Παρά την κλιμάκωση των εγκλημάτων γενοκτονίας, προκαλεί αίσθηση η σταθερότητα της Αντίστασης μπροστά στην ισραηλινή μηχανή μαζικών δολοφονιών και καταστροφής και η επιτυχία της στην κατάρρευση του υποτιθέμενου κύρους του ισραηλινού στρατού κατοχής και στην πρόκληση μεγάλων απωλειών σε διάφορους τομείς.

Ωστόσο, εξακολουθώ να εκπλήσσομαι που μερικοί άνθρωποι, σε αυτήν την εποχή της διάδοσης της γνώσης και της ταχείας μετάδοσης πληροφοριών, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μονοπωλούν την αλήθεια ενώ μάλιστα προσπαθούν να την παραποιήσουν και να αλλάξουν τα γεγονότα. Δεν διστάζουν επίσης να αμφισβητήσουν την αξιοπιστία των ΜΜΕ ενώ είναι ιδιαίτερα ευρηματικοί στο να διατυπώνουν ψέματα, νομίζοντας ότι αυτό θα πείσει την κοινή γνώμη.

Η ενότητα είναι ο νόμος της νίκης

Πιστεύω ότι, παρά τη μακρά ιστορία μας στην παλαιστινιακή εθνική δράση, η οποία είναι αλληλένδετη και πολύπλοκη από τη φύση της εθνικής μας υπόθεσης, δεν ήμασταν καλοί στην αξιολόγηση και την αποδοχή της διαφορετικότητας των ιδεών σε ένα πλαίσιο ενότητας.

Η κατανόηση των απόψεων του άλλου, η αναθεώρηση των επιδόσεων και η αξιολόγηση των σταδίων και των πολιτικών θα συμβάλει αναπόφευκτα στην υπεράσπιση και προστασία του λαού μας και των κερδών της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τηρώντας την κληρονομιά του αγώνα και ενισχύοντας τον ρόλο της και ενεργοποιώντας την ως εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα με ένα αντιστασιακό πολιτικό πρόγραμμα και σαν κάλεσμα για ένα ευρύ παλαιστινιακό οίκο όλων των σεχτών, συμπεριλαμβανομένων των ανεξάρτητων του λαού μας, ιδιαίτερα της νεολαίας, προκειμένου να επιτευχθεί ο ορισμός του υγιούς ενοποιημένου οράματος απέναντι στις προκλήσεις που υπάρχουν ή διευθετούνται στην πορεία.

Λόγω της σημασίας αυτού, επαναλαμβάνω εδώ αυτό που είπε ο εθνικός ηγέτης Μαρουάν Μπαργούτι (Marwan Barghouti), τον οποίο περιμένουμε μαζί με τους συγκρατούμενούς του να γιορτάσουν σύντομα την ελευθερία τους:  «Η εθνική ενότητα είναι ο νόμος της νίκης για τα απελευθερωτικά κινήματα και τους καταπιεσμένους λαούς».

Αυτό μας δίδαξαν και οι εμπειρίες των απελευθερωτικών κινημάτων που θριάμβευσαν στον αγώνα τους ενάντια στον αποικιοκράτη, όταν ίδρυσαν πλατιά εθνικά και λαϊκά μέτωπα για να ηγηθούν του αγώνα του λαού τους για εθνική ανεξαρτησία ή για την καταπολέμηση του ρατσισμού και των στρατιωτικών δικτατοριών, παρά τις διαφορές στις απόψεις ή το διανοητικό τούς υπόβαθρο.

Ο αντικατοπτρισμός της λύσης των δύο κρατών

Πριν από τρεις δεκαετίες, η εφαρμογή της αρχής της λύσης των δύο κρατών θα μπορούσε να ήταν μία ρεαλιστική ιδέα για την επίλυση της σύγκρουσης με πρώτο στόχο τον πλήρη τερματισμό της κατοχής.

Σήμερα, μετά τη συστηματική αναβλητικότητα από την πλευρά της Δύσης με επικεφαλής τις ΗΠΑ στην εφαρμογή αυτής της λύσης που υιοθετήθηκε στα λόγια από τη διεθνή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης της ουσίας των πολιτικών πρωτοβουλιών που δεν έχουν εφαρμοστεί, και εξετάζοντας τις τρέχουσες προσπάθειες να εφαρμόσει το όραμα του σιωνιστικού κινήματος που δεν έχει απαλλαχθεί από το σύμπλεγμα της αποικιοκρατικής σκέψης που το συνοδεύει στη διάπραξη των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων γενοκτονίας, εθνοκάθαρσης και βίαιου εκτοπισμού, πάνω στα οποία ιδρύθηκε αρχικά το Ισραήλ σε βάρος των δικαιωμάτων μας και της ύπαρξής μας στην μοναδική μας πατρίδα μας.

