Του Μαρουάν Ε. Τουμπάσι, πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα
Η παρουσία του Ζελένσκι στη σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου με την στρατιωτική περιβολή του και την ομιλία του στην έναρξη της συνάντησης, μετά την άφιξή του στη Τζέντα με γαλλικό αεροσκάφος , έγινε υπό αμερικάνικη απαίτηση. Έχω δε την εντύπωση πως πραγματοποιήθηκε με τη συναίνεση ορισμένων Αράβων σε μία προφανή ανταλλαγή που εγκρίθηκε με διευθετήσεις ορισμένων με αντάλλαγμα τα στραβά μάτια στην αμερικανική παρουσία στη Συρία και την πρόσκληση στον Πρόεδρο Άσαντ. Συνδέεται επίσης με το ζήτημα της σαουδαραβο-ιρανικής προσέγγισης και με τη σχέση με την Ρωσία και την Κίνα, ιδιαίτερα αφότου ο Μπάιντεν απέτυχε να εξασφαλίσει αυτά που ήθελε στην προηγούμενη σύνοδο κορυφής των Χωρών του Κόλπου στο Ριάντ. Σε αντάλλαγμα για την συμμετοχή του Ζελένσκι στην αραβική σύνοδο στη Τζέντα στις 19 Μαΐου ήρθε η προσπάθεια των Αμερικανών να εξασθενήσουν τον φάκελο για το παλαιστινιακό στη σύνοδο του οργανισμού ώστε οι αποφάσεις να μην παίρνουν στα σοβαρά τους σημερινούς ισραηλινούς κινδύνους και τα εγκλήματα της κατοχής στην Ιερουσαλήμ ή να αρθούν στο ύψος της περίστασης ώστε να θέσουν οράματα για τον τερματισμό της αποικιοκρατικής κατοχής, την ανανέωση των ελεύθερων λαών του κόσμου με τον παλαιστινιακό λαό μας, την μνήμη του εγκλήματος της Νάκμπα (σ. μτφρ. καταστροφής της ιστορικής Παλαιστίνης) που συνεχίζεται επί 75 χρόνια δίχως τιμωρία, δίχως απόδοση ευθυνών, δίχως συγγνώμη.
Η συμετοχή του Ζελένσκι, του οποίου το γόητρο δεν είναι μεγαλύτερο από εκείνο μίας μαριονέτας των Αμερικανών, αλλά εκείνο που φέρουν αυτοί που έχουν και το σιωνιστικό και το νεοναζιστικό διανοητικό υπόβαθρο και το υπερασπίζονται. Αυτή η αδικαιολόγητη συμμετοχή δεν επιβεβαιώνει μόνον ορισμένες ιστοσελίδες που είχαν αναφέρει τα λόγια του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών πως δηλαδή θα πρέπει να υπάρχει ένα τίμημα για την συμμετοχή του Άσαντ στην Αραβική Σύνοδο Κορυφής, αλλά ενισχύει την υποκρισία των δύο μέτρων και σταθμών της αποκιοκρατικής Δύσης.
Οι Αμερικανοί δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, ιδιαίτερα όσο συνεχίζονται οι διεθνείς μετασχηματισμοί και θα δοκιμάσουν να εμποδίσουν τον πολυπολικό κόσμο. Η προσπάθειά τους ως τώρα να νικήσουν την Ρωσία, να επιβάλλουν εμπάργκο στην Κίνα, παράλληλα με τα σχέδιά τους να εμποδίσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Συρίας σε όλη την επικράτειά της και να παρεμποδίσουν την επιστροφή της στον Αραβικό Σύνδεσμο αλλά και την διαδικασία ανοικοδόμησης, απέτυχε. Και δεν θα επιτρέψουν το όραμά τους για το καθεστώς του Ισραήλ να τεθεί σε κίνδυνο, ούτε οι συμφωνίες του Αβραάμ. Ως εκ τούτου, αυτός ο εκβιασμός έγινε παρουσία του Ζελένσκι και της απόφασης του αμερικανικού κογκρέσου πριν λίγες μέρες σχετικά με την παράταση ισχύος του Νόμου Καίσαρα για συνέχιση της τιμωρίας της Συρίας και πριν από αυτή η δήλωσή του κατά την επέτειο «ανεξαρτησίας του Ισραήλ» ενώ αγνοούνται η ύπαρξη και τα δικαιώματα του λαού μας στα κείμενά τους στηρίζοντας αντίθετα την πλευρά που επιδιώκει να δημιουργήσει νέα γεγονότα στο έδαφος στο πλαίσιο του σιωνιστικού οράματος σε όλη την Παλαιστίνη και να παρουσιάσει θαυμαστές υποσχέσεις σε μας, από την άλλη πλευρά.
