Συγκλονιστικά είναι τα όσα αποκάλυψε μιλώντας στο τοπικό μέσο flashnews.gr μία γυναίκα από τη Γεωργία, που έγινε παρένθετη μητέρα στην κλινική γονιμότητας στα Χανιά, στελέχη της οποίας βρίσκονται στο στόχαστρο ποινικής δίωξης κατηγορούμενα για υπόθεση εμπορίας βρεφών και παράνομων υιοθεσιών.Η γυναίκα περιέγραψε λεπτομερώς την εμπειρία της, ζητώντας παράλληλανα διατηρηθεί πλήρως η ανωνυμία της και για το λόγο αυτό χρησιμοποιείται ως ψευδώνυμο το όνομα «Άννα».
Η Άννα βρέθηκε στα Χανιά για σχεδόν 11 μήνες. Όπως αναφέρει, μέσα σε αυτήν την περίοδο, έγινε παρένθετη μητέρα και φιλοξενήθηκε σε τρία από τα συνολικά 14 σπίτια που φέρεται να είχε στη διάθεσή της η κλινική. Έχοντας βιώσει τον τρόπο λειτουργίας της κλινικής και συμβιώνοντας με παρένθετες μητέρες αλλά και δότριες ωαρίων, αποκαλύπτει όσα λέει ότι έζησε το 2021 όταν πήρε την απόφαση για οικονομικούς λόγους να γίνει παρένθετη μητέρα:
«Ήρθα σε επαφή με μία γυναίκα από τη Γεωργία, μέσω ίντερνετ. Εκείνη, με έφερε σε επαφή και με την κλινική των Χανίων. Ύστερα από αρκετή σκέψη, αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα, με την κλινική να αναλαμβάνει τα έξοδα για το ταξίδι μου μέχρι τα Χανιά.
Αρχικά, χρειάστηκε να κάνω κάποιες εξετάσεις υγείας σε μία κλινική της Γεωργίας. Όταν έφτασα στην Ελλάδα επαναλήφθησαν ορισμένες εξετάσεις και μετά ξεκίνησα τη διαδικασία της παρένθετης μητρότητας. Εκείνη την περίοδο ήμουν 34 χρόνων, ενώ οι νεότερες κοπέλες που γνώρισα μέσω της κλινικής (παρένθετες και δότριες ωαρίων) ήταν 24 με 25 χρόνων. Η αμοιβή που θα λάμβανα θα ήταν 18.000€ για όλο το χρονικό διάστημα παραμονής μου, ποσό από το οποίο κάθε μήνα θα έπαιρνα 200€ για τα προσωπικά μου έξοδα και το φαγητό μου. Συνολικά, στο τέλος θα έπαιρνα τα υπόλοιπα 15.000€.
Αν είχαμε ανάγκη από περισσότερα χρήματα κατά τη διάρκεια της διαμονής μας, μας έδιναν το ποσό που ζητούσαμε το οποίο και αφαιρούσαν από την πληρωμή που θα λαμβάναμε το τέλος».
«Οι συνθήκες συμβίωσης δεν ήταν ευχάριστες»
Ερωτηθείσα για τον λόγο που αποφάσισε να γίνει παρένθετη μητέρα, η Άννα παραδέχεται: «Αντιμετώπιζα αρκετά οικονομικά προβλήματα και έτσι πήρα την απόφαση να γίνω παρένθετη μητέρα. Στη Γεωργία κάτι τέτοιο είναι πολύ κατακριτέο με αποτέλεσμα πολλές κοπέλες να απευθύνονται στο εξωτερικό ώστε να βγάλουν χρήματα από την παρένθετη μητρότητα. Πριν καν ξεκινήσει η κύησή μου είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά, ότι το παιδί αυτό δεν θα είναι δικό μου. Υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι θα βοηθήσω άλλους ανθρώπους να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για όλες τις παρένθετες μητέρες. Πολλές από τις κοπέλες με τις οποίες συγκατοικούσα, δεν ήταν έτοιμες ψυχολογικά γι’ αυτήν την εμπειρία, ενώ αρκετές από αυτές αντιμετώπιζαν συμπτώματα κατάθλιψης. Γενικότερα, οι συνθήκες συμβίωσης δεν ήταν ευχάριστες, καθώς η φορτισμένη ατμόσφαιρα δημιουργούσε εντάσεις μεταξύ μας, […] Αυτό το γεγονός αποτέλεσε και αιτία να αλλάξω σπίτι» εξηγεί η Άννα, αναφέροντας ότι κατά την διάρκεια της παραμονής της άλλαξε και μεταφέρθηκε σε τρία διαφορετικά σπίτια από αυτά που φέρεται να διέθετε η κλινική.
«Στο σπίτι όπου έμεινα το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, συνολικά ήμασταν 5 παρένθετες μητέρες κάτω από μία στέγη και, παρ’ όλο που ο χώρος ήταν μεγάλος, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε άνετα[…] Μεταξύ μας οι κοπέλες, λέγαμε το σπίτι “καταραμένο” καθώς στην είσοδό του είχε ένα κρεμασμένο χέρι (ενν. ρόπτρο) και μας είχε φανεί περίεργο».
Ο έλεγχος και οι απειλές
Διευκρινίζοντας ποιες ακριβώς ήταν οι συνθήκες διαβίωσης στα σπίτια της κλινικής, η Άννα δηλώνει:
«Δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα από το σπίτι στο οποίο μέναμε, ούτε απαγορευόταν να βγούμε εκτός του σπιτιού. Ωστόσο, η γυναίκα από τη Γεωργία που με έστειλε εδώ μας ασκούσε υπερβολικό έλεγχο. Κάθε φορά που κάποια από εμάς επιχειρούσε να φύγει για βόλτα το βράδυ, η Γεωργιανή το μάθαινε. Μας προειδοποιούσε ότι έπρεπε να είμαστε σπίτι πριν τις 10, αλλιώς έλεγε ότι θα είχαμε πρόβλημα. Αν κάποια κοπέλα έμενε έξω μέχρι αργά, την έπαιρνε τηλέφωνο, της έκανε επίπληξη και την απειλούσε ότι θα τη στείλει σπίτι της».
Ερωτηθείσα για το κατά πόσο αισθανόταν ασφαλής καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής της στα Χανιά, η Άννα αναφέρει ότι «κατά τη διάρκεια του τοκετού, η αντιμετώπιση όλων ήταν πολύ καλή και αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής […] αν και κάτι τέτοιο δεν ισχύει για όλες τις παρένθετες μητέρες με τις οποίες συμβίωσα […]. Ο 73χρονος γιατρός της κλινικής βρισκόταν στο δωμάτιο ενώ με είχε εξετάσει πρωτύτερα, μία φορά […]. Σε γενικές γραμμές από την κλινική έμεινα ευχαριστημένη, ωστόσο είχα πάντα την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε. Η αίσθηση έλλειψης ελευθερίας ήταν έντονη».
