Ο Γκι Ντεμπόρ ως πρώτη θέση στην Κοινωνία του Θεάματος έγραφε: «Όλη η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός θεαμάτων. Όλα όσα έχουν άμεσα βιωθεί απομακρύνονται σε μια αναπαράσταση». Και στο τέλος της δεύτερης θέσης: «Το θέαμα γενικώς, ως συγκεκριμένη αντιστροφή της ζωής, είναι η αυτόνομη κίνηση του μη ζωντανού» (Η κοινωνία του θεάματος, εκδ. Μεταίχμιο, 2016, σελ. 15).
Ανάμεσα σε πολλά άλλα, τα παραπάνω ταιριάζουν γάντι στο θέαμα που λέγεται Πλατινένιο Ιωβηλαίο και το οποίο υποχρεωνόμαστε να καταναλώσουμε μαζί με τούρκικα σίριαλ και ριάλιτι επιβίωσης, από τα οποία άλλωστε δεν διαφέρει ιδιαιτέρως από αισθητικής άποψης.
Μια κυρία χαμηλότατης μόρφωσης, βαρετής αισθητικής και βασιλικής (δηλαδή ανύπαρκτης) ηθικής (θυμίζουμε μεταξύ πολλών άλλων, τις εκτελέσεις Κυπρίων αγωνιστών και ειδικότερα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, για τις οποίες αρνήθηκε να δώσει χάρη), η οποία δεν εργάστηκε ποτέ στη ζωή της και δεν έλαβε καμία πραγματικά κρίσιμη απόφαση, επειδή φέρει τον τίτλο της Βασίλισσας πρέπει με το ζόρι να μας προκαλέσει συγκίνηση ή ακόμα χειρότερα θαυμασμό, απλώς και μόνο επειδή γεννήθηκε ως κόρη κάποιου και επειδή (ζωή να ‘χει) έφτασε τα 96 χρόνια.
Στο πλαίσιο της άφθονης κατανάλωσης θεαμάτων, αντιστρόφως ανάλογα προς τον άρτο, το Ιωβηλαίο της Βασίλισσας και οτιδήποτε σχετικό με τη μοναρχία (βλ. για παράδειγμα τη σειρά του Netflix «Crown», όπως και τόσες άλλες γύρω από τις βασιλικές οικογένειες των Άγγλων) καταδεικνύει πώς η ασταμάτητη ποσότητα παραγωγής ποπ κουλτούρας γίνεται εθιστική στην παρακμή της.
Στην ίδια την Μεγάλη Βρετανία, ο θεσμός της μοναρχίας αντιμετωπίζεται μάλλον με αδιάφορη συγκατάβαση. Σύμφωνα με μια περυσινή δημοσκόπηση, το 43% θεωρεί ότι θα είναι χειρότερα τα πράγματα χωρίς τη μοναρχία, το 17% καλύτερα και το 34% ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Κοινώς, η πλειοψηφία δεν πολυκαίγεται για τον θεσμό.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η σταθερή αδιαφορία των Βρετανών απέναντι στη μοναρχία αποτελεί μια καθυστερημένη μετα-μεσαιωνική ωρίμανση του λαού: η εξουσία ασκείται από το βαθύ κράτος και τα δύο κόμματα δεν συγχωνεύονται σε ένα, μόνο και μόνο για να μην κατηγορηθεί η Αγγλία για μονοκομματικό σύστημα, οπότε η βασιλική οικογένεια είναι λογικό να αντιμετωπίζεται ως ιστορικό κατάλοιπο, τουριστικό αξιοθέατο και χώρος παραγωγής κουτσομπολιών.
Προφανώς κάθε τόσο, ένα αυτόνομα κινούμενο «μη ζωντανό» συμβάν της κοινωνίας του θεάματος, πρέπει να αναπαράγεται. Επομένως, το Ιωβηλαίο θα μας ήταν παντελώς αδιάφορο αν δεν εντασσόταν και στα καθ’ ημάς, σε μια εντεινόμενη εκστρατεία μαζικής λουμπενοποίησης και αποχαύνωσης του δικού μας λαού, με εισαγωγές κάθε υποπροϊόντος από το εξωτερικό.
Οι Άγγλοι βασιλείς και ειδικότερα η συγκεκριμένη βασίλισσα, για τον ελληνισμό αποτελεί μια σκληρόπετση, εγκληματική προσωπικότητα. Το ίδιο και για άλλους λαούς, όπως βεβαίως το ίδιο είναι και άλλοι βασιλείς.
Το γεγονός ότι προβάλλεται σαν μια συμπαθητική γριούλα δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα επεισόδιο, προσπάθειας ομαδικής διαγραφής μνήμης του λαού μας. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι σήμανε ο βρετανικός θρόνος και η βρετανική αποικιοκρατία για τους λαούς της παγκόσμιας περιφέρειας. Πόσους θανάτους, λεηλασίες και δικτατορίες προκάλεσε.
Η δε εμφάνιση της βασιλείας συνολικά, ως τηλεοπτικού θεάματος ή πυλώνα σταθερότητας, επιδιώκει να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι αυτός ο θεσμός έχει προσφέρει στον λαό μας εθνικές καταστροφές, προδοσίες, δικτατορίες και ένα σταθερό αγκυροβόλιο για την ξενοκρατία. Παρεμπιπτόντως, ο πρίγκιπας Ανδρέας (πεθερός της Ελισάβετ) ήταν κατεξοχήν εκείνος ο οποίος έπρεπε να εκτελεστεί μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή αλλά χάρη στο βύσμα του από την Αγγλία, τη γλύτωσε.
Η προβολή του Ιωβηλαίου δεν αποτελεί ένα σύνηθες χαμηλού επιπέδου ριάλιτι αλλά (πέρα από αυτό) μια στοχευμένη προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία. Άλλωστε, η ιστορία πρέπει πρώτα να ξεχαστεί, προκειμένου έπειτα να ξαναγραφτεί.