Ο Ζελένσκι, αυτή η αμερικάνικη μαριονέτα, που ανέβηκε στην εξουσία με τη στήριξη των αρμάτων μάχης του αμερικανο-κίνητου πραξικοπήματος το 2014, στο πλαίσιο σχεδίων με γνωστούς σκοπούς, είναι τώρα φανερό πως συμμετέχει στον πόλεμο διά αντιπροσώπων που κάνουν οι ΗΠΑ στο έδαφός του κατά της ρωσικής εθνικής ασφάλειας, της σινο-ρωσικής ανάπτυξης και συνεργασίας, και του ρόλου της Ανατολής, γενικότερα στον κόσμο.
Ο Ζελένσκι, που προσκλήθηκε από τον προεδρεύοντα της συνόδου Πρίγκηπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμά, για να κάνει την ομιλία του κατά την έναρξη και να παρέμβει προκειμένου να παρουσιάσει τη χώρα του σαν θύμα της λεγόμενης ρωσικής κατοχής και των εγκλημάτων αυτής. Υποδύθηκε έτσι τον «κήρυκα της ειρήνης» ζητώντας εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και των διεθνών αποφάσεων. Δεν ανέφερε ούτε λέξη για την ισραηλινή κατοχή, ούτε για τον δίκαιο αγώνα του λαού μας που υπερτερεί του λεγόμενου αγώνα του καθώς μιλάμε για τραγωδίες άνω των επτά δεκαετιών με εκατοντάδες εγκλήματα. Αυτά ενώ συμμετείχε στην Αραβική Σύνοδο της οποίας το παλαιστινιακό ήταν ένα από τα μείζονα θέματα συζήτησης. Δεν έχουμε άραγε εδώ δύο μέτρα και σταθμά; Τι είδους πολιτική αυθάδεια είναι αυτή;
Οι περισσότεροι από τους Άραβες ηγέτες παρουσιάζοντας τις ασυνήθιστα σύντομες εισαγωγικές ομιλίες τους δεν χαιρέτισαν την εμφάνιση του Ζελένσκι στη σύνοδο, γεγονός που ενδεχομένως αντικατοπτρίζει μία διαφορά απόψεων σχετικά με την πρόσκληση που του δόθηκε καθώς φαίνεται πως έδωσαν ορισμένα σήματα έκφρασης της επιθυμίας των αραβικών χωρών για το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία και την επίτευξη ειρήνης. Η διεθνής ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί ως επί ο πλείστον με την απονομή δικαιοσύνης στην περιοχή μας όπως το τέλος της κατοχής, η εφαρμογή διεθνών αποφάσεων στη βάση της αραβικής ειρηνευτικής πρωτοβουλίας.
Όσο για τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν, το μήνυμά του στην αραβική σύνοδο ήταν σαφές. Ζήτησε την ανάπτυξη της αραβο-ρωσικής σχέσης στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της ενίσχυσης της διμερούς συνεργασίας και κοινής δράσης για την επίλυση των όποιων προβλημάτων και τόνισε πως η Ρωσία είναι έτοιμη να συμβάλει στην επίλυση της αραβο-ισραηλινής διένεξης στη βάση της διεθνούς νομιμότητας, των σχετικών διεθνών αποφάσεων.
Η φετινή αραβική σύνοδος διαδραματίστηκε σε μία περίοδο κατά την οποία επιταχύνονται διεθνείς αλλαγές και νέοι μετασχηματισμοί και θέσεις σε σχέση με τις ενδο-αραβικές και περιφερειακές αραβικές σχέσεις, όπου η εβραϊκή «υπεροχή» δεν αποβαίνει μόνον κατά του λαού μας αλλά και κατά των μη Εβραίων γενικότερα, σύμφωνα με την άποψη που υπάρχει στο σιωνιστικό ταλμουδικό όραμά τους.
Πέραν των άλλων, αυτή η σύνοδος έγινε μετά την πρωτοφανή συνεδρίαση των Ηνωμένων Εθνών για την 75η επέτειο της Νάκμπα και της ομιλίας του Παλαιστίνιου Προέδρου Αμπάς, που έγινε παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες του εκπροσώπου της ισραηλινής κατοχής να την μποϋκοτάρει και να κινητοποιήσει έναν μεγάλο αριθμό χωρών εναντίον της εκδήλωσης, παρά τη στάση κάποιων εκ των ευρωπαϊκών χωρών.
