Οι αποτρόπαιες εικόνες από την επίθεση που δέχθηκαν μαθητές του Λυκείου Μικελάντζελο στη Φλωρεντία από νεοφασίστες, θυμίζοντας τις ζοφερές εκείνες ημέρες πριν από 100 χρόνια με τα αίσχη των squadristi του Μουσολίνι, αλλά κυρίως η σιωπή της νεοφασίστριας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι για το συμβάν (που το χαρακτήρισε καβγαδάκι μεταξύ παιδιών) δεν μπορεί να αφήνει καμία αμφιβολία για τις μακροπρόθεσμες προθέσεις της κυβέρνησής της.
Το επεισόδιο στη Φλωρεντία, που επειδή σημειώθηκε σε μία περιοχή παραδοσιακά «κόκκινη» και ξεσήκωσε μαζικά τον κόσμο ενάντια στους νεοφασίστες, απαιτώντας να κλείσει η οργάνωση, που πρόσκειται στο κόμμα της Μελόνι (FdI, Αδέλφια της Ιταλίας), δεν σημαίνει πως ο νέος αντιφασισμός έχει τα ίδια αντανακλαστικά σε όλη τη χώρα.
Το πολιτικό σύστημα εν γένει και η συντριπτική μερίδα του Τύπου, εάν δεν τάσσονται υπέρ της νεοφασίστριας ηγέτιδας, τουλάχιστον δείχνουν ανησυχητικά συγκαταβατικοί απέναντι σε μία κυβέρνηση που ρητά ή υπόρρητα εκδηλώνει τις προθέσεις της. Δεν είναι μόνον η υπόθεση του αναρχικού Αλφρέντο Κόσπιτο, που λειτουργεί ως μοχλός καταστολής, με την πρόφαση πως ένα κλάσμα της κοινωνίας απεργάζεται την κατάλυση του Κράτους. Η «νηφάλια» (έως και επικροτούσα) στάση των πολιτικών και του Τύπου απέναντι σε δηλώσεις του νεοφασίστα βουλευτή Ντε Κοράτο, ο οποίος επικαλούμενος τις «ανησυχίες» των συνδικαλιστών αστυνομικών σκοπεύει να προτείνει νόμο κατά της «τρομοκρατίας στις πλατείες» (εννοεί δηλ. τις διαδηλώσεις και τις απεργιακές κινητοποιήσεις), όλο και περισσότερο θυμίζει την αποδοχή του φασιστικού squadrismo του Μουσολίνι.
Η απροθυμία της αστυνομίας και της δικαιοσύνης να πατάξουν προκλητικές συμπεριφορές, όπως της Φλωρεντίας από νεοφασιστικά στοιχεία, δείχνει το πόσο οι μηχανισμοί του Κράτους, αλλά και η κοινωνία είναι έτοιμη να δεχθεί μέτρα και συμπεριφορές, που καταρρακώνουν τις ελευθερίες κάθε είδους. Αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν μαρτυρίες που πιστοποιούν πως το περιστατικό της Φλωρεντίας όχι μόνο δεν ήταν μεμονωμένο, αλλά ήταν και προμελετημένο.
Απηχώντας τη γνωστή διαίρεση του Καντ (στο Δοκίμιο για την Αιώνια Ειρήνη , η Μελόνι προωθεί όσο κανείς άλλος το δόγμα «η δύναμη κάνει τον Νόμο», που σε συνδυασμό με την πρόθεσή της να αλλάξει την εκλογή του Προέδρου (ο οποίος από το Σύνταγμα μπορεί να προσπεράσει όλες τις εξουσίες και να παρακάμψει τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη), προσπαθεί να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του Κράτους, να το κάνει «δεσποτικό» (κατά τον Καντ), ακόμη κι όταν τύποις βασίζεται στην λαϊκή ετυμηγορία: άλλωστε ο φιλόσοφος δηλώνει διαρρήδην πως μία πολιτεία, που μπορεί μεν να βασίζεται στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, αλλά δεν ελέγχεται από τον (εξίσου δημοκρατικό) νόμο, είναι εξίσου δεσποτική με ένα αυταρχικό καθεστώς.
