Δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να θέλει να αναδείξει ο οποιοσδήποτε (αριστερός ,δεξιός, κεντρώος) τη Μακρόνησο και το τι συνέβη εκεί.
Η Μακρόνησος δεν ανήκει στο ΚΚΕ (άλλωστε και ο νυν ΣΥΡΙΖΑ από τη μήτρα του ΚΚΕ προέρχεται, για να μην ξεχνιόμαστε) ούτε όλοι οι «Μακρονησιώτες» έμειναν μέλη του ΚΚΕ μέχρι τέλους.
Αν θέλετε, δεν είναι κακό (ίσως) να αναδειχτεί η Μακρόνησος και με άλλα μέσα – παρότι βίντεο για τη Μακρόνησο και στη Μακρόνησο έχουν γυριστεί αρκετά.
Δεν είναι κακό να φτιαχτεί κόμικ για να αναδειχτεί τι συνέβη στη Μακρόνησο ή ταινία ή τραγούδι (υπάρχουν άλλωστε).
Δεν είναι κακό να είσαι βενιζελικός και να τιμάς τους αγωνιστές της Μακρονήσου, αντιλαμβανόμενος ότι και ο άνθρωπος που τυχόν θαυμάζεις έκανε επιλογές, οι οποίες έστρωσαν το δρόμο στον αυταρχικό αντικομμουνισμό (άλλωστε ιδίως στα τελευταία του ο Ελευθέριος Βενιζέλος πραγματοποίησε εξόχως αντιδραστική στροφή).
Αυτό που είναι όχι απλώς κακό, αλλά χυδαίο είναι να προσπαθείς να αναδειχτείς εσύ μέσω της Μακρονήσου.
Αυτό που είναι χυδαίο είναι να προσπαθείς να δείξεις ότι αυτό που λες εσύ είναι εκείνο για το οποίο πάλευαν οι αγωνιστές της Μακρονήσου. Όπως θα ήταν χυδαίο, αν το προσπαθήσεις με ποιονδήποτε δεν είναι εδώ για να σου απαντήσει. Ο Σαρτρ (αν θυμόμαστε καλά) έλεγε ότι το χειρότερο με τον θάνατο είναι η πλήρης αντικειμενοποίηση του θανόντος. Στην αριστερά (και όχι μόνο) πρόκειται για συνήθη χυδαιότητα. Δεν υπάρχει ιστορική προσωπικότητα ή και αγώνας, τον οποίο να μην έχουν σύρει κάποιοι ζωντανοί στη λάσπη της ανικανότητάς τους να δημιουργήσουν νέους αγώνες και νέα σύμβολα.
Όχι, η Μακρόνησος δεν είναι άβατο ούτε για τον Κασσελάκη, ούτε για κανέναν. Αν νιώθει να ταυτίζεται ή να αντλεί κάποια διδάγματα από εκεί, καλά κάνει.
Δεν πρόκειται όμως περί αυτού: πρόκειται περί της χυδαίας (το επαναλαμβάνουμε συνειδητώς) προσπάθειας από πλευράς του, προφανώς σε συμφωνία με επικοινωνιολόγους, να ταυτιστεί με διάφορα και διαφορετικά σύμβολα, προκειμένου πάνω σε άλλες προσωπικότητες και άλλους αγώνες να ψηλώσει ο ίδιος.
Πέρα από χυδαία, αυτή η προσπάθεια είναι και εντελώς συμπλεγματική. Αν μπορεί, ας πρωταγωνιστήσει στους σημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Και αν αποδειχτεί ηγέτης αυτών, θα του το αναγνωρίσουμε. Μέχρι τότε απλώς κάνει σόου, όπως κάνουν ο Μητσοτάκης, ο Μπέος, ο Αγοραστός, η Αχτσιόγλου, ο Γεωργιάδης, παλιότερα ο Ψινάκης και τόσες άλλες τηλεπερσόνες της κοινωνίας του θεάματος οι οποίες ήρθαν, ρήμαξαν και έφυγαν ή θα φύγουν σύντομα, εξυπηρετώντας ξένα και ολιγαρχικά συμφέροντα. Η αισθητική διαφέρει, αλλά ο πυρήνας του πράγματος είναι ίδιος. Επειδή δε μια νεότερη και όχι μόνο γενιά έχει ενσωματώσει την κοινωνία του θεάματος, η οποία εξ ορισμού αντιστρέφει και αλλοτριώνει τα πάντα, οι εν λόγω χυδαιότητες όχι μόνο δεν εξοργίζουν, αλλά «καταπίνονται» αρκετά εύκολα.
Η πραγματική ισχύς του κ. Κασσελάκη είναι άλλη και είναι ίσως μεγαλύτερη και από τη στήριξη της πρεσβείας: ότι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι διεκδικητές της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένοχοι: μνημονικοί υπουργοί, συνένοχοι σε όλα τα άθλια εσωκομματικά παιχνίδια, βαθιά απολίτικοι, ατάλαντοι και πολιτικά και επικοινωνιακά, αμερικανόδουλοι, κολλητοί των ολιγαρχών, για ελάχιστα πράγματα μπορούν να κατηγορήσουν τον Κασσελάκη χωρίς να τονίσουν πόσο λερωμένοι είναι και οι ίδιοι. Οπότε στον κοινό βούρκο από πλευράς ουσίας, η λάμψη της επικοινωνίας του κ. Κασσελάκη τους κερδίζει όλους. Και αν έχεις και κότερο κάνεις τη δουλειά πιο εύκολα. Πολύ περισσότερο, αν έχεις και ποντοπόρο καράβι.
