εποπτεία.