Όσο όμως, η Μελόνι εφαρμόζει κατά γράμμα την πολιτική του προκατόχου της, δοτού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι, όσο θα γυρνά την Ευρώπη και θα διατρανώνει τη (φυσική για το κόμμα της) απέχθεια κατά της Ρωσίας και θα διαβεβαιώνει πως η Ιταλία θα πρωτοστατήσει στον πόλεμο στην Ουκρανία (συνεχίζοντας τους άθλους των ιταλικών μεραρχιών στο Ανατολικό Μέτωπο στον Β ΄Παγκόσμιο Πόλεμο), η κυβέρνησή της θα χαίρει εκτίμησης εντός κι εκτός της χώρας. Οι πολιτικοί κύκλοι της Ε.Ε. και της Ιταλίας συμπεριφέρονται εκ νέου, όπως θα έλεγε και η Χάνα Άρεντ γράφοντας για τον ολοκληρωτισμό («Η φύση του Ολοκληρωτισμού», Archivio Arendt 2, 1950-54, Feltrinelli), σαν εκείνους που αμφιβάλλουν για την επικινδυνότητα του ανελεύθερου αυτού καθεστώτος και πολλές φορές υποκύπτουν στη σαγήνη του. Είναι όσοι πιστεύουν πως απλά πρόκειται για «ένα ατύχημα στην πορεία», για μία στιγμιαία παρέκκλιση, που μόλις ξεπεραστεί «καθήκον του καθενός θα είναι να παλινορθώσει την παλαιά τάξη πραγμάτων, να ξαναεπικαλεστεί την παλιότερη συνείδηση του τι είναι λάθος και τι ορθό και να κινητοποιήσει ξανάτο αιώνιο ένστικτο για τάξη και ασφάλεια». Είναι εκείνοι, που αποπέμπουν εκείνους που θεωρούν «προφήτες της καταστροφής», στο τέλος όμως αποδεικνύεται πως έχουνε συμπράξει με τον όλεθρο.
H Μελόνι στην ουσία εκμεταλλεύεται τη στροφή που έχει πάρει η Ευρώπη. Μία στροφή που, μακριά από τα παλιά τύποις φιλελεύθερα παιδιαρίσματα των Βρυξελλών, φενακισμούς μίας νεοαποικιστικής προς Ανατολάς μονοκρατορίας μετά την πτώση του Τείχους, σήμερα προσεγγίζει όλο και περισσότερο τις θέσεις της Μελόνι και των φασιζόντων υπερεθνικιστών συμμάχων της στις χώρες του Βίζεγκραντ. Η Μελόνι στο Κίεβο, μετά τα αντιαεροπορικά, υπόσχεται αεροσκάφη και στρατιώτες για την πρώτη γραμμή. Η Μελόνι στη Βαρσοβία συναντάται με τον ομόλογό της Μοραβιέτσκι και δηλώνει πως συμμερίζεται το όραμά του για την Ευρώπη. Συμμερίζεται δηλαδή τον ρεβιζιονιστικό υπερεθνικισμό του, που συδαυλίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία (μόλο που πριν η πολιτική του για τη μετανάστευση ήταν ιδιαίτερα σκληρή για τους Ουκρανούς που «έκλεβαν τις δουλειές» από τους Πολωνούς πατριώτες).
Η Μελόνι συμμερίζεται το όραμα του Μοραβιέτσκι για τους μετανάστες (που εκείνος στην προηγούμενη κρίση αρνούταν να δεχθεί, καταπατώντας την «αρχή της αλληλεγγύης» της Ε.Ε.) και που η ίδια ζητεί να ενεργοποιηθεί η συνθήκη για την προστασία των συνόρων, μπροστά στη νέα έξαρση των μεταναστευτικών ροών από τη θάλασσα. Ενός μεταναστευτικού ρεύματος που θα αυξηθεί με τις καινούργιες, νεοαποικιοκρατικές και υποβοηθητικές του αυταρχισμού και της καταπίεσης του πληθυσμού, καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και καταδίωξης των προσφύγων, που σύναψε με τη Λιβύη. Η Μελόνι συμμερίζεται το όραμα του Μοραβιέτσκι για μία σκοταδιστική, θρησκόληπτη, νομοθεσία για τα δικαιώματα, τις ταυτότητες και τις αμβλώσεις.
Στην Ιταλία δεν προκλήθηκε σάλος από τις δηλώσεις, όχι όποιου κι όποιου, αλλά του νέου προέδρου της Βουλής, του νεοφασίστα Ινιάτσιο Λα Ρούσα για το πόσο αποτροπιασμένος θα ήτανη αν ο γιος του ανακοίνωνε πως είναι ομοφυλόφιλος και πως το να αποδεχθεί τέτοια πιστεύω είναι σα να λέει: αυτός ένας Νότιος είναι Μίλαν (ομοφοβία και σοβινισμός στην ίδια φράση).
Η Μελόνι καταδικάζει τον εκβιασμό του Κόσπιτο, αλλά σιγά στο επεισόδιο στη Φλωρεντία. Η Μελόνι όμως, θα γίνεται όλο και πιο ανεπίφοβα δεκτή στα ευρωπαϊκά σαλόνια και για άλλον έναν λόγο. Γιατί πλέον η νέα δεξιά μοιάζει και συμμερίζεται το πνεύμα και τις μεθόδους της ακροδεξιάς. Γίνεται όλο και πιο σκοταδιστική και καλλιεργεί το ταξικό μίσος. H Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν είναι ένα παράδειγμα παραπλανητικά φιλελεύθερης φρασεολογίας, αλλά ιταμά σκληρής κοινωνικής καταπίεσης. Στην Ισπανία ο ηγέτης του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) Αλβέρτο Νούνιεθ Φεϊχόο ζητά από την κυβέρνηση «να μην ενοχλεί τους καθωσπρέπει ανθρώπους» με νόμους, όπως αυτούς για τα τρανς άτομα και την ομοφοβία. Η υπερδεξιά τοπική κυβέρνηση (PP+Vox) στην Καστίλλη και Λεόν της Ισπανίας νομοθετεί μέτρα κατά των αμβλώσεων, όμοια με την Πολωνίας του Μοραβιέτσκι, με αυτόν που συμμερίζεται το όραμά της η Μελόνι.
