H επικράτηση της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία δεν έχει στείλει απλώς στους επτά ουρανούς τα «αδελφά» κόμματα σε όλη την Ευρώπη, αλλά κυρίως έχει αναπτερώσει τις ελπίδες σε πολλές γυναίκες πολιτικούς της ακροδεξιάς, ότι το λαμπρόν πεδίον δόξης της ηγέτιδος των Αδελφών της Ιταλίας, μπορεί να ανοίξει και σε αυτές το δρόμο προς την εξουσία. Η Μακαρένα Ολόνα από το ισπανικό Vox, που κατά τους τελευταίους μήνες έχει εμπλακεί σε μία πολιτική διελκυστίνδα με τον ηγέτη του κόμματος, Σαντιάγο Αμπασκάλ, μολονότι βρίσκεται τύποις εκτός του κόμματος, μπορεί να δει τη νίκη της Μελόνι ως και τη δική της ευκαιρία να λάμψει αυτόφωτα στο πολιτικό στερέωμα της χώρας της.

Η Ολόνα, που ήταν η «σημαιοφόρος» της εθνικοφροσύνης στην προεκλογική εκστρατεία στην Ανδαλουσία, έχει ανοίξει μία ρωγμή στο Vox με την παραίτησή της και κυρίως με τις κατηγορίες της πως ο μηχανισμός του κόμματος και ο Αμπασκάλ την υπονομεύουν. Η ηχηρή τούτη διάσταση ανάμεσα στους δύο πολιτικούς, που μέχρι πριν λίγο εμφανίζονταν αγκαλιασμένοι στο βήμα των εκλογικών συγκεντρώσεων, ανέδειξε για ακόμη μία φορά τον συγκεντρωτικό, macho χαρακτήρα του κόμματος, που απλώς χρησιμοποιεί κάποιο γυναικείο πρόσωπο μόνο και μόνο για να μαυλίσει τις ψηφοφόρους.

Η πρώτη ένδειξη της ενδοκομματικής σύρραξης ήλθε με την ανακοίνωση της Ολόνα πως αποχωρεί από την πολιτική ένεκα ασθενείας. Κάτι που έγινε δεκτό με καχυποψία από την πλευρά του Αμπασκάλ και του κομματικού μηχανισμού, αλλά ξεσήκωσε κύμα συμπαράστασης προς την φιλόδοξη πολιτικό από την κομματική βάση. Οι οπαδοί του Vox τής συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν ο ηγέτης τους και όχι το στέλεχος που απέτυχε παταγωδώς να κάνει τη διαφορά στην Ανδαλουσία, όπου το Vox δεν συγκυβερνά πλέον, μιας και οι συντηρητικοί του ΡΡ κατέκτησε την απόλυτη πλειοψηφία. Μολονότι, η Ολόνα αιτιολόγησε την αποχή της λόγω ασθενείας, έπειτα και από ένα «προσκύνημα», όπου διέτρεξε το διάσημο camino προς ναό του Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, η σχέση της με το κόμμα είχε εισέλθει ήδη σε συγκρουσιακή τροχιά. Μάλιστα η ίδια η πράξη του προσκυνήματος έγινε αντιληπτή στο Vox ως ανταγωνιστική, μιας και η Ολόνα αποδύθηκε σε μία εκστρατεία μέσω Twitter, καλώντας τον κόσμο να έλθει μαζικά να τη συνοδεύσει στην πορεία της προς τον ναό. Ουσιαστικά, το προσκύνημα φάνηκε ως μία πράξη αρχηγική, ως ένα μέτρημα δυνάμεων και μία νύξη προς το ίδιο το κόμμα. Άλλωστε η ίδια μετά το προσκύνημα, πάλι μέσω Twitter, κάλεσε τον Αμπασκάλ σε συνάντηση για να δουν εάν αυτή τη φορά θα πορευθούν μαζί, χωρίς όμως ανταπόκριση.

Η δικηγόρος, που εξελέγη πρώτα βουλευτής στο εθνικό κοινοβούλιο και είχε διακριθεί για την εμπρηστική , στα όρια της αναίδειας πολλές φορές, παρεμβατικότητά της στις συνεδρίες της Ολομέλειας, πραγματικά δεν έμεινε απαθής. Τύποις εκτός πολιτικής, η Ολόνα ξεκίνησε μέσα στο καλοκαίρι μία σειρά από ομιλίες και διαλέξεις, αφήνοντας να εννοηθεί πως επιδιώκει μία νέα, δυναμική, επανένταξή της στο κόμμα. Μάλιστα, η αντίδραση φοιτητών και κόσμου στις διαλέξεις που επεχείρησε να δώσει εντός πανεπιστημιακών χώρων στη Γρανάδα και τη Μούρθια, αναγκάζοντας τις αρχές των ιδρυμάτων να τη «στριμώξουν» σε μη ακαδημαϊκές αίθουσες, προκάλεσαν ξανά την, επιδιωκόμενη, συζήτηση και προβολή γύρω από το όνομά της.

Όπως και το θέμα των διαλέξεων, που περιστρεφόταν στη συνταγματικότητα των καθεστώτων εξαίρεσης (όπως στο lockdown για την πανδημία, που το Vox πολέμησε λυσσαλέα, ως προσπάθεια «να σοβιετοποιηθεί» η κοινωνία και να περιορισθούν τα «δικαιώματα» και η «έκφραση» των πολιτών) δεν είχε μόνο νομικο-δικαστικό χαρακτήρα, αλλά απόλυτα πολιτικό. Τα επεισόδια στη Γρανάδα και τη Μούρθια κατά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που στρέφονταν όχι κατά του προσώπου, αλλά της πολιτικής εικόνας που αναδίνει η Ολόνα, έθρεψαν τα σενάρια ότι έχει δρομολογήσει την ίδρυση ενός νέου κόμματος. Ή τουλάχιστον, κράδαινε την απειλή για τη δημιουργία ενός νέου Vox, που θα δίχαζε και θα διαιρούσε τον ακροδεξιό συνασπισμό.

