Ενώ η Ισπανία οδεύει προς τις κρίσιμες εκλογές της 23ης Ιουλίου, δε θα ήταν υπερβολή εάν κάποιος υποστήριζε πως η χώρα θα πρέπει να αρχίζει να συνηθίζει τις καθαρά ακροδεξιές πολιτικές. Γιατί, δεν είναι μόνον το συντριπτικό αποτέλεσμα στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές που έγειρε την πλάστιγγα επικίνδυνα προς τα δεξιά ενόψει της αναμέτρησης για το Μονκλόα (το ισπανικό Μαξίμου). Είναι που το ομοσπονδιακό διοικητικό σύστημα της Ισπανίας δίνει προτεραιότητα στην ισχύ της τοπικής κυβέρνησης και των νόμων της έναντι της κεντρικής διοίκησης στη Μαδρίτη. Έτσι η προοπτική για συνεργασία ανάμεσα στο δεξιό ΡΡ και το ακροδεξιό Vox θα μεταβάλλει άρδην τη ζωή εκατομμυρίων κατοίκων στις Περιφέρειες που θα ελέγχουν.
Και όχι μόνον στις Περιφέρειες. Γιατί η τελευταία δημοσκόπηση για λογαριασμό της εφημερίδας EL PAÍS και το δίκτυο Cadena Ser, καταδεικνύει πως τα δύο κόμματα βελτιώνουν τα ποσοστά τους και βρίσκονται εγγύτερα στον σχηματισμό κυβέρνησης. Το ΡΡ φέρεται, βάσει αυτής της έρευνας, να συγκεντρώνει το 33% των ψήφων και 136 έδρες (47 περισσότερες από τις σημερινές), ενώ το Vox 38 (από 52). Έτσι τα δύο κόμματα θα συγκέντρωναν από κοινού 174 έδρες και θα χρειάζονταν μόνο τη μία έδρα από τα συντηρητικά αυτονομιστικά Coalición Canaria και UPN (Ναβάρα-Βάσκοι) για να εξασφαλίσουν την κυβερνητική πλειοψηφία από την πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή. Από την άλλη πλευρά, το σοσιαλδημοκρατικό PSOE μοιάζει να χάνει 14 βουλευτές και να μένει στις 106 έδρες, ενώ το Sumar φθάνει τις 35 έδρες, ακριβώς όσες έχει σήμερα το Ρodemos.
Η αλλαγή πλεύσης του ηγέτη του ΡΡ Αλβέρτο Νούνιεθ Φεϊχόο, που έσπασε το ταμπού πολλών ετών για τη φανερή συνεργασία με την ακροδεξιά, θα δημιουργήσει μία de facto κατάργηση πολλών καινοτόμων και προοδευτικών νομοθετικών προβλέψεων της κυβέρνησης Psoe/Podemos του Πέδρο Σάντσεθ. Με το σκεπτικό ότι «πολλοί άνθρωποι ψήφισαν το Vox», ο Φεϊχόο ήδη έχει συναινέσει στην εφαρμογή της πολιτικής και κοινωνικής ατζέντας που θα του επιβάλλει το Vox, προκειμένου να συνεργασθεί μαζί του -πρώτα στην κατάληψη των Περιφερειών και στη συνέχεια του Μονκλόα. Άλλωστε δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς: η εκλογική ενίσχυση του Vox, ως αδιαφιλονίκητη τρίτη δύναμη στις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές, έχει αυξήσει το τίμημα που θα πρέπει να αποδώσουν οι συντηρητικοί για να εξασφαλίσουν την υποστήριξή του. Ο ίδιος ο ακροδεξιός ηγέτης Σαντιάγο Αμπασκάλ έδειξε τις προθέσεις του απειλώντας για νέες εκλογές στη Μούρθια, σε περίπτωση που δεν λάμβανε τα ανταλλάγματα που ήθελε. Κάτι που όμως δεν θα πρέπει να ανησυχεί την οδό Χένοβα (έδρα του ΡΡ) καθώς πλέον και ο ίδιος ο Φεϊχόο και το κόμμα του έχουν πλέον ριζοσπαστικοποιηθεί (πολιτικά τε και ιδεολογικά) πλέον προς τα δεξιά, οπότε οι απαιτήσεις των ακροδεξιών φαντάζουν ήδη λογικές. Μπορεί βέβαια η στιγμιαία σύγκρουση των δύο κομμάτων στην Εξτρεμαδούρα (κυρίως λόγω της αντίδρασης της Popular Μαρίας Γουαρδιόλα στη θέση του Vox για την έμφυλη βία) να έφερε μία αναστάτωση, όμως στο βάθος τα δύο κόμματα πλέον έχουν πολλά περισσότερα σημεία που συγκλίνουν, παρά ουσιαστικές διαφορές.
