Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο infolibre.gr
Περισσότερη πικρία. Περισσότερο μίσος. Περισσότερα προβλήματα έρχονται στο δρόμο.
Τον Ιούλιο του 2023, μίλησα στο Κοινοβούλιο μετά τη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις στη Δυτική Όχθη από το 2002. Στόχος τους ήταν ο προσφυγικός καταυλισμός Τζενίν, όπου ζουν περισσότεροι από 14.000 άνθρωποι, που ζουν σε έκταση λιγότερο από μισό τετραγωνικό χιλιόμετρο. Σε έναν χώρο τόσο πυκνοκατοικημένο, όπου δεν μπορούν να υπάρχουν στοχευμένα χτυπήματα. 12 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων 5 παιδιά, και περισσότεροι από 100 τραυματίστηκαν. Παρακάλεσα τους βουλευτές και στις δύο πλευρές του Σώματος να εξετάσουν όχι μόνο το άμεσο ανθρώπινο κόστος αυτής της επίθεσης, αλλά την αλυσιδωτή αντίδραση της δυστυχίας και του τρόμου που θα εξαπολύσει.
Το Σάββατο, εκατοντάδες αθώοι άνθρωποι στο νότιο Ισραήλ δολοφονήθηκαν βάναυσα σε μια τρομακτική επίθεση της Χαμάς. Δεκάδες πιάστηκαν όμηροι. Σήμερα, και για το υπόλοιπο της ζωής τους, οικογένειες σε όλο το Ισραήλ θα θρηνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που πυροβολήθηκαν σε μια αποτρόπαια σφαγή. Ο φόβος που πρέπει να ένιωσαν είναι αδιανόητος. Το ίδιο και ο πόνος και το τραύμα που έχει μείνει πίσω.
Σε απάντηση, η ισραηλινή κυβέρνηση έχει εξαλείψει ολόκληρες γειτονιές στη Γάζα. Έχουν διακόψει την παροχή τροφής, νερού, ρεύματος σε φυσικό αέριο. Έχουν βάλει στο στόχαστρο νοσοκομεία, κατέστρεψαν ασθενοφόρα και κατέστρεψαν βρεφονηπιακούς σταθμούς. Και έχουν βομβαρδίσει το πέρασμα της Ράφα, καταστρέφοντας το μοναδικό μέσο διαφυγής. Παγιδευμένος σε μια υπαίθρια φυλακή, ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει πού να πάει, που να τρέξει και που να κρυφτεί.
Η φρίκη όλων των απωλειών ανθρώπινων ζωών, των νέων στο Negev και τώρα ο βομβαρδισμός της Γάζας πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή του μυαλού μας. Καταδικάζω απόλυτα τις επιθέσεις εναντίον αμάχων, Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Και παρακαλώ τους πολιτικούς σε όλο τον κόσμο να κάνουν ό,τι μπορούν για να σταματήσουν οποιαδήποτε περαιτέρω απώλεια ανθρώπινων ζωών. Οι πολιτικοί μας ηγέτες πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουν ότι, χωρίς σοβαρή πολιτική παρέμβαση, η μια τραγωδία θα διαδέχεται την άλλη και ένας κύκλος απελπισίας θα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. Αμέσως μετά τη φρίκη, χρειαζόμαστε φωνές για ειρήνη και αποκλιμάκωση. Αντίθετα, αδιανόητα, και τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να δίνουν το πράσινο φως σε μια εκτυλισσόμενη ανθρωπιστική καταστροφή.
Τόσο ο υπουργός Εξωτερικών όσο και ο σκιώδης υπουργός Εξωτερικών έχουν επαναλάβει την υποστήριξή τους στο «δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του», ωστόσο αποτυγχάνουν σταθερά να προσφέρουν επαρκή λεπτομέρεια σχετικά με το τι σημαίνει αυτό, πόσο μάλλον πώς πρέπει να ασκείται εντός των ορίων του διεθνούς δικαίου. Αν και, χθες, ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος πρόσφερε κάποια σαφήνεια.
