Η δυτική αφήγηση των πραγμάτων έχει (για να το θέσουμε πολύ ευγενικά) πολλά μέτρα και πολλά σταθμά, προκειμένου να κρίνει τις καταστάσεις. Αν για παράδειγμα, στη Ρωσία ή στη Βενεζουέλα, ο επικεφαλής ακόμα και κάποιου μικρού αντιπολιτευομένου κόμματος, διώκεται επειδή για παράδειγμα τον χρηματοδοτεί η CIA για να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση, έχουμε έναν αγωνιστή της ελευθερίας.
Αν στις ίδιες τις ΗΠΑ, ο μετά βεβαιότητας υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και πολύ πιθανός νικητής των επόμενων προεδρικών εκλογών, με βάση τις σημερινές υποψηφιότητες, κινδυνεύει να διωχθεί με διατάξεις περί κατασκοπείας, πρόκειται για απόδειξη ότι οι διωκτικές αρχές και η δικαιοσύνη δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο για όλους. Θα προσθέταμε, ότι δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο για όλους όσους δεν συμπαθούν καθόλου. Διότι κατά το ίδιο διάστημα, με ένα μαγικό τρόπο, οι κατηγορίες κατά του γιου του νυν προέδρου των ΗΠΑ, οι οποίες αγγίζουν και τον ίδιο τον Τζο Μπάιντεν εξορίζονται από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και από τις αρμόδιες κρατικές λειτουργίες, στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας.
Παρεμπιπτόντως, οι New York Times παραδέχτηκαν ότι ήταν λανθασμένη η θέση που είχαν προηγουμένως εκφέρει, ότι δηλαδή η υπόθεση με το laptop του γιου του νυν προέδρου, Χάντερ Μπάιντεν αποτελούσε συνωμοσία κατασκευασμένη από τη Ρωσία. Με άλλα λόγια, τα σκάνδαλα της οικογένειας Μπάιντεν κάθε άλλο παρά ψεύτικες ειδήσεις είναι, ωστόσο κανείς δεν τα ερευνά.
Δεν πρόκειται προτού αναλύσουμε τι κατά τη γνώμη μας συμβαίνει αυτήν την περίοδο στις ΗΠΑ, να εξηγήσουμε αν, πόσο και γιατί αντιπαθούμε τον πρώην πρόεδρο Τραμπ. Αυτή την ανάγκη την έχουν και στα καθ’ ημάς, όσοι γλύφουν κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα τελικά να φτύνουν εκεί που έγλυφαν και τούμπαλιν. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για έναν πρόεδρο, τόσο «βρώμικο», όσο οι προηγηθέντες και οι επόμενοι. Για ελαχίστους εξ αυτών τρέφουμε εκτίμηση. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού.
Θα μείνουμε στα γεγονότα, τα οποία κατά τη γνώμη μας δείχνουν πώς λειτουργεί το σύστημα μέσα στις ΗΠΑ, αλλά και στις χώρες που είναι δορυφόροι των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα: όσο ο Τραμπ ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ, η διακινούμενη φήμη από τις ναυαρχίδες των Δημοκρατικών στα μέσα ενημέρωσης ήταν ότι επρόκειτο για μαριονέτα του Πούτιν.
Προσέξτε: δεν κατηγορούνταν επειδή εξυπηρετούσε τα φιλοχουντικά λόμπι Λατινοαμερικανών και τις βρωμοδουλειές τους ή επειδή υπηρετούσε το ισραηλινό απαρτχάιντ. Αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα για κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ. Η κατηγορία αφορούσε τη φημολογούμενη σχέση του με τη Ρωσία και επί της ουσίας (όπως αποδείχτηκε) ότι δεν έκανε αυτό που εντέλει έπραξε, όταν ήρθε στα πράγματα, ο Τζο Μπάιντεν: να προβοκάρει έναν μεγάλο πόλεμο στην Ουκρανία και όχι μόνο.
Η φήμη περί εξάρτησης και εκβιασμού του Τραμπ από τον Πούτιν δεν αποδείχτηκε ποτέ. Ωστόσο πουθενά δεν καταγράφεται ως θεωρία συνωμοσίας.
Έπειτα, είχαμε το «βελούδινο πραξικόπημα» εναντίον του, λίγες ημέρες πριν το τέλος της προεδρίας του, οπότε και ο επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ σταμάτησε να λογοδοτεί στον πρόεδρο ως όφειλε και επέλεξε να μιλά με τον αντιπρόεδρο και με την επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Κατόπιν ξεκίνησε μια έρευνα εναντίον του πρώην (πλέον) προέδρου Τραμπ για «στάση», εξαιτίας των γεγονότων του Καπιτωλίου στις 6 Ιανουαρίου 2021. αλλά μέχρι σήμερα δεν αποδείχτηκε κάτι κολάσιμο ούτε από εκεί.
