Ο πρώτος σοβαρός κλυδωνισμός για την κυβέρνηση Μελόνι δεν προήλθε από την κατάργηση του ελάχιστου κοινωνικού εισοδήματος, ούτε από την ευνοϊκή για τους φοροφυγάδες φορολογική μεταρρύθμιση, την εργασιακή απορρύθμιση, την ακρίβεια και την πολεμοχαρή πρόσδεση της Ιταλίας στον ευρωατλαντισμό. Όχι, η πρώτη μεγάλη ρωγμή στο κυβερνητικό στρατόπεδο προέρχεται από τα σπάργανα των «Αδελφιών της Ιταλίας» (FdI) και κινδυνεύει να διχάσει το κόμμα.

Η υπόθεση Ρομπέρτο Βανάτσι, του δοξασμένου, πλην όμως ματαιόδοξου, εκείνου miles gloriosus -όπως αποδεικνύεται-, ανέδειξε τη υποβόσκουσα διαμάχη ανάμεσα στους «σκληρούς» και τους μετριοπαθείς του κόμματος. Αν μάλιστα συνδυασθεί και με τις προκλητικές δηλώσεις στελέχους του ιδίου κόμματος και δημόσιου λειτουργού την Περιφέρεια του Λατίου σχετικά με την επέτειο της σφαγής της Μπολόνια στις 2 Αυγούστου 1980 και την αμηχανία που προκάλεσαν στον ακροδεξιό σχηματισμό, έως ότου αποφασιστεί η…. παραμονή του, τότε αποκαλύπτεται πως η νεοφασιστική ιδεολογία της πρωθυπουργού, περιέργως, αμφισβητείται ακόμη και από πιστά της στελέχη. 

Ξαφνικά εντελώς εν μέσω θέρους και ένεκα του βιβλίου του Βανάτσι «Ο Κόσμος ανάποδα», ο πρώην Χριστιανοδημοκράτης συνιδρυτής των «Αδελφιών της Ιταλίας» και νυν υπουργός Αμύνης Γκουΐντο Κροζέτο βρέθηκε στο στόχαστρο των «γερακιών» του κόμματος. Μολονότι η αντίδρασή του ήταν σχετικώς ήπια -να απομακρύνει τον Βανάτσι απλώς από τη θέση του στο Γενικό Επιτελείο και τη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού αντί να τον αποπέμψει τελείως- το γεγονός ότι δεν τον υπερασπίσθηκε απέναντι στην αντιπολίτευση για τις ιδέες που εξέφραζε και οι οποίες βρίσκουν σύμφωνο μεγάλο μέρος των πολιτικών  στελεχών και των ψηφοφόρων του FdI, προκάλεσε την μήνιν δύο ισχυρών του κόμματος. Οι Τζοβάνι Ντοντσέλι και Γκαλεάτσο Μπινιάμι, επικρότησαν τον στρατηγό και έθεσαν ανοικτά υπό αμφισβήτηση την απόφαση του Κροζέτο να βάλει στο «παρασκήνιο» τον στρατηγό, επειδή τόλμησε να πει τα «αυτονόητα» για πολλούς που ψηφίζουν την ακροδεξιά παράταξη. Ο Βανάτσι κατ’ αυτούς δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το να καταγγείλει συμπεριφορές που το ίδιο το FdI προεκλογικά διακήρυττε πως θα διορθώσει. Και που μετεκλογικά  εφάρμοσε σε πολλές περιπτώσεις: όπως το μέτρο να μην αναγράφονται στα μητρώα των δήμων  παιδιά από οικογένειες του ιδίου φύλου, που έχουν υιοθετηθεί .

Προφανώς κινούμενος από προσωπικά κίνητρα και απογοητευμένος από την τωρινή του θέση, που δεν ανταποκρίνεται στις δάφνες που έδρεψε στο Αφγανιστάν και σε πολλές αποστολές στο εξωτερικό, ο Βανάτσι θέλησε με το βιβλίο του, όχι απλώς να ταράξει τα νερά, αλλά να βάλει μία ωρολογιακή βόμβα στην κυβέρνηση. Βέβαια, εν μέρει και τούτο αποδείχθηκε, μεγάλο κλάσμα από τα στελέχη στην κυβέρνηση συμμερίζονται τις θέσεις τους. Όσο κι εάν η πολιτική noblesse oblige  επιβάλλει να τηρούνται κάποια προσχήματα, όσο κι εάν οι ακραίες πεποιθήσεις, με εξαίρεση κάποιους ψηλαφητούς ακκισμούς, αμβλύνονται με το χιτώνιο του πατριωτισμού, του έθνους και της οικογένειας, πάντοτε θα είναι έτοιμοι να ξεσπαθώσουν διάφοροι στρατηγοί, λειτουργώντας ως λαγοί. Διαλαλώντας σκοταδιστικές και ρατσιστικές απόψεις, απελευθερωμένοι από το δημοκρατικό savoir vivre και τη μετριοπάθεια, ως προς τις προσωπικές γνώμες, που επιτάσσει μία προοδευμένη κοινωνία, άνθρωποι σαν τον Βανάτσι εισελαύνουν απρόσκλητοι στον δημόσιο διάλογο και αλλάζουν δεδομένα, απελευθερώνοντας κατά τον δημόσιο διάλογο τις απωθημένες ακραίες απόψεις της κοινής γνώμης.