Η νέα δεξιά, το ακραίο κέντρο, όλοι τούτοι οι μηχανισμοί του παραδοσιακού «αντικομμουνισμού», που μέσα από τον αυταρχισμό του Πούτιν έχουν ανακαλύψει τον παραπλανητικό μηχανισμό για να αναθεωρήσουν την αντικειμενική αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, επειδή ακριβώς οι αρχές και οι μέθοδοί τους μοιάζουν με τον νεοφαιστικό αυταρχισμό, θεωρούν πως η Μελόνι είναι μία περιστασιακή παρέκβαση. Νομίζουν πως είναι λόγω της κρίσης (που βέβαια η δεξιά και το ακραίο κέντρο, σε συνεργασία με τον σοσιαλφιλελευθερισμό ήσαν εκείνες που προετοίμασαν), αλλά και της δικής τους ταυτοτικής κρίσης, όπως και της απαξίωσης του Κοινοβουλευτισμού, που κόμματα σαν τα Αδέλφια της Ιταλίας, ή της Λεπέν και το Vox γιγαντώθηκαν και παίρνουν κομμάτια σάρκας εκ της δικής τους σαρκός.
Αγνοούν το βασικό και πάντα επίκαιρο ερευνητικό ερώτημα του Μοντεσκιέ για το τι είναι εκείνο, που διαμορφώνει και ποιο είναι αυτό, που παρακινεί να δρα σε ό,τι κάνει μία κυβέρνηση (και κατά βάθος ένα κόμμα); Όπως απαντά ο ίδιος είναι μία «εγγενής αρχή» πάντοτε, μία εδραία πίστη, όχι απλώς πεποίθηση, που παρακινεί κάθε της δράση. Τα Αδέλφια της Ιταλίας μπορεί να κινούνται μέσα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού (αλλά στην κοινωνία να δρουν όπως στην περίπτωση της Φλωρεντίας), μπορεί να είναι η συνέχεια της Εθνικής Συμμαχίας (Alleanza Nazionale), που για να μη θυμίζει το παρελθόν της απεκδύθηκε κάθε φασιστική νύξη στον τίτλο της, όμως εξακολουθεί να είναι το παιδί του φασιστικού Msi του Τζόρτζο Αλμιράντε. Αυτού του νόμιμου εμβρύου του Φασιστικού Κράτους του Μουσολίνι, που πέρα από κάθε νέα καλοδουλεμένη μετάλλαξη, κάθε νέο καταστατικό ίδρυσης και νέο έμβλημα, διατηρεί αυτούσιο και αναλλοίωτο το δόγμα του Φασισμού.
Ενός Φασισμού, που με άλλα φαινομενολογικά χαρακτηριστικά, αλλά -παραφράζοντας εκείνα που έλεγε ο Νίτσε στην ψυχαναλύτρια, Λου Αντρέας-Σαλομέ: “Μπορεί το σύστημα να έχει διαψευσθεί και να είναι νεκρό, όμως το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω του είναι ακατάρριπτο, η προσωπικότητα δεν μπορεί να πεθάνει». Η νοσταλγία για τον Μουσολίνι και τα «καλά που έκανε για την Ιταλία», όπως έχει πει η ίδια η Μελόνι, μπορεί να μην ακολουθεί κατά γράμμα το σύστημά του, όμως διατηρεί ακέραια την ιδεολογική του γραμμή.
Αυτή η ιδεολογική γραμμή, που αναβιώνει και στερεώνεται μέρα με τη μέρα στην ήπειρό μας, είτε από τους απευθείας επιγόνους τους, είτε απ’ όσους έχουν παγιδευτεί στα αδιέξοδά τους, αποδεικνύει πως εμφιλοχωρεί αβίαστα και το χειρότερο πειστικά με τη συνέργεια του πολιτικού κόσμου και του Τύπου σε κάθε πολιτική πράξη και κοινωνική συμπεριφορά. Η απαξίωση των κοινωνικών αγώνων και η πολιτική βία στην Ιταλία, η στρατιωτική πανστρατιά στην Ουκρανία, που αξιώνουν τον έλεγχο και την ποδηγέτηση των κοινωνιών, σιγά σιγά ενσαρκώνονται πιο ζωντανά στο πρόσωπο της Μελόνι και έρχονται να το επιβεβαιώσουν.
