Η νεοφασιστικού χαρακτήρα κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία δεν άργησε να δείξει το απολυταρχικό στίγμα της. Η πρώτη απόφαση που έλαβε η νέα κυβέρνηση αφορά την αφοσίωσή της στο δόγμα «νόμος και τάξη», αλλά και στο αντίστοιχο «πνεύμα και ηθική», διατάσσοντας τις δυνάμεις καταστολής να επέμβουν σε ρέιβ πάρτι με εκατοντάδες νέους στη Μόντενα. Παράλληλα κατέθεσε νόμο που ποινικοποιεί, όχι μόνον τα πάρτυ του είδους, αλλά και τις «παράνομες συγκεντρώσεις», τουλάχιστον πενήντα ατόμων, με ποινές από 3-6 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμα 1.000 έως 10.000 ευρώ!
Μέτρα που δεν σταματούν εκεί, αλλά φθάνουν μέχρι την καταγραφή και χρήση ως αποδεικτικών στοιχείων των τηλεφωνικών συνομιλιών, των ανταλλαγών μηνυμάτων, των δημοσιεύσεων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλπ. Κάτι που έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, στην αντιπολίτευση, σε κύκλους νομικών και οργανώσεις, που μιλούν ανοικτά ή κεκαλυμμένα για «φασιστικού τύπου μέτρα».
Ενδεικτικός υπήρξε και ο τρόπος επέμβασης της αστυνομίας στη Μόντενα, υπό το πρόσχημα αρχικά της καταγγελίας του ιδιοκτήτη εγκαταλελειμμένου εργοστασίου για παράνομη πρόσβαση, με την αφήγηση να αλλάζει αργότερα και να αναφέρει λόγους ασφαλείας, εξαιτίας της επικινδυνότητας του κτιρίου.
Άλλωστε η ίδια η Μελόνι, σε ενημέρωσή της για τις κυβερνητικές προτεραιότητες, δήλωσε υπερήφανη που τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησής της εκκινούν από τη δικαιοσύνη και τον αγώνα ενάντια στη Μαφία. Η τελευταία αυτή αποστροφή βέβαια κάνει κάποιους να χαμογελούν διότι παραδοσιακά ποτέ η κεντροδεξιά και τα συμμαχικά της νεοφασιστικά μορφώματα δεν έλαβαν κάποιο μέτρο για να καταπολεμηθεί η Μαφία, με την οποία άλλωστε οι φασίστες του Msi, είχαν συνεργασθεί στενά.
Η Μελόνι με μεγάλη σπουδή δήλωσε πως θα εφαρμοσθούν εξάπαντος τα σκληρά μέτρα για τις φυλακές και τις ποινές που προέβλεπε η «μεταρρύθμιση» της πρώην υπουργού Μάρτα Καρτάμπια, που τόσο είχε επικριθεί από δικηγόρους και οργανώσεις για την αναποτελεσματικότητα και για τα χαριστικά μέτρα που περιείχε για ορισμένες κατηγορίες ποινών. Μία μεταρρύθμιση που είχε επικριθεί και από την Ε.Ε. ως απειλή για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και για επιείκεια στις δίκες για διαφθορά (εξ ου κι ο Μπερλουσκόνι πίεζε και πιέζει για την κύρωσή της).
Η ίδια η Μελόνι υπεραμύνθηκε της επέμβασης στο ρέιβ πάρτυ και τόνισε πως ήταν επιλογή της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα νέο κολάσιμο αδίκημα, πέρα από την παράνομη πρόσβαση σε εδάφη και κτίρια. Λίγο την ενδιαφέρει η αντίδραση του προέδρου του δικηγορικού συλλόγου του Μιλάνο για την πιθανή αντισυνταγματικότητα και τη νεφελώδη ουσία του νέου αδικήματος.
Φυσικά το μέτρο θα έχει διασταλτικό χαρακτήρα και δεν πρόκειται να περιορισθεί σε απλά πάρτι νεαρών, που προσπαθούν να διασκεδάσουν, αλλά στόχο έχουν άλλες μαζικές εκδηλώσεις. Με τη Μελόνι να έχει δηλώσει orbi et urbi πως «η φιλοσοφία του όχι» δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή, το νέο τιμωρητικό πλαίσιο για τις «παράνομες συγκεντρώσεις» θα επιστρατευθεί στις ποικίλες κοινωνικές αντιδράσεις που εκδηλώνονται και στο μέλλον θα γεννηθούν ακόμη περισσότερες από τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησής της, αλλά και από την κρίση (οικονομική κι ενεργειακή).
Πλέον οι διαδηλώσεις κάθε είδους, οι πορείες για την ειρήνη, όπως αυτή στις 4-5 Νοεμβρίου (που άλλωστε για το ευρωατλαντικό ιταλικό κατεστημένο είναι ύποπτες για φιλο-ρωσισμό), είτε οι πορείες κάθε Παρασκευή για το κλίμα, ακόμη και οι εργατικές κινητοποιήσεις (όπως η τελευταία των διανομέων στο Μιλάνο για τους μισθούς πείνας), φυσικά οι απεργίες και οι καταλήψεις εργοστασίων που κλείνουν ή μετοικούν, καθώς και σχολείων που υποβαθμίζονται περαιτέρω στο όνομα της «αξιοκρατίας», που έχει για σημαία της η νέα κυβέρνηση, θα βρίσκονται κατά το δοκούν στο πεδίο εφαρμογής του νέου κατασταλτικού νόμου. Στον κίνδυνο να αποτελέσει τούτο το μέτρο μία έμμεση «κατάσταση εξαίρεσης», έναν νέο στρατιωτικό νόμο, που θα απειλεί και κάθε ειρηνική εκδήλωση, έχουν σταθεί πολλές οργανώσεις, ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία.