Έτσι και ο, πρώην αλεξιπτωτιστής, στρατηγός Ρομπέρτο Βανάτσι, «εμπνευσμένος» από την κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι αν και ακόμη εν υπηρεσία, υπερέβη τα εσκαμμένα και δημοσίευσε ένα βιβλίο με τις «περισπούδαστες» απόψεις του. Ανάμεσά τους και αυτές για τον φεμινισμό, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους ξένους και τις «εθνότητες, μην πω ΡΑΤΣΕΣ» (verbatim). O έχων μακρά εμπειρία σε αποστολές στο εξωτερικό σε χώρες «βαρβαρικές» (όπως στο Αφγανιστάν) υποστηρίζει πως με το βιβλίο του θέλει «προκλητικά να εκπροσωπήσει τη συνείδηση και το μυαλό όλων εκείνων που, όπως εγώ, αντιλαμβάνονται τα καθημερινά γεγονότα ως παραφωνία και ενοχλητική γενική τάση που αποκλίνει σε μεγάλο βαθμό από αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κοινό συναίσθημα».

Ισχυρίζεται ότι στην Ιταλία επιχειρείται (και εννοεί πως καλά έκανε κι ήλθε η Μελόνι για να τους γλιτώσει) να γίνει «πλύση εγκεφάλου από όσους θα ήθελαν να ευνοήσουν την εξάλειψη όλων των διαφορών, συμπεριλαμβανομένης αυτής μεταξύ εθνοτικών ομάδων, για να μην τις αποκαλέσω ράτσες». Και χριστιανικότατα (όπως ταιριάζει σε στρατιωτικό) διεκδικεί επίσης «το δικαίωμα στο μίσος και την περιφρόνηση». «Το μίσος», λέει με μεγάλη δόση φιλοσοφίας, «είναι ένα συναίσθημα, που δεν μπορεί να καταπιεστεί σε μια δικαστική αίθουσα». Και δεν περιορίζεται μόνο στις υποτιμητικές δηλώσεις κατά των γυναικών, αλλά και τις επεκτείνει και κατά των ευάλωτων στρωμάτων της κοινωνίας, αυτά που δεν καταφέρνουν να πετύχουν και υπονομεύουν την σταθερότητα του κράτους. Ιδίως τα έχει με τους ομοφυλόφιλους, τους οποίους νουθετεί μάλιστα: «αγαπητοί ομοφυλόφιλοι, νορμάλ δεν είσθε, σκεφθείτε το λιγάκι».

Ο ίδιος ο Βανάτσι αυτοπροβάλλεται ως άνθρωπος που «έσωσε ζωές» όχι μόνον στις αποστολές στα ξένα, αλλά και κυρίως ότι αυτός αποσόβησε κινδύνους ενάντια σε Ιταλούς υπηκόους. Βέβαια, αυτός ο «πατριώτης» όπως αυτοαποκαλείται, συμμετείχε με τα αποσπάσματα που έστελνε η χώρα του σε όλες τις βρόμικες νατοϊκές αποστολές. Στη Σομαλία δε ήταν ενεργό στέλεχος στην Επιχείρηση Ibis, που διεθνώς έχει καταδικασθεί για εγκλήματα πολέμου και κακομεταχείριση αιχμαλώτων με βασανιστήρια, ενώ εμπλέκεται και στις δολοφονίες δημοσιογράφων που ερευνούσαν τις εγκληματικές μεταφορές τοξικών απορριμμάτων από την Ιταλία στη Σομαλία. Και φυσικά ήταν παρών και στη Βοσνία, το Κόσοβο, τη Ρουάντα, στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου ήταν επικεφαλής στην επίλεκτη (και διαβόητη για τον τρόπο δράσης της ενάντια στην «πατριωτική» μη Ταλιμπάν αντίσταση κατά του ΝΑΤΟ) Task Force 45, ανδραγάθημα που του δαψίλευσε το Χάλκινο Αστέρι από τις ΗΠΑ.

Φυσικά τον Βανάτσι έσπευσαν να διεκδικήσουν και εκμεταλλευθούν πολιτικά όλοι οι φασιστο-ναζιστικοί κύκλοι: η ομογάλακτος της Χρυσής Αυγής Forza Nuova του πρότεινε να είναι υποψήφιός της στην Μπρέσα κατά τις επαναληπτικές εκλογές στην περιοχή. Ο ίδιος ο Βανάτσι αρνήθηκε μεν, δηλώνοντας πως προς ώρας θα μείνει στρατιώτης, χωρίς να κλείνει την πόρτα της πολιτικής για το μέλλον.

