Ο πρώτος γύρος στις δημοτικές εκλογές στην Ιταλία επεφύλασσε μία έκπληξη. Στο άντρο της ακροδεξιάς στον Βορρά, την πόλη της Βερόνας, ένας νεόφυτος της πολιτικής, ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής της Ρόμα, Νταμιάνο Τομάζι, ως επικεφαλής ενός κινήματος πολιτών με κεντροαριστερές τάσεις πρώτευσε ,στις ψήφους με 40%, απέναντι στον υποψήφιο του ακροδεξιού «Αδέλφια της Ιταλίας» Φεντερίκο Σμποαρίνα (33%), που υποστηριζόταν και από την ξενοφοβική Λέγκα. Μπορεί η τοπική διάρρηξη της τριμερούς συμμαχίας των δεξιών κομμάτων, με την αυτόνομη κάθοδο του Φλάβιο Τόζι της Forza Italia, να στοίχισε ψήφους στον παράκλητο της παράταξης, όμως είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης βέβαιο πως ο Τομάζι κατόρθωσε με το «Δίκτυό» του (Rete) να ταράξει τα πολιτικά νερά στην πόλη, να ευαισθητοποιήσει πολλούς υπεύθυνους πολίτες και να δημιουργήσει ελπίδες για μία ανατροπή.

Η Βερόνα δεν είναι απλό προπύργιο της δεξιάς στην Ιταλία. Θεωρείται ένα «εργαστήριο» για την εκκόλαψη κάθε αντιδραστικού (όχι απλώς συντηρητικού) ανακλαστικού και στην κοινωνία και στην πολιτική. Η ίδια η ομάδα της πόλης (δυστυχέστατα ονομάζεται Hellas, ναι ακριβώς Ελλάδα, Verona) συγκεντρώνει στις τάξεις των οπαδών της δεδηλωμένα νεοναζιστικά, μισαλλόδοξα και ξενοφοβικά, στοιχεία, που επιδίδονται σε πράξεις βανδαλισμού και ακρότητες κι εκτός γηπέδου (βεβηλώσεις μνημείων της αντίστασης, ετερόδοξων λατρευτικών τόπων, επιθέσεις κατά αλλοδαπών και άλλα…). Συνεπώς η επιτυχία του Τομάζι, έστω και αν δεν ευοδωθεί στον β΄ γύρο αποτέλεσε έναν ηχηρό κόλαφο σε όλα αυτά τα οπισθοδρομικά κέντρα και δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ενός προοδευτικού κοινωνικού κινήματος, που θα εκπορεύεται από την οργανική και ενεργό σχέση με τη βάση του. Ο ίδιος άλλωστε έχει δηλώσει πως φλέγοντα κοινωνικά θέματα, όπως η ισότητα των φύλων, θα είναι η προτεραιότητά του.

Το Rete και ο Τομάζι, σε αντίθεση με τους άλλους υποψηφίους, διεξήγαγαν μία ήπια, στοχευμένη στην κοινωνία, προεκλογική εκστρατεία, σε προσωπικό επίπεδο, στους δρόμους και τα σπίτια και όχι με διαφημιστικές ομοβροντίες και παρελάσεις  ηγετών (όπως οι Ματέο Σαλβίνι, Τζόρτζια Μελόνι) για να στηρίξουν την υποψηφιότητά τους. Άλλωστε, ο ίδιος ο Τομάζι απέφυγε να συναντήσει τον επικεφαλής του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος Ενρίκο Λέτα και ουδέποτε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αναφέρθηκε στην οποιαδήποτε στήριξη κόμματος στην προσπάθειά του. Η χαμηλή τόνων εκστρατεία του Δικτύου και του Τομάζι, η πειστική τους επιχειρηματολογία και η μορφή τους ως ανθρώπων πραγματικά ενδιαφερόμενων για τα προβλήματα της πόλης και του πολίτη έπεισαν πολλούς ψηφοφόρους, στον βαθμό που ο ίδιος ελπίζει ότι και στον β’ γύρο μπορεί να στεφθεί νικητής.

