Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, παρά την ηλικία και τις δικαστικές του περιπέτειες, δεν το βάζει κάτω. Έπειτα από τη διάψευση του εξωφρενικού για λογικούς ανθρώπους, ονείρου του να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πλέον ο «Καβαλιέρε» έχει αυτοπροταθεί για το δεύτερο τη τάξει αξίωμα του ιταλικού κράτους: την προεδρία της Γερουσίας. Μετά τον τραγέλαφο της προεδρίας της Δημοκρατίας, η προεδρία της Γερουσίας φαντάζει πιο ρεαλιστικός στόχος για τον ηγέτη της Forza Italia, που έχει βαλθεί να αναγνωρισθεί ως «Νέστωρ» της πολιτικής ή statesman.
Αν ο υπόδικος για τόσες υποθέσεις και σκάνδαλα πολιτικός, τα καταφέρει και επιλεγεί σε αυτό το αξίωμα θα μπορεί βάσει του Συντάγματος να υποκαταστήσει –αν χρειαστεί- τον πρόεδρο Σέρτζο Ματαρέλα. Με λίγα λόγια ο Μπερλουσκόνι ενδεχομένως να γίνει Πρόεδρος μπαίνοντας από το «παράθυρο» στο Κυρηνάλιο Μέγαρο, αφού δεν κατόρθωσε να βρει την ανταπόκριση και τις απαραίτητες ψήφους για να περάσει επισήμως από την πύλη του.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι έπαψε να υπάρχει, δεσμεύοντας όμως την επόμενη με τον προϋπολογισμό και το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ο αρχηγός της Forza Italia δεν μπορεί να έχει άλλες βλέψεις από μία ανώτερη θεσμική θέση. Δεδομένου ότι το κόμμα του είναι ουραγός στον κομματικό συνασπισμό με την ξενοφοβική «Λέγκα» και τους ακροδεξιούς των «Αδελφιών της Ιταλίας» (FdI), ο «ένοικος της έπαυλης του Άρκορε» δεν μπορεί να ελπίζει σε μία νέα πρωθυπουργία. Όμως, χρίζοντας με δηλώσεις του ως «πανάξια» για το κυβερνητικό Μέγαρο Κίτζι την ακροδεξιά Τζόρτζα Μελόνι, που σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις θα αναδειχθεί πρώτη στις εκλογές, ο δρόμος προς τη Γερουσία ανοίγει για τον Μπερλουσκόνι. Οι δημοσκοπικοί υπολογισμοί πιστώνουν στην κεντρο-ακροδεξιά συμμαχία ποσοστό που θα της δίνει μακράν την αυτοδυναμία και στα δύο Σώματα της Βουλής (46% με 245 στους 400 της Βουλής και 127 στους 200 στη Γερουσία).
Έτσι ο Μπερλουσκόνι θα πάρει διπλή εκδίκηση από το νομοθετικό Σώμα που τον ταπείνωσε πριν από σχεδόν εννέα χρόνια. Ήταν 27 Νοεμβρίου του 2013 όταν η Γερουσία τον εκπαραθύρωσε λόγω της καταδίκης του σε φυλάκιση τεσσάρων ετών για φορολογική απάτη. Πλέον, με το πιάτο της εκδίκησης -παρά τη ζέστη του Σεπτεμβρίου- να σερβίρεται κρύο, ο «Καβαλιέρε» φιλοδοξεί να δει κάποιους που τον απέπεμψαν τότε, να τον χειροκροτούν πλέον ως Πρόεδρο.