Με γνώμονα τους 15 μήνες της διακυβέρνησης του μοντέλου ΡΡ/Vox στην Καστίλλη και Λεόν, η συνταγή της συνεργασίας είναι έτοιμη και αποδείχθηκε αμέσως σχεδόν μετά τις εκλογές και στην Βαλένθια. Μία περιοχή, που επανέρχεται μετά 8 χρόνια στο ΡΡ, που όπως φαίνεται μέσα σε τούτη την περίοδο ξέπλυνε το μίασμα της καθαίρεσής του από τη διοίκησή της λόγω της πρωτοφανούς στην ιστορία της χώρας διαφθοράς, νεποτισμού και πελατειασμού. Ακόμη και εάν ο επικεφαλής του Vox, Κάρλος Φλόρες δεν θα μετάσχει στην κυβέρνηση του Κάρλος Μαθόν λόγω καταδίκης του για έμφυλη βία, το κόμμα λαμβάνει σημαντικά για την ιδεολογική κατήχησή του Υπουργεία. Ενδεικτικό είναι πως αντιπρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης και υπουργός Πολιτισμού αναλαμβάνει ο πρώην… ταυρομάχος Βιθέντε Μπαρέρα, ενώ το Vox εξασφαλίζει και τα τοπικά υπουργεία Γεωργίας, Δικαιοσύνης, Εσωτερικών και Διοίκησης!
Η συμφωνία που υπέγραψαν τα δύο κόμματα περιέχει εξωφρενικές και οπισθοδρομικές πρωτοβουλίες: από την «υπεράσπιση» της παιδείας από τους «εξτρεμιστές» και τους «καταλανιστές», την κατάργηση των νόμων για τις έμφυλες ταυτότητες, την αντικατάσταση της «έμφυλης βίας» από την ασαφή «ενδοοικογενειακή βία», την κατάργηση της προστασίας της κατοικίας, τη μείωση κοινωφελών οργανισμών και την καταπολέμηση της μετανάστευσης, την «προστασία» της οικογένειας, την κατάργηση του νόμου για την (Αριστερή) Ιστορική μνήμη, μέχρι και την επιστροφή των αυτοκινήτων στο κέντρο των πόλεων και στις ζώνες χαμηλής κυκλοφορίας και την κατάργηση των… ποδηλατοδρόμων! Όχι, ας μη βιαστούμε να θεωρήσουμε αστείο τούτο το μέτρο: στην ουσία δεν είναι παρά μόνον μία από τις παραμέτρους της πιο γενικής και σοβαρής άρνησης του Vox ότι υπάρχει κλιματική κρίση και περιβαλλοντικές ανάγκες, που τις αποδίδει στους «συνωμοσιολόγους» οικολόγους! Άλλωστε με αυτές τις ιδέες (από τους ποδηλατοδρόμους και την απαγόρευση της κυκλοφορίας, έως τη χρήση των οικοτόπων, βλέπε Πάρκο της Δονιάνα για άρδευση χωραφιών) συμφωνούν και πολλά τοπικά στελέχη του ΡΡ.