Ο Τομάζι γιόρτασε τα πρώτα επινίκια χωρίς φανφάρες, με μία απλή συγκέντρωση στην Πλατεία Ντάντε, πλαισιωμένος από απλούς ανθρώπους. Άλλωστε και στο μήνυμα που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιορίσθηκε να ανεβάσει το πασίγνωστο και εμβληματικό κομμάτι του Φραντσέσκο Ντε Γκρεγκόρι «η ιστορία είμαστε εμείς» (La storia siamo noi), για να υπογραμμίσει πως μιλάει με ανθρώπους και όχι με κόμματα. «Εάν κερδίσω θα ανέβω με το ποδήλατό μου στην κορυφή Κόπι στο Στέλβιο», δηλώνει ο ίδιος, επιμένοντας πως δεν πρόκειται να ψάξει ανοίκειους προσεταιρισμούς με ιδεολογικούς αντιπάλους του, προκειμένου να κατακτήσει τη δημαρχία. Άλλωστε ο ίδιος λέει για τον Σμποαρίνα και τον Τόζι (τον απερχόμενο και τον πρώην δήμαρχο αντίστοιχα) πως «αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, ας επιλέξουμε κάτι καινούργιο». Ένα καινούργιο αποτέλεσμα «που θα ήταν μία μεγάλη νίκη για την πόλη. Προφανώς κάτι αλλάζει», όπως τονίζει ο ίδιος.

Βέβαια, οι ελπίδες του για νίκη ενδεχομένως να είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο υπολογίζει, δεδομένης της αμείλικτης αντιπαλότητας των Σμποαρίνα και Τόζι, που στοίχισε το ρήγμα στη δεξιά συμπαράταξη και δριμείες αλληλοκατηγορίες. Ήδη ο Σμποαρίνα έχει ξεκινήσει να επιστρατεύει το μορμολύκειο της Αριστεράς, ονομάζοντας τον Τομάζι «Δούρειο Ίππο» της «εθνικής μας αριστεράς που δεν θέλει να τον κάνει να φανεί γιατί δεν θέλει να δείξει πως είναι αριστερός». Ο Τομάζι βαπτίζεται λοιπόν «κόκκινος» υποψήφιος, γιατί ως ποδοσφαιριστής -έστω και παλαίμαχος- δεν ακολουθεί τον συνήθη «ζαμανφουτισμό» (menefreghismo, στα ιταλικά) πολλών προβεβλημένων αθλητών, που δραστηριοποιούνται, κυρίως με ήπιες και συμβατικές δηλώσεις, μόνον όταν κρίνουν πως η σύμπλευση με κάποιες κοινωνικές κινήσεις ή αντιδράσεις, ή με κάποια φιλανθρωπία, βοηθά τη σταδιοδρομία τους και το προφίλ τους. Ο Τομάζι με την τόλμη του να εκτεθεί υποψήφιος μίας κίνησης πολιτών, σε μία «μαύρη» πόλη όπως η Βερόνα, θυμίζει παλαιότερους ποδοσφαιριστές που πραγματικά ήταν προσηλωμένοι στις ιδέες της αριστεράς και δεν δίσταζαν να το αποδείξουν σε κάθε περίσταση.

Όπως ο εμβληματικός Πάολο Σόλιερ, παίκτης στη δεκαετία του ‘70 με την Περούτζα και τη Λιβόρνο, που έμεινε στην Ιστορία για τη σηκωμένη κλειστή γροθιά του, το σήμα της μαχόμενης αριστεράς, με την οποία χαιρετούσε το πλήθος όταν έμπαινε στο γήπεδο. Ο Σόλιερ, σε συνέντευξή του πριν λίγα χρόνια είχε απαντήσει στη σχετική ερώτηση πως με εκείνον τον σημερινό παίκτη που θα ήθελε να μιλήσει ήταν ακριβώς ο Ντανίλο Τομάζι. Ο Σόλιερ δεν περιοριζόταν στον αγωνιστικό χαιρετισμό. Μιλούσε ανοικτά για πολιτική και αγώνες, εκείνα τα ταραγμένα «μολυβένια χρόνια», για στρατευμένο, λαϊκό, ποδόσφαιρο, συμμετείχε σε απεργίες και κινητοποιήσεις έξω από τα εργοστάσια. Ο Σόλιερ μέλος της ακροαριστερής οργάνωσης «Εργατική Πρωτοπορία» (Avanguardia Operaia), όπου στα νιάτα του έπαιζε μπάλα και δούλευε συνάμα στα εργοστάσια της  Fiat, έγινε γνωστός γιατί δήλωνε: «Ποιος είπε ότι ένας ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να μιλά για πολιτική;» Και άφησε συμβολικά χαραγμένη τη χειρονομία στην Ιστορία όταν τον Φεβρουάριο του 1976 σήκωσε τη γροθιά του μέσα στο Ολίμπικο της Ρώμης, απέναντι στη Λάτσιο την «ομάδα του Μουσολίνι», με τους γνωστούς νεοφασίστες οπαδούς.

