Η ανηλεής επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος του Ισραήλ τόσο στη Λωρίδα της Γάζας, όσο και στη Δυτική Όχθη τον τελευταίο μήνα, έχει προκαλέσει την εντύπωση σε πολλούς ότι η κατάσταση θα καταλήξει μη αναστρέψιμη, εάν αναλογιστεί κανείς τα εξής:
- Πώς θα μπορέσει το Ισραήλ να επιστρέψει στο «συνηθισμένο» εδώ και δεκαετίες Απαρχάιντ, χωρίς να περιμένει συχνά και βίαια αντίποινα, ύστερα από τη λυσσαλέα επίθεση κατά των αμάχων Παλαιστινίων;
- Πώς θα μπορέσει το κράτος του Ισραήλ να κατευνάσει (εάν ποτέ θελήσει κάτι τέτοιο) το αίσθημα μίσους που έχει ενταθεί στους Ισραηλινούς πολίτες μετά την επίθεση στις 7 Οκτωβρίου, έτσι ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν και να αξιοποιηθούν οι Παλαιστίνιοι ανάμεσα στους Ισραηλινούς των Ιεροσολύμων ως εργάτες, όταν στο μίσος αυτό ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου ρίχνει λάδι στη φωτιά σχεδόν σε κάθε του ομιλία, με αποκορύφωμα την αναφορά του στον βιβλικό εχθρό των Ισραηλιτών, τους Αμαληκίτες, που ο λαός του Ισραήλ μόνο μέσα από την γενοκτονία των δεύτερων θα μπορέσει να επιβιώσει;
- Πώς μετά τους έντονους χαρακτηρισμούς του ΟΗΕ και τις μαζικές διαμαρτυρίες πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο, θα μπορέσει να συντηρήσει την εικόνα της «μόνης δημοκρατικής χώρας στη Μέση Ανατολή», του προοδευτισμού και της ελευθερίας;
- Θα δεχτούν οι Ισραηλινοί να «επιτρέψουν» στους Παλαιστίνιους να υπάρχουν- μέσα ή γύρω από τα σύνορα τους- όταν από την Κυβέρνηση αλλά και από την ευρύτερη σφαίρα των υποστηριχτών του Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι πολίτες συχνά ταυτίζονται με τους ένοπλους της Χαμάς, και μόνο στην υποψία ότι υποστηρίζουν την οργάνωση;
Πράγματι, είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί μια επόμενη μέρα, όπου ο καθένας θα γυρίσει στη προηγούμενη- ιδεολογικά δικαιολογημένη- στάση του, όπου το ισραηλινό κράτος απλώς «αμυνόταν» κατά των άπληστων, αναίτια επιθετικών, υποστηρικτών των τρομοκρατών, Παλαιστινίων. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να κοιτάξουμε τι είδους ανησυχίες προκαλεί αυτή η αίσθηση του μη αναστρέψιμου, του τετελεσμένου, σε άλλους λαούς, μακριά από το πεδίο της μάχης μεν, πιθανώς στην καρδιά των σχεδίων «επίλυσης» δε.
Πόσο απίθανο θα ήταν να βρεθούν ξαφνικά οι Παλαιστίνιοι, εκτοπισμένοι από τη Λωρίδα της Γάζας, στη δυτική επαρχία Ανμπάρ του Ιράκ; Φαίνεται πως, για τους Ιρακινούς, δεν είναι καθόλου απίθανο.
Μέσω της ανάλυσης ανταποκριτή του «The Cradle» στο Ιράκ, μπορούμε να αντιληφθούμε πώς ερμηνεύεται η παρούσα κατάσταση εντός της χώρας και οι ανησυχίες που προκύπτουν, δεδομένου των ουκ ολίγων «ύποπτων» κινήσεων δυτικών εκπροσώπων στην περιοχή.
———
Του ανταποκριτή του ιστότοπου «The Cradle» στο Ιράκ (μετάφραση-απόδοση από την Άνια Καββεζού)
Η συζήτηση περί μετεγκατάστασης ή εκτοπισμού των Παλαιστινίων στην έρημο Άνμπαρ του δυτικού Ιράκ απασχολεί εκ νέου τους Ιρακινούς, οι οποίοι δεν έχουν ξεχάσει την υποστηριζόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες «Συμφωνία του Αιώνα» για τη δήθεν διευθέτηση του γόρδιου δεσμού μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.
Εξάλλου, ήδη εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί στην ίδια αχανή περιοχή μετά από συγκρούσεις, με εμπλοκή της Δύσης, σε σημείο που θα έλεγε κανείς ότι υποβόσκει ένας δημογραφικός σχεδιασμός.
Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2020, ο βουλευτής Μουχάμαντ Καρίμ αλ-Μπαλντάουι, εκπρόσωπος του συνασπισμού αλ-Φατάχ στο κοινοβούλιο του Ιράκ, υποστήριζε:
Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να κρατήσουν έξω τις Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης (PMU) από τις δυτικές επαρχίες του Ιράκ, ειδικά την επαρχία αλ-Άνμπαρ, προκειμένου να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος για την μετεγκατάσταση των Παλαιστινίων μέσα στο Ιράκ.
Η πρόσφατη απροειδοποίητη επίσκεψη του Βρετανού πρέσβη στο Κυβερνείο της εν λόγω ιρακινής επαρχίας ενέτεινε τις ανησυχίες των Ιρακινών για μια ενδεχόμενη «αναβίωση» του ειρηνευτικού σχεδίου για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, που το 2019 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε ως η «Συμφωνία του Αιώνα». Από τότε μέχρι σήμερα έχουν δοθεί πολλές αφορμές που συνηγορούν στην άποψη ότι η συνεχής παρουσία των ΗΠΑ στο δυτικό Ιράκ, έχει ευρύτερες προθέσεις, πέρα από τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων. Υπάρχουν υποψίες ότι ο στόχος είναι η δημιουργία μιας «εναλλακτικής πατρίδας» για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην έρημο αλ- Ανμπάρ.
Η «Συμφωνία του Αιώνα» του Τραμπ ήταν ένα σχέδιο, το οποίο παρέκλινε από τη πολιτική δεκαετιών των ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως την αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ, μια κίνηση που αναπόφευκτα θα αναστάτωνε τους Άραβες και τους μουσουλμάνους παγκοσμίως. Αυτό το σχέδιο περιλαμβάνει τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων, ιδιαίτερα εκείνων από τη Γάζα και τη δημιουργία ενός μικρού κράτους στην έρημο μιας αραβικής χώρας, όπως αναφέρεται σε διάφορα άρθρα του Τύπου, συμπεριλαμβανομένου ενός από τον ιστότοπο «Ultra Iraq» τον Μάιο του 2019, με τίτλο «Η Ανμπάρ είναι μέρος της συμφωνίας του αιώνα».
Αυτή η θεωρία θα μπορούσε να είχε παραμείνει στη σφαίρα των «θεωριών συνομωσίας» εάν δεν είχαν υπάρξει διάφοροι σχετικοί υπαινιγμοί από Ισραηλινούς αξιωματούχους μετά την επιχείρηση της Χαμάς με την ονομασία «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» στις 7 Οκτωβρίου και τα ισραηλινά αντίποινα εναντίον των αμάχων της Λωρίδας της Γάζας. Μια επιχείρηση πρωτοφανούς βαρβαρότητας, μια γενοκτονία, μια απόπειρα εθνοκάθαρσης του λαού της Παλαιστίνης.
Σχεδιάζοντας μια νέα Νάκμπα
Πρόσφατα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης διέρρευσαν έγγραφο του υπουργείου Πληροφοριών του Ισραήλ, το οποίο φέρεται να προτείνει τον εκτοπισμό 2,4 εκατομμυρίων Παλαιστινίων από τη Γάζα στη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, αλλά και σε άλλες περιοχές- πρόταση που απορρίφθηκε σθεναρά τόσο από το Κάιρο όσο και από το Αμμάν.
Το σχέδιο που διέρρευσε θορύβησε το Ιράκ καθώς εκτιμά ότι μπορεί να μπει στον χάρτη ως μια πιθανή χώρα υποδοχής των εκτοπισμένων Παλαιστινίων. Ανησυχίες για μία νέα Νάκμπα παρατηρούνται σε δηλώσεις Ιρακινών πολιτικών, θρησκευτικών ηγετών καθώς και εκπροσώπων του ιρακινού κοινοβουλίου, ιδιαίτερα εκείνων που προέρχονται από το Κυβερνείο της αλ-Ανμπάρ.
Ο ηγέτης της Συμμαχίας για την Εθνική Εξυγίανση, Τζαμάλ αλ-Καρμπούλι, καταδίκασε «τα ύποπτα σχέδια που δρομολογούν τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων από την Παλαιστίνη» και προειδοποίησε πως κανείς «δεν μπορεί να παίζει με τον λαό της Ανμπάρ, ούτε να δωρίζει τη γη του για να είναι αρεστός στα αφεντικά του». Οι δηλώσεις του αλ-Καρμπούλι ανάγκασαν τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου Μοχάμεντ αλ-Χαλμπούζι να απορρίψει κατηγορηματικά κάθε ενδεχόμενο εφαρμογής της «Συμφωνίας του Αιώνα» στο Ιράκ.
