Τη μέρα που στη Γαλλία, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, οι εορτασμοί για την 14 Ιουλίου σηματοδοτούν την υπόμνηση των αγώνων για τα δικαιώματα του πολίτη και την ανεμπόδιστη διαβίωση των ανθρώπων σε καθεστώς ισότητας και κυρίως αδελφοσύνης, που δεν δέχεται διακρίσεις σε φυλές, η ημερομηνία τούτη στη σημερινή Ιταλία, με μια κυβέρνηση που εμπνέεται από αρχές ακριβώς αντίθετες από της Γαλλικής Επανάστασης, δεν θα έπρεπε να περνά απαρατήρητη. Τουλάχιστον για την ιστορική της σημασία. Επειδή στις 14 Ιουλίου 1938 δημοσιεύτηκε στο όργανο του φασιστικού κόμματος «Il Giornale d’Italia», το κείμενο «Το Μανιφέστο της Φυλής». Ένα επίσημο έγγραφο, υπογεγραμμένο από δέκα προσωπικότητες του φασισμού και προοριζόταν να χρησιμεύσει ως «επιστημονική βάση», για να πιστοποίειται η καθαρότητα της ιταλικής φυλής απέναντι στις μιαρές επιμιξίες.
Το άρθρο προοικονομούσε ένα από πλέον επονείδιστα διατάγματα της εποχής του φασισμού. Τους Φυλετικούς Νόμους (Leggi Razziali), που θεσμοθετήθηκαν τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 1938.
«Η πλειοψηφία του πληθυσμού της σημερινής Ιταλίας είναι άριας καταγωγής και άριος είναι και π πολιτισμός της… Υπάρχει πλέον μια καθαρή «ιταλική φυλή»… Είναι απαραίτητο να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ των κατοίκων της ευρωπαϊκής Μεσογείου (Δυτική) από τη μια, τους Ανατολίτες και Αφρικανούς από την άλλη… Τα καθαρά ευρωπαϊκά φυσικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά των Ιταλών δεν πρέπει να αλλοιωθούν με κανέναν τρόπο… Οι Εβραίοι δεν ανήκουν στην ιταλική φυλή». Λόγια που και σήμερα αντηχούν, με άλλο εννοιολογικό φορτίο και από το στόμα της σημερινής νεοφασίστριας πρωθυπουργού Τζόρτζα Μελόνι και φυσικά του αρχι-ρατσιστή επικεφαλής της Λεγκα Ματεο Σαλβινι, όταν μιλούν υποτιθέμενα για τους αλλοδαπούς εργάτες και τους μετανάστες που φθάνουν στις, κλειστές, ακτές της χώρας. Και συχνά πεθαίνουν αβοήθητοι, γιατί απλώς δεν ανήκουν στην περιουσία φυλή των Ευρωπαίων. Μια πολιτική που υπερασπίζονται και οι σύντροφοι της Μελόνι στο ευρωπαϊκό ακροδεξιό κόμμα.
Αλλά και τότε οι φυλετικοί νόμοι του 1938 βρήκαν τη χώρα έτοιμη να τους υποδεχτεί με αδιαφορία και μερικές φορές με συγκατάβαση. Όπως σήμερα η κοινή γνώμη παραιτημένη αποδέχεται τη ρητορεία για την υπεράσπιση των συνόρων και της εθνικής ταυτότητας.
Εκείνην την εποχή, του ’38, οι φυλετικό νόμοι βρήκαν έδαφος στην ψυχή πολλών Ιταλών και άνθισε μια ιδιαίτερη ομάδα, αυτή των πληροφοριοδοτών, που τόσο αδρά περιγράφει στο πρόσωπο του Κομφορμιστή ο Αλμπέρτο Μοράβια. Είναι εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους εκλεκτούς και «Άριους» Ιταλούς που είναι έτοιμοι να καταγγείλουν μέλη της εβραϊκής κοινότητας για εγκλήματα όπως η κατοχή ραδιοφώνου ή η πρόσληψη υπηρετών από την «άρια φυλή».
Αποτέλεσμα ήταν στην περίοδο μεταξύ του καλοκαιριού του 1940 και εκείνου του 1943, χιλιάδες Εβραίοι της Ιταλίας οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή φυλακίσθηκαν.