Βέβαια, ο δρόμος για τη Γερουσία έχει αρχίσει να στρώνεται από καιρό: φαίνεται πως μία συμφωνία είχε επιτευχθεί, κυρίως με τον ηγέτη της «Λέγκας» Ματέο Σαλβίνι, προκειμένου να μεθοδευθεί η αποχή στην ψήφο εμπιστοσύνης προς τον Μάριο Ντράγκι, που τελικά οδήγησε στην παραίτησή του με την συνακόλουθη προκήρυξη των εκλογών. Και φυσικά πίσω από αυτή τη σύμπραξη, οπωσδήποτε θα έπρεπε να υπάρχει η συναίνεση της Μελόνι, η οποία από καιρό ζητάει εκλογές και με τον ούριο άνεμο των δημοσκοπήσεων επιδιώκει διακαώς την πρωθυπουργία. Σύμφωνα με τον κανονισμό του Σώματος, εάν η κεντρο-ακροδεξιά κατορθώσει να συγκεντρώσει την αυτοδύναμη πλειοψηφία, ο Μπερλουσκόνι μέσα στον Οκτώβριο, (το ανώτερο σε 20 ημέρες μετά την ημερομηνία τέλεσης των εκλογών) ενδεχομένως να εκλεγεί στα 86 του ως ο γηραιότερος πολιτικός στον προεδρικό θώκο της ιταλικής Γερουσίας.
Για λόγους τακτικής, προ ημερών, ο «Καβαλιέρε» απέκλειε την πιθανότητα μίας τέτοιας υποψηφιότητας. Ωστόσο, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη δήλωνε πως σκέπτεται να διεκδικήσει την προεδρία της Γερουσίας, διαβεβαιώνοντας συνάμα πως η παρουσία των FdI στην κυβέρνηση υπό τη Μελόνι θα παράσχει τις αναγκαίες εγγυήσεις για να τηρηθεί η ατλαντική και ευρωπαϊκή προοπτική της επόμενης κυβέρνησης. «Νομίζω πως θα διεκδικήσω τη Γερουσία, έτσι θα κάνουμε τους πάντες χαρούμενους, αφού δεχθήκαμε πιέσεις από πολλούς, ακόμη και εκτός Forza Italia», είπε ο Μπερλουσκόνι στο Radio Uno.
Μια δήλωση που έφερε προ τετελεσμένων τους άλλους δύο ηγέτες, Σαλβίνι και Μελόνι, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη εκφρασθεί ανοικτά για τις φιλοδοξίες του «Καβαλιέρε». Γνωρίζουν καλά ότι κάθε του βλέψη πυροδοτεί αντιδράσεις και οι δικαστικές του περιπέτειες εμπεριέχουν κινδύνους για τους «υποστηρικτές» του. Όπως προείπαμε, ο Μπερλουσκόνι έχει καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση, που επί μία 5ετία τον έβγαλε εκτός πολιτικής λειτουργίας. Μάλιστα, ο τωρινός του σύμμαχος Σαλβίνι μετά την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου την 1η Αυγούστου του 2013, έγραφε σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο Μπερλουσκόνι καταδικάστηκε σε 4 χρόνια. Τώρα είμαι περίεργος να ακούσω πώς θα δικαιολογήσουν τα Συντρόφια του Pd, τόσο στη Βουλή όσο και στο Facebook, το γεγονός ότι είναι στην κυβέρνηση με έναν Καταδικασμένο». Τα κεφαλαία ανήκουν στον επικεφαλής της Λέγκας.
Ο Μπερλουσκόνι για να γλιτώσει την αποχή από την πολιτική προσέφυγε στη λύση του Ευρωκοινοβουλίου. Όπως είναι γνωστό στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ακόμη και για τους υπόδικους. Έναν χρόνο πριν το 2018 είχε αποκατασταθεί βέβαια, καθώς είχε προσφέρει … κοινωνική εργασία! Έναν χρόνο μετά ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι εξελέγη στην Ευρωβουλή για να αναδεχθεί, σύμφωνα με τα «ενδιάμεσα» στοιχεία που δημοσίευσε το Politico τον περασμένο Ιανουάριο, ο ευρωβουλευτής με τις περισσότερες απουσίες (παρών μόνο στο 59%) από τις συνεδριάσεις, περισσότερες και από τον φυλακισμένο Χρυσαυγίτη, Ιωάννη Λαγό.
