– Εδώ, γιαγιά, βάλε την κάρτα σου εδώ!
– Πού παιδάκι μου;
– Όχι εκεί, πιο πάνω.
– Εκεί καλά είναι;
– Καλά είναι.
Βζζζζτ.
– Έλα, πάρε και την απόδειξη.
– Εντάξει. (Βγάζει το πορτοφολάκι της). Έχεις ρέστα από εικοσάευρο;
– Είσαι εντάξει, πλήρωσες.
– Καλέ. πώς πλήρωσα; Χωρίς λεφτά;
– Εντάξει είσαι γιαγιά, πλήρωσες! Σκέψου να σου ζήταγα και pin.
– Α, ναι. Πεινάσαμε στην Κατοχή, αλλά πού να τα καταλάβετε εσείς οι νέοι, που τα βρήκατε όλα έτοιμα.
– Τέλος πάντων, αφού λες ότι είμαι εντάξει, να φύγω, ε;
– Στο καλό.
Εν πάση περιπτώσει, πολύ της άρεσε της γιαγιάς αυτό με την κάρτα -σου λέει έχω λεφτά στο πορτοφόλι και δεν τα δίνω σε κανένα- πήρε σβάρνα όλους τους πάγκους «ακούμπα εδώ γιαγιά», «πού παιδάκι μου;», «εδώ», πήρε και κάποια πράγματα που δεν είχε σκοπό, κάτι μαντήλια, κάτι παντόφλες με γούνα για τον σύζυγο, έναν πίνακα της κακιάς ώρας που απεικόνιζε ντεμέκ τη Μύκονο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων -πού να ‘ξερε και ο ζωγράφος, από τη Γεωργία ήταν, φασόν ζωγράφιζε ό,τι του έδιναν- κάποια στιγμή όμως το κόλπο με την κάρτα, τελείωσε και της ζήτησαν μετρητά.
Ε, νισάφι, σκέφτηκε… να πληρώσω και τα μούσμουλα στον μανάβη. Κανονικά. Όταν γύρισε σπίτι και της εξήγησε η εγγονή το λάθος της, «αμάν» σκέφτηκε «και τώρα η ΔΕΗ;»
«Και τι λέμε στον άλλον μέσα, που γουργουρίζει σαν γάτος με τις καινούριες γούνινες παντοφλίτσες του; Δεν πιάνει και τίποτα ο πίνακας, να τον πουλήσω, σαν τσουρούτικοι μου φαίνονται αυτοί οι ανεμόμυλοι».
Ας είναι καλά τα εγγόνιά της, που της πλήρωσαν τη ΔΕΗ και ό,τι άλλο έξοδο προέκυψε εκείνο τον μήνα. Αμ, pos γιαγιά, δεν πιάνεται έτσι κορόιδο το σύστημα. Το αντίθετο, ισχύει.
Nα κάνω και εγώ μια προβλέψιμη πρόβλεψη για την ελληνική κοινωνία του ‘24: Απέραντη υπνηλία και αποχαύνωση 24/7, το πρωί μπουζούκια και σεφ, που μαγειρεύουν 9 η ώρα το πρωί, μπρόκολα και χοιρινό με σέλινο ενώ εμείς δεν έχουμε πιεί ούτε καφέ και κατά τις 11, όλο το πάνελ με τις τακούνες και το μαλλί με ντεκαπάζ, να χορεύει ξου κατηγορίας τσιφτετέλια, μέσα στην τρελή χαρά.
Και το βράδυ, αφού έχουν υποστεί με χαμόγελο τα νέα κατορθώματα του fit πρωθυπουργού, στα προκάτ δελτία ειδήσεων, θα δουν κάνα παλιομοδίτικο σήριαλ άλλων εποχών -το σύστημα, δεν το βολεύει να δείξει κάποιο σύγχρονο σήριαλ, γιατί θέλει δεν θέλει. Θα ακουμπήσει κάπου στην σκληρή πραγματικότητα σε ενεστώτα χρόνο- με αραμπάδες και κουστούμια καφέ με μπεζ παχιά ρίγα και θα πάνε για ύπνο, σε ένα σύννεφο και άγνοια άλλων εποχών, αγνοώντας το παρόν και σκεπτόμενοι, τη βέλτιστη χρήση του όποιου pass, ατενίζοντας το μέλλον, περιμένοντας το επόμενο pass, ενώ η πραγματική ζωή, pass κι αυτή. αλλά από κάτω, αλλά σαν τρέιλερ, σαν δεύτερης προτεραιότητας είδηση, γιατί οι ίδιοι την κατάντησαν τέτοια κι έβαλαν σε πρώτη προτεραιότητα, τον Πετρετζίκη και την Καινούριου.
Θες από άγνοια, θες από «όσα δεν φτάνει η αλεπού», pass η ζωή με pass και… τέλος μιας αδιάφορης επίπεδης διαδρομής στου Ζωγράφου ή στη Ριτσώνα, για τους πιο ντεμέκ «ψαγμένους».
Φήμες λένε, ότι θα πετάξουν και χαρταετό. Κι αυτό, είναι εκτός περιόδου. Θα φάνε λαγάνες, θα σουβλίσουν και αρνιά. Κι αυτά, εκτός περιόδου. Ό,τι νάναι.
Μα. Γιατί; Βλακώδες, αν όχι άχρηστο. Κι όταν βλέπουμε ένα πίνακα ζωγραφικής, μπορεί κάτι να φανταστεί ο καθένας, ξεχωριστά. Δεν χρειαζόμαστε τον Ζούκερμπεργκ, να μας βάλει τα γυαλιά!
Ώρα είναι να δούμε κι αυτούς «γκαρσόνια της Ευρώπης». Μόνο που αυτοί, δεν σηκώνουν και πολλά πολλά: Αν γίνει κάνα λάθος στην παραγγελία κι αντί για τσάι που παραγγείλατε σας φέρουν κάνα σάντουιτς με βούρστελ, φάτε το, πείτε και «ντάκεσσεν», μη σας βρουν σε καμιά χωματερή. Γιατί, μια τάση την έχουν.
Μια ζωή, πρωταθλητές, αλλά από τα κάτω. Όπου πάτος και καημός, η Ελλάδα, πρώτη. Σαν τη Βασίλω, από την ανάποδη, όμως.
Μπα… «κακό σκυλί»… αλλά, αμήν !
Όπως μας κάνετε την τιμή όλο τον χρόνο και μας διαβάζετε «ακούστε» αυτό το άρθρο και δεν θα χάσετε.
Χρόνια πολλά στον Ιωάννη και την Ιωάννα. με έναν άλλο… Ιωάννη. Προφήτης κι αυτός, αλλά του boogie.