Ιστορική έμεινε επίσης η φράση που του εκτόξευσε στον πρώτο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων, το 1975, ένας Ρωμαίος οπαδός «πότε θα τα τινάξεις μπάσταρδε, σκατο-κομμουνιστή» (Quanno crepi bast … comunista demm …?). Εκείνο το ματς Λάτσιο-Περούτζια στις 22 Φεβρουαρίου 1976, έμεινε στην ιστορία και για τη συνέντευξη του Σολιέρ στη ρωμαϊκή εφημερίδα Il Messaggero. Τότε ο πρώην εργάτης ποδοσφαιριστής είχε πει: «Την Κυριακή θα είναι πιο διασκεδαστικό να κερδίζεις στο Ολίμπικο την ομάδα του Μουσολίνι». Τα επεισόδια μεταξύ των οπαδών ήταν σκληρά πριν και μετά τον αγώνα με δεκάδες τραυματισμούς. Ο Σόλιερ αποδοκιμάσθηκε έντονα και προσβλητικά, όμως εκείνος αγέρωχος απάντησε με σηκωμένη τη γροθιά του και ένα πεισματικό, μαχητικό, παίξιμο. Το βιβλίο του «Κλωτσιές, φτυσίματα και κεφαλιές», είναι γεμάτο ποδοσφαιρικές ιστορίες και αφηγήσεις για τους συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες, καταγγελίες για την κοινωνική αδιαφορία των συμπαικτών του, ενώ δίνει ανάγλυφα το κλίμα εκείνης της εποχής, όπου οι μάχες στα γήπεδα δεν ξεχώριζαν από τις συγκρούσεις με τους νεοφασίστες στους δρόμους. Ο Σόλιερ τόλμησε να υψώσει τη γροθιά και τη φωνή του, όταν άλλοι αριστεροί (από πάππου προς πάππον) ποδοσφαιριστές, όπως ο Κλάουντιο Ονόφρι της Αβελίνο, που μάλιστα ήταν αρραβωνιαστικός της αδελφής του Σόλιερ, ή ο Κομουνάρντο Νικολάι (τον ονόμασε έτσι ο πατέρας του προς τιμήν της Κομμούνας των Παρισίων) της πρωταθλήτριας τότε Κάλιαρι ή ο πολύς Ρομπέρτο Μπονινσένια δεν τόλμησαν να το πράξουν με την αποφασιστικότητα του δυναμικού επιθετικού χαφ της Περούτζα.

Ο Σόλιερ ακολουθούσε το θάρρος του μεγάλου Μπρούνο Νέρι, του «ποδοσφαιριστή –αντάρτη», που το 1931 αρνήθηκε να χαιρετίσει φασιστικά, ως παίκτης της Φιορεντίνα και στη διάρκεια της αντίστασης βγήκε στο βουνό και πολέμησε εναντίον των φασιστών Ναζί. Ο Νέρι βρήκε τον θάνατο σε μάχη με τους Γερμανούς στις 10 Ιουλίου 1944, ενώ συνέχιζε να παίζει στα τοπικά πρωταθλήματα των περιοχών που απελευθερώνονταν σταδιακά από τις δυνάμεις του Χίτλερ και της φασιστικής κυβέρνησης του Σαλό.