Σε αυτό το στάδιο, το παλαιστινιακό σύστημα στο σύνολό του αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κατάρρευσης ως αποτέλεσμα της διαρθρωτικής κρίσης που αντιμετωπίζει λόγω της αποτυχίας της ισραηλινής κατοχής να τηρήσει όλες τις προηγουμένως υπογραφείσες συμφωνίες, το πολιτικό μπλοκάρισμα, την απουσία δημοκρατικής ζωής και την έλλειψη της διάκρισης των εξουσιών.

Υπό το πρίσμα αυτό, η συνεχιζόμενη συζήτηση σήμερα, για τη «λύση των δύο κρατών», έχει γίνει νέο επεισόδιο στο μονοπάτι του αντικατοπτρισμού των δυτικών πολιτικών, υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω του οποίου επιδιώκει να καταστρέψει και να καταργήσει το νόμιμο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού μας για αυτοδιάθεση και για τη δημιουργία ενός κυρίαρχου, δημοκρατικού, γεωγραφικά συνεχόμενου παλαιστινιακού κράτους. Με όλα τα εδάφη που καταλήφθηκαν στις 4 Ιουνίου 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας αυτού του σπουδαίου κράτους, που αποτελεί την ουσία της αρχής της λύσης των δύο κρατών, στη νομική βάση του ψηφίσματος 181 του ΟΗΕ για τη ίδρυση δύο κρατών , πέρα από το ψήφισμα 194 που αφορούσε την επίλυση του  ζητήματος των προσφύγων που εκτοπίστηκαν βίαια από την πατρίδα τους.

Παρόλα αυτά, η ενσάρκωση της αρχής της λύσης των δύο κρατών πρέπει να βασίζεται στην ύπαρξη δύο κυρίαρχων κρατών και στην αμοιβαία μεταξύ τους αναγνώριση και όχι στη διαπραγμάτευση γύρω από αυτήν την αρχή που εγκρίνεται από τη διεθνή κοινότητα και τις αποφάσεις της.

Αυτό που συζητείται σήμερα είναι ένα κράτος δίχως ξεκάθαρα σύνορα,  περιεχόμενο, μορφή και νομικό καθεστώς.

Από την άλλη, αυτό που απορρέει από τις δηλώσεις του Μπάιντεν περί παλαιστινιακού κράτους δεν είναι τίποτα άλλο από ψευδαισθήσεις προς Παλαιστίνιους,  Άραβες και προς ολόκληρο τον κόσμο ώστε αφενός να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή μας και αφετέρου να σωθεί το Ισραήλ από την κρίση του.

Πρόκειται δηλαδή για μια κουβέντα που εμπίπτει μόνο στο πλαίσιο της αρχής των δύο κρατών, κενό ουσίας και νομικού περιεχομένου, μετά από τόσες δεκαετίες, εκμεταλλευόμενη τον μακρύ χρόνο που παραχωρείται από το υπάρχον διεθνές, μονοπολικό σύστημα που είναι προκατειλημμένο υπέρ του Ισραήλ, το οποίο σήμερα, λόγω της επέκτασης των εποικισμών, καταλαμβάνει περίπου το 60% της επικράτειας του Παλαιστινιακού κράτους. Με την παρουσία περίπου 850.000 εποίκων σε περισσότερους από 240 εβραϊκούς εποικισμούς και την προσάρτηση της Ιερουσαλήμ ως ενιαίας πρωτεύουσάς τους, έκαναν τη γη μας να μοιάζει με μία ομάδα «νησιών» και «καντονιών» περιτριγυρισμένων από το τείχος και τα φυλάκια ελέγχου.  Επομένως, έχει πλέον καταστεί αδύνατο να επιστρέψουμε σε αυτές τις καταστάσεις και να μιλήσουμε για λύση δύο κρατών σήμερα, όπως στο παρελθόν.

Σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε ή να απαντήσουμε σε αυτό που αναφέρεται σαν «λύση δύο κρατών» μόνον όταν τελειώσει η κατοχή και όταν σταματήσει τελείως το σχέδιο των εποικισμών και οι ιδέες περί Μεγάλου Κράτους του Ισραήλ και η γενοκτονία στη Γάζα. Και σταματήσει μαζί τους και η ηθική ευθύνη από τη μεριά της διεθνούς κοινότητας φανερώνοντας τα σύνορα του Κράτους της Παλαιστίνης, που αναγνωρίζεται σήμερα σαν μέλος-παρατηρητής.

Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2012,  εγκρίθηκε από την παλαιστινιακή εθνική νομιμότητα η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Όμως εάν οι ΗΠΑ, ο στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ, δεν σταματήσει την απόλυτη υποστήριξη σε αυτό, ενώ προσποιείται  του «ουδέτερο» ειρηνευτικό μεσολαβητή σε περίοδο που επέτρεψε την μόνιμη ατιμωρησία και κατέστησε το Ισραήλ ικανό να συνεχίσει την παραβίαση του διεθνούς δικαίου.  Σε μέρες σαν και αυτές, πριν 20 χρόνια, ο Πρόεδρος και μάρτυρας Γιάσερ Αραφάτ, είχε προειδοποιήσει για την εξάντληση της ευκαιρίας εφαρμογής της λύσης των δύο κρατών λόγω εποικισμών, προσάρτησης και του τείχους.