Το 1938, με στόχο να εκμαυλισθούν ολότελα οι Ιταλοί μέσα από μια συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου τυπώθηκε το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Η υπεράσπιση της φυλής», με αρχισυντάκτη τον Τζόρτζιο Αλμιράντε. Τον μετέπειτα υπουργό στη βραχύβια «Δημοκρατία του Σαλό», μεταπολεμικά ηγέτη του νεοφασιστικού κόμματος MSI και κατόπιν μέντορα της Μελόνι. Το έντυπο αναδημοσίευσε το Μανιφέστο. Ο ίδιος ο Αλμιράντε από τις σελίδες του ρατσιστικού αυτού οργάνου έγραφε το 1942 : «Ο ρατσισμός πρέπει να είναι η τροφή όλων μας, αν θέλουμε πραγματικά να υπάρχει στην Ιταλία και να είναι ζωντανή σε όλους μας, η συνείδηση της φυλής (…). Ο ρατσισμός μας πρέπει να είναι από σάρκα και μύες. Και του πνεύματος, ναι, αλλά στο βαθμό που κατοικεί σε αυτά τα συγκεκριμένα σώματα, που ζουν στη συγκεκριμένη χώρα, όχι ενός περιπλανώμενου πνεύματος ανάμεσα στις αβέβαιες σκιές μιας πολλαπλής παράδοσης ή μιας πλασματικής και απατηλής οικουμενικότητας. Διαφορετικά» έγραφε ξανά ο Aλμιραντε «θα καταλήξουμε άθυρμα στα χέρια των mestizos και των Εβραίων. Των Εβραίων που, όπως μπόρεσαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις να αλλάξουν το όνομά τους και να μπερδευτούν μαζί μας, έτσι θα μπορούν, ακόμα πιο εύκολα και χωρίς καν την ανάγκη δαπανηρών και επίπονων πρακτικών, να προσποιηθούν την αλλαγή στο πνεύμα τους και να πουν ότι είναι πιο Ιταλοί από εμάς, και να προσποιηθούν ότι είναι ένα με εμάς, και θα μπορούν να περνούν ως Ιταλοί». Λόγια που εάν σήμερα αντικαταστήσουμε τη λέξη Εβραίοι, με οποία άλλη ομάδα διαφορετικότητας (μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ κλπ.), μοιάζουν να έχουν προφερθεί από οποιονδήποτε πολιτικό της δεξιάς.
Ιδού δε τι δηλώνει, πολλές δεκαετίες μετά η Μελόνι για αυτόν τον γίγαντα της πολιτικής Αλμιράντε, τον οποίο θεωρεί ανοικτά και μέντορα της: «Η αγάπη του για την Ιταλία, η ειλικρίνεια, η συνοχή και το θάρρος είναι αξίες που μετέδωσε στην ιταλική Δεξιά και τις οποίες προωθούμε καθημερινά. Ένας σπουδαίος άνθρωπος που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ». Πάντοτε οι ρατσιστές σκέπτονται μόνο το καλό της πατρίδας.
Τον Δεκέμβριο του 1946 ο Αλμιράντε ιδρύει το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI) και τίθεται επικεφαλής του, διακηρύσσοντας ανενδοίαστα τις ιδέες της Δημοκρατίας του Σαλό. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε τεθεί σε ισχύ η αμνηστία που υπέγραψε ο ηγέτης του ΙΚΚ Παλμίρο Τολιάτι, με αποτέλεσμα χιλιάδες αμετανόητοι φασίστες δολοφόνοι να βρεθούν ελεύθεροι και να βρουν σκεπή και κοινοβουλευτική ασυλία πολλοί εξ αυτών χάρις στο νέο κόμμα.
Αρκεί απλώς κάποιος να συμβουλευτεί τα πρακτικά για τις ποινές από το Συνταγματικό Δικαστήριο για τους απολογητές του φασισμού. Ή τον ανεφάρμοστο στην πράξη Νόμο Μαντσίνο, που αφέθηκε στη διακριτική ευχέρεια των δικαστών. Ή τη μη έγκριση του Νόμου Φιάνο για την τιμωρία των Φασιστών. Ενώ στη Γερμανία η επίκληση του Ναζισμού εξακολουθεί και είναι κολάσιμη πράξη, στην Ιταλία (όπως συνέβη και στη μετα-φρανκική Ισπανία) ουδέποτε η μνήμη του Ντούτσε παρακωλύθηκε, ούτε τα σύμβολα του καθεστώτος του αποκαθηλώθηκαν, ενώ νεοφασιστικά στελέχη εκκολάφθηκαν κι ενσωματώθηκαν στο επίσημο παρακράτος του ’60 και ’70 και χρησιμοποιήθηκαν με εγκληματικό τρόπο στην κλιμάκωση της «Στρατηγικής της Έντασης» ενάντια στην Αριστερά. Αυτές οι εκατέρωθεν «διευκολύνσεις» κράτους και νεοφασισμού, έφεραν σήμερα στην εξουσία τη Μελόνι και έχουν κάνει μόδα τον ακροδεξιό συντηρητισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία.