Επιπλέον, εξακολουθεί να εμφανίζεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου και σε άλλες δύο, πολύκροτες, δίκες: Η πρώτη αφορά την τρίτη δίκη για το σκάνδαλο της συνοδού κυριών Ρούμπι. Ο «Καβαλιέρε» βρίσκεται μεταξύ των κατηγορουμένων και εγκαλείται για διαφθορά σε δικαστικές πράξεις, καθώς φέρεται να δωροδόκησε πολλούς από τους μάρτυρες κατηγορίας στα λεγόμενα «κομψά δείπνα» που παρέθετε με γυναικεία συντροφιά στην έπαυλη του Άρκορε. Η εισαγγελία του Μιλάνου έχει προτείνει να του επιβληθεί ποινή φυλάκισης έξι ετών.
Συνεχίζει, επίσης να ερευνάται προσωπικά (μαζί με το ιστορικό δεξί του χέρι Μαρτσέλο Ντελ’ Ούτρι, που έχει καταδικασθεί πρωτόδικα σε 12ετή κάθειρξη ως μεσολαβητής των συνεννοήσεων με τη Μαφία) από την εισαγγελία της Φλωρεντίας ως φερόμενος για μυστική υποκίνηση στις σφαγές της Μαφίας το 1993 στο Μιλάνο, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία. Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο Μπερλουσκόνι εκείνην την εποχή ακόμη και μετά τη νίκη του το 1994 και την ανάρρησή του στην πρωθυπουργία, συνέχισε τις επαφές του με το αφεντικό της Μαφία Βιτόριο Μάνγκανο μέσω του Ντελ’ Ούτρι. Ο Μάνγκανο ήταν σταθερός θαμώνας στην έπαυλη του Άρκορε τη δεκαετία του ‘70 (όταν είχε αρχίσει να γιγαντώνεται η «αυτοκρατορία» του Μπερλουσκόνι) και σύμφωνα με το κατηγορητήριο σε δύο περιπτώσεις (μία το καλοκαίρι του 1994 και μία τον Δεκέμβριο) είχε λάβει σε ισάριθμες συναντήσεις του με τον Ντελ’ Ούτρι τη διαβεβαίωση πως η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι θα θέσπιζε ευνοϊκούς κανόνες για τις επιχειρήσεις της Μαφίας. Το βαρύ κατηγορητήριο διαπιστώνει πως, τουλάχιστον μέχρι το 1994, η Κόζα Νόστρα εισέπραττε ένα ποσό 250 εκατομμυρίων λιρετών για «κεραίες» που είχαν οι τηλεοπτικές εταιρείες του Μπερλουσκόνι στο Παλέρμο. Αυτά τα χρήματα, σύμφωνα με τις καταγραφές των συνομιλιών που είχε με συγκρατούμενούς του ο «capo dei capi» Τότο Ρίινα, προορίζονταν για τη Μαφία και εκείνη την εποχή (1994) ο Μπερλουσκόνι ήταν ήδη πρωθυπουργός.
Έπειτα από την καταρράκωση του κοινοβουλευτισμού με τον πραξικοπηματικό τρόπο που ο Μάριο Ντράγκι ανέλαβε την εξουσία, διατρανώνοντας «την αδυναμία της πολιτικής», η Ιταλία βρίσκεται ενώπιον άλλης μίας εξουθένωσης και εξευτελισμού των θεσμών της. Αν ο Μπερλουσκόνι -το κατεξοχήν σύμβολο της διαφθοράς, της διακυβέρνησης βάσει προσωπικών συμφερόντων, της έπαρσης και της αμετροέπειας- εκλεγεί πρόεδρος της Γερουσίας, σημαίνει πως η χώρα και οι θεσμοί αποδέχονται στα ανώτατα στρώματά τους εκείνον τον άνθρωπο που έχει συμβάλλει όσο κανείς άλλος στην πολιτική ανυποληψία της Ιταλίας σε διεθνές επίπεδο.
