Για ορισμένους ανθρώπους η ηλικία «είναι ένας αριθμός». Για άλλους πάλι είναι κάτι σαν ψυχικό βάρος που πολλαπλασιάζεται με το πέρασμα του χρόνου.
Χαρακτηριστική περίπτωση το αταίριαστο δίδυμο Μικ Τζάγκερ και Τζο Μπάιντεν.
Ή Μικ Τζάγκερ και γερουσιαστής Μιτς Μακόνελ.
Μικ και Τζο είναι ογδοντάρηδες. Το ίδιο και ο Μιτς. Μαντέψτε όμως ποιος είναι αχτύπητος σε ζωτικότητα και ενέργεια….
Σε αυτή την κούρσα, οι πολιτικοί δείχνουν να τρώνε τη σκόνη του φιλήδονου, πλην θρυλικού ροκά…
Ας πάρουμε το δίδυμο Μικ Τζάγκερ (γεννηθείς τον Ιούλιο του1943) και Τζο Μπάιντεν (γεννηθείς το Νοέμβριο του 1942).
Ο πρώτος εξακολουθεί να ροκάρει στη σκηνή με αξιοθαύμαστη ενέργεια. Ο δεύτερος παρουσιάζει διαλείψεις ξεχνώντας ενίοτε πού και γιατί βρίσκεται όπου βρίσκεται ή πώς λέγεται ο συνομιλητής που έχει απέναντί του.
Ο ίδιος παραδέχεται αυτό που είναι τουλάχιστον γνωστό σε όλους: «Κουρασμένος». Το ομολογεί στον στενό κύκλο συνεργατών του εδώ και καιρό, παρόλα αυτά έχει την τόλμη (να μην πούμε θράσος) να θέλει να διεκδικήσει και μία δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο συμμετέχοντας στις νέες, προεδρικές εκλογές του 2024.
Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής
Ένα νέο βιβλίο που κυκλοφορεί την επόμενη βδομάδα υπόσχεται «ζουμερές» αποκαλύψεις για αυτά που διαισθάνονται όλοι όσοι παρακολουθούν τον επί δεκαετίες πολιτικό Τζο Μπάιντεν εδώ και χρόνια: Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.
«Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι έκανε τόσο λίγες πρωινές συναντήσεις ή προήδρευε σε τόσες λίγες δημόσιες εκδηλώσεις πριν από τις 10 το πρωί. Η δημόσια προσωπικότητά του αντικατόπτριζε τη σωματική παρακμή και την κούραση του χρόνου στις ψυχικές ικανότητες που κανένα χάπι ή πρόγραμμα άσκησης δεν μπορεί να αντισταθεί. Σε ιδιωτικό επίπεδο, περιστασιακά παραδεχόταν ότι ένιωθε κουρασμένος» αναφέρει χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου σύμφωνα με ρεπορτάζ της Guardian.
Ο συγγραφέας Φράνκλιν Φόερ, ένιωσε την ανάγκη, να γράψει ένα σχετικό βιβλίο που κυκλοφορεί από βδομάδα με τον μακρόσυρτο τίτλο: «The Last Politician: Inside the Joe Biden’s White House and the Struggle for America’s Future» (σ.σ. «Ο τελευταίος Πολιτικός: Στον Λευκό Οίκο του Τζο Μπάιντεν και η πάλη για το μέλλον της Αμερικής»).
Σύμφωνα με σημερινό ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας The Guardian που εξασφάλισε ένα αντίτυπο από το βιβλίο, o Μπάιντεν παραδέχεται ότι η εμπειρία και η διαλλακτικότητά του δείχνουν έναν «άντρα της ηλικίας του». Εντάξει, είπαμε! Ο Τζο Μπάιντεν δεν είναι Μικ Τζάγκερ, που είναι όπως προείπαμε επίσης 80άρης…
Παρόλα αυτά, φαίνεται πως και ο συγγραφέας δύσκολα μπορεί να μας εκπλήξει με το πόνημά του για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
«Η προχωρημένη ηλικία του λειτουργεί ως εμπόδιο, στερώντας του την ενέργεια για να έχει μια ισχυρή δημόσια παρουσία ή την ικανότητα να θυμάται ένα όνομα» αναφέρει σε κάποιο σημείο. Αλλού πάλι επαναλαμβάνει το ίδιο με τα ακόλουθα λόγια:
«Η δημόσια προσωπικότητά του αντικατοπτρίζει τη σωματική του κόπωση και την κούραση εξαιτίας της ηλικίας του, στην οποία κανένα χάπι ή πρόγραμμα άσκησης δεν μπορεί να αντισταθεί».
Σαν να μην το ξέραμε…
Ο πρώην συντάκτης του «New Republic», Φ. Φόελ, αφού επισημαίνει ουκ ολίγες φορές το προφανές δεν παραλείπει και μία ανίερη όσο και αβάσιμη «αγιογραφία» του παλαίμαχου πολιτικού όχι βεβαίως για να τιμήσει το πρόσωπο του (απερχόμενου;) Προέδρου όσο για να δικαιολογήσει την καταστροφική επιλογή της Δύσης να μπει σε τροχιά επικίνδυνης κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία αξιοποιώντας ως αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Τα πλεονεκτήματα του να έχεις έναν μεγαλύτερο ηλικιακά πρόεδρο ήταν εμφανή. Δεν ήταν απλώς ένας ηγέτης του διεθνούς συνασπισμού υπέρ του Κιέβου, ήταν η πατρική φιγούρα της Δύσης, τον οποίο οι ξένοι ηγέτες μπορούσαν να καλέσουν στο τηλέφωνο για συμβουλές….Ήταν η ήρεμη παρουσία του και η στρατηγική του διαύγεια που βοήθησαν να οδηγήσει τη συμμαχία σε μια τόσο επιθετική στάση, η οποία εμπόδισε τον αυταρχισμό του Πούτιν στην πρώτη γραμμή του πολέμου…» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το εάν θα γελάσεις ή θα βλαστημήσεις είναι θέμα οπτικής γωνίας και πολιτικής άποψης. Όσο για το άλλο σκέλος του τίτλου του βιβλίου «Η πάλη για το μέλλον της Αμερικής», αυτό μένει σχετικά μετέωρο, καθώς ελάχιστοι δημοσιογράφοι πίστεψαν στα σοβαρά πως αυτό είναι ζήτημα στο οποίο μπορεί να απαντήσει είτε ο Τζο Μπάιντεν, είτε ο συγγραφέας. Η απάντηση θα δοθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις, τα επόμενα χρόνια και λίγες δεκαετίες. Σίγουρα ούτε από τον Μπάιντεν, ούτε και από τον Φόερ…