Μία πολιτική που η ίδια η Μελόνι διακηρύσσει urbi et orbi ανενδοίαστα και πλέον έχει τη δύναμη να την εξάγει και εφαρμόζει παντού. Ακόμη κι επηρεάζοντας υπερεθνικούς θεσμούς, όπως η Ε.Ε. Το φανερώνει ο πρωταγωνιστικός ρόλος που η Ιταλίδα πρωθυπουργός άτυπα αναλαμβάνει στις Συνοδούς Κορυφής, οι πρωτοβουλίες για την Ουκρανία και για το μεταναστευτικό (όπως η πρόσφατη επίσκεψη στην Τυνησία , με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον απερχόμενο Ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ούτε) ή ο νέος άξονας επιρροής Ρώμης-Βερολίνου, με στόχο να φθάσει και μακρύτερα .
Πλέον η Μελόνι δεν κρύβεται και επιδιώκει να δείξει σε κάθε περίσταση πως η παράταξη της είναι έτοιμη να αλλάξει τα δεδομένα και στην Ευρώπη.
Ιδιαίτερα η Μελόνι προσβλέπει στις ισπανικές εκλογές, όπου ένα καλό αποτέλεσμα των ακροδεξιών του Vox θα τους φέρει στον κυβερνητικό συνασπισμό, πράγμα που θα της προσφέρει στο μέλλον ακόμη μεγαλύτερη υποστήριξη μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπου λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της ηπείρου.
Πριν λίγες ημέρες η Μελόνι από την τεράστια οθόνη που είχε στηθεί στη Βαλένθια της Ισπανίας χαιρέτισε την επικείμενη επιτυχία του ακροδεξιού Vox. «Ήρθε η ώρα για τους πατριώτες» διασάλπισε η Ιταλίδα ακροδεξιά, εκφράζοντας την ελπίδα για αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών στην Ευρώπη, έπειτα από μια νέα αναρρίχηση ακροδεξιού κόμματος σε κυβέρνηση δυτικού κράτους. Έδωσε μάλιστα το έναυσμα για την αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές της 23ης Ιουλίου, που θα σημάνει την είσοδο του Vox στην κυβέρνηση της Ισπανίας. Του κόμματος που στην ίδια ισπανική επαρχία της Βαλένθια, όπου διοργάνωσε τη μεγάλη προεκλογική του συγκέντρωση, συγκυβερνά πλέον με τους συντηρητικούς του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ), εξασφαλίζοντας μάλιστα και το νευραλγικό υπουργείο Πολιτισμού, που στοχεύει να το χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό για να αλώσει τις συνειδήσεις σε μια από τις πιο προοδευτικές Αυτόνομες Περιφέρειες στην Ισπανία.
Ακόμη πιο εύγλωττη ήταν η Μελόνι στην αντίστοιχη παρέμβαση της σε εκδήλωση του Vox το 2022, όταν διακήρυττε «δεν υπάρχουν πιθανές διαμεσολαβήσεις, είτε θα πούμε ναι, είτε όχι. Ναι στη φυσιολογική οικογένεια, όχι στα λόμπι ΛΟΑΤΚΙ. Ναι στη σεξουαλική ταυτότητα, όχι στην ιδεολογία gender. Ναι στην κουλτούρα της ζωής, όχι στην άβυσσο του θανάτου (σ.σ.: για αμβλώσεις και ευθανασία). Ναι στην οικουμενικότητα του σταυρού, όχι στην ισλαμική βία. Ναι στα ασφαλή σύνορα, όχι στη μαζική μετανάστευση. Ναι στην εργασία των συμπατριωτών μας, όχι στους μεγάλους διεθνείς χρηματοοικονομικούς οργανισμούς. Ναι στην εθνική κυριαρχία των λαών μας, όχι στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Ναι στον δικό μας πολιτισμό, όχι σε εκείνους που θέλουν να τον καταστρέψουν».
Το ντελίριο της Μελόνι σήμερα είναι πιο νερωμένο, για ευνόητους λόγους. Ποντάρει πάντοτε στη λήθη και τον κομφορμισμό, αλλά και στη μεγαλοϊδεατική φρενίτιδα που καταλαμβάνει πάντα τους λαούς σε εποχές κρίσης. Όπως τόνισε και στην συγκέντρωση του Vox, η αριστερά νομίζει πως η πραγματικότητα θα παραδώσει στις ουτοπίες της, όμως αυτό δε συμβαίνει και τότε η ουτοπία μετατρέπεται σε μισαλλοδοξία ή αφαίρεση (sic). Η πλήρης δικολαβία από την ηγέτιδα μιας παράταξης που έχει αναγάγει το ταξικό μίσος και τη μη ανεκτικότητα σε κύριο περιεχόμενο της ύπαρξης της. Η Μελόνι προβάρει την προβιά του αμνού, όμως οι προθέσεις της περισσότερο μοιάζουν στου λύκου. Και όπως έλεγαν στην ιταλική Αντίσταση οι παρτιζάνοι, ακόμα και ο λιγότερο φασίστας ανάμεσα στους φασίστες είναι φασίστας.
