Εγώ, σίγουρα δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Η δική μου, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη. Κοιμούνται του καλού καιρού, ερευνητές και πρόγονοι. Κι αυτή η σαχλαμάρα φράση: «το πρωινό πουλί είναι που πιάνει το σκουλήκι», σιγά το πράγμα. Δεν μου αρέσουν τα σκουλήκια, βρε αδελφέ. Προτιμώ μπουγάτσα το αποσήμερο, με κανέλα και ζάχαρη. Κι άσε τους άλλους, πρωινιάτικα με την τσίμπλα στο μάτι, να τρώνε σκουλήκια.
Μου αρέσει που «τα δυνατά-σοκ» τα θυμούνται όλοι, αφού κερδίσουν τις εκλογές. Αν τα πουν πριν, θα το πάθουν οι ίδιοι.
Άλλη μια πολιτική παρέμβαση-τομή του Στέφανου με αλληγορίες-καταπέλτη για τον τομέα της Υγείας.
Επειδή δεν έχουμε όλοι πρόχειρο στο σπίτι τον Πυθαγόρα ή/και τον Αρχιμήδη, μπορούμε να το εκφράσουμε και ως ρεπορτάζ μόδας, αυτό: Για τον χειμώνα, διαλέγουμε τιμολόγια σε πιο σκούρα χρώματα, όπως το μπλε και το πράσινο και για την άνοιξη προτιμάμε κάτι πιο ανοιχτό και ζωηρό, όπως το πορτοκαλί και το κίτρινο.
Αυτό δεν είναι κακοκαιρία, είναι αυτό που πρέπει, έστω πάνω κάτω. Κακοκαιρία, είναι χθες μέσα Δεκέμβρη στο κέντρο της Αθήνας, είχε 25 βαθμούς Κελσίου, το βράδυ!
Ευρωπαϊκό Κυνοβούλιο. Εμπεδώσαμε.
Γιατί πέρυσι ήταν φθηνά; Αν υποθέσουμε ότι οι τιμές είναι ίδιες. Σπάνια βλέπουμε κυβέρνηση να κυβερνά δια του μη χείρονος και το βέλτιστο να πηγαίνει περίπατο. Δηλαδή, καλύτερα λεωφορεία που στάζουν από τον αραμπά, καλύτερα σχολεία χωρίς θέρμανση, παρά σε τσαντίρια, καλύτερα να καίγονται σπίτια και δάση, παρά άνθρωποι κ.ο.κ.
Το ενδεχόμενο, να μην συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά και να αντιμετωπίζονται οι συγκυρίες με πλάνο, πρόληψη και σε κάποιες περιπτώσεις ακαριαία, ούτε που τους περνάει από το μυαλό. Και παίρνουν συγχωροχάρτι, μόνοι τους.
Αφού «το περπάτημα κάνει καλό», ας πάει σπίτι της περπατώντας και να μην ασχοληθεί με την πολιτική ξανά. Και να κάνει μετά μόνη της, ρομαντικούς περιπάτους ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα. Δεν θα λείψει από την πολιτική, ούτε και σε μας. Άλλη μια ουρανοκατέβατη από το πουθενά, που σε μερικά χρόνια δεν θα τη θυμάται κανείς.
Αφού δεν το έχει το παλικάρι. Εκατό χρόνια τούρκικα, να τον χρηματοδοτούν. Αυτός, όλο θα χάνει και θα χάνει. Τι να ξέρει; Κωμικός ήταν. Και εξακολουθεί να είναι. Αλλά εις βάρος ενός ολόκληρου λαού. Που δεν γελάει πια. Κανείς δεν γελάει με τις καρικατούρες.