Ωστόσο κάποιοι αναλυτές, όπως ο Μοχσέν αλ-Αμίρι, θεωρούν πως οι δηλώσεις του Τζαμάλ αλ-Καρμπούλι ανάγκασαν τον αλ-Χαλμπούζι να πάρει αυτή τη θέση κατά της «Συμφωνίας του Αιώνα»: «Φαίνεται ότι ο αντιπρόσωπος της Ανμπάρ στο κοινοβούλιο, αλ-Χαλμπούζι, ο οποίος έχει στενές σχέσεις με ξένες χώρες, ειδικά με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (τα ΗΑΕ ηγήθηκαν της αραβικής διαδικασίας εξομάλυνσης με το Ισραήλ), προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί προκαταβολικά από αυτές τις κατηγορίες».
Κρυφές «ατζέντες» στην αλ-Ανμπάρ
Η συζήτηση γύρω από το ισραηλινό σχέδιο εκτόπισης του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας συνέπεσε με την απροειδοποίητη επίσκεψη του Βρετανού πρέσβη στο Ιράκ, Στίβεν Τσαρλς Χίτσεν, στο Κυβερνείο της επαρχίας αλ-Ανμπάρ. Ο Χίτσεν ήταν επικεφαλής πολιτικής ομάδας του υπουργείου Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ιράν, κατά την έναρξη των αραβικών εξεγέρσεων. Κατάφερε να ανέλθει γρήγορα στις βαθμίδες ώστε να φθάσει να κινεί τα νήματα σε πολλές επιχειρήσεις για θέματα εθνικής ασφάλειας σε ολόκληρη την περιοχή.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, οι συναντήσεις του Χίτσεν περιορίστηκαν σε δύο στελέχη του Κόμματος Taqadum, τον Κυβερνήτη της επαρχίας Ανμπάρ, Αλί Φαρχάν αλ-Ντουλαϊμί και τον δήμαρχο του Ραμάντι, Ομάρ Νταμπούς, τους οποίους συνάντησε χωριστά. Αυτά τα δύο άτομα κατέχουν σημαντική διοικητική εξουσία στις μονάδες και τα εδάφη του κυβερνείου της Ανμπάρ. Πηγή εντός της τοπικής διοίκησης ανέφερε στο «The Cradle» ότι ο Βρετανός πρέσβης συζήτησε την κατασκευή συγκροτημάτων κατοικιών χαμηλού κόστους, που θα χρηματοδοτηθούν από τη Βρετανία, στις ερημικές περιοχές στα δυτικά της επαρχίας. Η ίδια πηγή έκανε επίσης λόγο για έργα αφαλάτωσης νερού, αν και η ακριβής φύση και ο σκοπός αυτών των πρωτοβουλιών παραμένουν άγνωστα. Διευκρίνισε ωστόσο ότι υπήρχαν αυστηρές οδηγίες για να κρατηθεί άκρως μυστική και εμπιστευτική η επίσκεψη του Βρετανού πρέσβη, ώστε να μην διαρρεύσει καμία είδηση σχετικά με αυτήν στον επίσημο ιστότοπο της επαρχίας. Δημοσιογράφος με έδρα την αλ-Ανμπάρ εξηγεί ότι, συχνά επιβάλλεται «σιγή ασυρμάτου» στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, ειδικά όταν επίκεινται επισκέψεις πρεσβευτών των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Κυβερνείο, λέγοντας ότι «μαθαίνουμε για αυτές τις επισκέψεις μόνο μέρες ή εβδομάδες αργότερα κατά σύμπτωση».
Το «The Cradle» προσπάθησε να διασταυρώσει την εγκυρότητα αυτών των πληροφοριών από αξιωματούχους της τοπικής διοίκησης, αλλά οι περισσότεροι είτε αρνήθηκαν να σχολιάσουν, είτε ισχυρίστηκαν ότι δεν γνώριζαν για την επίσκεψη του Βρετανού πρέσβη. Ωστόσο, υπάρχει φωτογραφία που δείχνει τον Βρετανό πρέσβη να συναντά τον δήμαρχο του Ραμάντι μέσα στο δημοτικό κτίριο.
Μια άλλη πηγή από το Ιράκ μίλησε στο «The Cradle» για το πόσο έχε αυξηθεί η συχνότητα των αμερικανικών και βρετανικών επισκέψεων, δημοσίων και μυστικών, στο Κυβερνείο, εκφράζοντας τον φόβο του ότι η Ανμπάρ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξυπηρετήσει τις ατζέντες της Ουάσιγκτον.
Ο πολιτικός αναλυτής, δρ. Μοχάμπεντ αλ-Ανμπάρι, εξέφρασε την έκπληξή του για την επίσκεψη ενός εκπροσώπου μιας τόσο μεγάλης δυτικής δύναμης σε έναν τοπικό δήμαρχο του οποίου οι αρμοδιότητες συνήθως περιορίζονται στην αστική διαχείριση και την υγιεινή. «Αυτές οι ύποπτες επισκέψεις ξεκίνησαν μόνο αφότου μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη ανέλαβε τη διοίκηση της επαρχίας Άνμπαρ και των κυβερνητικών του υπηρεσιών».
