Πάμε όλοι να ψηφίσουμε, με αρετή και τόλμη: πρώτον πάμε όλοι, η αποχή, είναι ανοχή και δεύτερον με τόλμη να ψηφίσουμε όχι αυτούς που μας βολεύουν με κάθε τρόπο, αλλά αυτούς που αξίζουν.
Ας μην διαιωνίζουμε το πρόβλημα. Ας μην βάλουμε σταυρό, που θα τον κουβαλάμε μετά, φορτίο για τέσσερα χρόνια. Δεν μας αξίζει.
Συμμεριζόμενος την άποψη του αρθρογράφου, οι Δυτικοί, τρίβουν τα χέρια τους, πριν τα χώσουν στις (βαθιές) τσέπες τους. Για πολλοστή φορά. Και όχι τελευταία. Δυστυχώς.
Έξω, πάμε καλά…
Για τις παλιές αγάπες να μιλάς στα πιο μεγάλα «θέλω» δεν κάνουν πάντα πίσω.
Μαρκ, να σου γνωρίσω, γιατί ήσουν αγέννητος τότε, ότι αυτός ο δημοσιογράφος, έχει δημοσιεύσει και άλλα «fake news», όπως μεταξύ άλλων, το «Watergate».
Κλασικά, όταν στον βάλτο τσακώνονται βουβάλια, πεθαίνουν τα βατράχια.
Λείπει το μυστρί του ομοϊδεάτη του από το κάδρο. Ο τελευταίος, να θυμίσω, του είχε κάνει και χειρόγραφη αφιέρωση.
Βγαίνουν πιο γρήγορα ίσως, πού να ξέρω κι εγώ, πετάνε μια μπούρδα, λες και θα ψάξει ο μέσος Έλληνας πόσο γρήγορα ή όχι, βγαίνουν οι συντάξεις εκεί που λέει ο Χατζηδάκης. Το θέμα είναι πως βγαίνουν, αλλά στις τσέπες των συνταξιούχων δεν πάνε. Βόσκουν κάπου αλλού: Σε πάρκα, σε πλατείες, σε κάποιο θέρετρο κι όταν φιλοτιμηθούν, γιαβάς γιαβάς τραβάνε προς την τσέπη του συνταξιούχου. Αν τον βρουν εν τω μεταξύ και αν δεν έχει «χαιρετήσει» από την κακουχία, που τον υπέβαλε ο υπουργός, «σούπερμαν».
Ωχ! Αυτοί, ιστορικά, μόλις αντιμετωπίσουν κρίση, της δίνουν μια και την εξάγουν στους χρήσιμους ηλίθιους και προχωρούν στη ζωή (τους), σαν να μην συνέβη ποτέ.
Ο Όλαφ/Ντένις Θάτσερ και το «περιχαρές» -θα έλεγα και πολεμοχαρές- μαντρόσκυλο, ταϊσμένο με ζουμερά αμερικάνικα T-bone steaks, που αμύνεται μιας Ευρώπης «που δέχεται επίθεση», άραγε από ποιον;
Γιατί; Ήταν ποτέ εντός; Ούτε ο ίδιος, το κατάλαβε πως τον πέταξαν έξω, αφού όλη μέρα ως γραφικός, ούτως ή άλλως τον έβλεπαν να ταΐζει τα χρυσόψαρα και τα περιστέρια στον προαύλιο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου.
O tempora o mores…
Επίκαιρον…
