Αυστραλοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το σκαθάρι Zophobas Morio – κοινώς γνωστό ως υπερσκώληκας – μπορεί να επιβιώσει καταναλώνοντας πολυστυρένιο.
Πιστεύουν ότι οι προνύμφες χωνεύουν το πλαστικό μέσω ενός ενζύμου στο έντερό τους.
Αυτό θα μπορούσε να είναι σημαντικό για την πρόοδο στον τομέα της ανακύκλωσης, σύμφωνα με έναν από τους συγγραφείς της μελέτης.
«Οι υπερσκώληκες είναι σαν μίνι εργοστάσια ανακύκλωσης, τεμαχίζοντας το πολυστυρένιο με το στόμα τους και στη συνέχεια τροφοδοτώντας το στα βακτήρια στο έντερό τους», δήλωσε ο Δρ. Κρις Ρίνκε.
Η ομάδα του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ ανακάλυψε ότι αρκετά ένζυμα στο έντερο του υπερσκώληκα έχουν την ικανότητα να αποικοδομούν το πολυστυρένιο και το στυρένιο. Και τα δύο είναι κοινά υλικά σε δοχεία φαγητού και σε άλλα είδη, όπως μονωτικά υλικά και ανταλλακτικά αυτοκινήτων.
Όμως η έρευνα είναι απίθανο να οδηγήσει σε τεράστιες φάρμες σκουληκιών που λειτουργούν παράλληλα ως εργοστάσια ανακύκλωσης.
Αντίθετα, η ομάδα ελπίζει να προσδιορίσει ποιο ένζυμο είναι πιο αποτελεσματικό, ώστε να γίνει δυνατή η αναπαραγωγή του σε μεγάλη κλίμακα.
Αφού επιτευχθεί αυτό, το πλαστικό θα τεμαχίζεται μηχανικά, και έπειτα θα υποβάλλεται σε επεξεργασία με το ένζυμο, σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Microbial Genomics.
«Τα προϊόντα διάσπασης από αυτή την αντίδραση μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν από άλλα μικρόβια για τη δημιουργία ενώσεων υψηλής αξίας, όπως τα βιοπλαστικά», είπε ο Δρ Ρίνκε.
Η έρευνα έχει δείξει στο παρελθόν ότι ορισμένοι τύποι προνυμφών σκαθαριών μπορούν να καταναλώσουν πολυστυρένιο.
Όμως αυτή η μελέτη πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, σύμφωνα με τον ερευνητή του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας, Κόλιν Τζάκσον – ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.
«Αυτή η μελέτη κάνει σημαντικά βήματα προς την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα βακτήρια στο έντερο [των υπερσκωλήκων] το κάνουν αυτό σε μοριακό επίπεδο», ανέφερε ο καθηγητής Τζάκσον στην Αυστραλιανή Ραδιοφωνική Εταιρεία. «[Αυτό είναι] σημαντικό για τη μετάφραση και τη χρήση αυτού του τύπου προσέγγισης στην ανακύκλωση», πρόσθεσε.
Σε διεθνές επίπεδο, άλλοι ερευνητές είχαν επιτυχία στη χρήση βακτηρίων και μυκήτων για τη διάσπαση των πλαστικών.
Αλλά ορισμένοι αμφισβητούν εάν τέτοιες τεχνικές θα είναι ποτέ εμπορικά βιώσιμες.
«Η κλιμάκωση και η μετάφραση μιας τέτοιας έρευνας είναι πάντα μια πρόκληση, η οποία μεγεθύνεται στον τομέα των πλαστικών από την απίστευτη κλίμακα του προβλήματος και τα οικονομικά όσον αφορά το πόσο φθηνό είναι να παραχθεί νέο πλαστικό», είπε ο καθηγητής Τζάκσον.