Τα πρόσφατα επεισόδια, με την απρόκλητη και βίαιη επίθεση της αστυνομίας στο Πανεπιστήμιο της Σαπιέντσα, στη Ρώμη, που οδήγησε στην κατάληψή του, μαρτυρούν πως η κυβέρνηση της Μελόνι εννοεί να εξασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη και την «αναβάθμιση» των πανεπιστημίων. Μάλιστα, το αποδεικνύει σε ένα επεισόδιο που μάλιστα είχε την αφορμή του στην παρουσία νεοφασίστα βουλευτή σε πολιτική εκδήλωση για τον «καλό καπιταλισμό» μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο, που η ίδια διαλαλεί πως θα πρέπει να παραμείνει αμέτοχο στην πολιτική. Φυσικά και οι αντιδράσεις εναντίον της ίδιας της κυβέρνησης, όπως αυτές μετά την εκλογή του Ινιάτσιο Λα Ρούσα στην προεδρία της Γερουσίας θα θεωρούνται ύψιστο έγκλημα και προσβολή και θα πατάσσονται.
Η καταστολή θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για τη νέα κυβέρνηση και τα σχέδιά της, τόσο στον επιχειρηματικό, όσο και στον κοινωνικό τομέα. Εκεί που επίσης αποσκοπεί το μέτρο της ποινικοποίησης είναι οι αντιδράσεις για τα λεγόμενα «έργα πνοής», που το ιταλικό και ξένο κεφάλαιο και το Δ.Σ. του στις Βρυξέλλες θέλουν πάση θυσία να εκτελεσθούν.
Άλλωστε από παλιά η Μελόνι είχε επισημάνει τριάντα μεγάλα έργα που καρκινοβατούν, λόγω των αντιδράσεων ή για άλλους λόγους, προτάσσοντας το ανώφελο, επικίνδυνο για το περιβάλλον, αλλά πολύ κερδοφόρο για τα κατασκευαστικά και άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα, έργο του συρμού μεγάλης ταχύτητας TAV μεταξύ Λυόν-Τορίνου. Οι εμπρηστικές, εκδικητικές δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης, πλέον, Ματέο Σαλβίνι και η επιτάχυνση του έργου, αναμένεται να γεννήσουν νέες μαχητικές κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα η νέα κατασταλτική νομοθεσία, όπως επισημαίνουν κι έμπειροι δικαστικοί κύκλοι, να λύνει τα χέρια για να καταπνίξει το κράτος όχι μόνον τις κινητοποιήσεις στη Βαλ ντι Σούζα, αλλά και κάθε ομοειδή αντίδραση ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, ή στις καταστροφικές συνέπειες ενός «μεγάλου έργου». Λ.χ. των πυρηνικών εργοστασίων, υπέρ των οποίων έχει εκφρασθεί ο Σαλβίνι και με την πρόσφατη επίσκεψη του Εμανουέλ Μακρόν στη Ρώμη μοιάζει να προωθεί και η Μελόνι.
Παράλληλα θα πρέπει να συνδυάσουμε τη νέα κατασταλτική νομοθεσία με τις προγραμματικές θέσεις της Μελόνι και του Σαλβίνι (ως εκφραστές του πλέον ρατσιστικού κομματιού της κυβέρνησης) για το μεταναστευτικό ή τις στρατιωτικές δαπάνες: η βάναυση πολιτική και συμπεριφορά απέναντι στα μεταναστευτικά ρεύματα ή τους πρόσφυγες, αλλά και η ανώφελη και πολυδάπανη εμπλοκή της Ιταλίας στη σύρραξη της Ουκρανίας, ενδέχεται να προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις, που με τον νόμο τούτο θα πατάσσονται εν τη γενέσει τους.
Πρωτίστως, το μέτρο αυτό στέλνει ένα «πολιτιστικό» μήνυμα προς την κοινωνία. Όπως πάντα, με το πρόσχημα της ασφάλειας και της τάξης, της προστασίας του καθημερινού ανθρώπου και του πολίτη, επιβάλλεται μία κατάσταση εξαίρεσης, προπομπός πάντοτε της αυταρχικής υπεξαίρεσης του κράτους και των μηχανισμών του από ένα “θεοποιημένο καθεστώς”, που εκτείνει ως την κατασταλτική εσχατιά του την εφαρμογή των νόμων, με στόχο την απόλυτη κυριαρχία. Η Μελόνι έχοντας, όπως κάθε ακροδεξιός, τη χλαμύδα της δημοκρατίας, βαθμηδόν επιχειρεί να πείσει την κοινωνία πως είναι για το καλό της να την αλλάξει με τη λεοντή του απολυταρχισμού.