Αυτόνομη Άνμπαρ
Τον Δεκέμβριο του 2022 ο πρόεδρος του Συμβουλίου των Αντιπροσώπων του Ιράκ, Μοχάμεντ αλ-Χαλμπούσι, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο παραγκωνισμού των σουνιτικών παρατάξεων από την πολιτική διαδικασία αντιπροτείνοντας τον σχηματισμό μιας ανεξάρτητης διοίκησης στην Άνμπαρ. Ο αλ-Χαλμπούσι δεν είναι τυχαίος. Είναι ένα στέλεχος με σημαντική πολιτική επιρροή στο Κυβερνείο της Άνμπαρ, το οποίο δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο του Ιράκ από άποψη γεωγραφικής έκτασης, αλλά είναι αυτό που μοιράζεται σύνορα με τη Συρία, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία. Η αλ-Ανμπάρ, μια επαρχία στο δυτικό τμήμα, είναι ένα ολόκληρο Μπαγκλαντές μέσα στο Ιράκ.
Μη κατονομαζόμενη πηγή στο Κυβερνείο, επιβεβαίωσε στο «The Cradle» ότι ο αλ-Χαλμπούσι έχει συνεχείς συναντήσεις με σεΐχηδες αραβικών φυλών στο Κυβερνείο, για τη δημιουργία της λεγόμενης αυτόνομης Ανμπάρ.
Ορισμένες ιρακινές πολιτικές πηγές αντιλαμβάνονται αυτές τις ενέργειες ως υποστήριξη του σχεδίου «Συμφωνία του Αιώνα» της Ουάσιγκτον, με στόχο την επανεγκατάσταση Παλαιστινίων – με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Βρετανία να θεωρούνται οι κύριοι υποστηρικτές της ιδέας. Παρατήρησαν εκτενείς συναντήσεις μεταξύ του αλ-Χαλμπούσι και των εκπροσώπων των Εμιράτων, στο Άμπου Ντάμπι και τη Βαγδάτη, τους τελευταίους μήνες.
Η φιλοδοξία της Δύσης να αναδιαμορφώσει τη Δυτική Ασία
Ο γενικός γραμματέας του κινήματος «Asaib Ahl al-Haq» του Ιράκ, Κάις αλ-Χαζάλι, προειδοποίησε σε πρόσφατη δήλωσή του, πως «το Ισραήλ σκοπεύει να καταλάβει το Ιράκ για να εφαρμόσει τη βιβλική προφητεία ‘από τον Ευφράτη μέχρι τον Νείλο είναι η χώρα σας, Παιδιά του Ισραήλ’» καλώντας τους υποστηρικτές του να προετοιμαστούν για «μια μεγάλη επερχόμενη μάχη εάν η χώρα και τα ιερά της εκτεθούν σε οποιονδήποτε νέο κίνδυνο». Μιλώντας στο «The Cradle», ο Ιρακινός ερευνητής Αντνάν Αμπού Ζαΐντ, που εδρεύει στο Λονδίνο, δήλωσε ότι υπάρχει ένα σχέδιο που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη για τον εκτοπισμό των κατοίκων της Γάζας και την επανεγκατάστασή τους στο Ιράκ, υποστηρίζοντας όμως ότι «κανείς δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει αυτό το σχέδιο, τουλάχιστον στην παρούσα φάση».
Παρόλο που το σχέδιο μετεγκατάστασης των Παλαιστινίων στην Ανμπάρ δεν δείχνει να είναι άμεσα εφικτό, παραμένει μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας των ΗΠΑ να αναδιαμορφώσουν την περιοχή της δυτικής Ασίας, κάτι που ενδεχομένως να οδηγήσει στη δημιουργία μικρών θρησκευτικών μίνι-κρατών, με απόλυτη πολιτική ή οικονομική εξάρτηση από τις ΗΠΑ και του συμμάχου τους, του Ισραήλ.
Για όσους αμφισβητούν το σενάριο σχέδιο εκτόπισης δύο εκατομμυρίων και πλέον ανθρώπων από μια χώρα σε άλλη, ας αναλογιστούν τις συνεχιζόμενες διαδικασίες ξεριζωμού πληθυσμών στην ευρύτερη περιοχή της δυτικής Ασίας μετά από πολέμους με εμπλοκή της Δύσης. Πόσα εκατομμύρια παιδιά, γυναίκες και άνδρες ξεριζώθηκαν από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και την Υεμένη, από την έναρξη της αμερικάνικης «επιχείρησης» στο Αφγανιστάν το 2001 και για τα επόμενα 20 χρόνια;