Σε συνέντευξή του στο LBC, ο Κιρ Στάρμερ ρωτήθηκε εάν ήταν σκόπιμο να «διακοπεί το ρεύμα και το νερό» σε 2 εκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά. Συμφώνησε ότι το Ισραήλ «έχει αυτό το δικαίωμα». Πού είναι η ενσυναίσθηση για τους Παλαιστίνιους που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα σπίτια τους και το μέλλον τους; Τι απέγινε η καθολική εφαρμογή του διεθνούς δικαίου;
Ίσως γινόμαστε μάρτυρες της αρχής του ολοκληρωτικού αφανισμού της Γάζας και του λαού της. Δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ ενός κράτους και του άλλου. Διατυπώνεται ως μια ισραηλινή απάντηση σε έναν μη κρατικό παράγοντα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια απάντηση στον παλαιστινιακό λαό όπου κι αν βρίσκεται. Αυτό που εκτυλίσσεται δεν είναι μια σύγκρουση ίσων, αλλά η συστηματική λιμοκτονία, υποταγή και καταστροφή ενός άοπλου άμαχου πληθυσμού.
Αναρωτιέμαι, εάν η Γάζα σβήσει από προσώπου γης, αν οι πολιτικοί μας θα κοιτάξουν πίσω και θα αναλογιστούν την πραγματικότητα της αταλάντευτης υποστήριξής τους. Αν είχαν κάποια ακεραιότητα, θα θρηνούσαν τις αθώες ζωές των Παλαιστινίων που έχουν διαγραφεί στο όνομα της αυτοάμυνας. Θα πρέπει να ντρέπονται για τη δειλία τους, γνωρίζοντας ότι άλλοι θα πληρώσουν το τίμημα για τα εγκλήματα πολέμου στα οποία αρνούνται να αντιταχθούν.
Πρέπει να καταδικάσουμε τη στόχευση όλων των αμάχων, ανεξάρτητα από το ποιος το κάνει. Το ότι αυτό είναι φαινομενικά αμφιλεγόμενο αποτελεί απόδειξη της εξαχρείωσης μιας τάξης των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής που κλείνει, διαστρεβλώνει και καταγγέλλει εκκλήσεις για ειρήνη. Οι αποτρόπαιες επιθέσεις κατά αμάχων στο Ισραήλ από τη Χαμάς ήταν εντελώς απογοητευτικές.
Αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αδιάκριτη δολοφονία Παλαιστινίων, οι οποίοι πληρώνουν το τίμημα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν. Όλη η ανθρώπινη ζωή είναι ίση. Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους πολιτικούς μας να είναι συνεπείς σε αυτή τη βασική ηθική αρχή;
Αυτό είναι το ερώτημα που κάνουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα όταν εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό. Δεν εκφράζουν υποστήριξη στη Χαμάς. Το να συγχέουμε σκόπιμα τα δύο είναι μια αποκρουστική, κυνική και ανατριχιαστική προσπάθεια περαιτέρω διάβρωσης των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων και ηθελημένα αγνοεί ένα πολύ βασικό αίτημα: να σταματήσει η δολοφονία αθώων ανθρώπων.
Η παγκόσμια κοινότητα έχει ευθύνη να αποκλιμακώσει αυτή την καταστροφική κατάσταση. Αυτό σημαίνει έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός. Αυτό σημαίνει την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων. Αυτό σημαίνει τερματισμό της πολιορκίας της Γάζας. Και αυτό σημαίνει αναγνώριση των βαθύτερων ριζών αυτού του τραγικού κύκλου βίας: της διαρκούς κατοχής του παλαιστινιακού λαού.
Εκτός από την κατοχή της Γάζας, υπάρχουν περισσότεροι από 140 επίσημοι οικισμοί στη Δυτική Όχθη, μια πραγματικότητα που η Αμνηστία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο B’Tselem και ο ΟΗΕ έχουν πει ότι αποτελεί σύστημα απαρτχάιντ. Ο μόνος δρόμος για μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη είναι ο τερματισμός της κατοχής. Μέχρι να επιτευχθεί αυτό, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε για την τραγική απώλεια ζωών, Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
‘Η Γάζα έχει θύματα… μητέρες που κλαίνε… ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το συναίσθημα, είμαστε δύο έθνη από έναν πατέρα, ας κάνουμε ειρήνη, μια πραγματική ειρήνη’. Αυτά ήταν τα λόγια ενός Ισραηλινού πατέρα του οποίου η κόρη είχε συλληφθεί, όμηρος από τη Χαμάς. Δεν μπορώ να καταλάβω την αγωνία που πρέπει να ένοιωθε. Ωστόσο, στα βάθη του αφάνταστου σκότους, βρήκε το θάρρος να καλέσει για ειρήνη. Γιατί εμείς δεν μπορούμε;