Η διεξαγωγή του ιταλικού προεκλογικού αγώνα, αναπτέρωσε και τις ελπίδες της Ολόνα. Όπως η Μελόνι επικαλείτο τον Μουσολίνι, έτσι και η Ολόνα είχε φροντίσει να υπενθυμίσει την πίστη της στον Φράνκο, με δηλώσεις περί «βεβήλωσης του τάφου του, με την απομάκρυνσή της σορού του από την Κοιλάδα των Πεσόντων». Πλέον, η Ολόνα, βλέποντας τον ούριο άνεμο της Μελόνι, πέρασε στην αντεπίθεση, και σε συνέντευξή της στην εφημερίδα ABC πέταξε το γάντι ανοικτά στον Αμπασκάλ και την αυλή του. Το Vox αμέσως έσπευσε να αποκηρύξει την πρώην βουλευτή του, τονίζοντας πως έχει αναλάβει μία «προσωπική πορεία», απορρίπτοντας την έμμεση πρότασή της να αναλάβει εκπρόσωπος του κόμματος. Η πρώτη επίσημη ρηγμάτωση του φαινομενικά “γρανιτένιου” και αρραγούς κόμματος είναι πλέον γεγονός. Αμέσως, ο Αμπασκάλ προσπάθησε να στρέψει αλλού την προσοχή του κοινού: ανακοίνωσε την πρόθεση να ανοίξουν ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης, καταγγέλλοντας τον «περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης» και την προπαγάνδα εναντίον του κόμματός του, στην οποία επιδίδονται τα συστημικά μέσα, προβάλλοντας ιδιαίτερα την ρήξη με την Ολόνα.

Το Vox διαβλέπει στα ιταλικά αποτελέσματα τη δική του χρυσή ευκαιρία να εισχωρήσει στα κυβερνητικά δώματα. Μάλιστα, απέσυρε γρήγορα την επίθεση κατά του ηγέτη του ΡΡ ότι προτιμά τους εθνικιστές Βάσκους για να ρίξουν την κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ από τους ακροδεξιούς, προκειμένου να προλειάνει το έδαφος για μία συνεργασία με το συντηρητικό κόμμα του Αλβέρτο Νούνιεθ Φεϊχόο, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών του 2023. Με τη νίκη της Μελόνι το σενάριο της συνεργασίας των δύο κομμάτων έχει αρχίσει να ξαναγράφεται, ιδίως και μετά την επίσημη αποδοχή μίας τέτοιας πιθανότητας και από τον νέο πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ, ο οποίος εξάλλου ενθάρρυνε, εάν όχι ευλόγησε, τη σύμπραξη του Μπερλουσκόνι με τη Μελόνι στην Ιταλία.

Τι θα κάνει όμως η Ολόνα; Η ίδια διαμηνύει πως, καίτοι διαθέτει τη χρηματοδότηση και τα πιθανά στελέχη, δεν θα ιδρύσει δικό της κόμμα. Παίζοντας έξυπνα το παιχνίδι των εντυπώσεων, η Ολόνα υπογραμμίζει πως δεν θέλει να «θρυμματίσει» την παράταξη και πως αποτελεί «ανευθυνότητα» η δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα κατακερματίσει την πολιτική σκακιέρα την ώρα που η Ισπανία έχει ανάγκη από ενότητα. Πέρα από την επίδειξη «υπευθυνότητας», που εμμέσως αποτελεί μομφή για τoν αποκλεισμό της από το Vox, η ίδια γνωρίζει πως η πείρα έχει αποδείξει ότι οι αποσχίσεις στα εθνικιστικά ή ακροδεξιά κόμματα δεν αποφέρουν κανένα κέρδος σε καμία από τις δύο παρατάξεις που θα προκύψουν.

Σαφώς η νίκη της Μελόνι και η όποια επιτυχία της κυβέρνησής της θα δαψιλεύσουν μία αίγλη στη γυναικεία φύση της πολιτικού Ολόνα, που ενδεχομένως θα παίξει το χαρτί της ανανέωσης μέσα στον ακροδεξιό χώρο – όπως το είχε κάνει και η Λεπέν πριν τη Μελόνι. Ο Αμπασκάλ γνωρίζει και αυτός πως μετά τη Μελόνι θα πρέπει να δώσει περισσότερο χώρο σε γυναίκες μέσα στο κόμμα, για να αυξήσει τα ποσοστά του. Ίσως, το πολιτικό τούτο διαζύγιο, χάριν της σκοπιμότητας, ενδεχομένως να λυθεί με μία νέα συμφεροντολογική επανασύνδεση, την οποία η 43χρονη πολιτικός ήδη έχει υπαινιχθεί στη συνέντευξή της στην ABC. Η ίδια διατρανώνει πως δεν πρόκειται να σταματήσει την πολιτική της πορεία και η θερινή της διένεξη με το Vox την ανέδειξε ως τολμηρή, αυτεξούσια και «αξιόπιστη» πολιτικό του χώρου. Μία επανασύνδεσή της με το Vox σαφώς θα της εξασφαλίσει μια ισχυρότερη θέση μέσα στην ηγεσία του κόμματος, με μεγαλύτερη πλέον προβολή και χώρο δράσης ένεκα του ότι είναι γυναίκα. Και ποιος ξέρει, η Ολόνα μπορεί στο φαντασιακό της να τρέφει ελπίδες ότι μπορεί μία των ημερών να γίνει κι εκείνη μία νέα Μελόνι.