Η δολοφονία της κόρης του Αλεξάντερ Ντούγκιν αποτελεί την πλέον πρόσφατη από μια σειρά προβοκατόρικων επιθέσεων, στο πλαίσιο του πολέμου της Ουκρανίας, οι οποίες δεν αναδεικνύονται ως τέτοιες στα καθ’ ημάς, απλώς και μόνο εξαιτίας του ότι τα ΜΜΕ μας είναι απολύτως ελεγχόμενα από τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης (σε αυτό το ζήτημα και ειδικότερα στις αποκαλύψεις από την ιστοσελίδα Grayzone, θα αναφερθούμε σε επόμενο άρθρο).
Η ίδια η βομβιστική επίθεση, η οποία φαίνεται ότι στόχευε τον Αλεξάντερ Ντούγκιν αλλά τελικώς πήρε τη ζωή της κόρης του, προφανώς αποσκοπεί στο να εμπεδώσει κλίμα τρόμου στο εσωτερικό της Ρωσίας και να εμφανίσει ότι το ρωσικό κράτος είναι ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του και μάλιστα κάποιους εκ των πιο προβεβλημένων εξ αυτών.
Σε αντίθεση με όσα τις πρώτες ώρες μετά την εκτέλεση (ανά)δημοσίευαν τα δυτικά ΜΜΕ, ο Ντούγκιν δεν είναι ο «εγκέφαλος» του Πούτιν, ούτε ανήκει στον εσωτερικό κύκλο του ρωσικού κατεστημένου. Πολύ περισσότερο, δεν προκύπτει από πουθενά ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με την υλοποίηση της ρωσικής, ειδικής, στρατιωτικής επιχείρησης.
Η δολοφονία λοιπόν δεν έχει καμία επίδραση στην εξέλιξη των συγκρούσεων. Επιχειρεί να εμφανίσει τον Πούτιν αδύναμο και ως εκ τούτου να τον ωθήσει σε αποφάσεις, οι οποίες θα θέσουν επί τάπητος τη γενίκευση του πολέμου, πέραν της Ουκρανίας ή τουλάχιστον θα δώσουν άλλοθι για μεγαλύτερη (επομένως ακόμα πιο άμεση) ανάμειξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Τον ίδιο ρόλο εξυπηρετούν οι προβοκάτσιες με τις ουκρανικές επιθέσεις στη Ζαπορίζια. Οι ΗΠΑ στέλνουν πυραύλους στους Ουκρανούς, με τους οποίους οι τελευταίοι διακινδυνεύουν ένα νέο Τσέρνομπιλ, ενώ ταυτοχρόνως κατηγορούν τους Ρώσους ότι… αυτό-βομβαρδίζονται. Πρόκειται για μια διαρκή προσπάθεια των ΗΠΑ να σύρουν τον Πούτιν σε κινήσεις διεύρυνσης των συγκρούσεων.
Αυτόν ακριβώς τον ρόλο εξυπηρετούν και τα χτυπήματα εναντίον ρωσικών υποδομών, χωρίς κανένα πραγματικό αποτέλεσμα στην πορεία των εχθροπραξιών, με τους πυραύλους HIMARS ή και με άλλα συστήματα τα οποία προμηθεύει η Δύση στην Ουκρανία.
Για να καταλάβουμε την πραγματική κατάσταση πρέπει να σκεφτούμε ότι παρότι, η δυνατότητα της Ουκρανίας να επιφέρει χτυπήματα σε ρωσικές υποδομές έχει αυξηθεί, η δυνατότητά της να εξαπολύσει μια οποιαδήποτε οργανωμένη αντεπίθεση εναντίον της Ρωσίας παραμένει ανύπαρκτη.
Η κατάσταση, η οποία αναμεταδίδεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ με γελοία προπαγανδιστικό τρόπο αποσκοπεί στο να αλλάξει τους ρωσικούς χρόνους δράσης. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, αρχικώς προσπάθησαν να γονατίσουν τη ρωσική οικονομία ώστε να προκαλέσουν αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Αφού απέτυχαν, αποπειρώνται να εκθέσουν τον Ρώσο πρόεδρο ως αδύναμο να προστατεύσει τους πολίτες του, προκειμένου να τον αναγκάσουν να κλιμακώσει ενδεχομένως και πέραν της Ουκρανίας, ώστε με τη σειρά της η Δύση να ανταπαντήσει.
Ο πραγματικός στόχος των ΗΠΑ, όπως και της υπόλοιπης Δύσης, είναι οι δικοί τους πολίτες. Κουρασμένοι από διαρκείς οικονομικές κρίσεις, με την ύφεση και τον πληθωρισμό να μπαίνει από πόρτες και παράθυρα, οι λαοί της Δύσης έχουν μηδενική εμπιστοσύνη προς τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Θέλουν αυτός ο νέος οικονομικός και όχι μόνο, εφιάλτης να τελειώσει. Την ίδια στιγμή, όπως αναλύαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας, οι ρωγμές στο εσωτερικό των κατεστημένων των δυτικών κρατών και ιδίως των πλέον βιομηχανικών, ολοένα ανοίγουν.
Σε αυτές τις συνθήκες, η προβοκάτσια φαντάζει μια κάποια λύση. Αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ κατορθώσουν να πείσουν εκ νέου ότι ο Πούτιν ενσαρκώνει το απόλυτο κακό, τότε ίσως οι ενδιάμεσες εκλογές να μην αποτελέσουν Βατερλό των Δημοκρατικών και Αούστερλιτς του Τραμπ και οι Ευρωπαίοι ίσως αντέξουν λίγο περισσότερο το κρύο.
Επικίνδυνη σύλληψη; Θα λέγαμε όχι μόνο. Εγκληματική. Ωστόσο αναμενόμενη από όσους μας κυβερνούν και από χρήσιμους ηλιθίους, τύπου Ζελένσκι.