Μέτρα, που έχουν ανακοινωθεί ότι θα υλοποιηθούν ως αντάλλαγμα για την κυβερνητική σύμπραξη του Vox κι αλλού: η αποκατάσταση της «ηθικής τάξης» και η κατάργηση του «μπολιβαριανού» νόμου για την προστασία της κατοικίας στην Εξτρεμαδούρα. Ή, τη μείωση της χρήσης των καταλανικών, τη «διαρκή ανάπτυξη» και την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης στις Βαλεαρίδες και έπεται συνέχεια και για άλλες περιφέρειες.
Η «μάτσο» ιδεολογία της Ισπανίας επανέρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν είναι μόνον ο ταυρομάχος υπουργός Πολιτισμού στη Βαλένθια, αλλά και η εν γένει πολιτική που υπόσχονται να ακολουθήσουν τα δύο κόμματα αν βρεθούν και στην κυβέρνηση της χώρας. Ήδη, ο Αμπασκάλ προβάρει το ακροδεξιό κοστούμι του (ή στολή, εάν προτιμάται) και προετοιμάζει ανάλογα και το κόμμα του, κόβοντας από τα ψηφοδέλτια κάθε μετριοπαθέστερη φωνή.
Παρά τα συντριπτικά δεδομένα, που τεκμαίρουν πως το 57% των γυναικών στη χώρα έχει υποστεί κάποιου είδους βία ή παρενόχληση, παρ’ όλο που ο ίδιο ο Φεϊχόο παραδέχθηκε πρόσφατα πως όντως υπάρχει «μάτσο» βία, το δεξιό PP συμφώνησε με το ακροδεξιό Vox να καταργήσουν το κεντρικό υπουργείο και τις τοπικές υπηρεσίες Ισότητας. Ήδη στο Βαγιαδολίδ και το Τολέδο έπεσαν οι υπογραφές, προκειμένου να εξασφαλισθούν οι δημαρχίες! Ο Φεϊχόο, έχοντας αποδείξει ότι δεν τηρεί τον λόγο του (πχ στις Κανάριες Νήσους, όπου δεν τήρησε την αρχή ότι πρωτοβουλία για τον σχηματισμό κυβέρνησης θα έχει το πρώτο κόμμα –εν προκειμένω το PSOE), λίγη σημασία έχει εάν παραδέχεται την ύπαρξη έμφυλης βίας. Εκείνο που μετρά είναι πως μόλις υπάρξουν συμφωνίες στις άλλες περιφέρειες η ακροδεξιά έννοια της «ενδοοικογενειακής βίας» θα αρχίσει να επιβάλλεται σε ολόκληρη την Ισπανία. Έτσι κι αλλιώς «Μάτσο βία δεν υπάρχει», όπως είπε και ο ταυρομάχος αντιπρόεδεος του Vox στη Βαλένθια, αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Άλλωστε, είναι οντολογικά γνωστό πως ό,τι δεν ονομάζεται δεν υπάρχει. Και για ό,τι δεν υπάρχει δεν χρειάζεται να διατεθούν δημόσιοι πόροι για να σταματήσει κάτι. Εάν στην κυβέρνηση ΡΡ του Ραχόι το 2018 για τις πολιτικές φύλου είχαν διατεθεί 80 εκατομμύρια ευρώ και το 2023 έχουν εγγραφεί 320 εκατ. ευρώ, πόσα άραγε θα δοθούν σε μία κυβέρνηση PP και Vox; Και πόσα θα δοθούν για την Κατήχηση και τα Θρησκευτικά στο σχολείο ή τις (ακροδεξιές) πολιτικές για την «οικογένεια» και την «προστασία» του θεσμού της;
Η Ισπανία ολισθαίνει όλο και περισσότερο σε μία ακροδεξιά πολιτική και προς ώρας τίποτε δεν μοιάζει να σταματά την «Αντιμεταρρύθμιση», που θα γυρίσει τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω και πιθανά θα αποτελέσει εφαλτήριο και για την ίδια την οπισθοδρόμηση της Ευρώπης.