Επιπλέον είναι σημαντική αυτή η κοινή αραβική επαναπροσέγγιση και συνεργασία ενόψει όσων συμβαίνουν στον ταραγμένο κόσμο μας σήμερα, ώστε να επιτευχθεί μία νέα διεθνής τάξη πραγμάτων απέναντι στον άγριο νεοφιλελευθερισμό που στοχοποιεί την δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες ,ενώ το εργαλείο των εποικισμών στην Παλαιστίνη στοχοποιεί τη δική μας ιστορική παρουσία στη γη μας και το δικαίωμα αυτοκαθορισμού.
Αυτό απαιτεί την ανάπτυξη ενός σύγχρονου αραβικού στρατηγικού οράματος που απομακρύνεται από τις προσπάθειες περιορισμού της Αμερικής, που οδήγησαν το λαό μας σε συνθήκες που συνέχισαν τον πολλαπλασιασμό των εποικισμών και έντασης της κατοχής. Χρειάζεται ένα όραμα που να σχετίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο με μία συμφωνία για τους στόχους , τα σχέδια και τους μηχανισμούς αντί των αντιδράσεων σε μία προσπάθεια απάντησης των λόγων που προκαλούν τις κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών αντι των μονοπολικών πολιτικών που ευθύνονται για τις καταστροφές των λαών.
Θα πρέπει να ακολουθηθούν κάποια βασικά μονοπάτια σε αυτό το στάδιο της Ιστορίας του λαού μας, είναι μπροστάρης των αραβικών λαών και των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων στον κόσμο απέναντι στα σχέδια του Σιωνισμού που εμποδίζουν τους μετασχηματισμούς που προαναφέρθηκαν ώστε να διατηρηθεί αυτό το καταστροφικό μονομερές καθεστώς στην περιοχή και η προηγμένη θέση του Ισραήλ ως στρατηγικού αμερικανικού συμμάχου.
Αυτά τα μονοπάτια είναι πρώτον το μονοπάτι της συνέχισης του εθνικού αγώνα κατά της αποικιοκρατικής κατοχής ως εθνικού απελευθερωτικού κινήματος που επιδιώκει το δίκαιο του λαού του και του αυτοκαθορισμού του και την ανατροπή του σχεδίου εποικισμών και Απαρτχάιντ στην παλαιστινιακή γη, ιδιαίτερα αφότου η κατοχή και οι σύμμαχοί της που διεκδίκησαν ρόλο «χορηγού» της ειρηνευτικής διαδικασίας και της λύσης των δύο κρατών. Η πραγματικότητα των εποικισμών, της προσάρτησης, του τείχους Απαρτχάιντ, και της υποχώρησης της Δύσης στην στήριξη της διεθνιστικής επιλογής, σύμφωνα με ό,τι θεωρήθηκε από την άποψη των συνόρων και των δικαιωμάτων για τους φυσικούς και υδάτινους πόρους, καθώς και το καθεστώς της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας και τα δικαιώματα επιστροφής των προσφύγων.
Αυτό, εκτός από παράλληλες διαδρομές που σχετίζονται πρώτα με την ενίσχυση της ενότητας του λαού μας στο πλαίσιο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τον τερματισμό της κατοχής και την προώθηση της δημοκρατικής ζωής και της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Επίσης, χρειάζεται, διπλωματική δράση αντίστασης σε όλα τα διεθνή φόρα, προκειμένου όχι μόνο να μποϊκοτάρουν τις πολιτικές της κατοχής, αλλά και να αναστείλουν την ένταξη του Ισραήλ στον διεθνή οργανισμό που δεν ΄προχώρησε, όπως υποτίθεται και όφειλε, την εφαρμογή του ψηφίσματος 181 του ΟΗΕ. Από την άλλη, η αντίσταση απέναντι στην κατοχή, στην επέκταση των εποικισμών και ο αγώνας για την πλήρη ένταξή μας στους διεθνείς οργανισμούς, χρειάζεται να κινηθεί σε διεθνή και ευρωπαϊκά δικαστήρια για τη δίωξη των εγκλημάτων των σιωνιστικών συμμοριών και του Ισραήλ πριν από τη Νάκμπα με την ίδρυση ειδικών δικαστηρίων, όπως τα δικαστήρια της Νυρεμβέργης που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους Ευρωπαίους για τα ναζιστικά εγκλήματα.