Ο σάλος που προκάλεσε ο Βανάτσι δεν άφησε καλά καλά να κατακαθίσει ο κονιορτός που σήκωσε ο  επικεφαλής του γραφείου Τύπου της Περιφέρειας του Λατίου, Μαρτσέλο Ντε Άντζελις. Το πρώην μέλος της ανατρεπτικής νεοφασιστικής οργάνωσης Terza Posizione, δήλωσε δημοσίως πως δεν έχουν αποδειχθεί ακόμη οι ένοχοι για τη σφαγή στον σταθμό της Μπολόνιας στις 2 Αυγούστου 1980, προσπαθώντας να ξεπλύνει τους καταδικασμένους νεοφασίστες Φιοραβάντι, Μάμπρο, Τσαβαρντίνι, από την ευθύνη. Όπου κι εκεί η αντίδραση ήταν η ίδια: ο ανεκδιήγητος διαστρεβλωτής της Ιστορίας παραμένει στη θέση του, διότι «εξέφρασε προσωπικές απόψεις» καίτοι υποτίθεται πως είναι δημόσιο πρόσωπο και υπηρετεί την κοινωνία. Μία κοινωνία που η δράση των νεοφασιστών τη δεκαετία του ‘70 αιματοκύλισε και ουκ ολίγες φορές έφερε στα πρόθυρα ακόμη και μία ανατροπή του πολιτεύματος. Ο Ντε Άντζελις που δεν απομακρύνθηκε από τη θέση του, απλώς αναγκάσθηκε μετά την κατακραυγή να ζητήσει μία χλιαρή συγγνώμη, τονίζοντας πως μιλά επί προσωπικού, αλλά τιμά τους θεσμούς(!). Μάλλον εννοώντας τους νοεφασιστικούς. Έφθασε μάλιστα ο ανεκδιήγητος να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Τζορντάνο Μπρούνο «που οδηγήθηκε στην πυρά γιατί αμφισβήτησε το δόγμα». Η «παρρησία» τούτη του Ντε Άντζελις επαινέθηκε από τον ακροδεξιό πρώην δήμαρχος της Ρώμης, Τζάνι Αλεμάνο.

Ο ίδιος ο Αλεμάνο, εκφραστής και αυτός της σκληρής γραμμής, τον τελευταίο καιρό δεν κρύβει πως σχεδιάζει να ιδρύσει νέο κόμμα. Το κόμμα αυτό στόχο έχει να κρατήσει την ιδεολογικής ταυτότητα του κόμματος, την οποία έχει «προδώσει» η Μελόνι, επιλέγοντας να δείχνει ένα μετριοπαθές πρόσωπο και να κολυμπά στο αμνιακό υγρό των ΗΠΑ και της Ε.Ε..

Πλέον το ακροδεξιό «Αδέλφια της Ιταλίας» βρίσκεται σε ένα ιδεολογικό σταυροδρόμι, που βάζει σε μεγάλα διλήμματα τις ιδεολογικές του συνιστώσες.  Η «πολιτισμική επίθεση» που μοιάζει να έφερε και που εν πολλοίς ταυτίζεται με τα απανταχού της Γης και της Γηραιάς Ηπείρου ομοειδή κόμματα (ανατροπή του politically correct και του δικαιωματισμού, ο ρεφορμισμός και η (δεξιά) cancel culture κλπ) και ο γνωστός φασιστικός ακτιβισμός, μοιάζουν να ανατρέπονται από την τρόπον τινά ιδεολογική Kehre (στροφή) της Μελόνι, που μοιάζει να απαρνείται τη Rassemblement της Λεπέν και τους AfD και να προσορμίζεται στο ΕΛΚ.

Ο πιο συστημικός λόγος που εκφέρεται τον τελευταίο καιρό από τη νεοφασίστρια πρωθυπουργό, όσο κι εάν τα κυβερνητικά στελέχη της στο εσωτερικό (Λα Ρούσα, Πιατεντόζι, Ντε Άντζελις) ή ο σύμμαχός της Σαλβίνι μένουν πιστά στην πολιτική και τον λόγο της ακροδεξιάς, ενδεχομένως να έχει δυσαρεστήσει πολλά σκληροπυρηνικά στελέχη της, αλλά και ψηφοφόρους που θέλουν πιο «τολμηρά» μέτρα. Βέβαια, η επιτυχής παραμονή της Μελόνι στον αμνιακό σάκο του Ευρωατλαντισμού της εξασφαλίζει την αμέριστη υποστήριξη παντοίω τρόπω απ’ όλον τον αστικό και κυρίως τον πρώην «χριστιανοδημοκρατικό» Τύπο.