Εν τω μεταξύ, δύο πράγματα συνέβησαν: το ένα είναι ότι καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια αποκλεισμού του Τραμπ από τα ιδιωτικά ολιγοπώλια που έχουν υφαρπάξει το χώρο εκφοράς του δημοσίου λόγου. Το δεύτερο είναι παρόλα τα παραπάνω, η δημοφιλία του Τραμπ δεν κάμπτεται, ενώ εκείνη του Μπάιντεν και των Δημοκρατικών καταβαραθρώνεται.
Περάσαμε λοιπόν στο επόμενο βήμα: το FBI ενήργησε έρευνα στο θέρετρο του Τραμπ, στο Μαρ-α-Λάγκο, όπου φέρεται να κατασχέθηκαν κούτες με απόρρητα έγγραφα, σχετιζόμενα ακόμα και με τα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ, όπως και κάποιες (γαργαλιστικές, υποθέτουμε) ιστορίες για τον Γάλλο πρόεδρο.
Από την πλευρά Τραμπ το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι μαθαίνουμε ελάχιστα ως προς το τι ακριβώς υποστηρίζει, εξαιτίας της λογοκρισίας από τα ολιγοπώλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεύτερον, με βάση όσα μπορούμε να αλιεύσουμε από μέσα ενημέρωσης όπως οι New York Times, το βασικό επιχείρημά του Τραμπ είναι πως όσο ήταν πρόεδρος, αποχαρακτήρισε τα εν λόγω έγγραφα και επομένως δεν αποτελούν κρατικά μυστικά πλέον. Ένα δεύτερο επιχείρημά του συνίσταται στο ότι δεν ήταν ο ίδιος αρμόδιος για να κατηγοριοποιήσει τα έγγραφα τα οποία δικαιούνταν να πάρει μαζί του, φεύγοντας από τον Λευκό Οίκο.
Από την πλευρά των Δημοκρατικών, το αντεπιχείρημα είναι ότι ακόμα και αν είχαν αποχαρακτηριστεί τα εν λόγω έγγραφα και πάλι μπορεί να τύχει εφαρμογής ο νόμος περί κατασκοπείας.
Δεν αναλογεί σε εμάς να προβούμε σε ερμηνεία του δικαίου των ΗΠΑ. Ωστόσο, αυτό το οποίο είναι εντυπωσιακό είναι η ευκολία, με την οποία ένα μεγάλο μέρος των Δημοκρατικών και του φιλικού τους τύπου είναι έτοιμο να κατηγορήσει τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ ότι πουλούσε ή μοιραζόταν μυστικά για τα πυρηνικά όπλα της χώρας, ενώ ακόμα δεν υπάρχει καμία ένδειξη περί αυτού.
Πρόκειται για πραγματικό πανικό μπροστά στην επερχόμενη ήττα στις ενδιάμεσες εκλογές και κατόπιν στις προεδρικές. Ο αποκλεισμός του Τραμπ από μια πιθανή υποψηφιότητά του με βάση μια ποινική του καταδίκη προφανώς φαντάζει ως ο καλύτερος τρόπος σε πολλούς. Φυσικά, μέσα στις ΗΠΑ, το κλίμα γίνεται ολοένα πιο εμφυλιοπολεμικό. Δεν πρόκειται για σύγκρουση δύο κομμάτων. Άλλωστε, ο Τραμπ δεν είναι πραγματικά Ρεπουμπλικανός.
Πρόκειται για σύγκρουση δύο κόσμων. Των δύο που έμειναν να εκφράζονται σε προεδρικό επίπεδο στην πολιτική ζωή, με δεδομένο ότι η όποια υπαρκτή αριστερά, περιορίστηκε έως και εξορίστηκε από τους Δημοκρατικούς, εν πολλοίς χάρη σε εσωκομματική νοθεία.
Δεν ανήκουμε σε εκείνους που θεωρούν δημοκρατία τις ΗΠΑ. Αλλά αυτή τους η διολίσθηση σε έναν ενισχυμένο μακαρθισμό, με πράκτορες της Ρωσίας να αναζητούνται και να εντοπίζονται ακόμα και στο επίπεδο ενός πρώην προέδρου, είναι εντυπωσιακή και για τα αμερικανικά δεδομένα ακόμα. Εδώ που έχουν φτάσει οι Δημοκρατικοί, ας ελπίζουν να βάλουν τον Τραμπ φυλακή. Αλλιώς, αν αποδειχτεί το όλο πράγμα υπερβολή ή σκευωρία, ίσως να είναι ο Μπάιντεν εκείνος ο οποίος θα κινδυνεύει με καθαίρεση από τον Νοέμβριο και έπειτα.