Διεθνής δικαιοσύνη….

Υπό το πρίσμα των συνεχιζόμενων εξελίξεων και αλλαγών σε διάφορα επίπεδα, το κατοχικό κράτος δεν θα μπορέσει να παραμείνει επ’ αόριστον υπεράνω του διεθνούς δικαίου, ιδίως με την κλιμάκωση της απομόνωσής του από τη διεθνή κοινή γνώμη και την αντίδραση των λαών του κόσμου που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον δίκαιο αγώνα του λαού μας και την αντίστασή του υπερασπιζόμενος τον εαυτό του σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους. Και αυτό είναι κάτι που το κάνει για να επιτύχει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.

Επιπροσθέτως, η φίλη χώρα Νότια Αφρική, με την ιστορία του λαού της και τον αείμνηστο ηγέτη της Νέλσον  Μαντέλα, που σχετίζεται με τις αξίες της ελευθερίας και της εχθρότητας σε κάθε μορφή αποικιοκρατίας και ρατσισμού, ανέλαβε από την άποψη του ηθικού, ανθρωπιστικού δικαίου, να κάνει ό,τι δεν έκαναν άλλες χώρες.

Η κατ’ εξοχήν δικαστική προσέγγισή της θα έχει συνέπειες, καθώς το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχθηκε την προσφυγή της Νότιας Αφρικής κατά του Ισραήλ με την κατηγορία της γενοκτονίας σύμφωνα με τη σχετική συνθήκη.

Το δικαστήριο ήταν πολύ σαφές ως προς τους όρους των αρμοδιοτήτων του σε σχέση με την αποκάλυψη των εγκλημάτων της κατοχής που διαπράχθηκαν στη Γάζα βασιζόμενο στα δικαστικά υπομνήματα της Νότιας Αφρικής και στα γεγονότα που καταγράφηκαν στις εκθέσεις ορισμένων διεθνών οργανισμών.

Έτσι, η απόφαση του δικαστηρίου ήταν, κατά τη γνώμη μου, η αρχή ενός νέου μονοπατιού απονομής δικαιοσύνης για τον λαό μας μετά από 76 χρόνια.

Το Ισραήλ, ως κράτος βρίσκεται σήμερα στο εδώλιο. Θα πρέπει να σταματήσει την επίθεση για να εφαρμόσει τις απαιτήσεις του δικαστηρίου ενώ θα παραμείνει για καιρό ενώπιον της διεθνούς δικαιοσύνης με την υποψία γενοκτονίας.

Το χρονικό διάστημα μέχρι την τελική ετυμηγορία μπορεί να παραταθεί λόγω των δικαστικών διαδικασιών, αλλά ως τότε, θα φέρει το στίγμα της κατηγορίας.

Ο κόσμος για το Ισραήλ, μετά τις 26 Ιανουαρίου, έχει αλλάξει, αφού εκτός από ένα κράτος Απαρτχάιντ, που είναι,  θα φέρει και το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης γι’ αυτό, μετά από όσα συνέβησαν στις 7 Οκτωβρίου, που το βάζει σε μία διαφορετική θέση από πριν, ενώ είναι εσωτερικά κατακερματισμένο.

Και η ευρύτερη οπτική

Όλα αυτά πρέπει να οικοδομηθούν για να προκαλέσουν αλλαγές μέσα στην κοινωνία του κατοχικού κράτους, που παρά την εντεινόμενη τάση του προς την φασιστική δεξιά, αυξάνουν σε αυτό οι φωνές σήμερα για τη σκοπιμότητα του πολέμου και το μέλλον της σταθερότητας του κράτους ως αποτέλεσμα του αυξημένου κόστους της κατοχής και της εντεινόμενης απομόνωσής του. Οι πράξεις των εποίκων σε βάρος της ισραηλινής κοινωνίας χαρακτηρίζονται από την επίγνωση ότι όποιος καταπιέζει άλλο λαό δεν μπορεί να είναι ελεύθερος.

Επιπλέον, οι πιθανότητες επέκτασης της επιθετικότητας με νέα εγκλήματα κατά των λαών της περιοχής μας, παραμένουν ευθυγραμμισμένες με το όραμα της αμερικανικής κυβέρνησης στις προσπάθειές της να τελειώσει τον πολιτισμό και τη σκέψη της αντίστασης και να τα υποκαταστήσει με τις επιθυμίες εξυπηρέτησης των συμφερόντων των σχεδίων τής στη Μέση Ανατολή, σε βάρος των πολιτικών μας δικαιωμάτων και της επιβολής νέων συμμαχιών.

Προς εξυπηρέτηση της σύγκρουσής τους με τη Ρωσία και την Κίνα,  μετά τις επικείμενες απώλειες στην Ουκρανία και τη μείωση της παρουσίας και κυριαρχίας της στη Λατινική Αμερική και την Αφρική,  επεκτείνοντας τις συμφωνίες ομαλοποίησης και τις πολιτικές δελεασμού και εκφοβισμού χωρών της περιοχής.